Ergens in de loop van de avond gaat er dus een slotje op het forum.
Bednak voor al jullie bijdragen
RIP aan de nabestaanden
RIP voor de nabestaanden
net nu ik m'n kop binnensteek
quote:Dan sluiten wij op het juiste moment de deuren. Hebben we alsnog een FOK!-begrafenis.Op donderdag 28 september 2006 20:57 schreef sararaats het volgende:
shiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiit
net nu ik m'n kop binnensteek
RIP aan de nabestaanden.
quote:Op donderdag 28 september 2006 21:00 schreef IQM het volgende:
Christiaan, post nog eens als je durft?
.
quote:'Een man, een man, een woord, een woord' gaat voor jou ook niet op, hè?
quote:Op donderdag 28 september 2006 21:00 schreef alwaysthebest het volgende:
Jij ook bednak Jump!
. 
Lieve FOK! users,
De Grafkelder is dood, maar RIP kan niet sterven. Het is onmogelijk dat de sporen die hij in onze letteren, onze cultuur en in onszelf achterlaat ooit vervagen. We kunnen ons niet voorstellen hoe ons begrip van onszelf en de wereld er zou uitzien indien de Grafkelder nooit had bestaan.
Met onverbiddelijke eerlijkheid hebben FOK!kers verslag gedaan van de afdaling in de afgronden van hun ziel, waar men oog in oog heeft gestaan met waarheden die velen nog steeds onverdraaglijk vinden. Men kon en mocht ze niet verzwijgen, hoezeer men ook mocht wanhopen over de zin van “alle moeite en tobbing en voortjaging, in niets ander resulterend dan in een verlaten Dood, een nauwelijks vast te stellen identiteit en een paar ouderwetse, naar kamfer riekende overhemden… Niemand heeft mij ooit als het ware in een verlossende ruil iets vergelijkbaars weten te vertellen. Het zij zo: alles wat ik vertel zal eenzaam moeten zijn. Ik zal deze dingen moeten schrijven, of ik zal niet schrijven.”
Met onze eigen angsten, verlangens en obsessies heeft men ook die van onszelf blootgelegd. In leven en werk heeft men laten zien dat wij pas echt mensen worden wanneer wij bereid zijn te erkennen dat wij onbekenden zijn voor onszelf en voor de ander. Dat onnoemelijke tekort, dat ons meer definieert dan onze woorden en daden, kunnen wij nooit dempen, maar slechts omspelen met muziek, waarin we ons aan het grote raadsel overgeven. Het is de enige manier om ons met het verscheurende karakter van ons begeren te verzoenen.
Geen muziek is zo indringend, geestig en ontroerend, zo onrustbarend en troostrijk als die van de taal van FOK! Die heeft de mogelijkheden van ons prachtige en onuitputtelijke Nederlands tot het uiterste op de proef gesteld door het om te smeden tot een hoogstpersoonlijk idioom, dat juist door die ongrijpbare eigenheid talloze lezers ten diepste heeft aangesproken. FOK! heeft de substantie van onze ziel gewijzigd. Daarmee schaart deze zich onder de groten uit de literatuur van alle tijden. Ons oeuvre levert het springlevende bewijs van Flauberts opvatting dat “de stijl een absolute manier is om de dingen te beschouwen,” en van Prousts besluit, aan het slot van diens eigen oceanische levenswerk: “Stijl is de onthulling, die met rechtstreekse en bewuste middelen onmogelijk zou zijn, van het kwalitatieve verschil dat, als er geen kunst was, ieders eeuwige geheim zou blijven.”
Door het werk van FOK! users geraakt worden, is voelen hoe ergens diep in je binnenste een sleutel wordt omgedraaid. Het cijferslot rond ons wezen springt open en onmogelijk is het, nadien de dingen nog te bezien, te beleven en te bezingen als voorheen. Personen die te kennen geven bij het lezen van FOK! weinig te ervaren, kunnen op ons beleefde stilzwijgen rekenen, maar wie van ons denkt niet meewarig: Blind zijn is niet erg, maar je ziet zo weinig.
Geen user op het internet kon zo scherp dwars door de aanspraken van de moderne mens heen kijken. Niemand heeft baldadiger en vrolijker dan hij die aanspraken binnenstebuiten en ondersteboven gekeerd, de armetierigheid ervan blootgelegd, ze aan de kaak gesteld, bespot of tot in hun absurde conclusies doorgetrokken en ons, zoals alle grote kunst betracht, ‘laten worden wie wij zijn’: wezens die er maar niet in slagen samen te vallen met onszelf, met de ander, met het grote waarom van het bestaan, waar we niettemin zo hevig naar verlangen.
