Biegel vertaalde veel werken uit het Frans en het Engels, en ook bewerkte hij verhalen uit de klassieke oudheid, zoals de zwerftochten van Aeneas, en Reinaert de Vos. Ook vertaalde en bewerkte hij de sprookjes van Grimm, en Reinaert de Vos.
Voor Anderland, naar de legende over de monnik Brandaan, kreeg hij de Woutertje Pieterseprijs. In 1973 kreeg Biegel de Staatsprijs voor Jeugdliteratuur.
Bron: nos.nl
Ik kon vroeger nooit genoeg krijgen van de avonturen van Vergilius van Tuil! Ik heb de boeken van Paul Biegel al in geen jaren meer gezien, maar dit vraagt om een herlezing!
Wie is er ook groot geworden met de boeken van Paul Biegel?
rip. en bedankt voor je erfenis.
quote:Volgens mij heb ik 'De kleine kapitein' ook gelezen. Er begint me iets te dagen...Op zondag 22 oktober 2006 13:12 schreef Lienekien het volgende:
De kleine kapitein, wat vond ik dat prachtig.
Ik herinner me nu ook 'De rode prinses'. Echt een topboek!
quote:Op zondag 22 oktober 2006 13:12 schreef Lienekien het volgende:
De kleine kapitein, wat vond ik dat prachtig.
nostalgie
quote:De Staatsprijs voor Jeugdliteratuur
Dat klinkt ontzettend duurzaam en waardevol. Het past ook precies bij z'n stijl volgens mij.
Hoewel hijzelf vond dat hij niet altijd specifiek voor kinderen schreef, wordt zijn werk gerekend tot de jeugdliteratuur. In diverse van zijn boeken zijn verwijzingen naar zijn geboorteplaats Bussum te vinden en ook in de beschrijvingen kan men vele sfeertekeningen uit deze plaats vinden.
Hij was een broer van de schrijfster Anne Biegel.
Bibliografie
1962 - De gouden gitaar
1962 - Het grote boek
1964 - Het sleutelkruid
1965 - Het lapjesbeest
1966 - Ik wou dat ik anders was
1969 - De tuinen van Dorr
1971 - De kleine kapitein
1971 - De twaalf rovers
1972 - Reinaart de Vos
1973 - De kleine kapitein in het land van Waan en Wijs
1973 - Het olifantenfeest
1974 - Twaalf sloeg de klok
1974 - Het stenen beeld
1974 - De vloek van Woestewolf
1975 - De kleine kapitein en de schat van Schrik en Vreze
1975 - De zeven veren van de papagaai
1976 - De dwergjes van Tuil
1976 - Het spiegelkasteel
1977 - De rover Hoepsika
1977 - Wie je droomt ben je zelf
1977 - De brieven van de generaal
1978 - Virgilius van Tuil
1979 - De toverhoed
1981 - Haas deel I
1981 - Haas deel II
1981 - Haas deel III
1981 - Jiri, de krokodillenjager
1984 - Tante Mathilde en de sterren van de Grote Beer
1984 - De zwarte weduwe
1985 - Van de oude dame en de muis
1987 - De rode prinses
1989 - Het eiland daarginds
1990 - Anderland, een Brandaan mythe
1991 - Juttertje Tim
1992 - Nachtverhaal
1994 - De soldatenmaker
1995 - De karabijn
1996 - Het ijzeren tapijt
1998 - De zwerftochten van Aeneas
1999 - De laatste verhalen van de eeuw
2000 - Virgilius van Tuil : omnibus (Holland / 2e druk 2004)
2001 - Haas (Holland)
2002 - Eén been, stokkebeen : voorleesversjes (Holland)
2002 - Japie en het zwarte spook (Holland)
2003 - Man en muis (Holland)
2004 - De roep van de kinkhoorn (Holland)
2004 - Swing (Stichting CPNB)
2005 - Wegloop
Prijzen
Nederlandse Staatsprijs voor Kinder- en Jeugdliteratuur (1973)
Woutertje Pieterse Prijs (1991 en 2000)
Kinderboek van het jaar (1965)
Nienke van Hichtumprijs (1973)
Gouden Griffel (1972 en 1993)
Zilveren Griffel (1972, 1974, 1982, 1988)
Bron: http://nl.wikipedia.org/wiki/Paul_Biegel
[ Bericht 1% gewijzigd door Serendips op 22-10-2006 13:37:53 ]
quote:wat wordt hier mee bedoeld?Op zondag 22 oktober 2006 13:32 schreef Serendips het volgende:
Paul Johannes Biegel (Bussum, 25 maart 1925 - 21 oktober 2006) was een Nederland schrijver.
