Mijn kleine vriend haalt het niet meer

Al als kleine jongen was ik dol op diertjes. Mama en ik gingen dan vaak naar de kinderboerderij, alwaar ik genoot van de aanblik van geiten, schaapjes, hanen en kippen. Wij hadden dan oude broodresten bewaard en dat aan alle beesten te voeren, want alle dieren tellen mee!

Voor mijn achtste verjaardag krijg ik een hele lieve kitten van mijn moeder. Ik heb gezworen goed voor het beestje te zorgen, want niets was goed genoeg voor kleine Moos. Al van begins af aan was zij een echte dondersteen. Als piepklein katje rende ze dan achter de boerderijdieren aan, dat zij 800 keer zo groot waren maakte haar niets uit. En tijdens die koude winteravonden kroop ze altijd lekker bij me op schoot. Zo kon ze urenlang liggen spinnen.

Na tien jaar is sinds enkele minuten een abrupt einde gekomen. Al enkele dagen wilde Moos niet meer eten, en zat ze vaak teruggetrokken in een hoekje. Uit bezorgdheid brachten we haar naar de dierenarts, die een paar monsters nam. Zojuist heeft de dierenarts gebeld, met de mededeling dat er kanker geconstateerd is bij mijn kleine Moos. Ik kan het nog steeds amper bevatten hoe een vriend die er jarenlang altijd voor mij was haar elfde levensjaar niet meer zal redden.

Voorlopig helemaal niets, ik moet maar afwachten hoe het gaat aflopen.

Gût oh güt!! Ik geef toe dat ik inderdaad wel eens op de klaagbaak heb gekloot, maar jullie moeten toch je harses gebruiken om te kijken of iets nep of echt is!