Depressief door de hormonen, deel 2

Ja, dat klinkt nou ook niet echt alsof dat zoden aan de dijk gaat zetten.

Fijn om te horen dat het gevoel er wel is iig. Alleen het lijkt me dat je toch op een keer hulp nodig hebt om het dan ook echt te kunnen doen, om er mee aan de slag te kunnen.

Oh lieve Sugar, wat verschrikkelijk moeilijk is die tweespalt. Je dochter die je al zo goed kent en haar emoties ook herkent en Storm die nog zo nieuw is en waarschijnlijk nog zo veel meer onleesbaar.
Misschien kun je proberen te leren genieten van het gevoel dat Maria geniet, ook al is ze niet bij je. Maar dat je alles probeert om haar te laten genieten met, maar ook zonder jou. Dat je kracht nu is om te zorgen dat ze het fijn heeft, ook al kun je dat misschien niet altijd zelf doen. Een regiseur moet alles in banen leiden, maar heeft niet altijd de uitvoering in handen

Enne.. fijn dat Maria je alles is. Dat je dat zo mag voelen.
Ik merk dat ik ook meer 'kan' met Jonne en daarom ook anders betrokken ben bij hem dan bij het vnl zorgen voor Romme. Romme is voor de knuffels, het liefhebben, vasthouden e.d. Maar met Jonne heb ik veel meer interactie, gesprekken, argumenten, puzzels maken en gesprekken en de eerste onderhandelingen
Het schuldig voelen omdat ik 'meer' geniet van alle ontwikkelingen die Jonne doormaakt dan van het knuffelige van Romme. (Wat ik btw heerlijk vind, maar wel anders ervaar. Heeft niets met meer of minder houden van te maken, maar meer datgene wat me ligt)

Heb hier ook wel een beetje het gevoel dat nog niet alle hulp datgene doet wat het zou moeten doen. Alsof er wat 'meer' nodig is.

Sugar.
Ik weet verder niet goed hoe wat ik nog kan zeggen. Ik kan alleen maar aangeven dat ik als dochter van moeder met depressies geen nare herrinneringen heb. Ik heb ze wel gehad, maar door er eindeloos over te praten heeft alles een plek gekregen. Maria is nog klein, heeft vast een schare lieve opa's oma's en nog meer mensen om zich heen. En jij geeft zoveel veel om haar, dat merkt ze, dat voelt ze. En zolang je zo vol liefde de foto's van Storm beschrijft zit ook dat gevoel goed, al komt het er misschien nog niet zo uit als jij zou willen. Zorg eerst dat je jezelf beter voelt meisje, en dan komen de heule fijne uren, daarna dagen, met je kindjes ook weer.

quote:

Op dinsdag 12 december 2006 10:53 schreef Brighteyes het volgende:
Fijn om te horen dat het gevoel er wel is iig. Alleen het lijkt me dat je toch op een keer hulp nodig hebt om het dan ook echt te kunnen doen, om er mee aan de slag te kunnen.

Hoe bedoel je?
Ik merk nu juist dat het me lukt zolang ik alleen ben met de kindjes. Niemand erbij die ook nog energie vraagt, ook al is diegene er juist om mij te helpen. Ik moet me toch verhouden tot diegene, hoe lief en vertrouwd de mensen ook zijn. Een vriendin die betrokken vraagt: "Maar maak je je nu druk om Storm, dat ie nu huilt in bed en slecht zijn fles dronk"? dat is me teveel. Ik kan dan alleen maar vanuit mijn tenen antwoorden dat ik gestresst word ervan, heel veel stress ervaar. En dat wordt zo groot, juist ook doiordat iemand me vraagt naar mijn gevoel. juist doordat er iemand is bij wie ik dat kwijt kan. maria vraagt zich dat niet af. Die kijkt niet hoe mijn pet staat. Als ik alleen ben met ze en Storm huilt, dan kom ik beneden bij Maria. Die wil spelen en ik kan door met haar. Door met wat er concreet is: een klein meisje dat gewoon wil dat ik een puzzel met 'r maak. Dat werkt beter dan dat iemand wil weten hoe het met me is en me wil helpen.

