(ouders van) jonge kinderen met autisme deel 7

als het cb iets constateert en ze doen er niks mee, dan ga je toch naar je huisarts?

He, nou had ik op de NOT een stand gezien met allemaal dingen voor autistische kinderen, zoals boekjes over het ziekenhuis met pictogrammen en nog veel meer onderwerpen. Ben natuurlijk alleen de website vergeten waar je die dingen kon vinden

Volgens mij was het een serie van pictotaal.nl maar op die website kan ik het nergens vinden.

quote:

Op vrijdag 26 januari 2007 21:25 schreef Mammietje het volgende:
Hoe oud was je dochter trouwens toen je erachter kwam? En wel gedrag maakte precies dat je het aankaartte bij het CB?

De diagnose is nog niet zo heel lang geleden gesteld bij mijn dochter; volgens mij was het ergens in november. Ze was toen bijna drie.

"Het moment" waarop we dachten dat dit niet goed zat was de dag van haar tweede verjaardag. Het hele huis vol visite, veel drukte, veel mensen. Opeens waren we haar kwijt. Na even zoeken bleek ze op haar slaapkamer te zijn. Ze stond in een hoekje, totaal verstijfd. Van angst neem ik aan. Eigenlijk wou ze liever niet terug naar het bezoek. Eerder dachten we dat ze "gewoon" heel verlegen en eenkennig was, maar dit vonden we dermate apart en zorgwekkend dat we bij het eerste bezoek na haar verjaardag aan de bel hebben getrokken bij het CB; we hebben zelfs een aparte afspraak gemaakt bij de arts hiervoor. Deze had, bij toeval, net iets gehoord of gelezen over het Diane-project en zo is het balletje bij ons gaan rollen.

Wat betreft haar gedrag viel met name deze passage uit jouw eerste post erg op. Dat is eigenlijk de reden dat ik hierop reageerde; het is een bijna letterlijke beschrijving van wat mijn dochter doet als we op bezoek gaan:

"Hij zit altijd bij zijn moeder op schoot en doet eigenlijk niets. Hoewel we elkaar regelmatig zien, krijg ik nauwelijks contact met X, soms na een paar uur dat ik hem aan het lachen krijg doordat ik een kiekeboespelletje met hem doe. Met mijn zoontje zoekt hij in het geheel geen contact en het lijkt hem ook niet te interesseren wat die doet. Wat mijn zoontje ook probeert -en dat is veel!- om hem uit de kast te lokken, X wil geen contact met hem, kijkt ook niet naar hem. Hij zat hier de laatste keer meer dan een uur lang een wiel van een auto rond te draaien. Zijn moeder zei hierover dat X dat soort dingen vaak doet; dat hij daar uren mee 'zoet' kon zijn en dat is mezelf ook al een paar keer opgevallen."

Ik heb hier eigenlijk niks aan toe te voegen; het is exact het gedrag wat mijn dochter vertoont in zo'n soort situatie. Ze vermijdt contact, kijkt mensen niet aan en geeft geen antwoord op vragen, terwijl ze dat in normale omstandigheden (dus alleen met pappa en mamma) heel goed kan. Mijn dochter gaat een dag per week met haar jongere zusje naar een oppasmoeder. Als ze daar is, zegt ze geen woord. Het lijkt er heel sterk op, dat ze bepaald gedrag vertoont, wat ze ook vertoonde toen ze ongeveer 1 was. Als ze dan wat wou, dan pakte ze je hand en bewoog die hand naar datgene wat ze hebben wou. Dat doet ze nu nog steeds bij de oppasmoeder terwijl ze het ons gewoon vraagt. Ze heeft het daar wel naar haar zin; ze is heel enthousiast als ze weer naar "Vonne" mag. Opa's en Oma's is het zelfde laken een pak. Ze praat daar vrijwel niet.

