Het astronomie topic #2

17-03-2009

Mogelijke verklaring gevonden voor 'linksdraaiendheid' van het leven


Ook in de ruimte bestaat een overschot aan linksdraaiende aminozuren.

NASA-wetenschappers hebben een nieuwe aanwijzing gevonden dat de bouwstenen van het leven op aarde uit de ruimte afkomstig zijn. Dat leven is gebaseerd op een twintigtal zogeheten aminozuren. Deze organische verbindingen kennen twee verschijningsvormen die elkaars spiegelbeeld zijn.

In beginsel zijn zowel 'linksdraaiende' als 'rechtsdraaiende' aminozuren in staat om grotere moleculen, zoals eiwitten, te vormen, maar een mengsel van de twee leidt tot niets. Op aarde heeft het leven om 'gekozen' voor de linksdraaiende variant. Maar waarom eigenlijk?

Uit onderzoek van monsters van koolstofchondrieten, meteorieten die rijk zijn aan aminozuren, blijkt nu dat deze meer linksdraaiende dan rechtsdraaiende aminozuren bevatten. Bovendien is vastgesteld dat meteorieten die meer water bevatten ook een groter overschot aan linksdraaiende aminozuren hebben.
De keuze voor 'linksdraaiendheid' lijkt dus met de aanwezigheid van water te maken te hebben.

Als er ooit leven elders in het zonnestelsel wordt aangetroffen, en meteorieten inderdaad de bron ervan vormen, lijkt de kans groot dat ook dat leven op linksdraaiende aminozuren gebaseerd is.

(allesoversterrenkunde)

17-03-2009

Viervoudige overgang van manen van Saturnus gefotografeerd



Hoe vaak gebeurt het dat een overgang van vier manen van Saturnus op de foto wordt gezet? Niet zo vaak. Zelfs voor de Saturnus-missie Cassini is zo'n kans zeldzaam. Op 24 februari legde de Hubble Space Telescope (vanaf een baan om de Aarde) een gezamelijke overgang van Enceladus, Dione, Titan en Mimas vast. NASA heeft net de foto en zelfs een filmpje ervan gepubliceerd.


De Wide Field and Planetary Camera 2 van de Hubble Space Telescope zette Saturnus met vier van zijn manen op de foto. Van links naar rechts: Enceladus (wit), Dione, de grootste Saturnusmaan Titan en de witte maan Mimas (helemaal aan de rechterkant van Saturnus).


Een animatie van de maanovergangen.

Bron: The Planetary Society

(Astrostart)

Wetenschappers van de Nasa denken dat het leven op aarde een buitenaardse oorsprong heeft. Dit denken ze op basis van het overschot aan linksdraaiende aminozuren op koolstofchondrieten, meteorieten die rijk zijn aan aminozuren. Tsja, beetje mager bewijs vinden jullie niet??
Bron: http://allesoversterrenkunde.nl/cgi-bin/scripts/db.cgi?db=nieuws&ID=3059&view_records=1

Ach, de NASA gooit altijd van die ontzettend over the top nieuwsberichten naar buiten. Dit om te verantwoorden dat de wetenschap in het algemeen en de NASA in het bijzonder zoveel geld kosten. Nooit te serieus nemen dus, wat de NASA zegt.

09-04-2009

Ballon-telescoop ziet stervorming in het prille heelal

AMSTERDAM - De helft van al het sterlicht dat ooit in het heelal is geproduceerd, is afkomstig van stervormingsgebieden in ver verwijderde sterrenstelsels.

Dat is de conclusie die een Canadees/Brits/Amerikaans team van astronomen trekt uit een twee jaar durende analyse van de meetgegevens van BLAST, een uniek ballontelescoopproject.

BLAST (Balloon-borne Large-Aperture Submillimeter Telescope) is een 2 meter grote telescoop aan een ballongondel die gedurende elf dagen waarnemingen van het heelal heeft verricht tijdens een vlucht boven Antarctica op 40 kilometer hoogte.

De metingen zijn gedaan op submillimeter-golflengten - een vorm van 'licht' die nauwelijks door de aardse dampkring heen dringt. Op die golflengten is de straling van pasgeboren sterren niet zichtbaar, maar wel de warmtestraling van de stofwolken waarin die jonge sterren zich bevinden.

