Het is wrang, hoe je jeugd een samenraapsel is van verzwegen feiten. Op mijn elfde overleed onze parkiet. Mijn vader had hem begraven - dat had hij gezegd en ik geloofde hem - maar toen ik naar de kliko liep om iets weg te gooien lag daar onze Pietje. In mijn tienerjaren kocht mijn oom een ziek paard dat we Kereltje noemden en opknapten. Na zo'n twee jaar was hij beter en verkocht mijn oom hem aan een lief baasje in België. Op mijn achttiende kwam ik erachter dat dat lieve baasje de slager was.
By the way, bij je oma is passieve euthanasie gepleegd. Wat denken ouders nou, dat er een verjaringstermijn bestaat op verzwegen feiten en dat absolutie vanzelfsprekend volgt?
Gister aan de telefoon liet mijn moeder zich ontvallen dat mijn opa een heuse doodsstrijd heeft doorstaan, nu zo'n 13 jaar geleden. Niks geen vredig heengaan maar een en al agonie, het zoveelste feit dat niet verzwegen had moeten worden. Ik dacht er even over na en besloot dat het eigenlijk goed was zo. Wat is het voor idioot idee dat het mooi is om vredig heen te gaan, dat het mooi is als iemand het leven zo zat is dat de dood hem aangenaam toeschijnt? Mijn opa hield van het leven en heeft er alles aan gedaan om er nog iets langer van te houden, mijn opa.
![]()
[ Bericht 2% gewijzigd door Claudia_x op 27-09-2006 08:57:46 ]
I make it a thing, to glance in window panes and look pleased with myself.