Zoals ik het lees, vertoont "X" zoals je hem heel tactvol noemt, contactvermijdend gedrag en dat is iets wat bij een dergelijke stoornis KAN horen. Ik zeg met enige nadruk "KAN" omdat het natuurlijk niet zo hoeft te zijn dat hij een dergelijke stoornis heeft; misschien is er wel iets anders aan de hand. Ik blijf erbij wat ik in mijn vorige post heb gezegd: de moeder zal zelf actie moeten ondernemen als ze wil dat er iets gedaan wordt. Ze moet niet blijven wachten totdat iemand bij het CB iets opvalt; die zien die kinderen veel te weinig om met enige preciezie iets over kinderen te zeggen. Zij (of natuurlijk pappa) zal zelf aan de bel moeten trekken bij het CB en bij voorkeur ook bij een huisarts. Desnoods als die geen sjoege geven, even contact opnemen met Karakter zelf. Je hebt hun link en kan die doorgeven aan haar/hen.

Ik kan me jouw dilemma overigens goed voorstellen. Ben jij degene die haar erop moet wijzen? Voor mezelf zou ik zeggen: wees eerlijk naar haar. Zeg wat je op je lever hebt; als ze daar niet tegen kan, is dat echt een beetje haar probleem. Je kunt op z'n minst zeggen dat je je zorgen maakt om "X" en dat je een soortgelijk kindje kent waarbij.... bladiebladiebla.... Enfin, je begrijpt wat ik bedoel. Ze zou natuurlijk oogkleppen op kunnen hebben en tja, in zo'n geval begin je niks. Ze zullen het echt zelf moeten doen.

Bedankt voor je uitgebreide en duidelijke antwoord, Sig. Ik merk ook bij X een verschil in gedrag thuis of bij mij thuis. Nou was ik gisteren bij hen thuis en wat schertst mijn verbazing: hij maakte onmiddelijk oogcontact met me en ik kon binnen 5 minuten al een geintje met hem maken! Ook ging hij -al was het maar heel even- kijken wat mijn zoontje deed. (Er was trouwens nog een komische situatie toen mijn dochter van 9 maanden zich aan hem optrok tot ze op haar knietjes zat en om hem ff in zijn neus te knijpen, toen keek hij haar stomverbaasd aan en wachtte gedwee af tot ze losliet!) Ik had hem eigenlijk nog nooit zo vrolijk gezien. Ontdooit hij nu, raakt hij meer vertrouwd met me? Heeft hij toch ineens een ontwikkelingssprong gemaakt en is hij gewoon erg traag? Ik hoop het zo...
Ik heb mezelf voorgenomen om voorlopig niets te zeggen en hem wat meer te observeren. Mocht ik toch nog meer verontruste signalen krijgen, zal ik toch proberen om het aan te kaarten. Een ander kindje als voorbeeld noemen, zal lastig worden omdat ze precies weet welke kindjes ik ken en hoe die zich ontwikkelen. (In het verleden ook om haar wel eens gerust te stellen: "Die en die praat ook nog niet") Maar idd... wat je zegt; ik kan natuurlijk gewoon eerlijk zijn tegen haar en zeggen dat ik me zorgen maak om X en benoemen wat die dingen zijn en vragen of ze dat al eens aangekaart heeft bij het CB. Ze geeft wel eens aan dat ze zich zorgen maakt over zijn ontwikkeling, misschien komt er daarmee een opening waarbij ik i.p.v. haar gerust te stellen, kan zeggen dat ik haar zorgen deel. En wat je zegt; daarna is het aan haar of ze er wat mee wil doen of niet. Mogelijk zal ze zich daardoor juist gesteund voelen en geeft het haar net het zetje om stappen te ondernemen.

Precies. Mijn dochter gedraagt zich thuis ook heel anders dan buitenshuis. En ja; ook zij heeft haar goede dagen... Soms heeft ze ook mindere dagen waarop ze ook thuis, nou ja, "autistisch" overkomt.

Ach... Ik weet het ook niet. Zijn gedrag lijkt gewoon erg op dat van mijn dochter; wat dat betreft had het een broertje kunnen zijn als ik alles zo lees.