Eerder was al ontdekt dat er in het heelal sprake is van een ver-infrarode achtergrondstraling die vermoedelijk afkomstig is van warm stof.


Zekerheid

De grote gevoeligheid en de hoge beeldscherpte van de BLAST-telescoop maakten het nu mogelijk om met zekerheid vast te stellen dat het gaat om stof in ver verwijderde sterrenstelsels, die waargenomen worden zoals ze er tijdens de jeugd van het heelal uitzagen.

Het blijkt dat een groot deel van alle stervormingsactiviteit in de geschiedenis van het heelal zich in deze stoffige omgevingen heeft afgespeeld.


Technisch probleem

Een eerdere vlucht van BLAST, vanaf een ballon-lanceerbasis in Noord-Zweden, mislukte door een onbekend technisch probleem. De tweede vlucht, boven Antarctica, was wel succesvol, maar bij de landing ging de twee ton zware telescoop vrijwel volledig verloren.

Pas na een lange zoekactie kon het drukvat met de meetgegevens worden geborgen. De voorlopige resultaten van de BLAST-missie worden deze week gepubliceerd in Nature . BLAST wordt wel beschouwd als een voorloper van het Britse SPIRE-instrument aan boord van de Europese infraroodkunstmaan Herschel, die begin mei gelanceerd wordt.

(nu.nl)

Mmm, misschien zijn er wel users die het interessant vinden om in de zomer met sterrenkunde bezig te zijn. Dat kan in het International Astronomical Youth Camp:

quote:

Het IAYC is een zomerkamp dat reeds vanaf 1969 elk jaar ergens op een donker plekje in Europa georganiseerd wordt. IAYC 2009 wordt onze 45e editie en we gaan dit jaar naar een berghotel vlakbij Korbielow in het Zuiden van Polen.
IAYC is een internationaal kamp waarin zo’n 60 deelnemers, tussen 16 en 24 jaar oud, uit ongeveer 20 landen, binnen en buiten Europa, aanwezig zijn. In dit drie weken durende kamp werkt de deelnemer samen of alleen in een van de acht werkgroepen aan een sterrenkundig project (2 keer 2 uur per dag). De projecten die je kunt uitvoeren, variëren van observaties tot theoretische berekeningen, afhankelijk van je eigen niveau en interesse. De werkgroepen staan onder leiding van jonge wetenschappers van het IAYC team, dat uit 10 mensen bestaat.
Naast het sterrenkundig karakter van het kamp, zijn er ook veel niet sterrenkundige activiteiten zoals spellen, sport evenementen en een excursie, om elkaar beter te leren kennen en de juiste sfeer te creëren voor ontspannen wetenschap. Er is ook één geheel vrije dag, dan kan je bijvoorbeeld met een groepje naar het mooie Krakow. Aangezien het een internationaal kamp is, is de voertaal Engels. Laat dit je niet afschrikken, er wordt niet van je verwacht dat je vloeiend Engels spreekt.
IAYC 2009 begint op 2 augustus en eindigt op 22 augustus. Iedereen tussen de 16 en 24 jaar oud die redelijk in het Engels kan communiceren, mag deelnemen. De kostprijs voor de accommodatie, vol pension en het gehele programma, inclusief excursie, bedraagt 570 Euro.

Interesse?
Ga naar www.iayc.org en klik op “Next Camp” voor de First Info of mail naar info@iayc.org

PS Het wordt georganiseerd door een non-profit organisatie, dus hopelijk wordt dit niet gezien als spam.

SHATTERED PLANET?
NASA's twin STEREO probes are entering a mysterious region of space to look
for remains of an ancient planet which might have orbited the Sun not far from Earth.
If they find anything, it could solve a major puzzle--the origin of the Moon.
Get the full story from Science@NASA

quote:

STEREO gaat op zoek naar brokstukken op aarde gebotste planeet
Twee identieke sondes van de ruimtevaartorganisatie NASA bereiden zich voor op het betreden van een gebied waarin een antwoord gevonden kan worden op de vraag hoe de maan precies is ontstaan. Het duo, dat bekend is onder de naam STEREO, nadert op dit moment één van de zogeheten Lagrangepunten, waar de combinatie van de aantrekkingskracht van de zon en onze planeet ervoor zorgt dat de daar aanwezige stofdeeltjes en asteroïden bij elkaar blijven. Twee van de vijf gebieden waar dit het geval is zullen tijdens de missie van de vaartuigen bezocht worden. De punten zouden kleine brokstukken kunnen bevatten van een planeet ter grootte van Mars die zich enkele miljarden jaren in het zonnestelsel bevond. Theia, zoals de hypothetische wereld wordt genoemd, werd naar verluid op een gegeven moment uit diens baan gestoten door een andere groeiende planeet en kwam vervolgens op ramkoers te liggen met de aarde. Bij de catastrofale inslag die volgde werd een grote hoeveelheid materiaal de ruimte in geslingerd, dat naar alle waarschijnlijkheid later onze enige natuurlijke satelliet vormde. De theorie is voor de hand liggend, aangezien het verklaart waarom de maan een relatief kleine ijzeren kern heeft. De aarde en Theia waren op het moment dat de botsing plaatsvond namelijk groot genoeg om gesmolten te zijn, waardoor zwaardere elementen zoals ijzer de mogelijkheid hadden om hun inwendige te vormen. Diens buitenste lagen, welke onder meer uit het silicium bestonden, zouden bij de inslag los zijn gekomen, waardoor de maan uiteindelijk geboren werd uit materiaal dat voornamelijk uit lichtere elementen bestond. De camera’s van STEREO moeten nu op zoek gaan naar de brokstukken die Theia mogelijk achterliet in de Langrangepunten.

Bron: AstroVersum

Hee een astronomie topic!
Oude hobby, dus tvp

quote:

Op woensdag 24 september 2008 09:43 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:
24-09-2008

Plan voor ruimtelift in Japan

AMSTERDAM - Japanse wetenschappers zullen in november het tijdschema voor de bouw van een ruimtelift bekend maken. Het plan gaat volgens de eerste schattingen ongeveer zes miljard euro kosten.

Het ontwerp van de ruimtelift is gemaakt door de Japan Space Elevator Association (JSEA), een groep wetenschappers die financieel wordt gesteund door het bedrijfsleven. De lift zou mensen en goederen via een 36.000 kilometer lange kabel naar de ruimte moeten vervoeren.

Volgens het plan kan de lift worden voortgestuwd door extreem sterke magneten. De liftkabel moet worden bevestigd aan een tegengewicht in de vorm van een satelliet.

Prijs

Als het systeem werkelijkheid wordt, zal de prijs van een ruimtereis drastisch dalen. De ontwerpers beweren dat hun lift maar één honderdste verbruikt van de hoeveelheid energie die nodig is om een Space Shuttle te lanceren.

"Een reis naar de ruimte wordt hetzelfde als een reis naar het buitenland', verklaart Shuichi Ono - de voorzitter van de JSEA - in de Britse krant The Times. 'Iedereen kan straks de lift naar de ruimte nemen." De wetenschappers zullen in november een internationale conferentie organiseren om het tijdschema voor de bouw van de ruimtelift te bespreken.

Onzekerheden

Hun plan bevat echter nog veel onzekerheden. Zo is het nog maar de vraag of het mogelijk is om een 36.000 kilometer lange kabel te maken die sterk genoeg is om de ruimtelift in balans te houden. De wetenschappers hebben hun hoop gevestigd op nanobuisjes.

Dat zijn minuscule buisjes van koolstof die slechts éénduizendste tot ééntiende millimeter lang zijn. In theorie is het mogelijk om extreem sterke kabels te maken van de nanobuisjes. Maar op dit moment staat nanotechnologie nog in de kinderschoenen. Toch denken de onderzoekers al te kunnen inschatten hoe veel de bouw van de ruimtelift gaat kosten: een slordige 6 miljard euro.

Niet uniek

Het Japanse project is overigens niet uniek. Er bestaat zelfs een wereldwijde wedstrijd voor het ontwerp van een ruimtelift onder de naam Elevator 2010 Wetenschappers uit de hele wereld doen mee. Een Amerikaans ontwerp is te zien in

dit filmpje

.

