R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Ik bump dit topic nog even.
Ze heeft over de brief al gezegd dat ze er met mij nog over wou praten en ze heeft intussen ook al gebeld.
Haar behandeling start deze middag. Ik ben nu niet echt gelovig, maar als er een god zou bestaan die daar ook maar enige invloed op zou hebben: het is tijd om uit uw schulp te komen en uw goed hart te laten zien.
Er is veel te verliezen, maar de.mrs is taai, dus dat moet en zal goedkomen.
Ze heeft over de brief al gezegd dat ze er met mij nog over wou praten en ze heeft intussen ook al gebeld.
Haar behandeling start deze middag. Ik ben nu niet echt gelovig, maar als er een god zou bestaan die daar ook maar enige invloed op zou hebben: het is tijd om uit uw schulp te komen en uw goed hart te laten zien.
Er is veel te verliezen, maar de.mrs is taai, dus dat moet en zal goedkomen.
MMach, ik wil je heel veel sterkte wensen.
Ik vind het zeer bewonderenswaardig hoe je je door de tegenslagen in je leven hebt weten te redden. Hoe je je op projecten kunt storten en hoewel het een verhaal zonder einde lijkt toch langzaamaan een compleet huis aan het verbouwen bent.
Denk alsjeblieft niet van jezelf dat je saai en oninteressant bent! Integendeel!
Hoevaak blijkt niet dat mensen die zichzelf interessant voordoen juist zeer oppervlakkig blijken te zijn en weinig te melden hebben?
Juist door jouw ervaringen en jouw manier van ermee omgaan, dat is wat jou een interessant en boeiend mens maakt. Misschien niet voor iemand die je even vluchtig ontmoet, maar des te meer voor mensen die je beter zullen leren kennen.
Wat betreft de.mrs, ik hoop al het beste voor haar. Moedig dat ze hieraan begint, hoewel ze niet echt veel keuze gehad heeft. Op dit moment je kun slechts nog hopen en positief proberen te blijven.
Pas als dit voorbij is zal zij verder over haar toekomst na kunnen denken. Hoe durf je immers aan een toekomst te denken als je nog niet weet of dit er wel zou zijn?
En ook pas als alles achter de rug is zal ze waarschijnlijk pas kunnen zeggen wat ze voor toekomst in jullie relatie zal zien.
Ik vind het zeer bewonderenswaardig hoe je je door de tegenslagen in je leven hebt weten te redden. Hoe je je op projecten kunt storten en hoewel het een verhaal zonder einde lijkt toch langzaamaan een compleet huis aan het verbouwen bent.
Denk alsjeblieft niet van jezelf dat je saai en oninteressant bent! Integendeel!
Hoevaak blijkt niet dat mensen die zichzelf interessant voordoen juist zeer oppervlakkig blijken te zijn en weinig te melden hebben?
Juist door jouw ervaringen en jouw manier van ermee omgaan, dat is wat jou een interessant en boeiend mens maakt. Misschien niet voor iemand die je even vluchtig ontmoet, maar des te meer voor mensen die je beter zullen leren kennen.
Wat betreft de.mrs, ik hoop al het beste voor haar. Moedig dat ze hieraan begint, hoewel ze niet echt veel keuze gehad heeft. Op dit moment je kun slechts nog hopen en positief proberen te blijven.
Pas als dit voorbij is zal zij verder over haar toekomst na kunnen denken. Hoe durf je immers aan een toekomst te denken als je nog niet weet of dit er wel zou zijn?
En ook pas als alles achter de rug is zal ze waarschijnlijk pas kunnen zeggen wat ze voor toekomst in jullie relatie zal zien.
Ja, die met de ballen in de bek.
De behandeling is gedaan, al meer dan een week geleden intussen, het is wachten op nieuws (of de behandeling succesvol was of niet). Ze heeft meteen nadat de behandeling gedaan was wel een oorontsteking gekregen, wat eigenlijk niet zou mogen gebeurd zijn (dat heeft te maken met de werking van het immuunsysteem en dat was verzwakt gedurende de behandeling, en net als het sterker zou moeten worden wordt ze er nog eens bij ziek ook)
Slapeloze nachten, veel gepieker, veel stress, zo is het nu en hoe langer dit duurt hoe zwaarder het wordt. Ik heb ze intussen al wel gezien na de behandeling, en dat vond ik erg pijnlijk om zien. . Ik wil niet op details ingaan, en dat zal ik ook niet, maar ik weet niet wanneer en hoe dit zal aflopen.