Vandaag overigens de indicatie binnen gekregen voor m'n dochter. Ze kan zes dagdelen geplaatst worden in een gespecialiseerd kinderdagopvang. Ik ben heel benieuwd hoe dat allemaal gaat lopen en vooral ook hoe ze het vindt.

O, wat spannend Sig... voor jou én voor haar! Is er zo'n kdv in de buurt? En zijn daar lange wachtlijsten of kan ze daar al snel naar toe? Ben ook heel benieuwd hoe ze het vindt. Wat moet ik me voorstellen bij gespecialiseerd? Veel structuur en kennis van zaken waarschijnlijk, maar is het speciaal voor kinderen met autisme of voor meerdere soorten afwijkend gedrag?

X staat op de wachtlijst voor de peuterspeelzaal, als het goed is kan hij daar over een maand of 3 (als hij 2,5 is) terecht. Mijn vriendin wil dat zodat hij met andere kinderen kan leren spelen. Ben benieuwd of hij daar niet erg uit de toom gaat vallen en of het daar op gaat vallen. (bij de leiding of bij haarzelf). Ik wil mijn eigen zoontje trouwens ook laten gaan als hij een jaar of 3 is, maar zie er best tegenop! Hij wordt al zo groot dan! (En vind het moeilijk om hem los te laten omdat ik 24-7 bij hem ben, maar juist daarom is het ook wel weer goed, voor hem én voor mij!)

Bij de twee speciale kdv's waar we zijn geweest waren geen wachtlijsten. Nu we de indicatie hebben, kunnen we snel starten. Moeten we alleen nog besluiten op welke kdv we haar plaatsen.

De speciale kdv's waar we zijn geweest werken met kinderen met een "beperking" zoals ze het heel eufemistich uitdrukken. Dat kan van alles zijn, varierend van een lichte ontwikkelingsachterstand tot meervoudig gehandicapte kinderen. Meestal maken ze wel groepjes van kinderen met soortgelijke problemen; mijn dochter zal waarschijnlijk in een groep terecht komen met kinderen met vergelijkbare problemen als zij heeft (verstandelijke beperking; ze houden het breed.). En dan ga ik heel erg hopen dat ze het een beetje leuk heeft daar.

Zijn er hier misschien ouders die te maken hebben gehad met een scheiding?

Mijn oom en tante hebben besloten om niet met elkaar verder te gaan. Dat is opzich natuurlijk al heel vervelend. Nu hebben zij samen 2 kinderen waarvan 1 dus mijn neefje met het syndroom van asperger. Misschien gewoon even een ervaring uitwisselen.

Wat we al gemerkt hebben is dat hij echt bijna onhandelbaar wordt als er geswitcht is. Dan is hij zeg maar nog drukker en schreeuwt hij bijna om aandacht.

En hoe moet je omgaan met zijn "willetje". Hij verzet zich echt tegen 1 van de ouders (ik ga verder geen partij aangeven). Moet er dan toch doorgedrongen worden en een totaal overstuur jongetje afgevoerd worden?

Hij heeft wel een eigen begeleider die heeft hem ook gevraagd hoe hij het nu vindt. En hij vond het heel gezellig zo.. maar *** is lief en **** is niet lief. Ja wat doe je daar dan mee?

quote:

Op dinsdag 6 februari 2007 11:23 schreef Sig het volgende:
En dan ga ik heel erg hopen dat ze het een beetje leuk heeft daar.

Mijn dochter gaat sinds anderhalf jaar naar een special kinderdagcentrum. Ze zit in de "klas" met meer kindjes die worstelen met autisme, verstandelijke beperkingen en ontwikkelingsachterstanden. Ik had nooit kunnen voorspellen hoe enorm goed dat voor Eva zou zijn. Door "school" zijn wij onder meer getraind in het gebruik van gebaren, en hebben we geleerd pictogrammen ook thuis te gebruiken waardoor communicatie richting Eva een stuk beter overkomt.
Daarnaast krijgt ze fysio, spraakles, sensorische integratielessen etc. alles om haar wat steviger op aarde te laten staan.
Ik hoop dat jouw dochter het net zo geweldig naar haar zin krijgt als onze Eva, en dat ze net zo vooruit gaat.

