Ja..
Bier...
Mijn schatje, ik mis je. Ik smacht al minstens anderhalf uur naar je. Je mooie weelderige vormen. Je geur, je aanblik, je smaak. Niets en niemand kan jou overtreffen. Jij bent voor mij de ware. Ik staar en staar naar je, maar ik weet dat jij mij niet ziet. Ik praat en praat tegen je, maar ik weet dat jij mij niet hoort. Ik raak je aan, maar weet dat jij mij niet voelt. Ik proef je, en jij denkt: "shit, daar ga ik..". Wat een wrede wereld. Hoe kan ik je dit aandoen? Mijn liefde voor jou blijft onbeantwoord.
Ik leg me er bij neer. Mijn wil is sterker dan mijn gevoel. Ik wil je in me.
Maar dan... Dan gaan de alarmbellen rinkelen. Als een naald in een hooiberg probeer ik mijn weg naar buiten te vinden, weg uit die droom. Maar het is geen droom, het is een nachtmerrie. Je staat echt voor me. Recht voor mijn neus. Zo dichtbij, maar zo ver weg. "Het mag niet", zeg je. "Ik weet het", zeg ik, "ik moet wachten op mijn vrienden". Maar mijn vrienden komen vandaag niet thuis; die komen morgen pas. Een avond alleen thuis. En, alleen thuis betekent geen bier. Want dat is niet geaccepteerd. Dan ben je 'een alcoholist'. Ik wend me in mijn wanhoop tot mijn tentamens. En weer een avond gaat voorbij, dat ik jou moet missen. Mijn schatje, zo dichtbij, doch zo ver weg.
Voor incapabele imbecielen die halverwege hun inburgeringscursus/kleuterklas-nederlands zijn blijven steken: de klacht is dat mijn vrienden niet thuis zijn terwijl ik bier wil godverdomme!
It's the return of the motherfuckin' brainiacs!