Bevallingsverhalen deel 5

quote:

Op zaterdag 27 januari 2007 20:07 schreef snoopy het volgende:

[..]

Doe mijn verhaal dan nog maar eens lezen: in 2 uur bevallen van een dochter van 4720 gram
Oh ja, en zonder al te veel ellende.

Jij geeft ons allen hoop

Nanook, heftig met zijn tweetjes bevallen Logisch wel dat je wat in shock was!

Lio voor jou ook een hele ervaring zeg. Ik ben wel blij dat ik het werk moet doen, ik kan er niet tegen als ik mensen in pijn en wanhoop zie. Dat moet erg moeilijk geweest zijn voor je.

quote:

Op zaterdag 27 januari 2007 17:38 schreef Slaapmeisje het volgende:

[..]

Liopleurodon wat een heftig verhaal zeg en misschien had ik dit beter niet kunnen lezen omdat onze zoon ook meer dan 8 pond wordt geschat met een lengte van 54 cm.

Nikky wat schrikken dat je ruggeprik zo slecht was gezet en dat je in paniek raakte. Wel enorm fijn dat het nu achter de rug is en je je kleine meisje in je armen kunt houden

Slaapmeis, Emma was 4220 gram en zo'n 50 cm. Geen knip nodig gehad en niet meer dan een klein scheurtje (twee hechtingen) Wel een uur aan het persen geweest na een halve dag weeën.
Het kan dus ook makkelijker gaan. succes hoor met je 8ponder

Nanook wat een prachtig verhaal. Hier was onze dochter bijna geboren zonder hulp van de vk.. Het hoofdje van Amber was er ook zo goed als uit. Ik hoefde ook niet meer te persen..

quote:

Op donderdag 4 november 2004 16:28 schreef kozakken het volgende:
Mijn bevallingsverhaal van de geboorte van Jonne. (1e kind)

Mijn vliezen braken donderdagmorgen om 3.45. Dus ik het bed uit en wat door het huis rommelen. Tegen zessen had ik zo om de twee/drie minuten weeën en hebben we de verloskundige gebeld. Die was er rond half zeven. Hij toucheerde en toen bleek ik 3 cm ontsluiting te hebben. maar ik moest toch naar het ziekenhuis vanwege die 15 dagen over tijd.

De weeën zetten niet helemaal voldoende in kracht door. Daarom werd ik rond half elf aan het infuus gelegd om de weeën te stimuleren. Laat in de middag werd alles veel heftiger. Rond een uur of vijf ben ik onder de douche gezet.
Iets voor zes mocht ik beginnen met persen. Dat heeft 1,5 uur geduurd.
Toen hebben ze me ook nog verdoofd voor de knip, omdat onze kleine toch wel groot leek te zijn. Maar gelukkig hebben ze zelfs geen knip hoeven zetten.
Geboren om 19.30 precies en 4485 gr. (en cm 56 ) En dat je dan opeens zijn naam mag zeggen tegen iedereen...

Toen ik gehecht werd (5 inwendige hechtingen), werd Jonne gewogen, nagekeken en in bad gedaan. Hij kreeg de kleertjes aan die we al hadden uitgezocht: een wit pakje met rode sokjes gebreid door oma.
Het was een best zware bevalling. Maar ik kijk met een goed gevoel terug.

quote:

Op woensdag 30 augustus 2006 00:01 schreef kozakken het volgende:
Romme's geboorteverhaal. (2e kind)
Rond half vijf/kwart voor vijf komt Roelof thuis. Fijn! Ik heb al soortement van weeen... denk ik....
Om kwart voor negen belt hij de verloskundige. ze zegt dat ze er meteen aankomen.
Het is kwart over negen en Ze breekt de vliezen.
Tien uur precies! Wat ging het razendsnel! Ons kleine kindje wordt op mijn buik gelegd.
Binnen tien minuten is de placenta ook geboren. Daarna kijken ze of er nog wat reparatiewerkzaamheden verricht moeten worden. Maar op een klein scheurtje na is er weinig aan de hand.
4440 en 56 cm.

Bijzonder verkorte versies. Maar ook hier 'gewoon' twee bevallingen die heftig maar ook niet al te heftig waren, waar alles heel fijn samen met kozakkenman ging en waar ik me heel goed bij voel.
(Voor lange versie moeten jullie maar gewoon bij de linken kijken)

Iedere bevalling komt toch zoals 'ie komt. Natuurlijk wordt het heftig. Maar je kunt toch niet vantevoren inschatten hoe het gaat.
(k heb trouwens beide bevallingen gequoted omdat er, volgens mij, natuurlijk best wat verschil zit tussen een eerste bevalling en tweede keer.)
't komt zoals het komt. En ik ben ervan overtuigd dat iedereen de kracht heeft om het aan te kunnen. Maar reken niet op een te vlotte bevalling, dan kan het alleen maar meevallen.

sterkte.
Wat is dit toch een mooi en bijzonder topic

Bedankt voor jullie ervaringen met een wat groter kindje. Het komt denk ik ook gewoon omdat ik zelf niet zo groot ben (1.64m) en dan vind ik een kindje van 56 cm. verhoudingsgewijs best groot. Maar goed, het komt zoals het komt en nu hoef ik me in ieder geval niet extra zorgen te maken om elke dag dat ik meer overtijd loop!