Bedankt Lois. Precies wat ik nodig had.

Ik zou graag de mening van ouders met autisten willen hebben over het volgende opiniestuk (helaas in het Engels)

http://www.autistics.org/library/dontmourn.html

Ik zelf (Asperger hier) kan er heel erg aan relateren en deel de mening die in het artikel naar voren komt, maar wil graag horen hoe men er hier over denkt.

Als het horen dat mijn kind autistisch is, de meest traumatische ervaring moet zijn dat in mijn leven plaats heeft gevonden, dan heb ik een erg gelukkig leven. Voor mij was het horen dat mijn dochter autistisch is, NIET de meest traumatische ervaring uit mijn leven; ik had zoiets verwacht, simpelweg door goed naar mijn dochter te kijken; te zien hoe ze reageerde op vreemden. Neemt niet weg dat ik, ook omdat het voor mij best vers is allemaal, best verdrietig ben op zijn tijd. Ik ben vroeger veel gepest op de lagere school omdat ik een buitenbeentje was (kon goed leren en hield niet van voetbal; daarnaast had mijn moeder de manie dat ik er netjes uit moest zien dus ik liep in corduroy en pullovertjes; ik was het lulletje van de klas...). Ik ben heel bang dat mijn dochter dezelfde vervelende ervaringen zal hebben, omdat ze anders zal zijn dan andere kinderen; als ze al naar regulier onderwijs kan natuurlijk.

Toen mijn vrouw zwanger was, hoopte ik op een kind. Ja, ik ging ervan uit dat het een "normaal" kind zou zijn. Dat is niet waar gebleken; ze heeft een "beperking", als je dat zo wil noemen. Desondanks is het wel MIJN dochter, MIJN kleine meid en ik zou haar niet anders willen hebben dan dat ze nu is. Ik ben trots op haar, ik accepteer haar; compleet met handleiding, met al die typische dingetjes die ze doet en zegt. Ik heb er vertrouwen in dat ze het op den duur best gaat redden; zoals al als kop in het artikel staat: "autism is not death".

Voor wie het interesseert: het onderwerp is ter sprake gekomen met mijn vriendin! Toen ze deze week een kop koffie kwam drinken, was ze amper binnen toen ze er zelf over begon. Ze was opgeroepen door het CB met X voor een extra afspraak. Toen ze vorige week met X's zusje daar was, was de slechte motoriek (hij loopt zéér houterig en nog steeds niet los) opgevallen en daar wilden ze over praten. Ze zei dat het haar goed uitkwam, niet vanwege het lopen maar vanwege zijn taalachterstand en 'nog wat dingetjes'. Ik lokte haar uit de tent door na te vragen wat die dingetjes dan waren en toen begon ze over afwijkend gedrag, met name sociaal. Ik haakte daar op in door te zeggen dat ik me daar ook wel eens zorgen over maakte en dat ik wel eens aan een lichte vorm van een autistische stoornis had gedacht. Zij dacht zelf aan hoogbegaafdheid, zei ze, en wilde graag dat hij eens onderzocht werd door een kindertherapeut, die naar het gehele gedrag kijkt.
Ben opgelucht dat het van mijn hart is en dat ze er binnenkort misschien duidelijkheid over krijgt. Zal voor haar denk ik echt een opluchting zijn als haar zorgen een naam krijgen.

Sig... dat lulletje zijn is er nu wel vanaf volgens mij! Vind je erg nuchter en stevig overkomen! En je hebt gelijk, het is jouw kind met alles erop en eraan dat je met geen ander kind zal willen ruilen. En die diagnose verandert niets aan je kind. Ik hoop dat ze het reuze naar haar zin zal hebben op de psz. Ben erg benieuwd!

Ik merk vaak dat mensen hoogbegaafd autisme beter te accepteren vinden dan autisme met geestelijke achterstand. Logisch natuurlijk dat je vriendin op het eerste hoopt.