(c) NU.nl/Dennis Rijnvis

(nu.nl)

Wat er in dit soort filmpjes nooit bijverteld wordt is hoe men denkt een ruimtelift de nodige tangentiale snelheid te geven om de rotatiesnelheid van de aarde bij te houden.
Zou men dus een ruimtelift laten opstijgen dan gaat het hele systeem achterover hellen en uiteindelijk te pletter slaan.
Op grotere hoogte is ook een grotere rotatiesnelheid nodig want anders blijft de lift niet boven het punt van vertrek in de ruimte hangen.
Hier zouden dus even goed raketmotoren aan te pas moeten komen.
Zonder meer een lijntje spannen tussen een punt op aarde en een sattelliet en met een lift langs dat lijntje op willen stijgen werkt dus niet.

Wat raden jullie aan: een Meade 114-EQ of een Bresser Galaxia:

Meade:
Meade 114-EQ:
# 114mm Aperture Focal Length - 1000mm
# Focal Ratio - f/8.8
# Rack-and-Pinion Focuser
# Equatorial Mount w/Slow Motion Controls Setting
Circles
# Latitude Control w/Scale
# Two 1.25" Eyepieces - 9mm and 25mm
# Red Dot Viewfinder
# Aluminum Tripod w/Accessory Shelf
# Astronomical Software and Instructional DVD

Bresser Galaxia:
Constructie:
Newton

Type telescoop:
Reflector

Brandpuntsafstand:
900 mm

Diameter objectief ø:
114 mm

Openingsverhouding:
1:7.9

Max. zinvolle vergroting:
228x

Wat is het beste? Ze zijn allebei ongeveer dezelfde prijs.

Wat is je budget en waarvoor wil je hem gebruiken?

Ik heb zelf anderhalf jaar een Bresser Galaxia gehad. Een prima ding om mee te beginnen

Edit: ik zie op een ander forum dat je voor de Galaxia hebt gekozen. Goede keus!

Waarom een Newton telescoop ?
Ga je met dat groot log ding slepen....
Of blijft ie op een plek staan???

Als je met een telescoop veel het veld in gaat is een ETX beter

Bron: Zenit, infoblad

quote:

Ceres mogelijke bron van leven?
Bij leven buiten de Aarde wordt al snel gedacht aan Mars of de Jupiter-maan Europa, maar volgens Joop Houtkooper van de Universiteit van Giessen in Duitsland zou ook de dwergplaneet Ceres leven kunnen herbergen. Houtkooper stelt dat het al langer bekend is dat zich op Ceres waarschijnlijk veel ijs bevindt. Dan is het niet uitgesloten dat deze dwergplaneet een ondergrondse oceaan heeft. Dan is er mogelijk ooit leven ontstaan rond zogeheten hydrothermale bronnen, die te vinden zijn op de bodem van oceanen. Omdat de meeste hemellichamen in ons zonnestelsel in het bezit zijn van rotsachtige kernen, zouden deze heetwaterbronnen nog steeds kunnen bestaan. In de aardse oceanen is er ook tektonische activiteit en die zorgt voor extra warmte waar het leven kan gedijen. Bij een dwergplaneet als Ceres ontbreekt die activiteit en dat betekent misschien dat het leven zich er toch niet heeft ontwikkeld.
De theorie van Houtkooper gaat nog verder: bij het ontstaan van het zonnestelsel heeft de Aarde geleden
onder een hevige bombardement van meteorieten, planetoïden en kometen. Mogelijk is Ceres zelf ook
geraakt waarbij een deel (met veel ijs) van de dwergplaneet de ruimte in werd geslingerd en op Aarde is
terechtgekomen. Of er zich onder het oppervlak van Ceres een oceaan bevindt, wordt misschien beantwoord in het jaar 2015, wanneer de Amerikaanse ruimtesonde Dawn de dwergplaneet passeert. Voordat Dawn bij Ceres arriveert, zal deze in 2011 langs de planetoide Vesta trekken.
Onlangs is Dawn langs Mars gekomen om een koerscorrectie te kunnen uitvoeren met behulp van de
aantrekkingskracht van de rode planeet.
(NASA/ Astrobiology, 5 mrt 09)

20-04-2009

Superstorm op de Zon kan leven op Aarde lam leggen



Een superstorm op onze Zon kan enorme gevolgen hebben voor het leven op Aarde. Heel even zullen we getuige zijn van een prachtig spektakel, maar al snel zullen de gevolgen duidelijk worden. De Aarde wordt in duisternis gehuld en we keren terug naar een tijd zonder electronica. Alle organisatie op onze planeet stort in elkaar: geen verlichting, geen distributie, geen gps, geen transport,... Het klinkt misschien onwaarschijnlijk, maar het is ooit al eens gebeurd. En het zou over drie jaar opnieuw kunnen gebeuren.



