Naast concentratie problemen, wat resulteerde in volgetekende schriften, vooruit lezen bij het klassikaal lezen (wat keihard bestraft werd wanneer je aan de beurt was)
en veel straf. De meester destijds adviseerde mijn ouders al om mij naar een psycholoog te sturen, dat hebben zij niet gedaan. (ik begrijp hun daarin wel). Met mijn intelligentie heeft het naar alle waarschijnelijkheid niet te maken, ik had met de inhoud zelf totaal geen moeite, heb ook nooit enkele moeite moeten doen om iets te halen, ging later naar het Havo/VWO etc.
Ik heb ook grote moeite met een 'agenda', vastzitten aan een bepaald schema is voor mij nogal beangstigend. Wat weer resulteerd in het vergeten van veel zaken, te laat komen en totaal niet voorbereiden van bepaalde zaken.
Het probleem is echter, dat nu nog steeds dezelfde problemen zich in een andere vorm aan mij voordoen. Ik heb totaal geen concentratie vermogen om te gaan studeren, het werkelijk volgen van de prof. in colleges etc.
Uiteindelijk haal ik het wel, maar op het laatste moment, met zesjes en zevens...
Op mijn werk loop ik tegen dezelfde problemen aan, instructies vat ik vaak verkeerd of niet op. De omgeving wil maar niet bekend worden (verdwaal nog steeds regelmatig) en andere onprettige zaken.
Ik vroeg mij af of iemand zich herkend in dit soort problemen en/of er naam voor dit beestje is.
[ Bericht 3% gewijzigd door Pracissor op 14-01-2007 22:50:05 ]
quote:De dwang is er echt alleen wanneer het er vanaf gaat hangen of ik mijn studie kan voortzetten.Op zondag 14 januari 2007 22:44 schreef bersenka het volgende:
Je hoort wel vaker van mensen die zich maar niet kunnen dwingen om te gaan leren e.d., alleen dit klinkt idd wat serieuzer alsof het wel iets psycisch is?
Meer mensen hebben natuurlijk studie-problemen m.b.t. tot jezelf ergens toe dwingen, maar dit is bij mij nogal extreem en een onderdeel van het groter geheel.
Ook het agenda-probleem ken ik. Toch houd ik me er tegenwoordig beter aan, aangezien ik elke ochtend gewoon 6.30 eruit moet.
Direct voorbeeld: ik zou een project nu af moeten maken, wat ik al de hele week heb uitgesteld. Ik zit hier. Dat zegt al genoeg.
Het is gedeeltelijk een gebrek aan discipline, maar er is gewoonweg heel erg weinig voor nodig om mij compleet af te leiden. Ik moet voortdurend geprikkeld en gestimuleerd worden, gebeurd dat niet, dan ga ik het zoeken. Ik heb een tijdje idioot suf archiveringswerk gedaan, en daar kwam het heel erg naar boven. Op een gegeven moment besteedde ik complete halve uren met rondstruinen, mensen bekijken, zien of ik op de kasten kon klimmen en propjesvoetballen, omdat ik me niet op het werk kon richten.
Voor uitleg van leraren geldt hetzelfde: het moet me meteen grijpen, anders ben ik weg. Dan kan ik het nog zo moeilijk vinden, het wilt er dan niet meer in. En ja, discipline-problemen zie je wel vaker, maar zelfs een flinke trap onder de kont helpt niet. Voordat ie aankomt, ben ik alweer weggehobbeld, omdat ik ergens iets zag. Ofzo.
TS, jij geeft aan dat je alleen werkt als je studie ervan afhangt. Is dat al vaker gebeurd? En weet de school ervan?
quote:Ah, eindelijk iemand die zich echt herkent.Op maandag 15 januari 2007 02:31 schreef Nosh het volgende:
Heel erg herkenbaar.
Direct voorbeeld: ik zou een project nu af moeten maken, wat ik al de hele week heb uitgesteld. Ik zit hier. Dat zegt al genoeg.
Het is gedeeltelijk een gebrek aan discipline, maar er is gewoonweg heel erg weinig voor nodig om mij compleet af te leiden. Ik moet voortdurend geprikkeld en gestimuleerd worden, gebeurd dat niet, dan ga ik het zoeken. Ik heb een tijdje idioot suf archiveringswerk gedaan, en daar kwam het heel erg naar boven. Op een gegeven moment besteedde ik complete halve uren met rondstruinen, mensen bekijken, zien of ik op de kasten kon klimmen en propjesvoetballen, omdat ik me niet op het werk kon richten.