Heb erg van zijn werk genoten. Hopelijk heeft hij een mooi leven geleid.
quote:Tja, kopiëren van Wikipedia, hè...
De dwergjes van Tuil woonden op de hei. Het waren er niet twee of vijf, maar wel honderd, een heel dwergenvolk bij elkaar.
Als de hei bloeide, riepen ze: `Paars, paars, mooi paars!' en ze knepen de honing uit de paarse bloemetjes, want de dwergjes van Tuil waren dol op honing.
Maar op een dag kwam er een zwem bijen aanvliegen. Een grote, bruin-gele wolk, die zoemde als een motor en die zoemend aan de tak van een knoestige denneboom bleef hangen.
`Wat is dat, wat is dat? vroeg Kleine Pier van Tuil. Hij was de jongste en vroeg alles twee keer.
`Dat zijn bijen, dat zijn bijen,' antwoordde Kromme Dieder van Tuil. Hij antwoordde twee keer, want hij hield van plagen.
`Nou krijgen we gedonder,' zei Kromme Dieder.
En zo was het.
De kleine kapitein is een jongen die van een potkachel, een badkuip, een stoelpoot en een fietsketting zijn schip de `Nooitlek' bouwt. Als de schroef, gemaakt van gesmolten bronzen centen, tenslotte ook nog klaar is, tilt een hoge golf het schip van het duin. De avontuurlijke toch van de `Nooitlek' met de kleine kapitein en zijn kornuiten Dikke Druif, Marinka en Bange Toontje kan beginnen.
Door de Drakepoort bereiken ze het onbewoonde eiland van Groot en Groei, waar ze een gestrande schipbreukeling, de lichtmatroos Gijs, vinden.
Met Gijs op sleeptouw bereiken ze hete volgende eiland, waar ze een tweede schipbreukeling ontmoeten, die daar woont in gezelschap van een troep getemde circusdieren.
Tenslotte bereikt de `Nooitlek' een griezelige spookstad, waar een enorm avontuur op hen wacht.
Niemand had ooit de Rode Prinses gezien, want zij was opgegroeid binnen de muren van het Witte-Torenpaleis. Pas op haar twaalfde verjaardag kwam zij naar buiten om in een feestelijke rijtoer aan het volk te worden getoond. Het was een lange stoet met allemaal plechtige personen; pas aan het eind verscheen de rode koets waarin de twaalf-jarige met haar rode haren gezeten was. Het volk rekte de hals om haar eindelijk eindelijk te zièn, maar vóór de eerste glimp gebeurde er iets verschrikkelijks: woeste rovers sprongen te voorschijn en ontvoerden de prinses met koets en al in een wilde rit de stad uit, de wildernis in.
Vreselijk vreselijk! is het eerste wat iedereen denkt.
Maar dan beginnen sommigen zich af te vragen of het niet allemaal is gespééld, of de Rode Prinses wel echt bestáát -- niemand heeft haar immers ooit te zien gekregen?
En dat roodharige meisje in vieze kleren, dat moederziel alleen door de wildernis doolt, is dat een prinses? Elk meisje van twaalf met rode haren kan wel zeggen dat zij de Rode Prinses is. En dat brengt sommigen op een idee...
De dag waarop zijn moeder stierf, werd Hoepsika een rover. Hij kocht een paard en laarzen met zilveren sporen, en galoppeerde luid zingend de landweg op, bang voor niks en niemand.
