Jouw probleem past beter in R&P dus ik zwiep jouw topic even daarheen.
Sterkte!
quote:trek je eigen plan.Op maandag 8 januari 2007 19:36 schreef Reptile het volgende:
Ik zit al een tijdje met dat probleem. Mijn ouders nemen mij en mening op welk gebied dan ook niet serieus. Dit is erg frusterend voor me waardoor mijn relatie met hen steeds verslechtert. Ik ben zelf niet de domste: ik studeer aan een universiteit en ben bijna afgestudeerd. Verder heb ik het financieel niet slecht en ben totaal onafhankelijk van ze omdat zij mij totaal met niets (financieels) willen helpen. En dan nog wordt er naar mijn mening thuis nooit gevraagd bij diverse gelegenheden en onderwerpen. Zelfs op het gebied waar ik mijn stdue volg. Anderen met een veel lagere opleiding zijn beter en weten het beter dan ik. Dit is zooo frusterend ...
Je bent 18 plus, wees beleefd en druk je eigen dingen door op het gebied van studie.
Jouw leven. jouw inzichten.... jouw keuzes.
[ Bericht 70% gewijzigd door #ANONIEM op 08-01-2007 20:01:14 ]
Enfin, ik weet niet hoe gek je bent op je ouders, maar je kunt er ook gewoon maling aan hebben en het lekker zo laten.
Misschien ontspoor je net zo als ik, dus wel op eigen risico.
* Jolly is niet zo'n familiepersoon meer.
. Het zijn altijd de andere mensen die het beter weten dan ik, ook al had ik al eeuwen geleden hetzelfde verhaal tegen ze verteld/uitgelegd.Wat doe je er tegen? Rustig blijven en niets... Oja en ik vertel ze nu ook nog maar heel weinig, omdat ze domweg gewoon niets van mij (willen) aannemen.
quote:Zoooo vaak. En dan zijn het ja-knikkers in mijn gezicht waarna ik via anderen erachter kom dat ze niet eens geluisterd hebben wat ik te zeggen had. Ik vind familie heel belangrijk en daarom hou ik nog zo goed vol. Als je eens wist wat ze mij allemaal geflikt hebben ...Op maandag 8 januari 2007 19:58 schreef Xplo het volgende:
Heb je ze er wel eens op aangesproken?
Ik houd het daarom ook heel erg oppervlakkig met mijn vader.
Het is niet anders helaasch
Anders tsja... Lekker ja terug knikken... klinkt wat simpel, maar je ouders zullen niet (zo snel) veranderen, dus om je zelf een trauma te sparen is het makkelijker om er mee te leren leven en dr zo weinig aandacht aan te besteden....
En ga opzoek naar mensen die je wel serieus nemen!!
[ Bericht 26% gewijzigd door Michieltje21 op 09-01-2007 09:54:01 (Dé gouden tip van de dag vergeten) ]
Het kost wel wat, geestelijk, maar je moet je leven tóch alleen leiden.
Je wordt steeds meer een onafhankelijk persoon. Nú kan het pijn doen(ik spreek uit eigen ervaring)
maar er zal een tijd komen dat je, wanneer je los van ze bent, respectvol aan ze kan (terug) denken.
quote:Ik bedoel uiteraard niet dat je het contact met je ouders moet verbreken, maar je zal er anders mee om moeten gaan.Op dinsdag 9 januari 2007 11:45 schreef Frida-ster het volgende:
Je ouders moet je loslaten! (andersom is meestal gebruikelijker om te zeggen)
Het kost wel wat, geestelijk, maar je moet je leven tóch alleen leiden.