Ok, dan heb ik je verkeerd begrepen.

Alleen vraag ik me stiekem af of het de juiste manier is.
Het klinkt alsof je niet wil dat mensen vragen hoe het met je is omdat je dan kan doen alsof het er niet is zeg maar, maar goed, ook dat kan ik verkeerd hebben.

Ik zou iig die mevrouw van de mailtherapie vertellen dat je met wat ze nu doet niet zo heel veel kan. Kijken of die wat meer voor je kan betekenen.

BE, met de kindjes ernaast wil ik het er inderdaad niet over hebben. Verder wel, hoor. Maar gewoon niet met zoveel chaos, het is vaak al een situatie waarin ik stress heb en om dan ook nog te moeten vertellen wat ik voel... Storm ligt dan in bed te huilen, Maria wil iets vertellen of hebben, ik probeer te bedenken of het bezoek nog een kop thee zou willen, denk intussen aan wat ik nog wil of moet doen die dag, hoe lang het nog duurt voordat S thuis is, dat ik het een zooi vind en dat ik eigenlijk moet huilen en tegelijk iets leuks met Maria wil doen.
Allemaal niet direct zichtbaar voor degene die erbij is, maar echt zo druk in mijn hoofd.

Sugar drukte in je hoofd is al helemaal niets

Sugar Ik wil zoveel tegen je zeggen, maar weet niet goed hoe en wat. Sommige dingen zijn erg herkenbaar. Vind het zo verdrietig voor je.

En ik zit me nu al druk te maken dat Kim vrijdag mee moet naar mw. voor het eerst samen op de fiets.
En een faalangst/assertiviteits training zit er helaas niet in voor mij.

Ga zo ff boodschappen doen, zonnetje schijnt.

Sugar, ik lurk hier meestal maar nu ga ik Ingrid even herhalen: ik vind het zo verdrietig voor je. Ik weet niet of het helpt. Maar ik hoop dat je op een dag ineens denkt: hee, wat is het licht en wat gaat alles vanzelf. Dat dat niet nu is is heel, heel erg.

Ingrid, hoezo zit een faalangst/assertiviteits training er niet in voor je?

Sugar, het lijkt me belangrijk dat je met iemand (een professional) in gesprek gaat. In een situatie waar jij alleen Sugar bent en niet moeder van/vrouw van/dochter van etc... En dan niet via de mail maar gewoon een face-to-face gesprek.

Ik vind het heel vervelend in ieder geval voor ieder die zich niet lekker in haar vel voelt. En ook voor jullie kindjes vind ik het vervelend. Dat bedoel ik niet gek of lullig maar ik gun alle kindjes een blije en gelukkige moeder.

quote:

Op dinsdag 12 december 2006 14:00 schreef Igraine het volgende:
Ingrid, hoezo zit een faalangst/assertiviteits training er niet in voor je?

Sugar, het lijkt me belangrijk dat je met iemand (een professional) in gesprek gaat. In een situatie waar jij alleen Sugar bent en niet moeder van/vrouw van/dochter van etc... En dan niet via de mail maar gewoon een face-to-face gesprek.

Omdat er geen groepen van start gaan binnenkort.

Face-to-face lijkt mij ook beter dan alleen via mail.

quote:

Op dinsdag 12 december 2006 14:00 schreef Igraine het volgende:
Sugar, het lijkt me belangrijk dat je met iemand (een professional) in gesprek gaat. In een situatie waar jij alleen Sugar bent en niet moeder van/vrouw van/dochter van etc... En dan niet via de mail maar gewoon een face-to-face gesprek.

Ik heb naast die PPD-deskundige nog gewoon de psycholoog, daar ga ik gemiddeld eens per 2 weken heen. Ze begon vorige keer over een haptotherapeut en misschien moet ik dat maar gaan doen. Vervangend of erbij, in elk geval er iets mee proberen.

