Ik heb in mijn hele leven nog nooit het gevoel gehad 'ergens' bij te horen. En naarmate ik ouder word begint mij dat steeds meer dwars te zitten.
Ik heb nooit veel vrienden gehad, ben op de basis school en de middelbare school altijd gepest. Maar ook bijvoorbeeld op de judo, waar iedereen altijd heel vriendelijk was, heb ik nooit het gevoel gehad dat ik er echt 'bij' hoorde. Zo heb ik sinds de dag dat ik stopte met judo nooit meer met ook maar een iemand van die groep gesproken. Hetzelfde had ik met de badminton en andere verenigingen uit mijn kindertijd.
Ik heb nu eigenlijk maar een paar mensen waar ik contact mee heb, en via hun zie ik af en toe ook nog wel wat anderen, maar die mensen zou ik nooit uit mezelf opbellen oid, omdat het toch niet echt mijn eigen vrienden zijn. Ik ben altijd bang me op te dringen, en ik heb zoiets van 'als ze me echt aardig vinden, dan nodigen ze mij wel een keer uit'. Ik realiseer me wel dat dat eigenlijk de verkeerde denkwijze is, maar ik kan er niets aan doen. Zowiezo zal ik nooit mezelf uitnodigen als ik weet dat iemand anders iets gaat doen. Want als je vraagt of je mee kan, zet je die persoon eigenlijk heel gemeen voor het blok, mijn inziens. Ze zullen niet zo snel glashard 'Nee, we willen je niet' zeggen, maar als ze het eigenlijk vervelend vinden maar toch ja zeggen is het ook zo lullig. Ik denk dat ik vooral niemand lastig wil vallen.
Maar goed, zelfs bij die paar vrienden heb ik toch niet het gevoel dat ik er echt bijhoor. Zo hoor ik wel eens via via dat ze ergens met z'n allen heengeweest zijn, terwijl ze mij dan niks gevraagd hebben. En dat houden ze dan eigenlijk min of meer geheim, zo ervaar ik het tenminste. Ik weet niet wat ik er mee aan moet, moet ik meer initiatief nemen en de volgende keer gewoon doodleuk vragen of ik mee kan (mag)? Of is het gewoon de bedoeling dat ik niet mee ga en heb ik dat maar te accepteren? Ik weet het niet meer, maar meestal houd ik uiteindelijk gewoon mijn mond.
Ook op school heb ik neit echt het gevoel dat ik vrienden voor het leven aan het maken ben. Ik doe HBO, 4e jaar, en ik ga af en toe wel eens wat doen met wat mensen uit de klas, bioscoopje ofzo, maar dat doen we eigenlijk al een paar jaar en daar blijft het bij. Toen ik kleiner was kreeg ik altijd te horen dat studeren de tijd van je leven zou moeten zijn, nou als dit de tijd van m'n leven is wil ik niet weten hoe de rest van mijn leven er uit gaat zien. Maar eigenlijk weet ik dat al, ik krijg straks een baan, werk bij dezelfde baan tot mijn pensioen, en dan zit ik achter m'n PC tot ik doodga ofzo. Niet echt een geweldig uitzicht.
Op de middelbare school hoorde ik dus ook nergens bij, maar ik had toen nog zoiets van 'dat komt allemaal nog wel'. Nu ben ik 21 en heb ik niet echt het idee dat 'het' allemaal nog komt. Ik ben bang dat als ik straks 50 ben ik spijt heb dat ik bepaalde zaken NU verkeert heb aangepakt, waardoor ik de rest van mijn leven alleen zit. Ik heb de hoop op een vriendin ook maar opgegeven, niemand wil een lamlul zonder vrienden (tenzij ik rijk word).
Nu ik het terug lees vind ik het maar een verwarrend stukje tekst. Ik ben ik alweer boos op mezelf dat ik zo aan het klagen ben. Ik heb meer kansen om te doen met mijn leven dan de meeste andere mensen, ik heb een mooie studie zonder ouders die daar krom voor moeten liggen, een nieuwe PC, alles wat ik nodig heb. Maar ik weet niet wat ik met mijn sociale leven aanmoet. Het simpele antwoord zal wel zijn 'zoek vrienden' maar blijkbaar ben ik daar heel slecht in. Zelfs als ik eens iemand ontmoet, vinden ze me blijkbaar nooit aardig genoeg om een msn adres of telefoon nummer oid te vragen.
Ik moest dit allemaal even kwijt hoor, zie maar wat je ermee doet