Je wordt steeds meer een onafhankelijk persoon. Nú kan het pijn doen(ik spreek uit eigen ervaring)
maar er zal een tijd komen dat je, wanneer je los van ze bent, respectvol aan ze kan (terug) denken.
quote:Zijn je ouders een stuk lager opgeleid dan jij toevallig?Op maandag 8 januari 2007 19:36 schreef Reptile het volgende:
Ik zit al een tijdje met dat probleem. Mijn ouders nemen mij en mening op welk gebied dan ook niet serieus. Dit is erg frusterend voor me waardoor mijn relatie met hen steeds verslechtert. Ik ben zelf niet de domste: ik studeer aan een universiteit en ben bijna afgestudeerd. Verder heb ik het financieel niet slecht en ben totaal onafhankelijk van ze omdat zij mij totaal met niets (financieels) willen helpen. En dan nog wordt er naar mijn mening thuis nooit gevraagd bij diverse gelegenheden en onderwerpen. Zelfs op het gebied waar ik mijn stdue volg. Anderen met een veel lagere opleiding zijn beter en weten het beter dan ik. Dit is zooo frusterend ...
quote:Een advies van een ouder iemand: Laat het los, dit patroon zal zich anders voortzetten en naar alle waarschijnlijkheid nooit veranderen. Stop met zoeken naar waardering bij je ouders, laat zien dat je tevreden bent met jezelf en wees trots op alles wat je tot nu toe door je eigen inspanningen hebt bereikt.Op maandag 8 januari 2007 19:36 schreef Reptile het volgende:
Ik zit al een tijdje met dat probleem. Mijn ouders nemen mij en mening op welk gebied dan ook niet serieus. Dit is erg frusterend voor me waardoor mijn relatie met hen steeds verslechtert. Ik ben zelf niet de domste: ik studeer aan een universiteit en ben bijna afgestudeerd. Verder heb ik het financieel niet slecht en ben totaal onafhankelijk van ze omdat zij mij totaal met niets (financieels) willen helpen. En dan nog wordt er naar mijn mening thuis nooit gevraagd bij diverse gelegenheden en onderwerpen. Zelfs op het gebied waar ik mijn stdue volg. Anderen met een veel lagere opleiding zijn beter en weten het beter dan ik. Dit is zooo frusterend ...
Als je het los kan laten steeds door hen goed gevonden te moeten worden, pas dan kan de relatie zich herstellen omdat jij op een andere manier naar hen toe reageert. Het zou zomaar kunnen dat je beter met je ouders kunt opschieten op den duur. 
quote:Dat is volgens precies wat ik (impliciet) de hele tijd doe. En ik kan het maar niet verkroppen dat ik die erkenning of waardering niet van ze krijg. Niet alleen dat, ik ben ook erg teleurgesteld in de houding en levenspatroon van mijn ouders jegens mij. Op een gegeven moment besloten ze te verhuizen naar een andere woonplaats waar ik niet mee eens was wegens de afstand naar de uni en werk. Ik had twee opties: de huidige woning zelf doorhuren voor een heel hoog bedrag als student zijnde of binnen 3 weken maar een kleinere woning voor mijzelf zien te regelen omdat ik anders op straat terecht zou komen. Via een wonder lukte dit allemaal. Ik kreeg ook helemaal geen spullen mee dus de hele inrichting moest ik zelf maar zien te regelen. Bovendien moest ik mijn eigen lesgeld, boeken, verzekeringen etc dokken. Deze passieve en apathische houding heeft mij veel pijn en verdriet bezorgd omdat ik met mijn beperkte middelen altijd voor hun klaarstond.Op dinsdag 9 januari 2007 19:14 schreef woniya het volgende:
[..]
Een advies van een ouder iemand: Laat het los, dit patroon zal zich anders voortzetten en naar alle waarschijnlijkheid nooit veranderen. Stop met zoeken naar waardering bij je ouders, laat zien dat je tevreden bent met jezelf en wees trots op alles wat je tot nu toe door je eigen inspanningen hebt bereikt.
Maar je hebt gelijk, ik moet het loslaten en verder. Bedankt voor je advies en de anderen natuurlijk ook
... quote:Hoe kom jij tot die conclusie?Op woensdag 10 januari 2007 00:43 schreef heiden6 het volgende:
Ik vind dat je in de OP nogal onderdanig overkomt, dat kan er natuurlijk ook voor zorgen dat mensen je niet serieus nemen. Ook al zeg je nog zulke zinnige dingen, de meeste mensen hebben toch niet het sociale vermogen om door je image heen te prikken.
