Maar waar kies ik voor? Welke partij? Welke politicus? Wat is de rol van de politicus, en hoezeer wordt hij-zij gesteund danwel belemmerd door de partij van zijn-haar keuze?
Moet ik berekenend stemmen, uitgaan van machtsblokken die het beleid bepalen? Of is het belangrijker om te kiezen voor de persoon die het dichtst de politicus benadert zoals ik een politicus wil zien? Wat heeft voorrang: de lijn van de partij of de tegendraadsheid van het politieke individu?
Wordt goede politiek bepaald door de inhoud, het beleid, of is het juist de vorm (het theater, de retoriek) waarin een waar politicus zich onderscheidt van de rest? Is het het spel of zijn het de knikkers?
Moet ik me in mijn keuze laten leiden door private drijfveren of gaat het toch om het publieke belang? En betekent de keuze voor het één dan ook dat ik het andere tekort doe?
Is politiek nu echt zo belangrijk? Gelooft de politieke mens niet teveel aan de waarheid van een geregisseerde poppenkast? Is een politieke stem nu echt een bijdrage aan het algemeen nut, of vooral een dwangmatige handeling waarvan nauwelijks nog iemand de zin durft te betwijfelen?
Is het democratisch-politieke bedrijf de sublimering van de mens als sociaal wezen, of is het vooral een manifestatie van het menselijk tekort?
Zouden we, willen we 'hoger' denken, niet gewoon moeten kunnen durven afstappen van de democratische gedachte, die toch vooral een teken is van een gebrek aan besluitvaardigheid, van een valse wil tot mede-zeggenschap?
Wat is er tegen de dictatuur; tegen de heerschappij van degene die we weliswaar kunnen steunen maar die ons in ieder geval nooit in de leugen kan laten geloven dat we hem-haar zelf in het zadel hebben geholpen?
Waarom heeft de meerderheid gelijk in de volksmond? Wie is er op die onuitstaanbare gedachte gekomen? Zuivere politiek is toch juist het macht- en krachtenspel tussen uitzonderlijke individuen?
Moet een waar politicus uit zijn op de bevestiging van zijn gelijk door een meesmuilende massa? Of moet hij-zij dat gelijk liever opeisen? Ligt de kern van het passief stemrecht, in het recht op passief-zijn of in het recht op een stem zonder zelf te spreken?
quote:Dictatuur is ook een besmet woord. En het begrip dekt de lading van mijn ideeën niet.Op dinsdag 3 oktober 2006 23:41 schreef Fir3fly het volgende:
Macht maakt corrupt. Dat zal wel de reden zijn waarom dictaturen niet werken.
Een waar politicus is ook helemaal niet op zoek naar macht. De macht hoort bij de uitvoerenden te liggen, bij de maatschappij die zichzelf reguleert. Echte politici hebben invloed, of liever: hun ideeën hebben invloed. Een goede politicus is alleen maar een marketeer van zijn eigen intellect.
Het grootste kwaad van een democratie, en van politiek in het algemeen, is het bestaan van politieke partijen; het dogma dat ideeën, en de dragers daarvan, gestuurd moeten worden. Elke politieke partij is een doofpot van creativiteit. Partijpolitiek bestaat alleen bij de gratie van de lafheid van haar deelnemers.
Politici die zich alleen maar willen aansluiten bij de ideeën van anderen, omdat ze zich in hun eentje niet kunnen verdedigen, verstaan hun vak niet.
De meerderheid van de Tweede Kamer is monddood voetvolk, hulpeloze waterdragers. Ingehuurd om de belangen van de hoogste aap op hun rots te verdedigen. Minstens honderd, maar ik vrees zo'n hondertwintig van onze 'volksvertegenwoordigers' vertegenwoordigen niet eens zichzelf, laat staan het volk dat hun die plek gegund heeft.
"Democracy is the worst form of government except for all those others that have been tried."
en:
"The best argument against democracy is a five-minute conversation with the average voter."
