Sandy Dillon

Sandy Dillon is een excentrieke vrouwelijke singer / songwriter uit Massachusetts. Na een studie klassieke muziek toog zij naar New York om daar een muzikale loopbaan op te bouwen. Ze woonde enige tijd in het Chelsea Hotel, ooit zo fraai bezongen door Leonard Cohen. Ze speelde jazzpiano in gaybars en vertolkte de rol van Janis Joplin in een musical.



Zij trouwde met Steve Bywaters, die ook haar muzikale steun en toeverlaat was. Samen met Bywaters maakte ze enkele albums, die niet echt een groot publiek bereikten. Ze klonk hier als een soort kruising tussen Patti Smith, Hank Williams en Captain Beefheart. Zelf noemt ze haar muziek wel eens "jazz punk western blues".

Haar eerste album, Dancing On The Freeway, kwam uit bij platenlabel Elektra. Elektra dropte haar echter. Toch ging ze door en kwam ze met Skating (1996), Electric Chair (1999) en East Overshoe (2001). Na het opnemen van die laatste plaat overleed haar echtgenoot Bywaters plots na een hartaanval. Na een periode om tot bezinning te komen, ging Dillon toch door in de muziek. Haar eerste volledig zelf gemaakte album Nobody's Sweetheart kwam in 2004 uit op het One Little Indian Records label. Het was een iets meer toegankelijke plaat, waar een gastrolletje was voor Heather Nova. Op Pull The Strings uit 2006, deels opgenomen in België, klinkt Dillon als een vrouwelijke Tom Waits.

Haar songs hebben vaak een soort vreemde spanning, die ook een unheimisch gevoel kan veroorzaken. Vaak opgebouwd rond pianoklanken leeft Dillon zich in en zingt, piept, knort, fluistert en schreeuwt ze al haar zieleroerselen van zich af. Met name op haar laatste plaat vormen de songs over haar overleden echtgenoot de beklemmende hoogtepunten.

Om een beeld te geven van haar werk, hier de tekst van het nummer Broken Promises:

quote:

We made our bed
But we cannot lie in it
My pillows damp
Every night I cry in it
It wouldn’t seem as bad
As the nightmares of our dreams
I’ve given up all my hope
My dope and my Movie Star Dreams

You broke all your promises
And I broke all kinds of stuff
Then you went off to roam
‘Coz the Moon is not enough

Do you remember
All the Movies that we saw
To have and to have not
Sherlock Holmes and the Giant Claw
We sat in the front row
Blinded by the light
I dug my finger nails into your hands
And they bled but you said that was alright

You broke all of your promises
And I broke all kinds of stuff
You went off to roam
‘Coz the Moon is not enough

Like Romeo & Juliet we weren’t two fools that just met
I’ve given up my Kings & Queens I’ve given up my Movie Star Dreams
But that was many years ago now it’s my turn to go to roam
It’s just so hard to be, seen, going to the Movies Alone

Maak kennis met deze aparte zangeres, want ze is het waard!!

www.sandydillon.com

It Must Be Love
Feel The Way I Do
A Girl Like Me
Nobody's Sweetheart
Mamma's Backyard
Play With Ruth
Enter The Flame
Broken Promises
Blindcore

Kan je mee beginnen.

Vergelijking met PJ Harvey snap ik wel, maar met Alanis totaal niet.

Al mensen die er naar geluisterd hebben?

Nou, de teksten van Alanis zijn speeltuinteksten natuurlijk. Dillon schrijft over echte ervaringen, dat vind ik behoorlijk wat authentieker overkomen.