Voor uitleg van leraren geldt hetzelfde: het moet me meteen grijpen, anders ben ik weg. Dan kan ik het nog zo moeilijk vinden, het wilt er dan niet meer in. En ja, discipline-problemen zie je wel vaker, maar zelfs een flinke trap onder de kont helpt niet. Voordat ie aankomt, ben ik alweer weggehobbeld, omdat ik ergens iets zag. Ofzo.
TS, jij geeft aan dat je alleen werkt als je studie ervan afhangt. Is dat al vaker gebeurd? En weet de school ervan?
Wat je zegt over 'grijpen' klopt zeker, soms kon ik totaal opgaan in iets, dat klasgenoten verbaasd waren dat ik opeens zo aanwezig was en alle antwoorden wist etc. Ook die eeuwige drang naar die prikkel/stimulatie speelt zeker mee, die drang probeer ik dan te voldoen of te versuffen door games, uitgaan, drank en andere zaken.
Ik heb ook een gebrek aan dicipline, maar dat lijkt mij net zoals bij jou eerder het gevolg dan de oorzaak.
Herken je overigens ook dat je in noodsituaties uiterst kalm, beheerst en correct kan handelen en je dan ook helemaal in je element voelt?
Soms heb ik het idee dat ik ben gemaakt voor 'levensbedreigende noodsituaties', een leven vol prikkels en wilde situaties waar ik 'on the spot' moet op kunnen inspringen.
Ik heb het vage vermoeden dat ik mogelijk een vorm van ADD heb, maar gezien het een modeziekte is ben ik daar erg voorzichtig mee todat het werkelijk bij mij is vastgesteld.
quote:Ik herken me er helemaal in.Op maandag 15 januari 2007 02:48 schreef Pracissor het volgende:
[..]
Ik heb ook een gebrek aan dicipline, maar dat lijkt mij net zoals bij jou eerder het gevolg dan de oorzaak.
Herken je overigens ook dat je in noodsituaties uiterst kalm, beheerst en correct kan handelen en je dan ook helemaal in je element voelt?
Soms heb ik het idee dat ik ben gemaakt voor 'levensbedreigende noodsituaties', een leven vol prikkels en wilde situaties waar ik 'on the spot' moet op kunnen inspringen.
Dat er als het ware een knop omgaat, en je opeens iedereen delegeert, en de situatie compleet in de hand hebt.
Ik kom er morgen op terug, in de vorm van een edit. Duty calls.
quote:Op maandag 15 januari 2007 02:54 schreef Nosh het volgende:
[..]
Ik herken me er helemaal in.
Dat er als het ware een knop omgaat, en je opeens iedereen delegeert, en de situatie compleet in de hand hebt.
Ik kom er morgen op terug, in de vorm van een edit. Duty calls.
quote:Ik vertrouw mijzelf niet zo.Op maandag 15 januari 2007 02:50 schreef Blivox het volgende:
Klinkt als ADD/ADHD of PDD-NOS. Inderdaad een vrij hippe aandoening tegenwoordig, maar je komt er zelf mee op de proppen dus het zal vást wel een kern van waarheid hebben, nietwaar?
dat van die instructie vond ik herkenbaar.
[ Bericht 3% gewijzigd door #ANONIEM op 15-01-2007 03:12:14 ]
quote:Precies dat is voor mij de reden geweest om een hele tijd te twijfelen om het leger in te gaan. Uiteindelijk speelden ethische bezwaren een rol, maar zo'n rol waarin je haast gedwongen wordt om niet te kunnen verslappen, spreekt me heel erg aan.Op maandag 15 januari 2007 02:48 schreef Pracissor het volgende:
[..]
Soms heb ik het idee dat ik ben gemaakt voor 'levensbedreigende noodsituaties', een leven vol prikkels en wilde situaties waar ik 'on the spot' moet op kunnen inspringen.
Enfin. Bij mij speelt het al een tijdje parten. Voorheen werd zelfs even gedacht dat het samenging met een flink overschat zelfbeeld, doordat ik alles hopeloos onderschatte. 2000 woorden in een middagje tikken? 'Deed ik wel even'. Uiteindelijk was het natuurlijk niks meer dan het goedpraten van mijn eigen gedrag, maar het duurde even voordat iedereen die conclusie trok.
