Nu ben ik nooit iemand geweest die droomde over kinderen krijgen. Eerder het tegendeel. Ik kon me er heel weinig bij voorstellen, was er ook totaal niet mee bezig. Kinderen krijgen was iets voor andere mensen vooral. Ik was altijd bezig met studeren, werken, lol hebben. U kent het wel. Kinderen krijgen zat niet in mijn systeem. Dat heb ik ook altijd met trouwen gehad. Waar vriendinnen zichzelf als een prinsesje in witte jurk voorstelde, dacht ik alleen maar: waar gáát dit over??
Toen ik anderhalf jaar geleden dertig werd, ging ik er wel wat meer bij stil staan. Ook door mijn omgeving: ik ken steeds meer mensen met kinderen, vriendinnen praten er over, moeder vraag hoe het zit ('niet te lang wachten hoor, dan wordt het alleen maar lastiger'
Hallo!! Ze was zelf 41 toen ze mij kreeg. Maar goed). Maar dat laatste tijd (nu 31) betrap ik mezelf er ineens op dat ik er vaak aan denk. En niet een klein beetje ook!! Dat ik over kindernamen nadenk, dat ik al geboortekaartjes zit te bekijken op internet, dat ik meelees in dit subforum, dat ik me voorstel hoe het zou zijn, dat ik vertederd mee zit te kijken naar foto's van kinderen die ik helemaal niet ken!!, dat ik bang wordt dat het misschien niet zal lukken, dat ik nooit kinderen zal krijgen!! AAAAH!
Ik weet serieus echt even niet wat ik mee maak. Ik vind het eng ook. What's happening? Zijn dit dan die hormonen die met me op de loop gaan, ligt het aan de leeftijd? Ik snap er niks van.
Dames, tell me, hebben jullie dit ook gehad?
Zo zie je maar.
Maar toch hé, ik zit eigenlijk nog in het stadium daarvoor. Dat je net begint te rammelen, maar het nog niet helemaal hebt geaccepteerd.
.
Daar zitten ook de twijfelkonten.
Niet dat hij bij iedereen komt, maar bij jou toch blijkbaar wel!
Lekker nog een tijdje door trutten en twijfelen, mss eens meeposten en lezen in dat rammeltopic en dan komt het volgens mij vanzelf wel goed.
Hoe denkt je partner er over? Als die er is natuurlijk.
quote:Ja! En dat is toch wel even wennen, merk ik. Je 'zelfbeeld' verandert, al klinkt dat nogal zwaar.Op dinsdag 27 februari 2007 12:37 schreef Brighteyes het volgende:
Maar even zonder dollen, ik denk dat dit idd die fase is waarvan men 10 jaar geleden tegen je zei 'wacht jij maar... dat komt echt vanzelf wel'.
Niet dat hij bij iedereen komt, maar bij jou toch blijkbaar wel!
quote:Ja, die is er al een tijdje (zeven jaar). Ik heb deze zomer al tijdens de vakantie met hem hierover gepraat. Hij is jonger (net 30 geworden). Hij begrijpt heel goed dat ik er mee bezig ben. Hij wil ook kinderen, maar is daar nog niet helemaal klaar voor. Wel merk ik dat hij, sinds dat gesprek, ineens ook af en toe begint over leuke kindernamen, en dat hij - als we over de toekomst praten - ook rekening houdt met kinderen. Volgens mij vindt hij het, net als ik, ook allemaal nog een beetje eng.Lekker nog een tijdje door trutten en twijfelen, mss eens meeposten en lezen in dat rammeltopic en dan komt het volgens mij vanzelf wel goed.
Hoe denkt je partner er over? Als die er is natuurlijk.
. Die is er ook wel helemaal over uit dat ze ze wel wil, maar ehm... mss toch nog niet helemaal precies nu enzo, toch, mss, wel... . 
Ik denk dat hier het best een slotje op kan en dat je mee komt posten bij de rammelaars, anders lopen er straks 2 gelijksoortige topics. Mee eens?
)Mijn vriendinnen en ik moesten er eerst ook niks van hebben en dan ineens
keken we elkaar aan van nooouu..misschien toch eentje?!
Is niet meer dan normaal.. Denk eerder dat leven voordat je je op zo'n manier vastlegd veel
belangerijker is. Je bent niet vreemd hoor.. Lijkt mij dat een mama die leuke verhalen over vroeger heeft veel
interessanter is dan een mama die alleen maar over what could haven been zit te praten.
Ik weet dat ik er nu nog niet klaar voor ben, maar weet wel dat ik het graag zou willen.
Nu nog een vent en hopen dat ik uberhaupt in staat ben een kind te baren enzo.
bewaren bij een 2de of 3de date als ze zo hoog zitten.
Het grote 'rammelaars' topic, deel 10