Het zijn bange tijden, zeker voor haar, maar ook voor mij. Dit is een situatie die alle voorgaande overtreft en die ik nooit meer wens mee te maken. Ik merk ook bij mezelf dat ik niet meer zo stabiel ben als vroeger. Ik heb heel veel last van moodswings, heel intense gevoelens dat niets meer goed komt en even later weer hoopvol als ik iets positiefs hoor of zo. Tzal wel niet abnormaal zijn in zo een geval, maar laten we zeggen dat ik mezelf niet altijd meer in de hand heb. Daarmee bedoel ik niet dat ik wild op vreemden begin te kloppen op straat, maar mezelf niet meer in de hand naar mezelf toe. Er is zoveel dat me intussen geen ruk meer kan schelen. Mocht ik nu in mn arm zagen of zo, het zou me werkelijk waar niks uitmaken, hoe dom en onlogisch dat ook klinkt. Dat maakt dat ik mezelf begin te betrappen op roekeloos gedrag, terwijl ik dat nooit had voordien. Een beetje gevaarlijk als de hoofdtherapie voor mij klussen is. Maar de dooddoener 'afwachten, we zien wel' is weer op zn plaats.
Ik weet niet of het zo duidelijk omschreven is, maar ik ga alleszins geen moeite doen om het duidelijker te maken, niet uit slechte wil, maar omdat zelfanalyses me niet echt een goed gevoel geven. Zelfanalyses, inderdaad, want hoe zij zich voelt kan ik echt niet inschatten.
Slapeloze nachten, veel gepieker, veel stress, zo is het nu en hoe langer dit duurt hoe zwaarder het wordt. Ik heb ze intussen al wel gezien na de behandeling, en dat vond ik erg pijnlijk om zien. . Ik wil niet op details ingaan, en dat zal ik ook niet, maar ik weet niet wanneer en hoe dit zal aflopen.
Het zijn bange tijden, zeker voor haar, maar ook voor mij. Dit is een situatie die alle voorgaande overtreft en die ik nooit meer wens mee te maken. Ik merk ook bij mezelf dat ik niet meer zo stabiel ben als vroeger. Ik heb heel veel last van moodswings, heel intense gevoelens dat niets meer goed komt en even later weer hoopvol als ik iets positiefs hoor of zo. Tzal wel niet abnormaal zijn in zo een geval, maar laten we zeggen dat ik mezelf niet altijd meer in de hand heb. Daarmee bedoel ik niet dat ik wild op vreemden begin te kloppen op straat, maar mezelf niet meer in de hand naar mezelf toe. Er is zoveel dat me intussen geen ruk meer kan schelen. Mocht ik nu in mn arm zagen of zo, het zou me werkelijk waar niks uitmaken, hoe dom en onlogisch dat ook klinkt. Dat maakt dat ik mezelf begin te betrappen op roekeloos gedrag, terwijl ik dat nooit had voordien. Een beetje gevaarlijk als de hoofdtherapie voor mij klussen is. Maar de dooddoener 'afwachten, we zien wel' is weer op zn plaats.
Ik weet niet of het zo duidelijk omschreven is, maar ik ga alleszins geen moeite doen om het duidelijker te maken, niet uit slechte wil, maar omdat zelfanalyses me niet echt een goed gevoel geven. Zelfanalyses, inderdaad, want hoe zij zich voelt kan ik echt niet inschatten.
Ik zei al van de week: zorg een beetje goed voor jezelf.
Dat je mentaal niet goed zit nu is helemaal te begrijpen, maar porbeer het onverschillige en roekeloze wel een beetje in de hand te houden. Zij heeft er niks aan als jij nu gewond zou raken of zoiets.
Dat je mentaal niet goed zit nu is helemaal te begrijpen, maar porbeer het onverschillige en roekeloze wel een beetje in de hand te houden. Zij heeft er niks aan als jij nu gewond zou raken of zoiets.
