Neko Case

quote:

Als ik onder de douche een liedje probeer te zingen, gaat dat altijd gepaard met het nodige enthousiasme. Kwalitatief laten de door mij geproduceerde klanken echter wel het nodige te wensen over. Dat ik geen zanger moet worden, is me wel duidelijk, zeker als ik probeer hoge noten te halen.

Sinds Idols weet ik echter dat ik lang de enige niet ben. Sterker nog, in dit programma bleek dat vrijwel heel Nederland talentloos is op dit gebied. Zelfs sommige finalisten. Niet erg, ieder mens heeft andere kwaliteiten. Maar het is dan toch wel jaloers makend om Neko Case te horen zingen. Want deze dame heeft me een paar stembanden waar je als amateur slechts van kunt dromen. Het gemak waarmee ze in indieband New Pornographers over de soms toch behoorlijk hoog opgezette gitaarmuren heen knalt was natuurlijk al een duidelijk voorbeeld van haar kwaliteit. Ik verbaas me nog steeds over de manier waarop ze haar zanglijnen in het nummer Bleeding Heart Show van het laatste New Pornographers-album over de muziek en het koortje blaast. Zoals mij ook regelmatig het gevoel bekroop dat ze zich soms inhield om A.C. Newman in de samenzang niet volledig te vermorzelen en achter te laten als een murmelend oud baasje dat zijn laatste adem gebruikt om nog een refreintje in te zetten.

Op haar soloplaten kan ze die fantastische stem nog duidelijker laten horen. Ook nog eens op een manier die afwijkt van de indiesound van New Pornographers. Solo kiest Neko Case voor nummers met een countrysausje. Dat past misschien nog wel beter bij haar. Neko kan namelijk overtuigend zwijmelen, hunkeren en overrompelen met haar stem, een eigenschap die in dit genre bepalend is voor de zeggingskracht van de muziek. Want draait country niet grotendeels om de puurheid en de geloofwaardigheid van de uitvoerende artiest? Natuurlijk! Neko klinkt in sommige songs minstens zo doorleefd als een Lucinda Williams, als ze haar zieleroerselen door de speakers laat zweven. Haar teksten zijn van hoog niveau en verdienen een luisterend oor. Liefst enkele keren, want niet alles valt in één keer te plaatsen. Een kenmerk van poëzie, zou je kunnen zeggen. Nummers als Margaret vs. Pauline en Star Witness zijn van die interessante stukjes tekst.

Ook muzikaal zit het allemaal wel snor. Neko heeft weer enkele bevriende muzikanten bereid gevonden om haar te ondersteunen op deze plaat. Garth Hudson bijvoorbeeld, wiens pianospel in tal van songs nadrukkelijk aanwezig is. De heren van Calexico, waarvan drummer John Convertino er in sommige nummers in slaagt om onbewust een typisch Calexico-riedeltje in te voegen, doen ook mee. Joey Burns, de andere helft van het duo, speelt cello en ook Howe Gelb duikt nog ergens op. Er klinkt een banjo om de countrysound wat te verstevigen, maar het melodieuze gevoel van Neko zelf draagt het meest bij aan de prettige sound van dit album. Een nummer als That Teenage Feeling zit bijvoorbeeld perfect bij elkaar.

Maar een plaat van Neko Case beluister je toch vooral voor die fantastische stem, die op de beste momenten met orkaankracht over de muziek heen blaast. Die zo helder kan klinken, maar in sommige gevallen ook precies dat rauwe randje heeft dat de song op dat moment nodig heeft. De manier waarop ze haast achteloos haar stem verheft. Een nummer als Maybe Sparrow, waarin ze voor drie lagen kippenvel zorgt op armen en rug, eigenlijk alleen maar door die Stem. Het maakt van Fox Confessor Brings The Flood een ijzersterke plaat, die eigenlijk geen zwakke momenten kent. Misschien wel haar magnum opus, het zou zomaar kunnen. Maar dat weten we pas na haar loopbaan, die hopelijk nog heel erg lang gaat duren. Heeft Neko Case met dit album dan nu al de beste plaat van vrouwelijke hand in 2006 gemaakt? Is de paus Rooms?