Martin Verkerk, deel 3.

quote:

Op vrijdag 25 mei 2007 21:59 schreef okee6 het volgende:
De lucky loser van Rotterdam dit jaar, toen weggezet door Robredo, die daarna De Voest klopte. Dit keer dat tandje erbij voor Martin, komt goed dit is zijn favoriete toernooi!

quote:

Martin Verkerk keert komende week op Roland Garros terug op het gravel waarop hij in 2003 met het bereiken van de finale Nederlandse tennisgeschiedenis schreef.

De inmiddels 28-jarige tennisser maakt in Parijs na langdurig blessureleed voor het laatst gebruik van de hem geboden beschermde status. De vooruitzichten zijn somber, de herinnering blijft.

Zij die er waren denken vooral terug aan die partij in de tweede ronde. Martin Verkerk was al opgegeven tegen Luis Horna. Op 2-5 en 0-40 in de vierde set moest hij tegen de kleine Peruaan drie matchpoints wegwerken.

"Hij serveerde met het idee: ik kan die jongen direct een hand geven", herinnert Hans Felius, destijds technisch directeur van de tennisbond, zich. "Dat moment is het verschil geweest tussen voor altijd bekend zijn als de finalist van Roland Garros of een anonieme uitschakeling", kijkt voormalig Daviscupcaptain Tjerk Bogtstra terug.

John van Lottum, destijds zelf nog actief, volgde de ontsnapping vanuit de kleedkamer, waar hij wachtte voor zijn partij tegen Vince Spadea. "Horna hielp het op miraculeuze wijze om zeep. Daarna begon het pas echt. Verkerks niveau ging nog geweldig omhoog met de partij tegen Moya als hoogtepunt."

Boem boem boem
Oud-tennisster Marcella Mesker, in Parijs aanwezig als NOS-verslaggeefster, had plaatsgenomen langs het achterafbaantje waar de partij plaatsvond. "Nadat hij die matchpoints had weggewerkt - en dat ging echt van boem, boem, boem - voelde je de omslag."

Helemaal verrast was Mesker niet over Verkerks opmars in Parijs. "Iedereen zei altijd dat hij een tennisser was voor harde banen. Maar ik had hem bij ons in Scheveningen al veel eerder fantastisch zien spelen. Martin is de enige Nederlander die glijdt op gravel."

Felius noemt de partij tegen Carlos Moya het hoogtepunt van twee wonderbaarlijke Verkerk-weken. Hij trof de als vierde geplaatste Spanjaard in de kwartfinale. ,,Ook in die partij zag het er op een gegeven moment naar uit dat-ie niet meer kon winnen. Er zat heel veel emotie in. Martin met zijn oranje polsbandje en elke keer die vuist. Het niveau was ongelooflijk hoog."

Bogtstra zag het ook: "Dat is me het meeste bijgebleven. Hoe hij van wedstrijd tot wedstrijd verbeterde en steeds meer zelfvertrouwen kreeg. Coria had in de halve finale geen schijn van kans tegen Martin."

"Hij heeft geweldige wapens op gravel", meent Van Lottum, "maar ook zwakke plekken. Die weken viel alles samen. Een eendagsvlieg was hij zeker niet. Maar zelf vindt hij zich een top-20-speler. Daar ben ik het niet meeeens. Daarvoor is hij niet allround genoeg."

Euforie
Ook Felius vond niet dat hij getuige was geweest van een once-in-a-lifetime optreden. "Daarvoor had hij al genoeg laten zien. Door de euforie heeft hij erna een mindere periode gehad. Maar het jaar erop won hij de Dutch Open, in de finale tegen Fernando Gonzalez. Dan kun je tennissen."

Verkerk verloor uiteindelijk na zes memorabele overwinningen in de finale van de Spanjaard Juan Carlos Ferrero. Het jaar erop strandde hij in de derde ronde. Daarna begon een periode van langdurig blessureleed en keerde hij nooit meer terug in Parijs.

Dit jaar koos hij voor een rentree in grote toernooien, met behulp van de beschermde ranking die de ATP langdurig geblesseerde tennissers biedt. "Een foute keuze, meent Van Lottum. "Hij kiest de verkeerde weg, om de verkeerde motieven. Hij had challengers moeten spelen, ritme opdoen. Wat Martin doet is niet realistisch, hij voelt zich te goed voor dat niveau. Maar in Rotterdam heeft hij zich te kakken gezet met 10, 15 kilo overgewicht."

Mesker begrijpt sommige van zijn keuzes ook niet. "Maar achteraf is het altijd makkelijk oordelen. Vreemd vind ik vooral dat hij in de zomer teamtennis gaat spelen in de VS. Dat is geen beslissing voor je carrière."

Felius en Bogtstra zijn milder. "Ik denk dat Martin zijn beschermde status op gravel wilde benutten", zegt Felius. "Het is knap dat-ie het probeert, dat verdient respect", vindt Bogtstra.