Toch was Hoepsika niet zomaar een rover. Hij beroofde alleen koetsen met rijke mensen. Hij zei ook nooit `je geld of je leven' want levens wou hij niet, en je zeggen tegen vreemde mensen vond hij onbeleefd.
Altijd als hij weer eens een koets had beroofd, galoppeerde hij snel met zijn buit naar zijn geheime huis diep in het bos en barstte hij meteen in snikken uit voor het portret van zijn moeder. Iedere keer weer kreeg hij vreselijke spijt van zijn wandaden, maar hij kon het roven niet laten.
Dat was zeker zo doorgegaan als Hoepsika niet op een dag een rijke heer had ontmoet, die hem het volgende voorstel deed: `Luister, u bent een zeer behendig rover. U moet voor mij stelen. Niet iets maar iemand.'
Bedroefd vertelde de heer dat zijn mooie dochter Josefine was weggelopen en in handen geraakt van een schurk, die haar het vuile werk in zijn huishouden liet doen.
Duizend gouden florijnen krijgt Hoepsika geboden, en brandend van verlangen naar het mooie meisje, springt hij op zijn paard. Maar de schurk woont in de onneembare burcht IJzergreep. Bepaald geen routineklusje voor die gekke rover Hoepsika...
Bron: Uitgeverij Holland
Dus ouders van Nederland, weet wat je te doen staat! Lees je kinderen voor uit boeken van Paul Biegel! (Of laat ze het zelf lezen...).
Als er één schrijver in mijn kindertijd geweest is die mij heeft weten te betoveren, dan is dat Paul Biegel wel geweest. Ik kon helemaal opgaan in de mysterieuze, geheimzinnige fantasiewerelden die hij wist te scheppen. Hoewel ik er denk ik niet altijd alles van begreep. Maar juist dat maakte zijn verhalen zo mooi.
Rust zacht, meneer Biegel, en bedankt voor de mooie verhalen!
Jeugdsentiment ten top die plaatjes in dit topic.
En los van dat, de beste manier om een overleden schrijver te eren is toch een boek van hem te lezen!
quote:Helemaal mee eensOp zondag 22 oktober 2006 16:55 schreef LXIV het volgende:
Eigenlijk zou ik een boek als het Sleutelkruid weer opnieuw moeten lezen. Om eens te zien wat er tussen de regels nog allemaal te beleven valt.
En los van dat, de beste manier om een overleden schrijver te eren is toch een boek van hem te lezen!
.Het Sleutelkruid vond ik erg mooi, evenals De Rode Prinses en Het Spiegelkasteel. Die boeken zou ik zeker nog een keer willen lezen.
Meneer Biegel, bedankt voor de prachtige verhalen!
De vloek van Woestewolf, heerlijk boek was dat.
Ik lees momenteel regelmatig mijn kinderen voor uit "Het Olifantenfeest". Zo zie je maar: tijdloze verhalen, waar generaties lang van genoten wordt
Hij heeft lang geleefd, en van zijn 15e tot zijn 80e boeken geschreven. Niets dan respect voor deze man!
quote:Als ik de kaft van dat boek zie, dan komt dat me ook al bekend voor...Op maandag 23 oktober 2006 08:33 schreef cafca het volgende:
[afbeelding]
De vloek van Woestewolf, heerlijk boek was dat.
Ik lees momenteel regelmatig mijn kinderen voor uit "Het Olifantenfeest". Zo zie je maar: tijdloze verhalen, waar generaties lang van genoten wordt
Hij heeft lang geleefd, en van zijn 15e tot zijn 80e boeken geschreven. Niets dan respect voor deze man!
En ja, hij heeft nu al meer dan twee generaties voorzien van prachtige verhalen!
Misschien moet ik het eens herlezen om erachter te komen wat me precies benauwde.
quote:ik snap je wel. paul biegel was ook eigenlijk geen hele lichte kost. vaak heel revolutionair/reactionair en daardoor tussen de regels ook entertaining voor 'voorlezers'.Op zondag 5 november 2006 17:33 schreef Ringo het volgende:
Paul Biegel. Het enige dat ik van hem gelezen heb, was De tuinen van Dorr, en dan klassikaal, als leesopdracht in klas 3(?) van de basisschool. Weet nog dat ik dat boek heel beklemmend vond, zeker niet leuk, ik raakte helemaal verdwaald in die mistroostige, grauwe sfeer die er in het boek geschetst werd. Nachtmerrie-achtig, vond ik toen, heel unheimlich.