Zowel met handmatig voelen als met een groeiecho kunnen ze er zo een pond naastzitten, Slaapmeisje. Er is geen 100% betrouwbare methode voor. En gewicht is vaak minder belangrijk dan bijv hoofdomtrek.

Wat een verhaal Nikky, lijkt me erg eng om mee te maken. Zeker als je niet weet wat je overkomt.

En Nanook en Lio ook al van die heftige verhalen..

Ronja werd opgemeten op een laatste echo en zo geschat op zes tot zeven pond bij nog geen 50 centimeter. Een kleintje dus. De verloskundige voelde en voelde zeker weten een kind dat boven de acht pond zou zitten

Ze bleek bijna acht pond en 52 centimeter.
Het zegt echt niet zo heel veel, die schattingen, en al helemaal niet over de bevalling.

ha owlet, dat was bij ons ook zo!
met de laatste echo zegt de madam: ooh das wel een kleintje, je was zelf zeker ook niet groot?

en de VK op t laatst: poeh dit is wel een zevenponder hoor.

en max idd 8 pond, maar wel 47 cm

Hier werd ook een groot kind voorspeld, viel erg mee . 6 pond, wèl 54 cm.

maxim werd 8 pond zeiden ze, t werden er 10.
en romijn was precies goed geschat, 9 1/2 pond.

quote:

Op zondag 28 januari 2007 13:41 schreef Slaapmeisje het volgende:
Bedankt voor jullie ervaringen met een wat groter kindje. Het komt denk ik ook gewoon omdat ik zelf niet zo groot ben (1.64m) en dan vind ik een kindje van 56 cm. verhoudingsgewijs best groot. Maar goed, het komt zoals het komt en nu hoef ik me in ieder geval niet extra zorgen te maken om elke dag dat ik meer overtijd loop!

Fons was 4 kilo 485 en 56 cm. (Ik 1.68) en ik vond de bevalling verschrikkelijk, maar ik denk niet dat dat met een klein, mager kindje anders zou geweest zijn want hetgene niet te verdragen was waren de weeën...
Toen hij er uit kwam was dat eng en pijnlijk, maar goed te verdragen.

Slaapmeisje, maak je van te voren niet al te druk.
Je bent een stuk langer dan mijn vrouw (1,55).
Kijk liever naar alle meldingen hierboven van grotere babies met natuurlijke bevallingen

quote:

Op zondag 28 januari 2007 14:29 schreef poemojn het volgende:
En gewicht is vaak minder belangrijk dan bijv hoofdomtrek.

Dat dus.

quote:

Op zaterdag 27 januari 2007 20:20 schreef beefcake het volgende:
Lio voor jou ook een hele ervaring zeg. Ik ben wel blij dat ik het werk moet doen, ik kan er niet tegen als ik mensen in pijn en wanhoop zie. Dat moet erg moeilijk geweest zijn voor je.

Ja inderdaad. Pijn zien bij mensen waar je van houdt doet bijna fysiek zeer.
Wat ik mij nog goed herinner, is de verhuizing van de 'gewone' verlosafdeling naar de medische afdeling.
Even lopen, lift in, weer even lopen (ik dan, mijn vrouw natuurlijk op een bed). Beetje praten met de verpleegster.
Dit brak mijn concentratie van de uren daarvoor waarbij ik naar niets anders keek dan naar de gezichtsuitdrukking van de vrouw van mijn leven.
Ik had niet meer in de gaten hoe afhankelijk zij van mij was op dat moment.
Toen ik zag hoe ze er uit zag toen wij in de verloskamer waren aangekomen schrok ik mij rot.
Wanhoop. Een blik van 'help mij, ik ga dood'. Dat laatste heeft zij toen ook hardop gezegd...
Als ik hier zo aan terugdenk, denk ik maar snel aan de foto's van mijn twee slapende lieverds die ik net gemaakt heb

Nanook, jeetje, zo alleen bevallen, lijkt me heel vreemd, spannend maar ook bijzonder! _{(en 1 dagje later dan ik!)}
Liopleurdon, heftig hoor, het lijkt me inderdaad niet altijd even geweldig voor de papa's, om te moeten toekijken!