Gekkenhuis
Nog even denkt hij terug aan die unieke weken in 2003 in Parijs. "Het was een gekkenhuis. Nooit ben ik door zo veel mensen gebeld om kaartjes te regelen. Dan heb je opeens heel veel vrienden."

quote:

'Martin kan uw oproep niet beantwoorden'
door Fardau Wagenaar
Zaterdag 26 mei 2007 - TENNIS - Vier jaar na zijn heldendaad op Roland Garros is tennisser Martin Verkerk op weg van het Oostenrijke Pörtschach naar het heilige Parijs.

Martin Verkerk tijdens zijn verloren finale in 2003. Morgen hoopt hij zijn partij in de eerste ronde te overleven. foto Koen Suyk/ANP
VORIGE
START
STOP
1/1VOLGENDE
Lichtelijk moedeloos waarschijnlijk, na weer een verloren eerste ronde in een ATP-toernooi, zijn achtste op rij al. Nederland heeft het geloof in de Roland-Garrosfinalist van 2003 laten varen en haalt de schouders inmiddels op als Teletekst meldt: Verkerk weer niet door eerste ronde. En een week later: Verkerk sneuvelt in eerste ronde. En een week later: hetzelfde. 'Dat wordt nooit meer wat met die jongen.'.

Is het dapper, eigenwijs of een gebrek aan zelfkennis dat de 28-jarige speler uit Alphen aan den Rijn maar doorgaat met zijn eenzame strijd naar eerherstel? Moeilijke vraag, maar het zal voor hem in ieder geval lastig zijn om morgen met een positieve gedachte aan het toernooi op gravel te beginnen. Zonder coach en met al die negatieve verhalen die hem blijven achtervolgen, is Verkerk geen schim meer van de held die hij ooit was. Na 2,5 jaar lichamelijke ellende en de moeizame rentree is dit ook nog eens zijn laatste kans om Nederland en de rest van wereld te laten zien dat hij wel degelijk kan tennissen. Verkerk mag meedoen in Parijs, omdat hij (voor de laatste keer) een beschermde status heeft.

Het was alsof er een mes in zijn schouder stak, de pijn was er dag en nacht. Daarna kwam de ziekte van Pfeiffer, nog een paar virussen en een depressie. Er zijn momenten geweest dat Verkerk zich tussen 2004 en eind 2006 afvroeg: waarom ik? Waarom mag ik niet pijnvrij zijn. Hij pakte zijn telefoon niet meer op, zelfs niet als zijn vriend Raemon Sluiter belde. "Ik kon het niet aan. Hij tenniste door en ik zat daar maar. Drie maanden lang heb ik mijn gordijnen dicht gehad", zei hij eind vorig jaar. Vijf mobieltjes liggen inmiddels diep onder de modder op de bodem van de Rijn. Uit frustratie liet hij zijn lijn met de buitenwereld verzuipen in de rivier.

Op weg van Oostenrijk naar Parijs zal hij proberen zijn gedachten af te laten dwalen naar goede tijden. Terug naar eind mei 2003. Verkerk meldde zich op Roland Garros, kort daarvoor won hij het ATP-toernooi in Milaan, maar een bekende tennisser was hij niet. Twee weken later was zijn leven een gekkenhuis toen hij de finale bereikte.

Verkerk was wereldnieuws. Nederland zat dagen voor de buis en vakantiegangers in het buitenland zochten een tv met antenne om niets te missen. Verkerk was booming, een megahype en een veel vrolijkere verschijning dan Richard Krajicek, de winnaar van Wimbledon in 1996. Een tennisser om van te houden. Zelf relativeerde hij de gekte: "Laat ik er nou maar van genieten, volgende week kan alles weer anders zijn" en: "Laten we het niet groter maken dan het is."

Maar het was al lang te laat, ook al verloor hij de finale. Terug in Nederland verloor hij zichzelf in het succes. Verkerk is een levensgenieter, een man van grote hoogten en diepe dalen, van alles en niets, van vriendelijkheid en norsheid. De ene dag open en vrolijk pratend, de andere dag afgesloten van de buitenwereld en stil. Een onnavolgbaar mens dat zich in de ellendige jaren na Roland Garros niet meer kan verkopen aan de buitenwereld. Zijn voormalige coach Nick Carr besmette hem in de pers en Richard Krajicek vertelde dat Verkerk alleen maar dacht aan: Martin, Martin en Martin.

Maar wat is waar? Wie heeft er gelijk en wie kent de ware Verkerk? Eind 2006 stond hij er opeens weer. Vrolijk en uitgelaten op een tennisbaan in Twente. Hij hoefde er geen geld voor te hebben om de kinderen te vermaken en een potje rolstoeltennis te spelen. "Ik heb zolang geworsteld", zei hij toen. "Al die ellende met mijn schouder en dan ook nog de ziekte van Pfeiffer. Wie krijgt die ziekte nou op zijn 27e? Ik stortte in, kon niets meer. Als mensen vroegen hoe het met me ging, werd ik kwaad. Slecht natuurlijk! Ik heb mijn vader gebeld en die zei: wordt nou eerst maar eens gelukkig jongen, met of zonder tennis. Het werd met tennis, want het gaat hartstikke goed met me."