Misschien moet ik het eens herlezen om erachter te komen wat me precies benauwde.
quote:Dan was je misschien een gevoelig kereltje, dat erg goed de sfeer van het verhaal oppikte. De boeken van Paul Biegel heb ik vroeger ervaren als heel meeslepend; altijd was er wel een dwerg ernstig op zoek naar zichzelf, een prinses ontvoerd, een rover ongelukkig. Als kind kunnen dat soort vertelsels je goed treffen. Volgens mij liepen Biegel's verhalen wel altijd goed af, maar als het begin van het verhaal beter bleef hangen dan het einde, kan ik me voorstellen dat je niet heel blij werd van die boeken.Op zondag 5 november 2006 17:33 schreef Ringo het volgende:
Paul Biegel. Het enige dat ik van hem gelezen heb, was De tuinen van Dorr, en dan klassikaal, als leesopdracht in klas 3(?) van de basisschool. Weet nog dat ik dat boek heel beklemmend vond, zeker niet leuk, ik raakte helemaal verdwaald in die mistroostige, grauwe sfeer die er in het boek geschetst werd. Nachtmerrie-achtig, vond ik toen, heel unheimlich.
Misschien moet ik het eens herlezen om erachter te komen wat me precies benauwde.
Zeker als je slechte ervaringen hebt, vraagt dit om een herlezing; briljante verhalen zijn er uit Biegel's pen gevloeid!
[ Bericht 0% gewijzigd door Serendips op 05-11-2006 19:56:27 ]
Helaas was mijn moeder vroeger altijd zo slim om in het boek te schrijven wie van de kids het boek gekregen had. In dit geval ik niet, dus ik kan het boek niet claimen. Voor nu heb ik het even geleend.
Na een bladzijde gelezen te hebben, ging ik weer helemaal op in de stijl van Biegel.
Het is ook erg leuk zo'n boek als volwassene te lezen, want er staan aardig wat zinsneden in die je als kind niet zullen opvallen, maar die toch heel aardig gevonden of bijzonder grappig zijn.
Nachtverhaal gaat over een kabouter die woont in een poppenhuis dat op een zolder staat opgeborgen. Hij vertelt over zijn dagelijkse leven en zijn kaartavondjes met huisgenoten Rat en Pad. En dan...gebeurt er iets engs.
Ik ben gisteravond in het boek begonnen en ik wil jullie twee leuke passages niet onthouden;
Kabouter heeft Rat en Pad op bezoek;
Maar in de kelder woonden Rat en Pad. Die mochten daar blijven van de kabouter. "Als jullie je tenminste netjes gedragen," zei hij altijd.
"Maar we doen noojt niksj!" riep Pad elke keer op klagelijke toon. "Helemaal niksj!" Zijn tong was te lang. Dat hoor je.
Kabouter zingt een liedje onder het koken;
Dit half-om-half
was vroeger een kalf
en deze ragout
was zijn roodbonte moe
Ach here, ach here, ach heremejee
dat wij mekaar vreten was nooit mijn idee.
de boeken van biegel hadden idd wel altijd iets beklemmends, maar t einde was goed dus ik vond ze wel fijn.
quote:Nee, de boot hete nooitlekOp woensdag 15 november 2006 12:27 schreef Dylanesque het volgende:
De Kleine Kapitein.. had die een onzinkbare boot? Ik dacht er laatst nog aan, wat een heerlijke boeken vond ik dat vroeger.. hij heeft mooi werk achtergelaten.
De kleine kapitein was het eerste echte "boek" wat ik zelf heb gelezen, zover ik me kan herinneren (Piet wordt een dagje ouder)
Het won destijds de gouden griffel, en het is nog steeds een van mijn lievelingsboeken.
Prachtig melancholisch, die kleine kapitein.
Was toen al verliefd op hem