Tegenwoordig:
YouTubevideo van Personality Crisis uit 1973
YouTubevideo van Jet Boy uit 1973
Line-up:
Zang: David Johanson
Gitaar: Sylvain Sylvain
Gitaar: Johnny Thunders (dood), tegenwoordig Steve Conte
Bas: Arthur Killer Kane (dood), tegenwoordig Sami Yaffa
Drums: Billy Murcia (dood), toen Jerry Nolan (dood), tegenwoordig Brian Delaney
(Keyboard: Brian Koonin, maar die is er toch later bijgekomen. Plus, het is een sukkel en hij speelt niet altijd mee.)
Muziek
In 1971 waren er eens vijf jongens die zich als meisjes verkleedden en rommelige muziek gingen maken. Nu ben ik vreselijk slecht in het omschrijven van muziek, dus ik quote even allmusic.com:
quote:Ook hebben ze een aantal covers van 50s en 60s nummers gemaakt, maar als je wil weten hoe dat precies zit moet je even op All Music kijken.The New York Dolls created punk rock before there was a term for it. Building on the Rolling Stones' dirty rock & roll, Mick Jagger's androgyny, girl group pop, the glam rock of David Bowie and T. Rex, and the Stooges' anarchic noise, the New York Dolls created a new form of hard rock that presaged both punk rock and heavy metal.
Discografie
The New York Dolls hebben drie albums gemaakt. En wel de volgende:
The New York Dolls (1973) met klapperts als Personality Crisis, Trash, Jet Boy en Pills.
Too Much Too Soon (1974) met veel covers. (
. Don't Start Me Talking. . Babylon. .) Het schijnt trouwens dat de producer van Too Much Too Soon, George Morton (producer van o.a. de Shangri-La's) ook inderdaad dacht dat ie een girl group moest gaan producen toen ze hem vroegen aan TMTS mee te werken: "New York Dolls, dat zijn vast leuke meisjes." (Nouja, in zekere zin zijn ze dat natuurlijk ook. 
. )En uiteindelijk in 2006 One Day It Will Please Us To Remember Even This, na de reunie.
Line-up
Ja, er zijn een boel mensen doodgegaan in the Dolls. Billy Murcia overleed in 1972 in Londen aan een shock toen mensen hem hete koffie naar binnen gingen gieten toen ie out was. Thunders is in 1995 overleden aan een overdosis, en Nolan dat zelfde jaar aan een hartstilstand. Arthur Kane overleed een maand na het reunieconcert op het Meltdownfestifal in 2004 aan leukemie.
Mocht je trouwens een briljante film over het leven van Killer Kane willen zien, huur/koop/download dan de documantaire New York Doll. De docu gaat over zijn leven na de Dolls. Arthur Killer Kane heeft veel verdriet over de breuk, wordt alcoholist, springt uit het raam, bekeert zich tot het mormonisme, gaat in de bibiotheek van de kerk werken, is zielsgelukkig als de Dolls weer bij elkaar komen, en sterft een maand later aan leukemie.
Dan nog even over David Johansson, die heeft in de jaren voor de Dolls weer bij elkaar kwamen allerlei wause latinmuziek opgenomen. (Buster Poindexter - Hot Hot Hot op YouTube anyone ?) Maar wisten jullie ook al dat Johanson in Scrooged, een remake van A Christmas Carrol, speelt ? Hij is een soort extreem ranzige taxichauffeur en speelt de Geest van het Verleden. En hij lacht erg Johansonesque.
Verder: Morrissey is verschrikkelijk fan van de Dolls. Dankzij hem in zijn hoedanigheid als programmeur van het Meltdown Festifal in 2004 zijn de New York Dolls uberhaupt weer bij elkaar gekomen. Voor hij bekend werd met de Smiths was hij fanclubvoorzitter van de Britse New York Dolls fanclub.
Zo ben ik persoonlijk ook bij de Dolls gekomen: ik ben gek op de Smiths en via Morrissey werd ik nieuwsgierig naar de Dolls. Ik word regelmatig voor gek verklaard. Blijkbaar hoor je als 21jarig meisje niet gek te zijn op vieze junks in hun moeders kleren. Maar toch. Ik heb ze afgelopen herst in de Melkweg gezien, en het was het beste concert van het jaar. Werkelijk waar fantastisch.
En ik heb afgelopen dinsdag de ultieme bootleg live box set "From Here To Eternity" gekocht. Drie bomvolle cd's met alleen maar allerhande liveoptredens. Ik luister al dagen niks anders meer.
. Ik zeg maar zo: geen Pussy Cat Dolls, maar New York Dolls.
. Dolls. . 
quote:Buster Poindexter, dat is pas fout. Ik zit net nog even serieus naar de video te kijken, maar wat een poep.
.! Personality Crisis! Thrash! Onterecht op de glamrock-hoop gegooit, ze waren meer punk dan dat verdelde boybandje van een Sex Pistols.
Ik heb het via mijn vader leren kennen, die was er helemaal gek van.
In eerste instantie té genant voor woorden, als je vader mee loopt te wiegen op een stel schreeuwende drag queens, nu ben ik alleen maar dankbaar voor die talloze keren dat op zondagochtend Looking for a kiss stond te loeien.