***
Dat heen en weer geslingerd worden tussen soms tegengestelde emoties is helemaal niet abnormaal, daar hebben wel meer mensen last van die iets heftigs meemaken. Het kan je het gevoel geven dat je gek aan het worden ben, maar dat is echt niet zo en als deze onzekere periode achter de rug is zal het vanzelf weer kalmer worden in je hoofd.
Ik hoop heel erg voor je dat het goed afloopt allemaal!
Ik hoop heel erg voor je dat het goed afloopt allemaal!
Een crosspost uit het recentste K&W topic, omdat het hier evengoed thuishoort:
Mijn god, daarnet was het hier een zeer cruciale avond.
Alle frustraties van ongeveer alle familieleden zijn bovengekomen. mijn broer die rust wil, ik die me erger aan traagheid en totaal op ontploffen sta en als vluchtgedrag of weet ik veel werk gelijk een zot en daardoor overlast voor anderen creeër, etc.
Hoewel het heel erg begon en het bijna de zwaarste ruzie ooit was is het toch vrij goed geeindigd. We hebben als volwassen mensen naar oplossingen gezocht, en dat is iets wat me veel waard is, en niet alleen mij. Ik doe water in mn wijn (vanaf 10u stop ik met alle lawaai en werkoverlast) en zij ook (Mn zus sandrine maakt namelijk soms van die opmerkingen of grapjes over Anneleen enzo, die mij echt veel te zwaar vallen, en ze zou dat in het vervolg niet meer doen).
Ik ga ook beginnen om actief te zoeken achter een bijjobje dat ik niet altijd thuis aant werken ben, en wat meer centen heb.
Het is echt belangrijk dat ik een soort regelmaat kan krijgen die voor niemand anders overlast betekent en waar ik me zelf beter bij voel. Ik had vooral de laatste maand echt het gevoel dat ik zot aan het worden was, echt veel teveel last om te kunnen dragen, en gelukkig betekent deze explosieve avond een keerpunt denk ik.
Het is nog altijd mijn eigen keuze om te beslissen hoeveel ik die zware lasten invloed laat hebben op mijn leven. De situatie met Anneleen was de laatste tijd zo overheersend geworden, dat al de rest er precies niets meer toe deed. Maar de rest doet er wel nog toe uiteraard. Ik had gewoon dit inzicht nodig, in heel duidelijke bewoordingen, om het ook echt te zien.
Ik voel ook echt aan mezelf dat de oude Benoit terug is, en dat is fijn.
Ik ga dit ook even posten in mn andere topic in R&P, want het is nauw verweven met elkaar.
Het is mss geen goed idee om dit te posten, maar stel dat ooit iemand iets gelijkaardigs meemaakt, het kan maar helpen denk ik zo. En als ik in de toekomst weer een dipje zal hebben, dan kan ik dit es nalezen om mezelf op spoor te houden.
Mijn god, daarnet was het hier een zeer cruciale avond.
Alle frustraties van ongeveer alle familieleden zijn bovengekomen. mijn broer die rust wil, ik die me erger aan traagheid en totaal op ontploffen sta en als vluchtgedrag of weet ik veel werk gelijk een zot en daardoor overlast voor anderen creeër, etc.
Hoewel het heel erg begon en het bijna de zwaarste ruzie ooit was is het toch vrij goed geeindigd. We hebben als volwassen mensen naar oplossingen gezocht, en dat is iets wat me veel waard is, en niet alleen mij. Ik doe water in mn wijn (vanaf 10u stop ik met alle lawaai en werkoverlast) en zij ook (Mn zus sandrine maakt namelijk soms van die opmerkingen of grapjes over Anneleen enzo, die mij echt veel te zwaar vallen, en ze zou dat in het vervolg niet meer doen).
Ik ga ook beginnen om actief te zoeken achter een bijjobje dat ik niet altijd thuis aant werken ben, en wat meer centen heb.