Slaapmeisje, niet te druk maken hoor! Ze zitten zo vaak verkeerd met die metingen. Sara werd bij 36 weken met een echo geschat op 5 pond, 6 pond op zijn hoogst, ze was 4220 gram, en andersom hoor je het ook heel vaak!

Kom ook weer eens hier kijken en lees het verhaal van Nanook....
Ook hier is mijn jongste monster op de badkamer geboren, zonder verloskundige...Maar hier kon papa de kleine nog net op tijd opvangen...

quote:

Op zondag 28 januari 2007 14:41 schreef owlet het volgende:
Ronja werd opgemeten op een laatste echo en zo geschat op zes tot zeven pond bij nog geen 50 centimeter. Een kleintje dus. De verloskundige voelde en voelde zeker weten een kind dat boven de acht pond zou zitten

Ze bleek bijna acht pond en 52 centimeter.
Het zegt echt niet zo heel veel, die schattingen, en al helemaal niet over de bevalling.

Noem je dat klein? Kendahl was ca. 45 cm en 2690 gram. Hij was dan ook te vroeg,

quote:

Op woensdag 31 januari 2007 21:02 schreef Paradijsvogeltje het volgende:

[..]

Noem je dat klein? Kendahl was ca. 45 cm en 2690 gram. Hij was dan ook te vroeg,

ghehe, baas boven baas

[ Bericht 2% gewijzigd door owlet op 01-02-2007 23:13:53 (typo) ]

quote:

Op woensdag 31 januari 2007 21:10 schreef owlet het volgende:

[..]

ghehe, baar boven baas

Gehehe!

Eén van de leukste dingen vlak na de bevalling was het gesprek met mijn moeder aan de telefoon:
'Met Maaike [..]'
'Met Noor'
'Hoi meis! Hoe gaat het? Zijn je weeën weer weggetrokken?'
'Nee.'
'Ow.'
'Ik ben bevallen.'
'....[lachende uitroep]Ja?! Wat goed!'
'*grijns* *grinnik*'

Zaterdagnacht 27 januari lig ik in bed als om 04.00 uur ik een soort “plop” voel..mijn vliezen zijn gebroken!

De dag daarvoor ben ik mijn slijmprop al verloren. Ik ga naar het toilet en twijfel een beetje of het wel echt zo is; de hoeveelheid vruchtwater is minder dan verwacht dus ik vraag me af of ik het wel echt goed heb gemerkt.

Ik voel me opgewonden en ook best zenuwachtig, besluit een kopje thee te gaan maken en even te Fok!ken ( )
En te wachten op de dingen die gaan komen (of niet).

Na een uurtje ofzo besluit ik toch nog maar even naar bed te gaan en proberen te slapen. Ik kruip naast mijn liefje en probeer wat uit te rusten al val ik uiteindelijk niet in slaap want de weeen beginnen op gang te komen.

Ze zijn echter nog best goed te doen en komen zo rond het half uur meen ik me te herinneren.

De volgende ochtend als mijn liefje wakker wordt rond 11 uur meld ik hem dat ik de hele nacht al lichte weeen heb en ik ga de verloskundige bellen om dat te vertellen..gezien de tijd die tussen de weeen zit vraagt ze mij om na een uurtje of 2 nog eens te bellen om te kijken hoe het ermee staat.

Zo gezegd zo gedaan, om 14. 00 bel ik haar terug en de weeen komen nog steeds om het half uur, drie kwartier dus ze vraagt me om ‘savonds om een uur of acht nog eens terug te bellen.

Ik lig intussen in bed wat TV te kijken en meld mijn dat ik vanaaf wrs niet zal koken

2 uur later om 16.00 uur worden de weeën ineens een heel stuk heftiger en ook komen ze om de 3 minuten.
Ik vraag Stan om de verloskundige te bellen en zo gezegd zo gedaan.
Ze is er om half vijf en toucheert me waarna ik al 4 centimeter ontsluiting blijk te hebben. De weeen zijn behoorlijk pijnlijk dus ik vermoedde al dat het behoorlijk op gang was gekomen allemaal.

Aangezien ik in het ziekenhuis wil bevallen met de mogelijkheid tot een ruggeprik besluiten we dat we nu moeten gaan, anders is de ontsluiting al te ver gevorderd.

We gaan naar de auto en onderweg moet ik steeds om de nek van mijn vriend gaan hangen om de weeen op te vangen, maar op zich was het een redelijke stressloze rit. We zijn er rond 18.00 uur ‘s avonds

Bij het ziekenhuis aangekomen worden we opgevangen door de portier die mij wederom hangend aan mijn vriend in de entree ziet staan, hij zet me snel in een rolstoel en we rijden naar de verloskamers.