En nu? Nu loop ik tegen precies hetzelfde aan. Ik heb nu al twee keer de waarschuwing gehad dat ik heel erg dit jaar in de waagschaal aan het stellen ben, en nog kan ik me eigenlijk amper concentreren. Alleen met muziek op, liefst in een stilteruimte, werk ik fijn. Anders is het doodleuk dingen verschuiven, mijn kop in het zand steken, prioriteiten negeren tot ik een ons weeg, en dan nog ren ik weg om iets anders te gaan doen.
De oplossing is simpel: kies voor iets met hele duidelijke consequenties, geen grijze gebieden, en iets wat je meteen weet te boeien. Zodra je een béétje ruimte krijgt, ga je er vaak meteen gebruik van maken, dus vraag desnoods aan leraren of ze die deadline er écht in willen rammen, zodat je het vanzelf gaat voelen. Bijna sado-masochistisch eigenlijk, maar dat besef van planning is iets wat vaak heel erg moet groeien.
Tenminste, ik ben er nu nog steeds mee bezig, en heb tot vijf uur 's nachts aan een verslag gezeten. Wat alweer genoeg zegt.
Excuus voor het late reageren trouwens, het was me even compleet ontschoten
(zit atm in mijn laatste week van mbo niv 3 waar ik niks mee kan omdat de school me niet boeit ) En terwijl ik niet echt iemand ben met veel zelfvertrouwen, heb ik dat wel weer wat betreft mijn kunnen, ik denk idd ook altijd van "oh dat loopt wel los", "ik haal het wel" of "ik zal er wel weer geluk mee hebben" (want dat is zo een beetje mijn levensverhaal, overal onderuit komen of nog net halen door heel veel geluk). En ook ik kan me alleen concentreren als mij iets ECHT boeit, dan komt meteen mijn volgende probleem, ik weet helemaal niet wat mij boeit... dus ik zit er op het moment nog midden in Ik weet niet waar die angst van een agenda uit voortkomt, misschien omdat het je wereld beperkt, maar het kan ook structuur bieden. Structuur is/hoeft geen beperking te zijn maar kan een houvast zijn in de tijden dat je weet dat je je minder door je prikkels moet laten leiden omdat je aandacht nu ECHT even op iets anders gericht moet worden. Het helpt channelen. Of laat ik zeggen, het kan helpen channelen want ik kan mn agenda al dan niet helemaal volplannen en em nog niet naleven. En wellicht is agenda ook niet de juiste oplossing/methode voor je.
In ieder geval, binnen de add en adhd is men natuurlijk opzoek om de wereld van kinderen zo behapbaar mogelijk te maken ondanks hun prikkels. Er worden constant methodes en technieken verzonnen en verfijnd, afgezien of je het nou wel of niet hebt is het wellicht een idee om je daarin toch iets meer te gaan verdiepen omdat jij concentratieproblemen hebt maar ad(h)ders ook! Wellicht dat je bruikbare tips kan vinden
Of niet.. Who knows. Een psycholoog kan je hierbij trouwens wellicht helpen hoor, die zijn erg bekend met concentratiestoornissen en wie weet wat zij voorn tips voor je in de aanbieding hebben.quote:Eng. Ik speel met de precies dezelfde gedachte, ik neem mezelf altijd voor, wanneer ik me studie moet afbreken ga ik bij de mariniers.Op dinsdag 16 januari 2007 13:43 schreef Nosh het volgende:
[..]
Precies dat is voor mij de reden geweest om een hele tijd te twijfelen om het leger in te gaan. Uiteindelijk speelden ethische bezwaren een rol, maar zo'n rol waarin je haast gedwongen wordt om niet te kunnen verslappen, spreekt me heel erg aan.
quote:Precies hetzelfde idd.Enfin. Bij mij speelt het al een tijdje parten. Voorheen werd zelfs even gedacht dat het samenging met een flink overschat zelfbeeld, doordat ik alles hopeloos onderschatte. 2000 woorden in een middagje tikken? 'Deed ik wel even'. Uiteindelijk was het natuurlijk niks meer dan het goedpraten van mijn eigen gedrag, maar het duurde even voordat iedereen die conclusie trok.
En nu? Nu loop ik tegen precies hetzelfde aan. Ik heb nu al twee keer de waarschuwing gehad dat ik heel erg dit jaar in de waagschaal aan het stellen ben, en nog kan ik me eigenlijk amper concentreren. Alleen met muziek op, liefst in een stilteruimte, werk ik fijn. Anders is het doodleuk dingen verschuiven, mijn kop in het zand steken, prioriteiten negeren tot ik een ons weeg, en dan nog ren ik weg om iets anders te gaan doen.
quote:Jouw oplossing zijn praktisch onmogelijk op een uni.De oplossing is simpel: kies voor iets met hele duidelijke consequenties, geen grijze gebieden, en iets wat je meteen weet te boeien. Zodra je een béétje ruimte krijgt, ga je er vaak meteen gebruik van maken, dus vraag desnoods aan leraren of ze die deadline er écht in willen rammen, zodat je het vanzelf gaat voelen. Bijna sado-masochistisch eigenlijk, maar dat besef van planning is iets wat vaak heel erg moet groeien.