Het is echt belangrijk dat ik een soort regelmaat kan krijgen die voor niemand anders overlast betekent en waar ik me zelf beter bij voel. Ik had vooral de laatste maand echt het gevoel dat ik zot aan het worden was, echt veel teveel last om te kunnen dragen, en gelukkig betekent deze explosieve avond een keerpunt denk ik.
Het is nog altijd mijn eigen keuze om te beslissen hoeveel ik die zware lasten invloed laat hebben op mijn leven. De situatie met Anneleen was de laatste tijd zo overheersend geworden, dat al de rest er precies niets meer toe deed. Maar de rest doet er wel nog toe uiteraard. Ik had gewoon dit inzicht nodig, in heel duidelijke bewoordingen, om het ook echt te zien.
Ik voel ook echt aan mezelf dat de oude Benoit terug is, en dat is fijn.
Ik ga dit ook even posten in mn andere topic in R&P, want het is nauw verweven met elkaar.
Het is mss geen goed idee om dit te posten, maar stel dat ooit iemand iets gelijkaardigs meemaakt, het kan maar helpen denk ik zo. En als ik in de toekomst weer een dipje zal hebben, dan kan ik dit es nalezen om mezelf op spoor te houden.
Uitbarstingen zijn goed, ze geven duidelijkheid en inzichten... En die inzichten die je nu hebt kun je volgende week weer helemaal kwijt zijn en zit je weer in die achtbaan van heen en weer geslingerde gevoelens. Maar dan kun je altijd wat je net geschreven hebt lezen, en misschien komt er wat van dat inzicht terug en daarmee wat rust in je hoofd en lichaam.
Hou vol!
Hou vol!
Zeker, het is gewoon weer tijd om de grip op mijn leven wat steviger te maken. Je kent dat wel dat uw gevoelswisselingen steeds erger worden, steeds blijer de ene keer, nog veel dieper in de put enkele uren later. Normaal is dat niet zo overdreven, maar het is geen normale situatie. Alleen was mn aanpak tot nu toe de stemmingswisselingen accepteren of ze vermijden door iets anders te doen. Terwijl ik met alles wat ik al mee heb gemaakt toch zou moeten weten dat een zekere discipline of beperking van uw eigen emoties, wél voorkomt dat de dingen uit de hand lopen. Ik weet dat er weer down-momenten gaan komen, en het is dan gewoon belangrijk dat ik dan besef wat ik nu besef, en inderdaad, daarom lijkt me dit goed om na te lezen, voor mezelf niet in het minste.quote:Op woensdag 1 november 2006 23:33 schreef framboos het volgende:
Uitbarstingen zijn goed, ze geven duidelijkheid en inzichten... En die inzichten die je nu hebt kun je volgende week weer helemaal kwijt zijn en zit je weer in die achtbaan van heen en weer geslingerde gevoelens. Maar dan kun je altijd wat je net geschreven hebt lezen, en misschien komt er wat van dat inzicht terug en daarmee wat rust in je hoofd en lichaam.
Hou vol!
Poeh wat een verhaal zeg.
Wil je evne heel veel sterkte wensen!
Je hebt het in je, ben een vechter geweest zo te zien en nu miss. ff tijd om het een en ander op een rijtje te zetten maar ook hier kom je weer boven op dat weet ik zeker.
Saai e.d. ben je absoluut niet wat ik zo lees.
Wil je evne heel veel sterkte wensen!
Je hebt het in je, ben een vechter geweest zo te zien en nu miss. ff tijd om het een en ander op een rijtje te zetten maar ook hier kom je weer boven op dat weet ik zeker.
Saai e.d. ben je absoluut niet wat ik zo lees.
Sja.. hoe cliché t ook moge klinken... er is wel iemand voor je, maar die vind of ontmoet je niet zomaar of zo. Socialize.
tvp
Op zondag 4 maart 2007 20:29 schreef BansheeBoy het volgende:
Iedereen wordt geboren als Moslim, alleen de omgeving verandert het of houdt het in stand. :{
:{²
Iedereen wordt geboren als Moslim, alleen de omgeving verandert het of houdt het in stand. :{
:{²
Nou, ik denk dat je je niet teveel zorgen moet maken over jezelf. Na wat jij allemaal door hebt moeten maken, en hoe je overkomt op fok, echt respect, daar kan menigeen een voorbeeld aan nemen. Je hebt een heel ander leven gehad dan de meesten, dus je zult ook wel volwassener en serieuzer zijn dan je leeftijdsgenoten. Maar dat wil absoluut niet zeggen dat je saai bent, integendeel. En er zullen vast en zeker mensen zijn die jou waarderen om wie je bent, en zich ook interesseren in jou, wie je bent. Wees trots op jezelf.