Nu houdt de "behandeling" dus in:

hormonen (duphaston)

psycholoog

begeleiding op afstand door PPD-deskundige (met name bedoeld om op- en afbouw van medicatie goed te doen)

thuiszorg nu mijn man zijn been gebroken heeft (nog 5 weken)

en misschien binnenkort haptotherapie

Sugar ik ga heel brutaal zijn, en als ik je hiermee kwets dan moet je het gewoon zeggen hoor.
Ik lees dat je hormonen slikt, die hopelijk gaan helpen over 1-2 maanden ALS ze al gaan helpen....
Waarom geen antidepressiva?
Niet dat ik je nu zo graag aan die medicijnen zie maar ik weet dat die binnen enkele weken verlichting geven, en dat gun ik je zo.

Een bijwerking van die hormonen kan ook een neerslachtige stemming of nervositeit zijn toch? Niet dat je stemming door die hormonen komt, maar 't kan misschien juist niet helemaal z'n werk doen daardoor.

Ik ben ook niet zo'n voorstander van AD, maar om iemand op de rit te helpen zodat hij/zij het na een tijdje zonder AD afkan, waarom niet? Het geeft idd snel verlichting waardoor de rest ook wat makkelijker op te pakken is.

Haptotherapie heb ik zelf wel eens gehad maar was eigenlijk niet voor mij van toepassing. Ik kan dus ook niet zeggen welk effect het kan hebben.
_{Ik moest eigenlijk gewoon naar een manueel therapeut omdat mijn klachten puur lichamelijk waren. Hoewel ze me wel heeft afgeraden nog langer van die hoge hakken te dragen ivm mijn nekklachten. Die raad heb ik opgevolgd en heeft wel geholpen moet ik zeggen.}

Ad bezorgden mij dus zo stoned als een kanarie pietje, niet meer weten wat ik deed, rare sprongen maken en tja had mezelf niet meer in de hand.
Maar het stoned zijn was toch wel het toppunt hoor....

Nee hier ook geen ad meer, zoiezo niet meer van de dokter, het was niet veilig meer voor me

AD's zijn ook geen wondermiddelen, helaas. Soms is het een tijdje zoeken voor je het middel vind wat bij je werkt... Maar het kan wel de scherpe kantjes eraf halen...

Pas goed op jezelf Sugar, ik vind het knap hoe je het toch allemaal doet. Sterkte!

Sugar, hoe is het vandaag met je?

Sugar, wat lief en mooi en zo ontzettend waar:

quote:

Door weer en wind met fietskar, twee kindjes tegen elkaar aan. Er kruist ons een busje. BRINKS WAARDETRANSPORT.
Ik grinnik. Bestaat er een waardevoller vrachtje dan het mijne?

Bar, mag ik vragen welk middel jij slikte? Het ene middel is echt het andere niet. Ik heb een paar middelen gebruikt waarvan ik inderdaad hondsberoerd werd, maar bij andere middelen voelde ik me prima. Het is ontzettend individueel en echt een kwestie van goed uitproberen onder deskundige begeleiding (dus niet "maar" een huisarts)

AD's zijn uiteraard niet zaligmakend, maar ze kunnen je wel net genoeg lucht geven om aan de slag te kunnen met jezelf en je problemen. Veel symptomen die ik hier lees lijken direct veroorzaakt te zijn door een (fysiek) probleem dat enorm verlicht kan worden door een modern AD.
Om maar even een greep te doen:

- het gevoel dat alles je teveel is
- als iemand je iets vraagt willen roepen "laat me met rust, ik weet het ook niet!"
- geen geduld hebben met je kinderen
- in tranen uitbarsten als je kind gaat huilen
- het gevoel dat alles je boven het hoofd groeit
- het gevoel dat je het wel zou volhouden als iedereen je maar met rust liet
- het gevoel dat alles beter zou zijn als je minder/geen kinderen had die je aandacht vroegen
- enorme moeite hebben om 's ochtends op te staan omdat je denkt "waarom zou ik"
- moeite hebben met eten omdat je denkt "waarom zou ik"
- moeite met vrijwel elke handeling omdat je denkt "waarom zou ik"
- jezelf moeten dwingen tot elke stap, tot elk gebaar, zelfs tot dingen waar je vroeger van genoot
- denken dat je nooit meer kunt genieten
- zeker weten dat je je altijd zo "bleak" zult blijven voelen
- weten dat je omgeving waarschijnlijk beter af is zónder jou
- zelfhaat

