quote:
Ja, vrij herkenbaar, maar ik vind dat hij de band wel erg spaart. De bassist was goed, maar met name de keyboardspeelster en de violiste zaten er vaak naast en/of hadden een beroerd geluid. Een nummer werd twee keer ingezet, maar doordat de drummer iets fout deed, toch maar overgeslagen. Verder werd er enorm overlegd op het podium over het hoe en wat. De band was dus ook maar matig voorbereid.
Het geluid was niet open, erg geknepen, wat de nummers niet ten goede kwam. De downtemponummers klonken zo wel heel knullig, terwijl de uptemponummers vooral lullig klonken.
Doherty speelde niets van The Libertines en weinig van Babyshambles, op zich terecht, want dit is een sologig, maar ook wel weer jammer. Terecht staat in de recensie dat het pas bij Fuck forever, maar vooral bij Killimanjaro, echt loskwam. Mensen snakten naar de echte rocknummers.
Dit was mijn tweede Doherty soloconcert. Jaren terug zag ik Babyshambles op de Beschaving nu écht solo, maar dit kan niet opwegen tegen de talloze keren dat ik Barât 'solo' gezien met The Libertines (toen zonder Doherty), Dirty Pretty Things, The Jackals en echt solo. Die man heeft zijn zaakjes duidelijk beter voor elkaar.