Ik heb je hele verhaal gelezen, ondanks dat wat ik in mijn jeugd heb meegemaakt niets maar dan ook niets voorstelt naats het jouwe wil ik toch even reageren.
Door dingen die je gemist hebt in je jeugd, en dingen die een emotionele last zijn geweest ga je anders reageren, anders voelen, en anders zijn. Wat mij nu het weer berter met mij gaat heel erg opvalt is dat er zo veel mensen zijn die dit soort dingen hebben meegemaakt, en dat net die mensen je beter begrijpen.
ook ik heb behoefte aan een stabiele serieuze relatie, en toch zou ik wel eens willen dat ik ook van iets vluchtigs zou kunnen genieten, net als de meeste leeftijdsgenoten.
echt advies kan ik je niet geven, enige dat ik kan zeggen is probeer ook de voordelen te zien van hoe je gevormt bent in de tjd. dat je wel serieus bent, wel een duidelijk beeld hebt van je gevoelens, ook als deze soms heel erg snel omslaan, je weet waarschijnlijk meer over jezelf dan sommige mensen van 60 over zichzelf weten , en ook dat kun je in je leven gebruiken.
Door dingen die je gemist hebt in je jeugd, en dingen die een emotionele last zijn geweest ga je anders reageren, anders voelen, en anders zijn. Wat mij nu het weer berter met mij gaat heel erg opvalt is dat er zo veel mensen zijn die dit soort dingen hebben meegemaakt, en dat net die mensen je beter begrijpen.
ook ik heb behoefte aan een stabiele serieuze relatie, en toch zou ik wel eens willen dat ik ook van iets vluchtigs zou kunnen genieten, net als de meeste leeftijdsgenoten.
echt advies kan ik je niet geven, enige dat ik kan zeggen is probeer ook de voordelen te zien van hoe je gevormt bent in de tjd. dat je wel serieus bent, wel een duidelijk beeld hebt van je gevoelens, ook als deze soms heel erg snel omslaan, je weet waarschijnlijk meer over jezelf dan sommige mensen van 60 over zichzelf weten , en ook dat kun je in je leven gebruiken.
Je (ex) vriendin vindt je vast niet saai, dus echt saai zul je sws wel niet zijn.
Verder lijkt me iemand die uit zo'n shit iets bereikt juist erg aantrekkellijk
Verder lijkt me iemand die uit zo'n shit iets bereikt juist erg aantrekkellijk
"We moeten ons bewust zijn van de superioriteit van onze beschaving, met zijn normen en waarden, welvaart voor de mensen, respect voor mensenrechten en godsdienstvrijheid. Dat respect bestaat zeker niet in de Islamitische wereld".
Kicker
"We moeten ons bewust zijn van de superioriteit van onze beschaving, met zijn normen en waarden, welvaart voor de mensen, respect voor mensenrechten en godsdienstvrijheid. Dat respect bestaat zeker niet in de Islamitische wereld".
De behandeling van de.mrs was niet succesvol. Ik weet niet of het zin heeft om te hopen op mirakels, maar het is alvast geen goed nieuws. Ik weet het ook al weer een tijdje, maar ik heb er nu pas wat vrede mee genomen. Wat de precieze consequenties zijn wordt duidelijk in de toekomst, het heeft weinig zin om na te denken over onzekerheden. Ik denk er overdag bijna niet aan, maar ik heb wel elke nacht nachtmerries.
Altijd weer machteloos afwachten, ik begin er bijna aan te wennen.
L'histoire se répète.
En even ter zijde: reacties hierop om te zeggen hoe erg het wel niet is, en sterkte enzo, dat zal wel goed bedoeld zijn, maar die halen echt geen ene ruk uit. Niet voor haar, en niet voor mij. Ik geloof zo ook wel dat je dat balen vindt, dus ik hoef het niet nog eens te lezen om het nog eens te moeten voelen.
