Kerst in de stad

Nog een verhaal.


KERST IN DE STAD

“Denis, Denis” Ik fluit het wijsje vrolijk de stadslucht in. De avond is nog puber. Beschaamd voor haar onvolkomenheden valt ze nog niet al te overtuigend in. Blondie, vernoemd naar de band, grinnikt. Ze is een knappe brunette en trekt overal kijkers. Ze is zo ongrijpbaar als het begrip gezelligheid en fladdert door het leven. Marley rookt een sigaar en valt al evenzeer op. Hij is een boomlange neger met rastavlechten. Wij lopen met zijn drieën door de stad op de traditioneel goed bezochte laatste kerstavond voor kerst. Lekker sfeer proeven.

We zijn uiterst kalm, een unicum tussen alle druk lopende en telefonerende mensen. Ze zoeken naar cadeautjes en overleggen over de kerstmaaltijd. Een vrouw is in een felle strijd verwikkeld met een paar kalkoenen, die voor dood in de schappen liggen. Telkens als ze denkt er één in te kunnen laden, komen ze tot leven. Ze krijsen als gekken en de vrouw is in tranen. “Cold turkey”, zegt Marley sloom. We lachen. Blondie koopt een straatkrant bij een zwerver met een kerstmuts op. Ze geeft tien euro en zegt dat hij het wisselgeld wel mag houden. “Moet je wel beloven dat je de muren in je huisje paars verft”, voegt ze er aan toe. Hij kijkt zielig en blij tegelijk. We lachen opnieuw.

Kerst in de stad is een belevenis. Duiven zoeken tussen het stadsvuil naar hun eigen kerstdiner. Ik trap naar ze. Duiven zijn niet mijn favoriete vogels, ze maken me bang. Blondie gilt mee, de duiven pikken naar onze tenen. Ouders met kinderen kijken vreemd naar ons. Ik schrik van de kinderen, ze hebben lange hoektanden en bloeddorstige ogen. Ik word bang. Alles is zo eng de laatste tijd. Er gebeuren rare dingen.

Een vriendelijke Arabier verkoopt tapijten en twee giechelende pubermeisjes vliegen ermee weg. “Zoals de Efteling!” Ze kirren en zijn in een oogwenk verdwenen. Net als de Arabier trouwens. Op zijn plaats staat nu een rendier met een handtas. Ik weet zeker dat hij een bejaard vrouwtje beroofd heeft, maar durf het niet te zeggen. Ik schrik van zijn duivelse blik. Marley groet het rendier en noemt hem Rudolf. Ik lach voor de vorm. Als ik omkijk zie ik een Surinamer met een plastic zak. “Heb jij nog een leuke zin, waardoor de mensen mij voor altijd gaan onthouden?” smeekt Blondie me. Ik begrijp dat ik haar iets moet laten zeggen, maar ik weet niet wat. Iets met eeuwigheidswaarde. Ik laat haar roepen naar een stel winkelende vrouwen: “Een kerstboom is een spar met humor!” Ze kijkt me geïrriteerd aan, ze had meer verwacht. Ik zie inmiddels een kinderkoor dat liedjes van Marco Borsato zingt, terwijl er een dikke kerstman voor staat te dansen. Net als ik me wil omdraaien worden ze allemaal getroffen door de bliksem. Wat een rare nacht. Ik begin te rillen, het wordt koud. “Geef me wodka Blondie!” roep ik schor.

De zuster kalmeert me en schenkt een kopje thee in. “U bent een beetje in de war meneer, maar dat komt wel goed. Straks is er een kerstopvoering in de hal. Uw familie komt meekijken.” Ik zeg niks. Achter haar zie ik de kerstboom door de kamer vliegen. De ballen kletteren tegen de vloer, maar niemand lijkt het te merken. Vorig jaar was kerst gezelliger.

Die zin vat alles samen.