Middeleeuwse toestanden
Dit is wat er volgens een negatief scenario zou kunnen gebeuren: na zonsondergang kleurt de lucht vurig rood. We worden getrakteerd op een prachtig spektakel en zouden zelfs in West-Europa het noorderlicht kunnen zien. Negentig seconden later gaat het licht op Aarde uit. Tegen middernacht kunnen we niet meer telefoneren en radiosignalen verzwakken. Ook het internet sterft uit. Een jaar later zit de westerse wereld in de grootste economische crisis ooit. Al honderdduizend Europeanen zijn omgekomen door hongersnood. Ziekten krijgen vrij spel.



Elf jaar
Dit mag dan wel klinken als het script van een goedkope rampenfilm, het is helemaal niet zo onwaarschijnlijk als het lijkt. Volgens het tijdschrift 'New Scientist' is een superstorm op de Zon een van de belangrijkste bedreigingen voor de mens. Het is al eens gebeurd in 1859 en het is een fenomeen dat iedere elf jaar kan terugkeren. Tijdens zo'n storm vuurt de Zon elektrische deeltjes af die met de Aarde in contact komen. Meestal gaat zo'n storm op de Zon voorbij zonder dat we er iets van merken. Nu zou dat wel mogelijk zijn, omdat het signaal op onze gsm verstoord kan worden. In de lucht kunnen we hooguit een lichtspektakel zien.



1859
Af en toe onstaat een superstorm waarbij een enorme massa uitgestoten wordt. En hoewel het heel zeldzaam is, kan de Aarde hierdoor getroffen worden. Dat was het geval op de ochtend van 1 september 1859. Een Britse wetenschapper zat die dag door een telescoop naar de Zon te gluren. Hij zag iets waarvoor hij geen verklaring kon geven. Amper 48 uur later werd de Aarde getroffen. Tot in het tropische zuiden was het noorderlicht zichtbaar. Het was om middernacht nog zo helder dat je probleemloos een boek kon lezen.



Moderne wereld
Het leek wel of de Aarde omgeven was door elektriciteit. In 1859 was dit fenomeen echter niet meer dan een natuurspektakel. In de moderne wereld zouden de gevolgen veel groter zijn. Onze technologie zou in elkaar storten en netwerken zouden overbelast raken. Overal zal de schade niet meteen te herstellen zijn, waardoor de wereld 's nachts in duisternis gehuld wordt. Vliegtuigen kunnen niet meer opstijgen omdat navigatiesystemen buiten werking vallen. De mensheid zou dit drama wel overleven, maar het zal tientallen jaren duren om alles te herstellen.



Volgens voorspellingen kan in 2012 opnieuw een storm op de Zon woeden. Niemand kan voorspellen of de situatie van 1859 zich dan zal herhalen. Het kan ook voor 2023 zijn of zelfs pas veel later. Maar het is wel zeker dat het ooit weer kan gebeuren... (gb)

(HLN)

Zeer interessant topic

18-04-2009

Massale kosmische kettingbotsing ontward



Astronomen hebben gebruik gemaakt van een tandem van drie telescopen (Chandra X-Ray Observatory, Hubble Space Telescope en Keck Observatory op Hawaii) om een massale samensmelting van sterrenstelsels te ontwarren. Dankzij de gecombineerde kracht op meerdere golflengten van de drie technische hoogstandjes heeft men de driedimensionale vorm en beweging kunnen bepalen van MACSJ0717.5+3745, een kosmische kettingbotsing op een (relatief enorme) afstand van 5,7 miljard lichtjaar vanaf de aarde.

Naar aanleiding van de aldus verkregen gegevens hebben astronomen ontdekt dat MACSJ0717 bestaat uit een drievoudige samensmelting, waarbij vier verschillende clusters van sterrenstelsels betrokken zijn. Clusters van sterrenstelsels zijn grote en samenhangende groepen van sterrenstelsels, die middels de zwaartekracht aan elkaar verbonden zijn. De super-kettingbotsing MACSJ0717 is de grootste in zijn soort (althans, voor zover aan de wetenschap bekend is).

