R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Ik heb geen idee waar ik moet beginnen en hoe ik moet vermijden dat ik gezien wordt als iemand die zich wil wentelen in een poel van zelfmedelijden.
Nu volgt een lang verhaal, is het te lang naar uw zin, lees het dan niet. Scroll er in elk geval niet door want mocht het korter kunnen, ik zou het korter gemaakt hebben. Ik heb dus weinig zin om nog eens te moeten zeggen wat er al staat.
Laat ik maar even snel mijn leven overlopen tot nu toe (het staat veel gedetailleerder in de sig-link 'de keuken' btw, voor wie het zou interesseren) omdat dat de oorzaak is van mijn 'probleem'.
Begin 92 is mn moeder overleden, ik was toen 5 ik heb ze dus niet echt gekend, en wat je niet kent, mis je niet. Of zo zie ik het toch.
In 99 stierf mijn vader toen ik 13 was. Mijn vader was een zeer streng man, verbitterd door de dood van mijn moeder, maar hij was geen slecht mens. Hij heeft ons zelfstandig opgevoed (tot mn 13 dan toch, voor de rest heb ik mijzelf gevormd), maar liefde was er eigenlijk niet te bespeuren. Ik zag hem als een baas denk ik.
Ik heb nog 1 broer die ouder is dan mij (28 is hij nu), 2 oudere zussen, en 1 jongere. Mijn broer was toen oud genoeg om voogd te zijn, waardoor we -gelukkig- niet in het weeshuis zijn gevlogen. Sinds mijn broer voogd is beschouw ik hem ook niet meer als mijn broer, zo gedroeg hij zich ook niet trouwens (al moet ik zeggen dat dat nu veel beter is). Ik heb diep respect voor de manier waarop hij zijn verantwoordelijkheid heeft genomen, maar we hebben beide nogal sterke persoonlijkheden en het botst wel vaak. Hij heeft zeer lange tenen en is wel een heethoofd, langs de andere kant is hij niet te porren voor dingen die moeten gedaan worden. Hij zegt altijd wat er op zijn lever ligt. Ik ben bijna zijn tegengestelde: ik ben (misschien te) zachtaardig, maak me zelden kwaad en ik wil vooruitgang, en snel. Hij is eerder voor zekerheden en denkt in de zin van 'het gaat nu, waarom veranderen'. Zijn het botsende ego's, haantjesgedrag? ik weet het niet, er zijn alleszins wel momenten waar de spanning te snijden is.
Verder heeft ons vader ons een kuthuis achtergelaten, in vergevorderde staat van verwaarlozing. Een huis tot aan de nok volgestouwd met rommel en zonder enig comfort (er staan wat foto's in het andere topic). Ik was toen dus 13 in 99, en daar stonden we dus met het ouderlijke huis. Voor zolang ik het mij herinner hebben we in de rommel moeten leven, dat vonden we niet erg, we waren dat gewoon. Maar toen mijn vader stierf werd het anders. Als iemand op het schitterende idee zou komen om bv de gezondheidsinspectie te laten komen dan werden we zeker weten gewoon buitengezet en geplaatst. Met die constante dreiging in het achterhoofd en het feit dat we moesten overleven natuurlijk (er was niemand om ons te helpen want wij zijn de laatste 5 levenden van onze hele familie, hulp van anderen was geen optie, juist omdat dievol goede bedoelingen die gezondheidsdienst zouden kunnen bellen. Blij dat dat nooit is gebeurd achteraf) was de druk al van jonge leeftijd voor iedereen groot.
Van mijn 13 tot mijn 18 was mijn leven naast school gewoon onbestaande, er was geen tijd, er moest gewerkt worden. Toch heb ik mijn middelbaar (HBO in nederland? hier is het schoolsysteem: 3 jaar kleuterklas, 6jaar basisonderwijs, 6 jaar middelbaar en dan werken/universiteit/hoge school) met veel succes afgerond. Ik heb altijd de nerdy richtingen gevolgd, was altijd bij de eerste 3 van de klas en mijn uitslagen waren nagenoeg altijd tussen de 80-90%. Ik heb mijn diploma wetenschappen-wiskunde 8u gehaald.
En toen was ik het bijna beu. Ik wou bezoek, ik wou leven, ik wou vrienden. Mensen ontvangen in dit kuthuis (ja het huis blijkt allesbepalend te zijn hier) kon niet, dus begon ik in mn eentje te sleuren aan de kar om dit huis toonbaar te krijgen. Mijn broer is niet voor DHZ werk en is zo traag als iets daarbij, neem ik hem niet kwalijk, hij doet andere dingen goed, en mn zussen ja, die kunnen dat gewoon niet (niet sexistisch bedoeld uiteraard). Ok, het ging dus wat meer vooruit, maar de verantwoordelijkheid kwam nog meer op mijn schouders te rusten omdat ik weet dat ik de enigste ben die echt vooruit wil en daar veel werk in wil steken.