Daar wordt ik wederom getoucheerd; 6,5 centimeter ontsluiting. De arts meldt dat mijn kindje er zoals het er nu uitziet binnen 2 uur geboren zal worden,,ik besluit dus ook alsnog, gezien het tijdsbestek, geen ruggeprik te nemen.

De weeen zijn nu heel erg pijnlijk, de enige houding die ik enigszins “trek” is op handen en knieen waarbij mijn vriend mijn onderrug masseert..tijdens de weeen trek ik bijna zijn hoofd van zijn lijf af :’)

3 uur later sta ik nog steeds stil op 9 cm ontsluiting..er wordt een echo gemaakt en mijn kindje blijkt zich met zijn gezichtje verkeerd te hebben gedraaid, ik weet niet precies meer hoe of wat maar iig is dat de reden dat de ontsluiting niet vordert.

Ik ben inmiddels op en weet niet meer waar ik het zoeken moet..de weeen hebben bijna geen pauzes meer en ik voel me ontzettend benauwd en uitgeput.

De arts besluit alsnog over te gaan op een ruggeprik gezien het feit dat ik anders geen energie meer heb om het kindje eruit te persen. Ik moet nog een kwartier wachten voordat de anaesthesist kan komen want die is nog ergens bezig. Ik weet niet meer hoe ik die tijd ben doorgekomen maar ik probeerde me vast te klampen aan het idee dat ik nog heel even moest wachten en dan eindelijk even kon uitrusten..EINDELIJK na wat een uur leek kwam de anaesthesist ten tonele…het kon me op dat moment echt niet meer schelen wie er allemaal om me heen stonden, ik kneep de handen van de verpleegster bijna fijn.

Eindelijk zou ik even op adem kunnen komen. De prik werd gezet. Na 5 minuten waren de weeen nog steeds even pijnlijk..ik hoorde mensen opmerkingen maken dat hij nu toch wel zou moeten werken…ik riep tegen mijn vriend dat ie iets moest DOEN, dat ik het niet meer volhield, ik was zo ontzettend moe. De dosis is 3 keer verhoogd maar de prik werkte gewoon niet

Ik was blijkbaar al te ver in de bevalling.

Dit was mentaal een enorme downer voor me omdat ik me zo had vastgeklampt aan het idee dat ik nu eindelijk even RUST zou hebben, even adem zou kunnen halen maar nee!

Ik werd nogmaals getoucheerd door de arts die ondertussen redelijk vertwijfeld naar me keek en ja: 10 centimeter!

Ik mocht gaan persen!

De arts zei dat ze al heel veel haar zag maar ik was echt zo uitgeput

Na 2 uur persen was het nog niet opgeschoten, ik deed wat ik kon maar ik had niet genoeg kracht om mijn kind naar buiten te persen. De pijn was niet te harden. E

r werd overlegd over een keizersnede en ik dacht: “oh nee he, nu heb ik 20 uur weeen gehad voor niks! “

De arts besloot dat ze het eerst nog met een vacuum wilde proberen terwijl ondertussen alles in gereedheid werd gebracht voor een keizersnede.

Er kwam een andere arts die zei dat ze me ging helpen maar dat ik alles op alles moest zetten…ik werd geknipt en ik zag een groot ding met een ketting eraan tussen mijn benen…en ineens “stond” het hoofdje (au.. ) ik wilde doorpersen maar moest wachten op de volgende wee die ineens uren leek te duren..en eindelijk was ie daar, ik gaf alles wat ik nog had (wat niet veel meer was :’) ) en ineens was daar een klein schreeuwend kindje op mijn buik, een kindje met een scheef neusje omdat ie zo erg in de verdrukking had gezeten :’)

_{Zijn neusje staat nog steeds een beetje scheef trouwens dus dat ga ik nog wel even navragen hoe dat nu moet}


Ik zag tranen in de ogen van mijn vriend en ik was zo opgelucht dat het voorbij was. Mijn vriend ging mijn moeder ne vader en de vrouw van mijn vader halen die buiten zaten te wachten waarna ik werd gehecht en gewassen en we werden naar de kraamafdeling gebracht waar mijn kleintje paracetamol kreeg tegen de hoofdpijn..ik kon de hele nacht niet slapen maar alleen maar kijken naar mijn kleine mannetje

En nee, je bent de pijn niet meteen vergeten :’)
Maar het is het wel waard







[ Bericht 0% gewijzigd door Vivi op 01-02-2007 22:56:53 ]

Vivi, wat was je stoer!!! Echt!
Zo'n mooi kereltje. Ik vind 'm prachtig. Jullie Dean. Je ziet er mooi en trots uit, op die laatste foto.

wat heftig Vivi. Maar wat een prachtig mannetje is het

Sorry voor het slordige typen maar het moest ff "snelsnel" tussendoor

Viev, wat een verhaal zeg..
Het is een prachtig mannetje!!