dat zijn -als ze structureel voorkomen- allemaal symptomen van depressie. en in veel gevallen kun je zoiets verlichten met een AD. Heel recent is weer een onderzoek afgerond waaruit steeds meer duidelijk wordt dat depressies voor een groot deel puur fysiek en puur genetisch zijn. Dan kun je wel flink willen zijn en je vooral niet willen aanstellen (trouwens ook een symptoom van een depressie, dat je denkt dat het aan jezelf ligt), maar dat helpt niets, want je kunt er gewoon niets aan doen, het is niet jouw schuld.

Sugar, lieffie, ik maak me best wat zorgen om de dingen die je schrijft. Je legt veel te veel schuld bij jezelf en je lijkt niet meer goed te beseffen dat je hormonen een enorm lullige streek met je aan het uithalen zijn. Ik denk net als Lois dat het misschien wel eens tijd is geworden om te grijpen naar een AD naast (of in plaats van) de hormonen die je slikt. Er is een punt waarop het gewoon onverantwoordelijk wordt om _niet_ aan die medicatie te beginnen, en ik vraag me af of jij dat punt zo langzamerhand niet hebt bereikt. Wil je me voor mijn gemoedsrust beloven dat je de dingen die je hier de afgelopen weken hebt geschreven uitprint en laat lezen aan je therapeut? En blijf alsjeblieft constant constant tegen jezelf zeggen dat jij er echt niets aan kunt doen, dat het je lijf, je hormonen, je neurotransmitters zijn die maken dat je al deze nare dingen denkt en voelt. Je bent een geweldig mens, een hartstochtelijke moeder die vecht voor alles wat ze waard is, juist daarom vergaat het je nu allemaal zo zwaar. Maar het hoeft niet zo te zijn, en het hoeft zeker niet zo te blijven. Ik denk aan je.

mooi geschreven phileine.
hoe gaat het sugar? wil je alsjeblieft heel goed lezen wat phileine schrijft?

Phileine, jij weet precies te verwoorden wat er in mij omgaat als ik de verhalen van Sugar lees. Heel mooi gezegd.
Sugar, ik maak me ook zorgen om je. Wil je alsjeblieft over de woorden van Phileine nadenken?

_{Je kent me natuurlijk niet dus ik hoop niet dat je dit bemoeiallerig vindt. Zo is het niet bedoeld. Ik herken veel van de gevoelens die je beschrijft en weet dat AD mij net dat steuntje in de rug heeft gegeven om uit die negatieve spiraal te komen, zonder dat ik de grip op mezelf kwijtraakte of me een heel ander mens voelde.}

Poeh Philiene.... ik heb 4 verschillende geprobeerd.... en boven ligt hier nog steeds een lorenzepam, waarvan ik er tot op heden nog maar 1x 1/2 van in heb genomen en dat was voor de eerste nacht nadag thijs net overleden is.
En ik niet wist waar ik kruipen moest, er zat totaal geen rust in me.

* eens met Phileine

Sugar, toen ik die haptotherapie had (zie je PM ) had ik óók ondersteuning van AD. En het hielp enorm!!!

Goed verhaal van Phileine!
AD (seroxat) gaven mij de rust in m'n hoofd om de depressie aan te kunnen pakken en een behandelmethode te kiezen die bij mij paste. Ze gaven mij de grip op de situatie weer terug.

quote:

Op donderdag 14 december 2006 13:46 schreef Macka66 het volgende:
Goed verhaal van Phileine!
AD (seroxat) gaven mij de rust in m'n hoofd om de depressie aan te kunnen pakken en een behandelmethode te kiezen die bij mij paste. Ze gaven mij de grip op de situatie weer terug.

Bij mij ook.