Net als Sig was het voor mij geen traumatische dag, de dag dat ik hoorde dat Eva autisme had. Ik wist het al eerder en was blij met de erkenning. Verdrietig? Ja best wel, maar niet voor mezelf, ik wil geen perfect kindje, ik wil gewoon Eva. Ik ben verdrietig omdat ik haar een makkelijker leven had gegund, een leven in een wereld die ze wel kan begrijpen. Dat is wat nog steeds het meeste pijn doet, de moeilijkheden die ze nu en later moet overwinnen.

[edit]

[ Bericht 98% gewijzigd door lady-wrb op 10-02-2007 11:30:56 ]

quote:

Op vrijdag 9 februari 2007 20:57 schreef Lois het volgende:
Ik merk vaak dat mensen hoogbegaafd autisme beter te accepteren vinden dan autisme met geestelijke achterstand. Logisch natuurlijk dat je vriendin op het eerste hoopt.

Net als Sig was het voor mij geen traumatische dag, de dag dat ik hoorde dat Eva autisme had. Ik wist het al eerder en was blij met de erkenning. Verdrietig? Ja best wel, maar niet voor mezelf, ik wil geen perfect kindje, ik wil gewoon Eva. Ik ben verdrietig omdat ik haar een makkelijker leven had gegund, een leven in een wereld die ze wel kan begrijpen. Dat is wat nog steeds het meeste pijn doet, de moeilijkheden die ze nu en later moet overwinnen.

Dat, en de bekentenis dat ik niet altijd alleen verdrietig en boos (dat vooral soms) ben omdat Lukas het zo moeilijk heeft soms en nog gaat krijgen, maar ook omdat het mijn leven en de manier waarop ik er in sta op sommige punten echt onherstelbaar heeft veranderd op een negatieve manier. Nu zijn er minstens net zoveel positieve veranderingen uiteraard, maar ik kan soms ineens best giftig worden als ik me realiseer hoe het ook had kunnen zijn met een gezond kind hoor. Het zijn buien en periodes (hallo hormonen ) maar dat aspect is er ook.
Magoed, deze week kreeg ik een hoop onderzoeksverslagen binnen waarin ik dan lees dat mijn ventje heel verdrietig en bleek is geweest de periode na zijn uithuisplaatsing en dan jank ik dus een stevig potje voor hem.

quote:

Op woensdag 7 februari 2007 16:19 schreef Sitethief het volgende:
Ik zou graag de mening van ouders met autisten willen hebben over het volgende opiniestuk (helaas in het Engels)

http://www.autistics.org/library/dontmourn.html

Ik zelf (Asperger hier) kan er heel erg aan relateren en deel de mening die in het artikel naar voren komt, maar wil graag horen hoe men er hier over denkt.

Op sommige punten ben ik het dus radicaal oneens. Vooral het stukje waarin beweerd wordt dat denken van "was mijn kind maar niet autistisch" gelijk staat aan "was het er maar niet als geheel". Dat denk ik heul niet.

Maar het stukje:

quote:

After you've started that letting go, come back and look at your autistic child again, and say to yourself: "This is not my child that I expected and planned for. This is an alien child who landed in my life by accident. I don't know who this child is or what it will become. But I know it's a child, stranded in an alien world, without parents of its own kind to care for it. It needs someone to care for it, to teach it, to interpret and to advocate for it. And because this alien child happened to drop into my life, that job is mine if I want it."

is dus óók precies hoe ik het zie.

Ik weet niet of dit de juiste topic ervoor is maar ik probeer het. Ik wil bij deze alle
ouders heel veel sterkte toenwensen met al hun inspanningen die hun autistisch
kind meebrengt. Het feit dat je leven op zo een wijze indringend wordt beleefd en
geleefd en je daarvoor veel moet laten - maar het toch doet - geeft al aan hoe het
met de onuitputtende trouwen liefde van de ouders voor hun kind zit.