Tenminste, ik ben er nu nog steeds mee bezig, en heb tot vijf uur 's nachts aan een verslag gezeten. Wat alweer genoeg zegt.
Excuus voor het late reageren trouwens, het was me even compleet ontschoten
De werkelijk oplossing is uiteraard ook niet een aanpassing van de omgeving, maar van jezelf. Misschien is daarin psychische hulp gewenst, maar uiteraard is dat weer niet iets waar je zomaar in stapt. Ik ben wel van plan binnenkort een afspraak te maken met een studentenpsycholoog, ik neem aan dat deze problemen vaker voorkomen en mogelijk zijn er goede 'behandelmethodes' voor dit soort problemen.quote:Op woensdag 17 januari 2007 17:41 schreef Pracissor het volgende:
[..]
Eng. Ik speel met de precies dezelfde gedachte, ik neem mezelf altijd voor, wanneer ik me studie moet afbreken ga ik bij de mariniers.
.Precies hetzelfde.
Óf ik haal deze opleiding, en ga richting universiteit, óf ik ga in de marine of landmacht.
quote:Helemaal waar natuurlijk, al heb ik gemerkt dat erkenning van je omgeving al heel erg scheelt. Op die manier kunnen ze je desnoods eraan herinneren, als je de fout in gaat. Verschrikkelijk irritant, maar het bouwt een stukje 'controle' in, waardoor je zelf op een gegeven moment er ook op gaat letten.Jouw oplossing zijn praktisch onmogelijk op een uni.
Overigens had ik zelf op het HBO wel aangegeven of leraren me niet wilden matsen, en dat werkte nog best goed. Als ze zeiden dat 'het wel een dagje later kon', kwamen ze er onmiddelijk op terug. Niet alleen werk ik het beste als alles helemaal duidelijk is (deadlines die niet overschreden kunnen worden e.d.), maar ook zorgt het voor een stok achter de deur: mensen weten wat er speelt, maar kunnen je er ook aanspreken
Kan natuurlijk niet op een universiteit met tienduizend studenten, maar op de relatief kleine faculteit waar ik les kreeg (journalistiek) was er gelukkig nog wel ruimte voor.
En de drempel voor psychische hulp is gelukkig behoorlijk laag geworden. Juist omdat concentratieproblemen zo vaak voorkomen, zijn er echt toegespitste behandelmethodes, zodat je én voldoende reden hebt om dingen op te kunnen en willen nemen, én je ook aan je eigen afspraken gaat houden. Doordat je het uiteindelijk zelf moet doen, geeft het ook nog eens een flinke hoop voldoening, denk ik. Ik ga zelf binnenkort ook richting huisarts, vandaar mijn ietwat lyrische ondertoon.
Succes iig.
Ik heb ook altijd moeite gehad met mij concentreren, en als iets me dan interreseerde. dan lette ik een beetje halfjes op.
Regelmatig heb ik trouwens dat ik een antwoord wel weet, maar dat ik het niet zeg omdat ik dan denk dat ik voor lul sta ofzo, onbewust misschien, en dan zeg ik het antwoord dus niet... maar blijkt het wel te kloppen.
Ik heb soms ook wel het idee dat ik gewoon nooit heb leren "leren" of er nooit moeite voor heb willen doen.
Ergens vind ik leren geweldig, en zou ik er heel graag enorm goed in willen zijn en overal 10en voor halen.
Maar ik kan me er gewoon niet toe zetten om ook maar aan IETS van leerwerk te beginnen.
Hoef ik echter niets te leren, dan lees ik de meest vage dingen over bijv. quantummechanica en dat boeit me dan ontzettend veel, zoals een bekende caberatier al eens zei; "Dan zuig ik het op als een spons"
Soms lijkt het wel dat ik niet WIL leren als het moet van een ander?
En soms heb ik serieus ook gedachten als: "Als ik begin met mijn taken, dan is het gewoon te makkelijk, thats the easy way out" misschien moeilijk te begrijpen voor lezers, maar het lijkt wel zelfkastijding.. alsof je jezelf geen succes gunt.
ik hou erover op though.