Ach, trek gewoon lekker je eigen plan. Hou het contact, maar ga niet teveel op zoek naar hun trots en waardering. Misschien hebben ze een reden om hoger opgeleiden minder te waarderen. Ze proberen je klein te praten uit onzekerheid over wat ze zelf hebben bereikt in het leven. De meeste ouders willen dat hun kinderen het beter krijgen dan zij. Jouw ouders hebben daar blijkbaar wat moeite mee. Hun gedrag komt op mij een beetje saboterend over.
Heb je nog broertjes of zusjes? Worden die op dezelfde manier behandeld?
quote:Welke conclusie? Dat je nogal onderdanig overkomt in de OP? Dat is gewoon het gevoel wat ik erbij krijg.
quote:Mijn vader is zelf hoger opgeleid. En elke keer als ik over hun handelen begin, zeggen ze dat ik de boel overdrijf. Ik heb nog 1 zusje en 1 broertje maar daarmee is precies hetzelfde aan de hand. Naar hun mening wordt iik nooit geluisterd. En daarom probeer ik hen dan ook zo serieus mogelijk bij alles te nemen. Misschien moet ik nog meer tegengas geven en niet altijd klaar voor ze staan. Maar ik weet bijna zeker dat dat geen enkele indruk op ze zal maken.Op woensdag 10 januari 2007 00:54 schreef Unihoc_ACE het volgende:
Het lijkt er een beetje op alsof je ouders jou al behoorlijk hebben losgelaten. Alsof ze blij zijn dat hun taak er op zit en ze nu kunnen doen wat ze zelf willen. Zeker gezien die verhuizing (wel een beetje rare actie trouwens).
Ach, trek gewoon lekker je eigen plan. Hou het contact, maar ga niet teveel op zoek naar hun trots en waardering. Misschien hebben ze een reden om hoger opgeleiden minder te waarderen. Ze proberen je klein te praten uit onzekerheid over wat ze zelf hebben bereikt in het leven. De meeste ouders willen dat hun kinderen het beter krijgen dan zij. Jouw ouders hebben daar blijkbaar wat moeite mee. Hun gedrag komt op mij een beetje saboterend over.
Heb je nog broertjes of zusjes? Worden die op dezelfde manier behandeld?
quote:Is dat zo buitengewoon danOp woensdag 10 januari 2007 00:33 schreef Reptile het volgende:
Ik kreeg ook helemaal geen spullen mee dus de hele inrichting moest ik zelf maar zien te regelen. Bovendien moest ik mijn eigen lesgeld, boeken, verzekeringen etc dokken.
Nu je volwassen bent, maak je zelf keuzes en moet je ervoor zorgen dat jij daar trots op kunt zijn. Waardering van je ouders zou wellicht leuk zijn, maar is geen voorwaarde voor succes
quote:Heb je dat laatste al geprobeerd dat je het zo zeker weet?Op woensdag 10 januari 2007 01:08 schreef Reptile het volgende:
[..]
Mijn vader is zelf hoger opgeleid. En elke keer als ik over hun handelen begin, zeggen ze dat ik de boel overdrijf. Ik heb nog 1 zusje en 1 broertje maar daarmee is precies hetzelfde aan de hand. Naar hun mening wordt iik nooit geluisterd. En daarom probeer ik hen dan ook zo serieus mogelijk bij alles te nemen. Misschien moet ik nog meer tegengas geven en niet altijd klaar voor ze staan. Maar ik weet bijna zeker dat dat geen enkele indruk op ze zal maken.
quote:In veel huishoudens willen de ouders dat hun kinderen het beter hebben als hunzelf en word er dus ook geholpen met 'het uit huis gaan'Op woensdag 10 januari 2007 01:34 schreef Xennia het volgende:
[..]
Is dat zo buitengewoon dan
Nu je volwassen bent, maak je zelf keuzes en moet je ervoor zorgen dat jij daar trots op kunt zijn. Waardering van je ouders zou wellicht leuk zijn, maar is geen voorwaarde voor succes