Als het aan mij ligt mag die liefde en moeite wat meer op tv worden getoond ten
koste van menig reality-show waar menig BN'er zijn eigen ego alleen maar verder
ten toon spreid.

quote:

Op zaterdag 10 februari 2007 11:18 schreef Mwanatabu het volgende:

[..]

Dat, en de bekentenis dat ik niet altijd alleen verdrietig en boos (dat vooral soms) ben omdat Lukas het zo moeilijk heeft soms en nog gaat krijgen, maar ook omdat het mijn leven en de manier waarop ik er in sta op sommige punten echt onherstelbaar heeft veranderd op een negatieve manier. Nu zijn er minstens net zoveel positieve veranderingen uiteraard, maar ik kan soms ineens best giftig worden als ik me realiseer hoe het ook had kunnen zijn met een gezond kind hoor.

Ow maar dat hebben wij net zo goed hoor. Zeker nu we Iris hebben, hebben we pas goed door hoe ontzettend wij moeten aanpassen aan Eva's behoeftes. Ik ben ook weleens boos dat wij niet gewoon op vakantie kunnen, of gewoon uit eten of wat ook. Dat is toch normaal?

quote:

Magoed, deze week kreeg ik een hoop onderzoeksverslagen binnen waarin ik dan lees dat mijn ventje heel verdrietig en bleek is geweest de periode na zijn uithuisplaatsing en dan jank ik dus een stevig potje voor hem.

Agossie arme jochie. Dat lijkt me gruwelijk moeilijk om mee om te gaan Mwana. Ik moet er helemaal iets van wegslikken

quote:

Op vrijdag 9 februari 2007 20:57 schreef Lois het volgende:
Ik merk vaak dat mensen hoogbegaafd autisme beter te accepteren vinden dan autisme met geestelijke achterstand. Logisch natuurlijk dat je vriendin op het eerste hoopt.

Hoogbegaafdheid (zonder autisme) kan soms dezelfde symptomen geven als autisme, maar met dus een andere oorzaak.
Maar als die vriendin alleen achterstanden constateert, vind ik het niet logisch om aan hoogbegaafdheid te denken (maar ik ben ook maar een leek).

quote:

Op maandag 12 februari 2007 00:25 schreef Grijs het volgende:

[..]

Hoogbegaafdheid (zonder autisme) kan soms dezelfde symptomen geven als autisme, maar met dus een andere oorzaak.
Maar als die vriendin alleen achterstanden constateert, vind ik het niet logisch om aan hoogbegaafdheid te denken (maar ik ben ook maar een leek).

Dat was precies wat ik wellicht te tactvol ook duidelijk probeerde te maken

Wij hadden toch een toestand dit weekend, tenminste ik heb er in mijn hoofd een enorme toestand van gemaakt, ik had er pijn in mijn buik van.

Eva vrijdagavond "mama ik kan niet eten, ik heb zere tand"
Ow shit.......
Ik, met heel veel moeite en het kost me dan bijna mijn vingers, even gekeken maar ik zag niks, geen gaatje ofzo.
Oke... ehm.... even aankijken maar.
Zaterdagochtend nog steeds niet eten want ze had zere tand. Nu begon ik me toch zorgen te maken en we besloten tot paracetamol. Na een uurtje ofzo nam ze een hapje krentebol en dat ging goed
Daarna wilde ze banaan en na 1 hapje werd ze heel boos en vertelde dat het weer zo vreselijk zeer deed.
Ondertussen waren Jeroen en ik koortsachtig aan het bedenken wat we nu toch moesten. Een weekendtandarts? En dan? Eva door 4 man in bedwang laten houden om alleen even in haar mond te kijken? Dat leek ons veel te traumatisch en mogelijk ook schadelijk voor latere bezoeken aan de tandarts. Ziekenhuis bellen? Ik kwam er niet uit, echt zo moeilijk vond ik het. Ik wist ook niet of ze echt nog pijn had of dat ze bleef hangen in de ervaring. Dat is altijd zo lastig met Eva, die kan nog weken vertellen dat ze oorpijn heeft terwijl dat al een hele tijd over is, maar dat is dan op haar manier een bekende conversatie starten. Dat doet ze redelijk vaak, ook met gewone dingen zoals "politieauto gezien he?" "ja Eva, 2 weken geleden alweer inmiddels he?"
Na een tijdje heeft ze nog een ijsje gegeten en daarna wat chips. Dat ging allemaal wel goed dus we begonnen een gaatje al een beetje uit te sluiten want dan zou zoetigheid als in ijs toch wel pijn doen dachten we.