Het klinkt mss alsof alle moed en hoop is opgegeven, maar dat is niet zo. Mijn rationele kant heeft alles al lang opgegeven, maar mn emotionele niet.
Altijd weer machteloos afwachten, ik begin er bijna aan te wennen.
L'histoire se répète.
En even ter zijde: reacties hierop om te zeggen hoe erg het wel niet is, en sterkte enzo, dat zal wel goed bedoeld zijn, maar die halen echt geen ene ruk uit. Niet voor haar, en niet voor mij. Ik geloof zo ook wel dat je dat balen vindt, dus ik hoef het niet nog eens te lezen om het nog eens te moeten voelen.
Het klinkt mss alsof alle moed en hoop is opgegeven, maar dat is niet zo. Mijn rationele kant heeft alles al lang opgegeven, maar mn emotionele niet.
Ja, de prioriteiten zijn wat verschoven op zijn minst gezegd.
De situatie is zodanig absurd en delicaat dat je het niet kan beschouwen als een relatie natuurlijk.
Ik zie ze niet veel, niet omdat ik dat niet wil, maar omdat ze er geen nood aan heeft. Ik kan me voorstellen dat ze belangrijkere kopzorgen heeft dan rekening te houden met een opdringerig vriendje oid.
Ik hoor ze als zij er zin in heeft, en dat is het.
Je moet dat in zijn context zien om het te begrijpen.
De situatie is zodanig absurd en delicaat dat je het niet kan beschouwen als een relatie natuurlijk.
Ik zie ze niet veel, niet omdat ik dat niet wil, maar omdat ze er geen nood aan heeft. Ik kan me voorstellen dat ze belangrijkere kopzorgen heeft dan rekening te houden met een opdringerig vriendje oid.
Ik hoor ze als zij er zin in heeft, en dat is het.
Je moet dat in zijn context zien om het te begrijpen.
Ik begrijp het wel. De deur is in elk geval niet gesloten begrijp ik en je noemt jezelf nog 'haar vriendje', dat is een goed teken.quote:Op woensdag 15 november 2006 19:45 schreef MMach het volgende:
Ja, de prioriteiten zijn wat verschoven op zijn minst gezegd.
De situatie is zodanig absurd en delicaat dat je het niet kan beschouwen als een relatie natuurlijk.
Ik zie ze niet veel, niet omdat ik dat niet wil, maar omdat ze er geen nood aan heeft. Ik kan me voorstellen dat ze belangrijkere kopzorgen heeft dan rekening te houden met een opdringerig vriendje oid.
Ik hoor ze als zij er zin in heeft, en dat is het.
Je moet dat in zijn context zien om het te begrijpen.
Ik hoop dat jullie in alle wirwar van gebeurtenissen iets voor elkaar kunnen betekenen. Enne, denk ook nog een beetje aan jezelf en zorg goed voor jezelf hoor! Dude's order!
Snobs have more fun!
KLIK!
KLIK!
t Oooow k
Het komt goed Benoît, uiteindelijk komt het goed wat er ook gebeurt.
Hoe gaat het met de bijbaan en de opleiding?
de bijbaan is zondermeer fantastisch. Niet alleen leuk werk maar ook een paar heel leuke collega's en bazen. Het is wel zwaar en lang werken, maar dat is nog nooit een probleem geweest . Ideaal om de gedachten te verliezen en je echt nuttig te voelenquote:Op vrijdag 17 november 2006 11:55 schreef tnimble het volgende:
t Oooow k
Het komt goed Benoît, uiteindelijk komt het goed wat er ook gebeurt.
Hoe gaat het met de bijbaan en de opleiding?
Centjes zijn ook fijn natuurlijk. En de opleiding, tjah, een kleine leerachterstand wel, maar dat werk ik wel weg denk ik.
en of alles goed komt weer ik niet, maar ik weet ook niet of alles niet goed komt thus that evens it out.
Er is goed nieuws en er is vreemd nieuws.