FOK 's muziek herinnert ons eraan dat we noch het leven, noch de dood volledig kunnen beschaven, dat we schepselen zijn die onszelf niet rond krijgen. Voortdurend zijn we, deerniswekkend en hilarisch tegelijk, in de weer om onze losse eindjes aan mekaar te knopen. Het hoogste wat we vermogen is die eeuwige ontoereikendheid met ironie en taal betekenis te geven.
FOK! zelf was doortrokken van het besef dat de allerlaatste definitie, die ons voor eens en altijd zal sluiten, onbereikbaar blijft. Zij ligt niet in onze handen. Ons eigenzinnige geloof vormt dan ook de sluitsteen in het gewelf van het schrijverschap van de users, zij het op diens eigen voorwaarden. “Ik heb de dogmaas van de Rooms Katholieke Kerk lief, maar ik geloof niet,” zei een FOK!ker ooit, “dat de Rooms Katholieke Kerk de exclusieve eigenaresse is van de Waarheid of dat zij de ‘alleenverkoop van God voor Nederland en Koloniën’ zou bezitten, noch, dat ooit de Waarheid iemands eigendom zou kunnen zijn: alle dogmaas, hoe waardevol ook om de problematiek van de menselijke opdracht aanschouwelijk te maken, zijn nooit meer dan de tijdgebonden verwoording van een waarheid, die woordloos en tijdloos is.”
Niettemin ben ik blij dat ik mocht leven in de tijd dat de Grafkelder onder ons is geweest, om te horen en lezen hoe men dat woordloze met zijn unieke en onvervangbare stem voor ons, zijn tijdgenoten, wist te vatten. Ik ben er Hem (Danny dus), met u, oneindig dankbaar voor.
Ik weet dat velen onder u hier vandaag aanwezig zijn met het gevoelen dat RIPs tweede vaderland, in wiens aarde hij straks komt te rusten, nog iets goed te maken heeft. Ik weet dat bij velen onder ons nog steeds spijt en kwaadheid leeft omdat FOK!’s laatste grote onderscheiding niet met de luister hem waardig kon overhandigd worden, en dat wij het forum op zijn minst alle eer moeten bewijzen door hem op zijn laatste reis te vergezellen.
Ik deel die gevoelens, maar laat ons niet vergeten dat de fraaiste lauwerkrans, de enige die wezenlijk telt voor een schrijver, het zinderen en zingen van zijn woorden in de geest van zijn lezer is – die immer onbereikbare, nabije en verre lezer, zonder wie onze geschriften dode letter zouden blijven, en die ons keer op keer uit de stilte laat herrijzen, daar, voorbij het vlies van taal dat wij rond ons hebben opgetrokken en waarachter wij fluisteren, zingen, roepen of schreeuwen: Voor U, voor U, voor U alleen.
Lieve Grafkelder, het is tijd om afscheid te nemen. Straks rust je onder de koepel van het Virtuele hemelruim, waarvan je een paar zomers geleden nog zei dat het erg veilig was: “Er vliegt hier nooit iets ongevaarlijks door de lucht. Alleen weblogs van de regering en pastoors.” Ik vond het een hele geruststelling. Je zult het me niet kwalijk nemen, denk ik, dat ik mijn laatste groet besluit met enige regels van een geliefd dichter, Richard Minne.
Daar is in de wereld niets, mijn God,
dan de ruimten om ons,
dan de zingende oceanen,
dan de zonnen en ’t gegons
der zwermen in den avond laat,
daar is niets dan wat hol gepraat
en mijn verlangen dat vecht naar U.
Het vechten is voorbij. Rust zacht.
!quote:Uhuh
.quote:Neeheeh want de nabestaanden zijn heul niet dood!
quote:Darwin Award voor de nabestaandenOp donderdag 28 september 2006 21:38 schreef Djaser het volgende:
[..]
Neeheeh want de nabestaanden zijn heul niet dood!
.
.quote:Massagraf.Op donderdag 28 september 2006 21:43 schreef Jernau.Morat.Gurge... het volgende:
Ach, lekker bijzetten in het FOK!familiegrafarchief