Wat 'de kiezer' kiest (wel, niet, op basis van ...) maakt verder niet zoveel uit. Al komt maar 10% van de stemgerechtigden opdagen, er komen 150 kamerleden en er komt een regering. Verder garandeert het systeem dermate stroperigheid dat regering en parlement ook niet veel revolutionairs kunnen, dus als de 90% die niet gestemd heeft zich enorm gepiepeld voelt is er bij de volgende stemming nog geen man overboord. Om die reden gebeurt dat ook nooit en daarmee zijn we weer rond.
quote:Sorrie, dit moet ik even doenOp woensdag 4 oktober 2006 08:06 schreef sigme het volgende:
De parlementaire democratie is een smorende deken, die revolutionaire bewegingen verstikt.
Wat 'de kiezer' kiest (wel, niet, op basis van ...) maakt verder niet zoveel uit. Al komt maar 10% van de stemgerechtigden opdagen, er komen 150 kamerleden en er komt een regering. Verder garandeert het systeem dermate stroperigheid dat regering en parlement ook niet veel revolutionairs kunnen, dus als de 90% die niet gestemd heeft zich enorm gepiepeld voelt is er bij de volgende stemming nog geen man overboord. Om die reden gebeurt dat ook nooit en daarmee zijn we weer rond.
Een blanco stem zou meer gevolgen moeten hebben! Het maakt de politiek meteen een stuk interessanter en geeft het volk de macht om minstens eens in de vier jaar een bitchslap te geven mocht dat nodig zijn 
. quote:zo'n bitchslap zou leuk kunnen zijn jaOp woensdag 4 oktober 2006 08:14 schreef jogy het volgende:
[..]
Sorrie, dit moet ik even doen
Alleen jammer dat de gemiddelde kiezer dat dan waarschijnlijk baseert op de hoogte van de parkeerboetes ofzo
quote:Je hebt met dit argument opzich een punt, maar je zou het evengoed kunnen omdraaien: juist door het partijpolitieke bestel wordt er min of meer bestuurlijke continuïteit gewaarborgd, met de bijbehorende rechtszekerheid etc. De partijpolitiek dient hierbij als een filter, waardoor al te ongeschikte politici geen kans krijgen, en populisme binnen zekere grenzen blijft. Het is een soort van rem op grillig stemgedrag bij kiezers - en daarmee een zekere garantie dat het bestuur in handen blijft van mensen die er een niet al te grote bende van maken. Maar dit issue valt vanuit meerdere perspectieven te bekijken; jouw beredenering gaat net zo goed opOp woensdag 4 oktober 2006 00:06 schreef Ringo het volgende:
Het grootste kwaad van een democratie, en van politiek in het algemeen, is het bestaan van politieke partijen; het dogma dat ideeën, en de dragers daarvan, gestuurd moeten worden. Elke politieke partij is een doofpot van creativiteit. Partijpolitiek bestaat alleen bij de gratie van de lafheid van haar deelnemers.
Politici die zich alleen maar willen aansluiten bij de ideeën van anderen, omdat ze zich in hun eentje niet kunnen verdedigen, verstaan hun vak niet.
Het idee van meerderheid verleent een soort 'eerlijkheid' eraan, waar mensen in het algemeen erg van houden, dat ze kunnen bevatten wat de 'eerlijkheid' behelst.
Het idee van verkiezingen verleent er een soort 'beinvloedbaarheid' aan, ook iets waar mensen erg van houden, het idee dat ze invloed hebben.
Dat samen maakt het een aanlokkelijk systeem - de meerderheid is er tevreden mee en de meerderheid steunt daarmee het systeem dat de meerderheid het systeem laat legitimeren.
Omdat het op deze twee uitgangspunten stoelt is vervolgens 'democratie' ook op allerlei manieren in te richten - desnoods op Iraanse manier, terwijl het gesteund is en blijft door de bevolking. De werkelijke 'eerlijkheid' en 'invloed' is niet erg van belang voor de steun.
Het enige wat echt funest is voor dit systeem zijn heel afwijkende invloedrijke organisatiesystemen op grote schaal als religie, stamverbanden etc. In een effectieve democratie zijn die dan ook afwezig (eventueel met enige aandrang).