Bij MACSJ0717 is een 13 miljoen lichtjaar lange stroom van sterrenstelsels, gas en donkere materie (een filament) bezig een gebied binnen te dringen dat sowieso al tsjokvol materie zat. Het geheel is vergelijkbaar met een lange rij auto's die allemaal op dezelfde (al bezette) parkeerplaats afkomen - het resultaat is een aaneenschakeling van botsingen, de één na de ander.

Naast deze gigantische opstapeling van materie is MACSJ0717 ook opmerkelijk vanwege diens temperatuur: deze behoort tot de hoogste ooit waargenomen in een dergelijk systeem. MACSJ0717 laat zien hoe massieve clusters kunnen groeien op kruispunten van grootschalige filamenten (oftewel, hoe invallende slierten van materie kunnen resulteren in de groei van clusters van sterrenstelsels). De betrokken astronomen zijn bijzonder blij met het feit dat de waarnemingen van MACSJ0717 prachtig overeen blijken te komen met de scenario's die voorheen in computersimulaties zijn voorspeld.



Bron: Chandra X-Ray Observatory

(Astrostart)

cool topic! Tvp!

Kleinste planeet en mogelijk waterige wereld ontdekt bij Gliese 581
Een team van onderzoekers heeft onder leiding van de bekende sterrenkundige Michel Mayor met behulp van een spectrograaf die gekoppeld werd aan een telescoop van het European Southern Observatory op de berg La Silla in Chili twee baanbrekende ontdekkingen gedaan. Bij de rode dwergster Gliese 581, welke zich op een afstand van iets meer dan twintig lichtjaar van ons bevindt, heeft men namelijk de ‘lichtste’ en kleinste exoplaneet tot nu toe gevonden. De wereld - die ook wel wordt aangeduid met de letter ‘e’ - bezit ongeveer twee keer zoveel massa als de aarde. Maar dat is niet het enige wat vandaag naar buiten is gebracht. Het team heeft bovendien de positie van de baan van de in 2007 ontdekte planeet Gliese 581 d bijgeschaafd, waardoor het zich in de zogeheten bewoonbare zone bevindt, waar vloeibaar water en mogelijk zelfs primitief leven kan voorkomen. Het object omcirkelt diens moederster in een tijdsbestek van slechts 66,8 dagen en is te massief om alleen uit rotsachtig materiaal te bestaan. Het is echter waarschijnlijk dat het een ijzige planeet, wiens baan ooit dichter bij de metgezelster is komen te liggen na een migratie. Omdat de wereld zich op een positie bevindt waar de temperatuur ideaal is voor de vorming van vloeibaar water uit het ijs dat voor de ‘verhuizing’ van de planeet diens oppervlak domineerde, is het goed mogelijk dat het op dit moment bedekt wordt door een grote en diepe oceaan. “Dat maakt Gliese 581 d de eerste serieuze kandidaat voor een waterwereld,” aldus de Zwitserse onderzoeker Stephane Udry. De eerder ontdekte wereld is één van de vier planeetachtige objecten die tot op de dag van vandaag ontdekte werd in het stelsel dat de in het sterrenbeeld Weegschaal (Libra) gepositioneerde ster Gliese 581 omringt. Een andere verbazingwekkende vondst is de pas ontdekte planeet ‘e’, welke in slechts 3,15 dagen één baantje voltrekt. Met een massa die bijna 1,9 keer zo groot is als die van onze aarde is het waarschijnlijk de kleinste en lichtste planeet waar men tot nu toe op is gestuit, wat doet veronderstellen dat het een uit rots bestaand oppervlak heeft. Observaties die werden uitgevoerd met dezelfde spectrograaf, die HARPS wordt genoemd, zijn eerder al een planeet ter grootte van ‘onze’ Neptunus en twee super-aardes ontdekt in hetzelfde systeem. “Het is bijzonder om te zien hoe ver we zijn gekomen sinds het moment dat men de eerste exoplaneet rond een normale ster vond in 1995 - de ene bij 51 Pegasi,” zei Mayor. “Het gewicht van Gliese 581 e is tachtig keer zo weinig als dat van 51 Pegasi b. Het toont aan dat we in de afgelopen veertien jaar een enorme progressie hebben geboekt.” Tot op de dag van vandaag zijn er 347 planeten buiten ons zonnestelsel gevonden en het lijkt erop dat de ontdekking van een wereld die wat betreft diens samenstelling veel overeenkomsten met de aarde vertoont en die zich in een gebied bevindt waar vloeibaar water en wellicht zelfs leven kan ontstaan, niet meer lang op zich zal laten wachten.