Vanmorgen zei ze dat ze nog eeen heeeeeeeel klein beetje pijn had dus ik was al helemaal enorm opgelucht. Ik heb morgen zelf een tandarts afspraak dus ik wilde dan even overleggen hoe en wat we het beste konden doen hieraan.
Ik het hele verhaal in het schriftje geschreven, zodat ze op school ook wisten wat er aan de hand was dit weekend en zodat ze erop konden reageren.
Op school ging ze lekker eten en de leidster stelde precies die vraag waar wij niet aan gedacht hadden "hoe kom je aan dat zere tandje Eva?"
" ik ben gevallen op de glijbaan, zo op mijn tand"
ooooooooooooo ik voelde me zo stom, ik heb er nooit aan gedacht om te vragen of die pijn een oorzaak had. Kindjes zoals Eva zullen dat natuurlijk niet uit zichzelf vertellen, dus ik had gewoon moeten doorvragen.
Stom he?
Weer wat geleerd........

Ik heb vanavond even doorgevraagd en het is gebeurd op vrijdagmiddag bij mijn ouders. Bij Karin voor staat een glijbaan en daar is ze afgevallen. Ze had niet moeten huilen, antwoorde ze op mijn vragen, dus oma had het ook niet kunnen weten.

quote:

Op maandag 12 februari 2007 00:25 schreef Grijs het volgende:

[..]

Hoogbegaafdheid (zonder autisme) kan soms dezelfde symptomen geven als autisme, maar met dus een andere oorzaak.
Maar als die vriendin alleen achterstanden constateert, vind ik het niet logisch om aan hoogbegaafdheid te denken (maar ik ben ook maar een leek).

Helemaal mee eens. Vond ik ook niet logisch, maar (beetje lelijk om over je vriendin te zeggen) zij en haar vriend (in nog ergere mate) hebben nogal een hoge pet op van zichzelf en status is erg belangrijk. Ik vermoed dat een hoogbegaafd kind beter in dat plaatje past dan een kind met autisme. Snap zelf ook niet goed hoe ze erbij komt, ze noemde als voorbeeld dat hij voor het eerst uit een kopje dronk en meteen zonder knoeien . (Moet ik wel zeggen dat hij alles altijd zeer bedachtzaam en geduldig doet.) Ik hoop voor haar dat ze gelijk heeft, maar trek er zelf ook zeer mijn twijfels bij.

Oooh Lois, zo herkenbaar. Jij het hele weekend tegen een niet-bestaand probleem aangehikt en blijkt het "gewoon" een valpartij te zijn...

quote:

Op dinsdag 13 februari 2007 16:44 schreef Mammietje het volgende:

[..]

Helemaal mee eens. Vond ik ook niet logisch, maar (beetje lelijk om over je vriendin te zeggen) zij en haar vriend (in nog ergere mate) hebben nogal een hoge pet op van zichzelf en status is erg belangrijk. Ik vermoed dat een hoogbegaafd kind beter in dat plaatje past dan een kind met autisme. Snap zelf ook niet goed hoe ze erbij komt, ze noemde als voorbeeld dat hij voor het eerst uit een kopje dronk en meteen zonder knoeien . (Moet ik wel zeggen dat hij alles altijd zeer bedachtzaam en geduldig doet.) Ik hoop voor haar dat ze gelijk heeft, maar trek er zelf ook zeer mijn twijfels bij.

het één hoeft het ander toch niet uit te sluiten?