Okee, even waarschuwen, dit wordt een heel verhaal....
Ik heb al jaren een beste vriendin. Sinds de brugklas zijn we al maatjes en tot de middelbare school deden we alles samen. Samen uitgaan, samen kleren kopen, je kent dat wel. We hebben zelfs een pony die we samen verzorgen.
Sinds augustus echter zien we elkaar niet zovaak meer. Ik ben M.E.R gaan studeren en zij doet de hogere hotel school in maastricht. We chatten veel via msn, en zo te horen heeft zij het er prima naar haar zin.
Afgelopen weekend was het Carnaval in maastricht en op haar uitnodiging ben ik met mijn ruzakje vol leren naar limburg getrokken om het met haar te vieren. We hadden al weken voorpret. Wij zouden ze daar n Limburg eens laten zien hoe een paar meiden uit purmerend dat feestje vieren.
De eerste avond was erg gezellig. We kwamen vrij snel een leuk groepje jongens tegen dat zich de hele avond bij ons ophield, en ons zelfs naar huis bracht. Een van de jongens wilde met me zoenen, maar ik vond hem wel leuk, maar niet zo leuk, dus ik heb niet gezoend. Die avond hebben we nog een fles wijn opengetrokken en heb ik geslapen op de uittrekbare slaapbank. Dat ding was een nachtmerrie om op te slapen, en ik deed geen oog dicht.
De volgende dag begonnen we al 's middags met drinken, en tegen 1 uur 's nachts waren we behoorlijk zat. Christel had zich aangesloten bij een meiden dispuut, en de dames lieten het bier onophoudelijk aanrukken. Toen ging om 3 uur de kroeg dicht en kregen we nergens meer een taxi. We moesten een half uur lopen voor we weer bij haar studentenflatje waren, en onderweg moest ik haar af en toe opmijn schouder nemen, zo dronken was ze.
In haar flat had ik haar in bed gelegd en het piratenpak uitgedaan. Ze was te dronken om eenpiyama aan te doen, dus in haar ondergoed heb ik haar in bed gelegd. Ik heb mijn kleren uitgedaan, mijn gezicht gewassen, enben er naast gaan liggen, omdat ik geen zin had weer een nacht op die pokke bank te gaan liggen. Ik viel bijna meteen in slaap.
Tot ik wakker werd. Christel had een arm om me heen geslagen en lag naar me te kijken. Toen trok ze me naar haar toe en kuste me vol op mijn mond. MET TONG! Ik was te verbijsterd om te reageren, en trok niet eens terug.
Ik wilde op staan en weg, maar ze begon te huilen en greep mijn hand. Ze keek me aan met haar betraande gezicht, en ik wilde haar op dat moment graag zoenen, om haar te laten weten dat het goed was. Maar ik deed niks.
Ik hoorde har huilen in de andere kamer, en op de bank hield ik het niet meer. Als een klein kind zat ik zelf ook te snikken en te schokken. Ik had haar niet de kamer in horen komen, en ze ging naast me zitten. Het was tijd voor een moeilijk gesprek. Maar Ik wist niet waar te beginnen, en zij ook niet. Toen Liet ze zich naar achter leunen tegen mijn schouder aan, en ik sloeg mijn armen om haar heen. We hebben niks gezegd, en zo hebben we de rest van de nacht gezeten, tot we in slaap zijn gevallen.
De volgende ochtend was onwerkelijk. Ik wist me geen houding te geven. Ik pakte mijn koffer in en ben te voet naar het station gelopen (daar 2 minuten lopen vandaan). Ze durfde me niet aan te kijken, en ik voelde me zo ellendig. Toen de trein vertrok, besefte ik dat de vriendschap nu kapot was, en ik heb de hele reis gehuild.
Thuis vond ik een heel verhaal in mijn mail. Ik zal het niet helemaal gaan vertellen, maar het kwam erop neer dat ze al jaren verliefd is op mij, en het nooit heeft verteld. Achteraf valt veel op zijn plek. Ze had nooit vriendjes, maar el veel vrienden enzo. Ze vroeg me of ik haar kon vergeven. Ik voel me zo slecht nu. Ik wil haar niet kwijt, en voor zover ik weet ben ik niet lesbisch. Toch voelde het goed om met haar op de bank te zitten. Alsof het klopt.
Ik moet iets terug schrijven, maar heb al 10 keer eenbegin weggemikt omdat het niet zegt wat ik voel. Reden hieroor is omdat ik niet weet wat ik voel. Ik ben nubehoorlijk in de war.
Ik denk niet dat iemand hier een oplossing heeft , of een antwoord , maar ik schrijf dit hier omdat ik het ergens kwijt moet. Ik schrijf dit ook omdat ik weet dat ze hier wel eens kijkt, en omdat ik te laf ben om direct te zeggen wat ik hier wel durf te tikken. Wie weet vind ik zo de woorden die ik nu niet heb om haar te laten weten dat ik wel van haar hou, maar niet weet op welke manier. Ze is mijn beste vriendin, en ik mis haar nu al.