Nieuwe album moet ik nog horen, ik ben bang dat nogal aan kracht heeft ingeboet. Of valt dat mee?
Alleen die "reunie" had van mij niet gehoeven. Haalt een hoop van de magie van de legende weg....
3/4 is de pijp uit. Wereldband verderquote:Was je erbij in de Melkweg ? Want ze scheuren nogsteeds als gekken.Op zaterdag 18 november 2006 21:15 schreef cafca het volgende:
Alleen die "reunie" had van mij niet gehoeven. Haalt een hoop van de magie van de legende weg....
Mooie OP.
quote:Juist.Op zondag 19 november 2006 09:50 schreef bartrid het volgende:
Ik zag ze laatst live op de Engelse tv. Rockte meer dan alle hedendaagse indiebandjes bij elkaar.
Hieronder het stuk dat ik erover schreef toen ik net terug was uit de Melkweg:
quote:Ik ben net terug uit Amsterdam, van het concert van de New York Dolls. Wat een heerlijk concert. De hele avond lang heb ik me met name mateloos staan verbazen over David Johanson, de zanger. Wat een bijzonder creatuur. Johanson lijkt tegelijkertijd op de transseksuele mastercoordinator van archeologie, Iggy Pop, een knaagdier, Mick Jagger, een willekeurige slechterik uit een Guy Ritchie film en Aart Staartjes. Steek dat maar in je zak.
Johanson's hoofd is veel te groot voor zijn uitgemergelde Afrikaanse hongernegertjeslichaam. Ook zijn handen zijn buiten proportie: zowel de handen zelf, als de verhouding van zijn handen tot zijn armen. Zijn duimen zijn uitzonderlijk lang en aan elke vinger heeft hij een opzichtige zilveren ring. Om zijn pols draagt hij een paar armbanden en een simpel schakelhorloge. Zijn pols is echter zo mager dat het horloge als een bedelarmband om zijn arm slobbert.
Hij draagt een zwarte damesstretchbroek met twee glimmende riemen erin, een strakke zwarte longsleeve met een zilveren glitterprint van een Hindoegodin met daaroverheen een uitzonderlijk lelijke zwarte doorkijkbloes. Zijn stelt-achtige magere benen lijken extreem lang door de parmantige witte enkellaarsjes die hij draagt. Toen hij opkwam droeg hij ook een flamboyante fiftieszonnebril en een fuchsiakleurige pashminasjaal, maar die belandden na het eerste nummer op het drumpodium.
Zijn haar hangt in zijn gezicht als hij staat te zingen, en alle aandacht gaat uit naar die rare mond van hem. Zijn bovenlip is dun en kort, waar zijn onderlip eigenlijk te lang is en een beetje omkrult naar beneden. Als hij opeens zijn haar opzij veegt, en priemend in het publiek kijkt, valt het op dat zijn ogen een bleke kleur ijsblauw zijn. Hij lijkt opeens heel erg op een homp deeg waar iemand twee knikkers in gedrukt heeft. Maar dan op een intimiderende manier, zodat ie zo zonder haar voor zijn ogen nog het meest op een van de kwaadaardige sneeuwmannen uit Calvin & Hobbes lijkt.
Met zijn heupen wiegt hij heen en weer op de maat van de muziek. Aan zijn bewegingen kan je zien dat er de nodige drugs in dat lijfje van hem zijn verdwenen, al is zijn heupwiegen van een verrassende soepelheid. Microfoon in de ene hand, illustrerende gebaren makend met de andere. Als hij gaat uithalen, zie je zijn middenrif naar binnentrekken voor een teug adem. Eigenlijk heeft hij een beetje een bierbuik, als je er zo op let. Zijn rug maakt een S, gevormd door zijn naar achter stekende schouders en naar voren stekende buik, zijn hoofd laag op zijn borst.
Wat een ontzettend raar mannetje was het. Mager als een lat, wuft als een actrice en dan ergens die priemende blik van een leraar Nederlands die vermoedt dat je zit te spieken. Echter, het droeg allemaal bij aan de feestvreugde. Hier stond iets bijzonders. (En dan begin ik nog nieteens over de PVC-pet en cowboybroek van Sylvain Sylvain.)
De New York Dolls hebben de zaal werkelijk platgespeeld. Ouwe nummers, nieuwe nummers. Het rausde maar door. Alle cynici kregen hier toch wel een fiks riekend poepje te ruiken. Sowieso, als je dit toch ziet dan vraag je toch eigenlijk impliciet aan de moeders van bijvoorbeeld The Kooks of ze hun zoons bij het ballenbad willen komen ophalen. (Oh en Razorlight, mevrouw Borrel belde dat Johnny op scoutingkamp zit zonder zijn slaapzak.)
. 
Buster Poindexter dus. En check ook vooral Bill Murray met een zonnebril en een cocktailshaker in de clip.
. quote:Vergeet the Vibrators nietOp zondag 19 november 2006 23:38 schreef Ulx het volgende:
Briljante band natuurlijk. Samen met The Dictators een van de beste proto-punkbands ever.
Hoewel ik Thunders solo denk beter vind...
Één van de beste bands ooit. Zo ongelofelijk goed. Derde album heb ik nog niet. Maar de eerste twee zijn echt onvoorstelbaar goed. Wat ben ik toch blij dat ik ze heb ontdekt.