Maar die woorden vervlogen net zo snel als ze waren uitgesproken. Dit keer was het een polsblessure die hem van de baan hield en moest hij afzeggen voor de Australian Open. Weer volgde een lange stilte en meldde zijn gsm: 'Martin kan uw oproep niet beantwoorden'.

Niet lang daarna brak hij met zijn steun en toeverlaat Jan Velthuis. De ellende was nog niet voorbij: op het ABN Amro-toernooi van Krajicek sloeg hij - dol op eten en een borrel - een modderfiguur door veel te dik op de baan te verschijnen en meteen te verliezen. In Nederland worden 'helden' nou eenmaal niet gekoesterd, zoals in bijvoorbeeld Amerika waar een kampioen zijn leven lang kampioen blijft. Verkerk werd dit keer voorgoed afgeschreven, het was duidelijk: het komt nooit meer goed met die jongen.

Op weg van Oostenrijk naar Parijs weet hij dat hij er bijna alleen voor staat. Maar dit gaat niet om de rest, dit gaat om hemzelf. Hij kent zichzelf het beste en denkt te weten dat er nog meer in het vat zit en dat is zijn goed recht. Hij wil nog een keer de sensatie van het winnen voelen, al is het maar in een eerste ronde. "Ik hoop te kunnen bewijzen dat die ellendige jaren me sterker hebben gemaakt. Als ik de komende jaren niets meer win, kan ik toch tevreden terugkijken op mijn carrière."

Dapper of eigenwijs gaat hij door in de hoop dat de magie van Parijs nog een laatste keer op hem overslaat. Zijn mobiel staat uit: 'Martin kan uw oproep niet beantwoorden.'


Martin Verkerk geniet tijdens Roland Garros voor de laatste keer van zijn beschermde status. Daarna moet hij weer onder aan de tennisladder beginnen

quote:

Op zondag 27 mei 2007 13:56 schreef Falco het volgende:
Wanneer begint zijn wedstrijd ?

quote:

Op zondag 27 mei 2007 14:31 schreef Komakie het volgende:
Ze hadden net een mini interview met hem op ned1.

Wat Van Lottum zegt klopt wel. Hij vindt zichzelf beter dan hij is en voelt zich te goed voor de kleinere toernooien. Maar ja, zo kom je er nou eenmaal niet.

Op zich niet slecht dat hij in de VS teamtennis gaat spelen. Veel wedstrijden spelen is goed voor hem. Ik snap alleen niet dat hij daar nu over begint en dan eerst een sloot van zijn protected rankings gaat verspelen.
Kortom, de mogelijkheden om punten te halen verspeel je eerst en dan ga je een keer wedstrijdritme op doen om meer kans te krijgen op winnen in de toernooien om zo punten te krijgen

quote:

Op zondag 27 mei 2007 14:31 schreef Komakie het volgende:
Ze hadden net een mini interview met hem op ned1.

Wat Van Lottum zegt klopt wel. Hij vindt zichzelf beter dan hij is en voelt zich te goed voor de kleinere toernooien. Maar ja, zo kom je er nou eenmaal niet.

Op zich niet slecht dat hij in de VS teamtennis gaat spelen. Veel wedstrijden spelen is goed voor hem. Ik snap alleen niet dat hij daar nu over begint en dan eerst een sloot van zijn protected rankings gaat verspelen.
Kortom, de mogelijkheden om punten te halen verspeel je eerst en dan ga je een keer wedstrijdritme op doen om meer kans te krijgen op winnen in de toernooien om zo punten te krijgen

quote:

Op zondag 27 mei 2007 14:42 schreef okee6 het volgende:

[..]

Misschien dat je je beter op zijn interviews van eerder deze week kunt baseren. Hij heeft ervoor gekozen om deze kansen op het hoogste niveau te benutten. Roland Garros is daarvan de laatste kans! Zijn redenering: "opwerken via de spelonken kan altijd nog"

Vanuit de tenniswereld begrijpt men niet waarom hij nu voor teamtennis kiest. Schijnt niet goed te zijn voor zijn niveau. Ook zijn keuze van het spelen met zijn beschermde ranking vond men ongelukkig, want aan het topniveau komt hij niet en zo schiet hij dus weinig op met deze weken. Al moet ik daaraan toevoegen dat hij zo nog wel enige inkomsten heeft, waar hij op zat te wachten, en waar hij op parasiteert. Immers als hij ergens wat wint, tikt dat aan.

quote:

Op maandag 28 mei 2007 00:32 schreef okee6 het volgende:
Verkerk morgen tweede partij op baan 8. En Ferrero op 3, waar is het respect vier jaar later

quote:

Op maandag 28 mei 2007 12:30 schreef -Jean- het volgende:
Hoe laat moet ie eigenlijk

quote:

Op maandag 28 mei 2007 12:31 schreef pfaf het volgende:

[..]

Met dit weer valt daar weinig over te zeggen.