Bron: AstroVersum


^{Een artistieke impressie van het systeem dat rond de rode dwerg Gliese 581 te vinden is.}

21-04-2009

Astronaut Apollo-14: "Regering houdt buitenaards leven geheim"



Voor de Amerikaanse astronaut Edgar Mitchell die met een Apollo-capsule naar de maan is gevlogen, bestaat er geen twijfel: er bestaat buitenaards leven. Hij is er ook vast van overtuigd dat de Amerikaanse regering van hun bestaan afweet en dit voor de bevolking geheim houdt.

Ufo's
"We zijn niet alleen", zei Mitchell volgens CNN. De man, die in 1971 naar de maan is gevlogen, riep de regering van president Barack Obama op, haar kennis omtrent E.T.'s en ufo's in de openbaarheid te brengen. Mitchell is opgegroeid in Roswell in de staat New Mexico. Dit is de plaats waar volgens ufo-adepten in 1947 een onbekend vliegend voorwerp met een buitenaards wezen is gecrasht, waarop het Amerikaanse leger er alles heeft gedaan om de zaak toe te dichten.

Obama en E.T.
De vroegere astronaut zegt dat in zijn jarenlange zoektocht om op het Pentagon de waarheid van 'Roswell' te achterhalen een admiraal uiteindelijk de ufo-theorie heeft bevestigd en heeft geprobeerd nadere details te verkrijgen om dan vanuit andere hoeken tot staan te zijn gebracht. Nu loochent de militair alles, aldus Mitchell. Omtrent de kwestie van buitenaards leven heeft Obama zich tot nu toe op de vlakte gehouden. Tijdens de verkiezingscampagne is hij daarover één keer gepolst en luidde zijn antwoord dat het er daarbij op aankomt of E.T. een Democraat of een Republikein zou zijn. (dpa/gb)

(HLN)

21-04-2009

'Ster' ontdekt van slechts 300 graden

AMSTERDAM - Op veertig lichtjaar afstand van de zon is een klein, zwak 'sterretje' ontdekt met een oppervlaktetemperatuur van slechts 300 graden Celsius. De zogeheten bruine dwerg beschrijft een baan rond de dwergster Wolf 940.

Ter vergelijking: het oppervlak van onze zon heeft een temperatuur van 5700 graden Celsius; blauwe superreuzen kunnen oppervlaktetemperaturen hebben van enkele tienduizenden graden.

De ster, die Wolf 940 B is genoemd, is te klein en te licht voor spontane kernfusiereacties van waterstof in zijn inwendige.

Er vindt hooguit een beetje kernfusie plaats van deuterium ('zwaar waterstof'); voor de rest is de gemeten oppervlaktetemperatuur voornamelijk het overblijfsel van de warmte die vrijkwam bij de geboorte van de dwerg.


Dezelfde afmetingen

Wolf 940 B is twintig à dertig keer zo zwaar als de reuzenplaneet Jupiter, maar heeft ongeveer dezelfde afmetingen. Elke achttienduizend jaar beschrijft hij een trage, wijde baan rond zijn 'moederster', op een afstand van ca. 66 miljard kilometer.

De ster is ontdekt in het kader van het UKIDSS-project (UKIRT Infrared Deep Sky Survey); pas later bleek dat het om een begeleider van een reeds bekende rode dwerg ging. Omdat de leeftijd van de rode dwerg relatief nauwkeurig kon worden bepaald, lag daarmee de leeftijd van de bruine dwerg ook vast.

Leeftijdsbepalingen van bruine dwergen zijn belangrijk voor het opstellen van nauwkeurige modellen van hun opbouw en voor het afleiden van hun oppervlaktetemperatuur uit de opgemeten infraroodstraling.