Swat, na mijn 18 kon er eindelijk bezoek komen, had ik vrienden, ik was al iets meer standaard. Op aandacht bij de meisjes moest ik dan weer niet rekenen want ik zag er gewoon uit als een nerd. Maar net zoals elke gast wordt het verlangen naar een vriendin iets dat niet meer genegeerd kan worden (en nee dan heb ik het niet over de sexdrift of zo) en begon ik er uiteindelijk wel meer op te letten. Mijn eerste vriendin had ik toen ik 19 jaar was. Toen heb ik mss de fout gemaakt om ze eens op bezoek te laten komen hier. Fout, want een dag later was het gedaan. Dit jaar heb ik dan per toeval een prachtmeid ontmoet, maar ook dat is niet goed afgelopen want sinds een week of zo is er niet meer van een relatie te spreken. Ook niet van een breuk welliswaar, maar het is een zeer vreemde situatie. Er was al van in het begin zoveel spanning in onze relatie dat dat volgens mij wel de oorzaak is van de halfslachtige situatie nu. (ze heeft hier ooit een topic geopend, voor diegene die het gelezen hebben, die weten waar het over gaat). En dat zette mij weer aan het denken van waarom het bij mij niet wil lukken.
Volgens mij ben ik gewoon te oninteressant. Let me explain. Ik heb zoveel te dragen en zo'n grote verantwoordelijkheid dat ik het gevoel heb dat er teveel gebeurd in mijn leven. Ik streef bij alles wat ik doe naar rust. Mijn kamer en de bar bv zijn daar goede voorbeelden van. Ik wil niet kicken op speed in een discotheek, nee ik zou veel liever thuis relax zitten met een drankje en mijn vriendin en babbelen, iets wat ik mijn hele leven heb gemist en waar ik zo hard naar velangd heb vroeger.
Dat maakt dat ik te serieus ben (hoewel ik zo geen emo kid ben en een optimist ben het meest van de tijd) en waarschijnlijk ook boring ben. Het leven heeft me ook een eenzaat gemaakt. Ik ben zoveel alleen thuis, moet zoveel alleen doen. Niet omdat ik dat wil want dan zou ik me er goed bij voelen. Dat is dus niet het geval. Ik verlang net zoveel naar liefde (mss nog veel meer) als iedereen. Maar geen meisje die me de kans geeft om mijn echte ik te laten zien. Mijn huidige/vorige vriendin was anders, ze is zelf een vechter, ze is zelf zo krachtig, en eerlijk waar, ik heb nog nooit zoveel van iemand gehouden, wat voor spanningen er ook waren. Maar ik heb er misschien teveel moeite mee om mijn liefde te laten zien. Bij alles wat ik doe ga ik ervoor, neem ik initiatief, geef ik niet op, behalve hierbij. Ik neem misschien te weinig initiatief, gewoon omdat ik vrees de dingen te zullen stukmaken die ik zo liefheb. Juist dit zorgt voor het tegenovergestelde effect. Ik weet dat dat een slechte kant is van mij, maar ik kan die niet forceren. Ik weet niet of zij weet of beseft dat ik haar zo graag zie of het uberhaupt gelooft (iedereen zegt zo snel, ik hou van jou en al die dingen, maar als ik ze zeg meen ik ze ook, ik kan me in mn weirde leven niet permitteren te liegen, ook daar niet. Maar zij is hetzelfde als iedereen en gaat daar licht over). Ik mis misschien gewoon de 'ervaring' om mijn liefde deftig te uiten, waardoor ik ze nu misschien voorgoed kwijt ben. Hoeveel keer ik per dag zit te staren naar mijn gsm omdat ik haar wil horen en het toch niet doe omdat ik vrees dat er stiltes gaan vallen in het gesprek of dat ik domme dingen ga zeggen, of of,...
Ik maak hier een topic van, over echte prive zaken omdat ik denk dat ik het overzicht niet kan zien vanuit mijn subjectief standpunt. Waarom zo lang en zo prive? Zo lang omdat al die dingen van zeer grote invloed zijn op mijn leven, en dat daar de oorzaak ligt van mijn situatie nu. Ik heb er geen moeite mee om dit te vertellen, ik ben immers Belg, dit is een Nederlands forum, de kans dat iemand mij irl kent is klein. Ik zit niet te wachten op medelijden, dat is niet nodig. Ik ben door de situatie een waardevol persoon geworden met veel kwaliteiten maar ook ernsige tekortkomingen. Ik heb mezelf opgevoed naar wat ik belangrijk vond in andere mensen. Ik ben doodeerlijk (dat moet ik ook zijn omdat het minste ongeloof van mensen ervoor zou kunnen zorgen dat de mensen mijn ongeloofwaardige leven niet meer zouden geloven. Terwijl dat essentieel is voor mij), ik hecht enorm veel waarde aan de waarde van mijn beloftes en ik ga ook alles doen om die na te komen, ook als die ten nadele van mij zijn (sommigen vinden dat freaky, ik niet). Maar het is omdat andere mensen dat ook zeggen en dat niet doen dat ik constant moet blijven bewijzen dat ik wel zo ben. Wederom een probleem.
Ik vraag me af of iemand de moeite genomen heeft om alles te lezen, in elk geval, ik heb het nu ook voor mezelf kunnen neerschrijven.
