Op 6 februari 1998 reed de man zich dood, met wie ik graag nog een keer een pilsje had gepakt. Jammer, zonde, helaas pindakaas, want deze man was oprecht geniaal te noemen. Ik heb het over Falco, de beste artiest aller tijden. Waarom noem ik hem de beste artiest aller tijden? Nou, ik heb er meerdere argumenten voor. Ten eerste is er natuurlijk het muzikale aspect, Falco was ongelofelijk muzikaal. Verder had hij enorm veel lef, en ten derde was Falco de meester van het sterkste muziekgenre ooit, de symfonische rock.
Laat ik beginnen met uit te leggen waarom ik zeg dat Falco zo muzikaal was. Wel, hij heeft aan het conservatorium gestudeerd. Dit zegt op zich genoeg, want de toelatingsprocedure op zo'n muziekopleiding is enorm streng, en alleen mensen met een uitzonderlijk gevoel voor muziek worden doorgelaten, door de hemelpoorten van het conservatorium. Verder is de muzikaliteit van Falco duidelijk aanwezig in zijn muziek. Zo heeft hij het nummer Rock me Amadeus gemaakt, waarin hij op geniale wijze improviseert en speels gebruik maakt van allerlei slimme technieken als scratching en herhaling van (delen van) de lyrics. Ook was Falco zeer veelzijdig, en dit duidt op een breed georiënteerde muzikaliteit. In Rock me Amadeus komt ook dit goed naar voren. Falco gebruikt samples uit klassieke muziek, rock, hiphop en een ware melting pot van andere muziekstijlen om tot een briljante symfonie te komen. Ik zou zeggen: beluister dit nummer eens, en geniet van Falco's muzikaliteit.
Ook was Falco niet gespeend van een flinke dosis lef. In zijn hit Jeanny komt dit goed naar voren, want hier zingt hij over een ontvoerd meisje en pedofilie, vanuit het oogpunt van de ontvoerder. Dit veroorzaakte veel ophef in de hele wereld, maar dat is juist een goede zaak. Want waar engagement dikwijls ophoudt bij schrijvers, dichters en columnisten, houden veel muzikanten het op mooie of leuke liedjes. Falco niet. Hij deinsde niet terug voor kritiek, en gaf zijn kijk op de wereld via zijn muziek. Dit is een deugd voor elke artiest.
Falco was, naast muzikaal en moedig, ook nog eens als geen ander thuis in het sterkste genre ooit: de symfonische rock. Deze muziekstijl combineert het grootse, emotionele en meeslepende van de klassieke muziek met de kracht van woorden en stevige muziek, die in de rock te vinden is. Zo vormt hij een genre dat zijn weerga niet kent, en van dit genre was de klassiek geschoolde Falco een ware meester. In nummers als Out of the dark zijn kracht, gecombineerde Duitse en Engelse teksten en emotionele, bijna zachtaardige bombast te vinden, die tezamen een nummer creëren dat vrijwel alle andere muziek achter zich laat. Falco was, argumentabel, de ongeëvenaarde meester van de symfonische rock.
Veel mensen zullen dit betoog bagatelliseren en de argumentatie afdoen met één contra-redenering:
"Falco heeft weinig grote hits gehad, dus kan hij niet de grootste artietst aller tijden zijn."
Dit is honderdvoudig hopeloze humbug. Sinds wanneer bepaalt de grote massa, die een nummer al dan niet tot hit maakt, of een artiest geniaal is? Een artiest kan lekkere nummers maken, maar dit betekent niet meteen dat hij ook goed is. Hier komt veel meer bij kijken, zoals veelzijdigheid, engagement en natuurlijk maximale muzikaliteit, eigenschappen waar Falco in grossierde. De verkoopcijfers mogen bij de beoordeling van een artiest natuurlijk niet over het hoofd gezien worden, maar dat doe ik ook niet. Bij Falco blijkt uit de hits, die hij wel degelijk gehad heeft, dat het publiek zijn muziek adoreerde, net zoals dat bij andere succesvolle muzikanten het geval was en is.
Door zijn muzikaliteit, moed en meesterschap van de symfonische rock is Falco de grootste artiest aller tijden. Jammer dus, dat hij zich doodreed. Ik had graag nog een keer een pilsje met 'm gepakt.
Een sinaasappel is een heel slecht fallussymbool.