(nu.nl)

22-04-2009

Hubble ziet kosmische "fontein van eeuwige jeugd"



In de afgelopen 19 jaar heeft de Hubble-ruimtetelescoop tientallen opnames gemaakt van sterrenstelsels die met elkaar in botsing komen. Juist toen iedereen dacht dat deze kosmische verkeersongelukken er niet vreemder uit konden zien, komt Hubble met een nieuwe verrassing. De nieuwe opname laat een trio van sterrenstelsels zien (beter bekend als Arp 194), inclusief een merkwaardige blauwe “fontein van de eeuwige jeugd” – feitelijk een langgerekte sliert van jonge sterren.

De “kosmische fontein” is een uitgerekte spiraalarm, een fenomeen dat algemeen voorkomt bij sterrenstelsels die met elkaar in botsing komen en een gravitationeel getouwtrek op elkaar loslaten. In het geval van Arp 194 zijn de twee kernen van de botsende sterrenstelsels bezig om samen te smelten, hetgeen op de opname van Hubble duidelijk zichtbaar is (bovenkant van de opname). De blauwe fontein lijkt zich uit te strekken naar een derde sterrenstelsel – deze blijkt zich echter op de achtergrond te bevinden en heeft geen enkele relatie met het boksende tweetal op de voorgrond.



Download hier de hogeresolutie-versie van bovenstaande foto.

Bron: Hubble Space Telescope

(Astrostart)

22-04-2009

Eigenschappen dwergstelsels lijken in tegenspraak met Newton



Er klopt iets niet met de zwaartekrachtstheorie van Newton. Dat concludeert een team van astronomen onder leiding van Pavel Kroupa van de Universiteit van Bonn op basis van waarnemingen aan dwergsterrenstelsels.

Van de ca. dertig dwergstelsels die zich in de omgeving van ons eigen Melkwegstelsel bevinden, zijn er elf die in min of meer hetzelfde vlak bewegen, en bovendien in dezelfde richting rond de Melkweg draaien. Dat kan eigenlijk alleen verklaard worden door aan te nemen dat het de restanten zijn van eerdere kosmische aanvaringen tussen dwergsterrenstelsels.

Bij zulke botsingen verliezen de kleine stelsels echter hun donkere materie, dus de elf dwergstelsels zouden uitsluitend sterren moeten bevatten. De bewegingen van de sterren in de dwergstelsels wijst echter juist wél op de aanwezigheid van veel donkere materie. Tenzij er inderdaad iets mis is met de zwaartekrachtwetten van Newton.

Door gebruik te maken van een aangepaste zwaartekrachttheorie (zoals MOND, Modified Newtonian Dynamics) slagen Kroupa en zijn collega's erin de bewegingen van de sterren in de dwergstelsels te verklaren zónder donkere materie, en kan hun positie en rotatie ten opzichte van het Melkwegstelsel beter begrepen worden.

© Govert Schilling

(allesoverterrenkunde)

quote:

Giant Mystery Blob Discovered Near Dawn of Time

A newly found primordial blob may represent the most massive object ever discovered in the early universe, researchers announced today.

The gas cloud, spotted from 12.9 billion light-years away, could signal the earliest stages of galaxy formation back when the universe was just 800 million years old.


This image of the Himiko object, the most massive object ever discovered in the early universe, is a composite and in false color.This image of the Himiko object, the most massive object ever discovered in the early universe, is a composite and in false color

"I have never heard about any [similar] objects that could be resolved at this distance," said Masami Ouchi, a researcher at the Carnegie Institution in Pasadena, Calif. "It's kind of record-breaking."

A light-year is the distance light travels in a year, about 6 trillion miles (10 trillion kilometers). An object 12.9 billion light-years away is seen as it existed 12.9 billion years ago, and the light is just now arriving.

The cloud predates similar blobs, known as Lyman-Alpha blobs, which existed when the universe was 2 billion to 3 billion years old. Researchers named their new find Himiko, after an ancient Japanese queen with an equally murky past.

Himiko holds more than 10 times as much mass as the next largest object found in the early universe, or roughly the equivalent mass of 40 billion suns. At 55,000 light years across, it spans about half the diameter of our Milky Way Galaxy.

Lyman-Alpha blobs remain a mystery because existing telescopes have a hard time peering so far back to nearly the dawn of the universe.