Ik ben behoorlijk in de war

Dank je Nosh voor je begrip. In de tijd dat het topic dicht was heb ik haar opgebeld. Het is geen huilpartij geworden (gelukkig) maar we hebben ook niet echt veel gezegd. Ze wilde vandaag hierheen komen om te praten, maar dat leek me een slecht idee. Ze bleef echter volhouden dat ze met me wilde praten en me aankunnen kijken. Nu komt ze dus vanavond hierheen.

Ik heb haar verteld over dit topic en mijn blunder met het profiel, daar kon ze gelukkig wel om lachen. Ze heeft het gelezen maar wilde niet echt aan de telefoon erop reageren (wat ik wel begrijp).
Tussen acht en negen komt ze aan, en als ik eraan denk word ik behoorlijk zenuwachtig.

Ergens voel ik me gevleid dat ze voor mij bijna 4 uur gaat reizen, tegelijkertijd geeft dat een enorme lading aan het gesprek dat strax moet volgen. Ik voel me alsof ik op de uitslag van mijn eindexamen zit te wachten.

Bedankt voor het hart onder de riem. B-Flip: zo had ik er nog niet over gedacht. Tot nu toe heb ik vooral alleen maar aan mezelf gedacht. Simpel trutje als ik ben, heb ik er geen moment bij stilgestaan bij wat zij meemaakt nu..

OKee ik heb het hele verhaal net terug gelezen, en het zal wel weer te soapie zijn voor yvonne, maar daarvoor alvast mijn excuses dan. Ik heb nog geprobeerd om het korter op te schrijven maar dan snap ik er zelf niks meer van. Dus ik heb versie 1 maar weer terug geplakt. Goed, daar gaat ie, voor de mensen die het willen weten:

Ik ben haar gister gaan ophalen van het station.
Ik woon een kwartiertje lopen van het station, dus hadden we even rustig de tijd om onder het lopen al wat te praten. Dat hielp wel, want onder het lopen hoefden we elkaar niet perse aan te kijken. We hebben het de hele weg over gewone dingen gehad, zoals de pony en de studie enzo. Toch was dat prettig, en het zette een minder gespannen toon dan ik had verwacht.

Op mijn kamer aangekomen hebben we een heel lang en zwaar gesprek gehad. Ik ga het niet helemaal herhalen, maar de kern was dat ze me erg gemist heeft in maastricht. Ze was tevreden met vriendschap, maar nadat ze me bijna 4 maanden niet had gezien, en ik zo dicht bij haar lag, kon ze het niet laten me te zoenen. Het feit dat ze dronken was hielp natuurlijk ook mee. Toch was ze blij dat ze het nu heeft kunnen zeggen.

Ik heb geprobeerd uit te leggen dat ik verbaasd was dat ze het nooit eerder durfde te zeggen, maar dat bleek te komen omdat ze bang was anders de vriendschap kwijt te raken. Het gesprek liep eerst heel voorzichtig alsof we allebei bang waren iets verkeerds te zeggen, dus ik vroeg haar of ik iets verkeerds kon zeggen, en toen hebben we samen gehuild.

Ze zei dat ze gelezen had wat ik op fok had geschreven, en dat ze het niet helemaal begreep. Ze dacht tussen de regels door te lezen dat ik ook wat voor haar voelde, en wilde weten of dat zo was. Of ik iets voor haar voelde, of dat er een kans was dat dat zou kunnen gebeuren. Ik durfde hier geen antwoord te geven, maar ze hield vol, en het gesprek viel stil. Ik zei dat ik het zelf niet wist, dat ik het moeilijk vond om te bepalen wat ik voelde en dat ik me onder druk voelde staan om een beopaald antwoord te geven omdat het andere antwoord haar zou kwetsen.
Hier trok ze de conclusie uit dat ik dus naar het andere antwoord neigde, en daarop begon ze weer te huilen. Ik was moeg gehuild, en het moment kwam voor haar om de laatste trein terug te pakken. Ze vroeg of ze mocht blijven omdat het nog niet alles gezegd was. Ik wilde dat liever niet omdat ik even wat tijd en ruimte wilde om na te denken, maar ze trok aan me en smeekte me bijna om te mogen blijven.

Ze slaapt nu nog in mijn bed. Ja we hebben samen geslapen in mijn bed. lees goed, geslapen. voor al die misplaatste grappen over foto's enzo , nee er is niks gebeurd. Ik heb gewoon geen slaapbank, en geen goede bank om op te slapen, dus hebben we in mijn twijfelaar gelegen. OKee, wel lepeltje lepeltje.

Vanmorgen werd ik naast haar wakker en ik had een beetje hoofdpijn van al het gehuil gister. Ze sliep nog en ik ben hier gaan zitten om even een en ander van me af te schrijven. Nu de ergste druk van me af is gevallen, vraag ik me af of ik niet eigenlijk gewoon bang ben voor haar. Of niet voor haar, maar voor haar gevoelens voor mij. Of voor wat het betekent als ik toegeef. Stel dat we iets beginnen samen. Dan woont zij in maastricht en ik 3 uur verderop.
Ik ga haar zo wakker maken met een lekker ontbijtje, want ik denk dat we nog veel moeten praten vandaag. Ze is in iedergeval hier, dat scheelt een hoop. Ik ben er op dit moment niet minder in de war van, maar ben wel blij dat we gister gepraat hebben.