Zaterdagnacht 27 januari lig ik in bed als om 04.00 uur ik een soort “plop” voel..mijn vliezen zijn gebroken!
De dag daarvoor ben ik mijn slijmprop al verloren. Ik ga naar het toilet en twijfel een beetje of het wel echt zo is; de hoeveelheid vruchtwater is minder dan verwacht dus ik vraag me af of ik het wel echt goed heb gemerkt.
Ik voel me opgewonden en ook best zenuwachtig, besluit een kopje thee te gaan maken en even te Fok!ken (
)
En te wachten op de dingen die gaan komen (of niet).
Na een uurtje ofzo besluit ik toch nog maar even naar bed te gaan en proberen te slapen. Ik kruip naast mijn liefje en probeer wat uit te rusten al val ik uiteindelijk niet in slaap want de weeen beginnen op gang te komen.
Ze zijn echter nog best goed te doen en komen zo rond het half uur meen ik me te herinneren.
De volgende ochtend als mijn liefje wakker wordt rond 11 uur meld ik hem dat ik de hele nacht al lichte weeen heb en ik ga de verloskundige bellen om dat te vertellen..gezien de tijd die tussen de weeen zit vraagt ze mij om na een uurtje of 2 nog eens te bellen om te kijken hoe het ermee staat.
Zo gezegd zo gedaan, om 14. 00 bel ik haar terug en de weeen komen nog steeds om het half uur, drie kwartier dus ze vraagt me om ‘savonds om een uur of acht nog eens terug te bellen.
Ik lig intussen in bed wat TV te kijken en meld mijn
dat ik vanaaf wrs niet zal koken
2 uur later om 16.00 uur worden de weeën ineens een heel stuk heftiger en ook komen ze om de 3 minuten.
Ik vraag Stan om de verloskundige te bellen en zo gezegd zo gedaan.
Ze is er om half vijf en toucheert me waarna ik al 4 centimeter ontsluiting blijk te hebben. De weeen zijn behoorlijk pijnlijk dus ik vermoedde al dat het behoorlijk op gang was gekomen allemaal.
Aangezien ik in het ziekenhuis wil bevallen met de mogelijkheid tot een ruggeprik besluiten we dat we nu moeten gaan, anders is de ontsluiting al te ver gevorderd.
We gaan naar de auto en onderweg moet ik steeds om de nek van mijn vriend gaan hangen om de weeen op te vangen, maar op zich was het een redelijke stressloze rit. We zijn er rond 18.00 uur ‘s avonds
Bij het ziekenhuis aangekomen worden we opgevangen door de portier die mij wederom hangend aan mijn vriend in de entree ziet staan, hij zet me snel in een rolstoel en we rijden naar de verloskamers.
Daar wordt ik wederom getoucheerd; 6,5 centimeter ontsluiting. De arts meldt dat mijn kindje er zoals het er nu uitziet binnen 2 uur geboren zal worden,,ik besluit dus ook alsnog, gezien het tijdsbestek, geen ruggeprik te nemen.
De weeen zijn nu heel erg pijnlijk, de enige houding die ik enigszins “trek” is op handen en knieen waarbij mijn vriend mijn onderrug masseert..tijdens de weeen trek ik bijna zijn hoofd van zijn lijf af :’)
3 uur later sta ik nog steeds stil op 9 cm ontsluiting..er wordt een echo gemaakt en mijn kindje blijkt zich met zijn gezichtje verkeerd te hebben gedraaid, ik weet niet precies meer hoe of wat maar iig is dat de reden dat de ontsluiting niet vordert.
Ik ben inmiddels op en weet niet meer waar ik het zoeken moet..de weeen hebben bijna geen pauzes meer en ik voel me ontzettend benauwd en uitgeput.
De arts besluit alsnog over te gaan op een ruggeprik gezien het feit dat ik anders geen energie meer heb om het kindje eruit te persen. Ik moet nog een kwartier wachten voordat de anaesthesist kan komen want die is nog ergens bezig. Ik weet niet meer hoe ik die tijd ben doorgekomen maar ik probeerde me vast te klampen aan het idee dat ik nog heel even moest wachten en dan eindelijk even kon uitrusten..EINDELIJK na wat een uur leek kwam de anaesthesist ten tonele…het kon me op dat moment echt niet meer schelen wie er allemaal om me heen stonden, ik kneep de handen van de verpleegster bijna fijn.
Eindelijk zou ik even op adem kunnen komen. De prik werd gezet. Na 5 minuten waren de weeen nog steeds even pijnlijk..ik hoorde mensen opmerkingen maken dat hij nu toch wel zou moeten werken…ik riep tegen mijn vriend dat ie iets moest DOEN, dat ik het niet meer volhield, ik was zo ontzettend moe. De dosis is 3 keer verhoogd maar de prik werkte gewoon niet
Ik was blijkbaar al te ver in de bevalling.
Dit was mentaal een enorme downer voor me omdat ik me zo had vastgeklampt aan het idee dat ik nu eindelijk even RUST zou hebben, even adem zou kunnen halen maar nee!
Ik werd nogmaals getoucheerd door de arts die ondertussen redelijk vertwijfeld naar me keek en ja: 10 centimeter!
Ik mocht gaan persen!
De arts zei dat ze al heel veel haar zag maar ik was echt zo uitgeput
Na 2 uur persen was het nog niet opgeschoten, ik deed wat ik kon maar ik had niet genoeg kracht om mijn kind naar buiten te persen. De pijn was niet te harden. E
r werd overlegd over een keizersnede en ik dacht: “oh nee he, nu heb ik 20 uur weeen gehad voor niks! “
De arts besloot dat ze het eerst nog met een vacuum wilde proberen terwijl ondertussen alles in gereedheid werd gebracht voor een keizersnede.
Er kwam een andere arts die zei dat ze me ging helpen maar dat ik alles op alles moest zetten…ik werd geknipt en ik zag een groot ding met een ketting eraan tussen mijn benen…en ineens “stond” het hoofdje (au..
) ik wilde doorpersen maar moest wachten op de volgende wee die ineens uren leek te duren..en eindelijk was ie daar, ik gaf alles wat ik nog had (wat niet veel meer was :’) ) en ineens was daar een klein schreeuwend kindje op mijn buik, een kindje met een scheef neusje omdat ie zo erg in de verdrukking had gezeten :’)
Zijn neusje staat nog steeds een beetje scheef trouwens dus dat ga ik nog wel even navragen hoe dat nu moet
Ik zag tranen in de ogen van mijn vriend en ik was zo opgelucht dat het voorbij was. Mijn vriend ging mijn moeder ne vader en de vrouw van mijn vader halen die buiten zaten te wachten waarna ik werd gehecht en gewassen en we werden naar de kraamafdeling gebracht waar mijn kleintje paracetamol kreeg tegen de hoofdpijn..ik kon de hele nacht niet slapen maar alleen maar kijken naar mijn kleine mannetje
En nee, je bent de pijn niet meteen vergeten :’)
Maar het is het wel waard
[ Bericht 0% gewijzigd door Vivi op 01-02-2007 22:56:53 ]
Ik adem in en kalmeer. Ik adem uit en glimlach.