Ooh, Dude.. ik heb simpelweg weinig tijd, altijd druk met de kleine en grote dingen in het leven. Mijn dak lekt bijvoorbeeld. Nou, dat moet gewoon gemaakt worden, maar het duurt even voordat er iemand langs komt. Ik klim dan liever zelf op het dak om er een zeiltje overheen te trekken omdat het toch wel hard regent zeg maar.
Tot nu toe valt eigenlijk alles me wel mee. Vorige week even de grote irritatie tegengekomen waarvoor ik bang was, dat men zou gaan zeuren bij de immigratiedienst. Zeuren doen ze er alleen maar om een paar cent te verdienen, want zei zijn toch wel de ultieme machthebbers; betaal je niet, krijg je geen papieren en kun je het land uit (en daarna weer terug, maar zo'n dienst is er om dat te voorkomen natuurlijk).
Aangezien mijn sponsor een paar steden verderop zit, ben ik twee keer met een minibus (travel) op en neer gereisd naar Malang (Oost-Java). Dat gaat prima in 8 uur, maar je bent wel meteen een dag kwijt, omdat je op vreemde tijden aankomt (4 in de ochtend of zo) Maar ook dat was prima op te lossen.
In de tussentijd zijn mijn ouders en mijn zusje ook nog eens drie weken hier geweest, dan wordt je tijd wel flink beperkt.. haha.. Maar die zijn alweer lekker terug in Nederland.
Ik hoop niet in een sleur terecht te komen. Dat zal ook niet snel gebeuren vermoed ik, hier is het leven voor mij toch een stuk socialer, ik ben veel minder thuis dan in Nederland. De tv staat hier zelden aan, hoewel ik wel gewoon filmkanalen heb en zo, maar nee, daar is simpelweg geen behoefte aan. En als ik tv kijk is dat vaak het nieuws, even een half uurtje of zo.
Het 'vakantie-gevoel' is er nog wel, maar dat komt voornamelijk omdat ik nog geen vaste baan heb. Dus ik kan dingen doen op dagen waarop anderen vaak niet kunnen. Voor mij ideaal. Ik kan op een rustige woensdag naar het strand, middernacht naar de vulkaan (als ie lava spuwt of zo) en dat soort dingen. Mensen ontmoeten gebeurt vooral 's avonds en in het weekeinde, schijnbaar hebben er toch een hoop een baan terwijl 25% werkloos is (als het al niet meer is).
Ik hoop dat er meer mensen zijn die vragen, dan kan ik wellicht uitgebreide antwoorden geven. Voor mij is Indonesië inmiddels wel iets 'normaals' geworden, in welke mate dat dan kan. Als ik iets zie of hoor, dan heb ik dat wellicht al eerder gezien of gehoord, melding ervan maken is dan wat anders.
Gisterenavond trouwens uren naar het weerlicht liggen kijken vanuit mijn tuin. Zalig. Glas water, bak kroepoek erbij en gewoon op een matje in de tuin liggen. Tellen op welke afstand de onweer is. Regenen deed het gelukkig niet. Ja, soms voel ik me net een klein kind inderdaad, en dan voel ik me dankbaar dat ik zulke dingen ook gewoon kan doen. Ik hoop dan ook dat ik dit kan blijven doen natuurlijk.