De toestand van de.mrs is nu al een 2.5 weken stabiel te noemen. Er is nog steeds achteruitgang van het gestel, maar de behandeling is in dusverre succesvol geweest dat die achteruitgang veel minder is dan voor de behandeling. Er is dus tijd gewonnen, wat kansen op een definitieve behandeling groter maakt.
Ik had gedacht dat ik uit mijn dak ging gaan van geluk, maar het is niet het geval gebleken. Het is duidelijk geworden dat de situatie ons zover uit elkaar gedreven heeft dat van een relatie geen sprake meer zal zijn. Ik voel nog steeds liefde voor haar, en dat is wel wedrzijds, maar ze zal nog heel veel tijd nodig hebben om er ook psychologisch bovenop te komen, een relatie zou dat alleen maar moeilijker maken, en dat wil ik niet voor haar. Vandaar deze 'vreemde' beslissing om afstand van haar te nemen (en deze keer met een andere motivatie dan de vorige keer). Al die tijd heb ik gebeden dat ze haar behandeling zou overleven, en dat is gebeurd. Ik neem hier vrede mee, want het is vooral dat wat ik wou,dat is me veel meer waard dan een relatie die gedoemd is om te mislukken door de veroorzaakte spanningen. Ik zal er voor haar zijn als ze me nodig heeft; maar niet meer op dezelfde manier als vroeger.
Ik ben niet verdrietig, ik ben niet teleurgesteld, ik ben wel opgelucht dat het niet zo gelopen is als ik had gevreesd. De intense druk van de afgelopen maanden is eindelijk voorbij. En als er een god zou bestaan, dan is hij echt waar bedankt voor dit geschenk aan haar. Ze heeft veel voor me betekend en heeft mezelf echt leren kennen, heeft me mijn vader doen vergeven, dat vergeet ik nooit.
En het is met een milde glimlach dat ik dit topic over een van de zwaarste periodes in mn leven afsluit.
Er valt niks meer te zeggen, maar ik voelde me verplicht hier te vertellen over hoe alles 'afgelopen' is.
Daarom vraag ik een modje om een slotje.
De toestand van de.mrs is nu al een 2.5 weken stabiel te noemen. Er is nog steeds achteruitgang van het gestel, maar de behandeling is in dusverre succesvol geweest dat die achteruitgang veel minder is dan voor de behandeling. Er is dus tijd gewonnen, wat kansen op een definitieve behandeling groter maakt.
Ik had gedacht dat ik uit mijn dak ging gaan van geluk, maar het is niet het geval gebleken. Het is duidelijk geworden dat de situatie ons zover uit elkaar gedreven heeft dat van een relatie geen sprake meer zal zijn. Ik voel nog steeds liefde voor haar, en dat is wel wedrzijds, maar ze zal nog heel veel tijd nodig hebben om er ook psychologisch bovenop te komen, een relatie zou dat alleen maar moeilijker maken, en dat wil ik niet voor haar. Vandaar deze 'vreemde' beslissing om afstand van haar te nemen (en deze keer met een andere motivatie dan de vorige keer). Al die tijd heb ik gebeden dat ze haar behandeling zou overleven, en dat is gebeurd. Ik neem hier vrede mee, want het is vooral dat wat ik wou,dat is me veel meer waard dan een relatie die gedoemd is om te mislukken door de veroorzaakte spanningen. Ik zal er voor haar zijn als ze me nodig heeft; maar niet meer op dezelfde manier als vroeger.
Ik ben niet verdrietig, ik ben niet teleurgesteld, ik ben wel opgelucht dat het niet zo gelopen is als ik had gevreesd. De intense druk van de afgelopen maanden is eindelijk voorbij. En als er een god zou bestaan, dan is hij echt waar bedankt voor dit geschenk aan haar. Ze heeft veel voor me betekend en heeft mezelf echt leren kennen, heeft me mijn vader doen vergeven, dat vergeet ik nooit.
En het is met een milde glimlach dat ik dit topic over een van de zwaarste periodes in mn leven afsluit.
Er valt niks meer te zeggen, maar ik voelde me verplicht hier te vertellen over hoe alles 'afgelopen' is.
Daarom vraag ik een modje om een slotje.