Tips anyone?
Nu volgt een lang verhaal, is het te lang naar uw zin, lees het dan niet. Scroll er in elk geval niet door want mocht het korter kunnen, ik zou het korter gemaakt hebben. Ik heb dus weinig zin om nog eens te moeten zeggen wat er al staat.
Laat ik maar even snel mijn leven overlopen tot nu toe (het staat veel gedetailleerder in de sig-link 'de keuken' btw, voor wie het zou interesseren) omdat dat de oorzaak is van mijn 'probleem'.
Begin 92 is mn moeder overleden, ik was toen 5 ik heb ze dus niet echt gekend, en wat je niet kent, mis je niet. Of zo zie ik het toch.
In 99 stierf mijn vader toen ik 13 was. Mijn vader was een zeer streng man, verbitterd door de dood van mijn moeder, maar hij was geen slecht mens. Hij heeft ons zelfstandig opgevoed (tot mn 13 dan toch, voor de rest heb ik mijzelf gevormd), maar liefde was er eigenlijk niet te bespeuren. Ik zag hem als een baas denk ik.
Ik heb nog 1 broer die ouder is dan mij (28 is hij nu), 2 oudere zussen, en 1 jongere. Mijn broer was toen oud genoeg om voogd te zijn, waardoor we -gelukkig- niet in het weeshuis zijn gevlogen. Sinds mijn broer voogd is beschouw ik hem ook niet meer als mijn broer, zo gedroeg hij zich ook niet trouwens (al moet ik zeggen dat dat nu veel beter is). Ik heb diep respect voor de manier waarop hij zijn verantwoordelijkheid heeft genomen, maar we hebben beide nogal sterke persoonlijkheden en het botst wel vaak. Hij heeft zeer lange tenen en is wel een heethoofd, langs de andere kant is hij niet te porren voor dingen die moeten gedaan worden. Hij zegt altijd wat er op zijn lever ligt. Ik ben bijna zijn tegengestelde: ik ben (misschien te) zachtaardig, maak me zelden kwaad en ik wil vooruitgang, en snel. Hij is eerder voor zekerheden en denkt in de zin van 'het gaat nu, waarom veranderen'. Zijn het botsende ego's, haantjesgedrag? ik weet het niet, er zijn alleszins wel momenten waar de spanning te snijden is.
Verder heeft ons vader ons een kuthuis achtergelaten, in vergevorderde staat van verwaarlozing. Een huis tot aan de nok volgestouwd met rommel en zonder enig comfort (er staan wat foto's in het andere topic). Ik was toen dus 13 in 99, en daar stonden we dus met het ouderlijke huis. Voor zolang ik het mij herinner hebben we in de rommel moeten leven, dat vonden we niet erg, we waren dat gewoon. Maar toen mijn vader stierf werd het anders. Als iemand op het schitterende idee zou komen om bv de gezondheidsinspectie te laten komen dan werden we zeker weten gewoon buitengezet en geplaatst. Met die constante dreiging in het achterhoofd en het feit dat we moesten overleven natuurlijk (er was niemand om ons te helpen want wij zijn de laatste 5 levenden van onze hele familie, hulp van anderen was geen optie, juist omdat dievol goede bedoelingen die gezondheidsdienst zouden kunnen bellen. Blij dat dat nooit is gebeurd achteraf) was de druk al van jonge leeftijd voor iedereen groot.
Van mijn 13 tot mijn 18 was mijn leven naast school gewoon onbestaande, er was geen tijd, er moest gewerkt worden. Toch heb ik mijn middelbaar (HBO in nederland? hier is het schoolsysteem: 3 jaar kleuterklas, 6jaar basisonderwijs, 6 jaar middelbaar en dan werken/universiteit/hoge school) met veel succes afgerond. Ik heb altijd de nerdy richtingen gevolgd, was altijd bij de eerste 3 van de klas en mijn uitslagen waren nagenoeg altijd tussen de 80-90%. Ik heb mijn diploma wetenschappen-wiskunde 8u gehaald.
En toen was ik het bijna beu. Ik wou bezoek, ik wou leven, ik wou vrienden. Mensen ontvangen in dit kuthuis (ja het huis blijkt allesbepalend te zijn hier) kon niet, dus begon ik in mn eentje te sleuren aan de kar om dit huis toonbaar te krijgen. Mijn broer is niet voor DHZ werk en is zo traag als iets daarbij, neem ik hem niet kwalijk, hij doet andere dingen goed, en mn zussen ja, die kunnen dat gewoon niet (niet sexistisch bedoeld uiteraard). Ok, het ging dus wat meer vooruit, maar de verantwoordelijkheid kwam nog meer op mijn schouders te rusten omdat ik weet dat ik de enigste ben die echt vooruit wil en daar veel werk in wil steken.
Swat, na mijn 18 kon er eindelijk bezoek komen, had ik vrienden, ik was al iets meer standaard. Op aandacht bij de meisjes moest ik dan weer niet rekenen want ik zag er gewoon uit als een nerd. Maar net zoals elke gast wordt het verlangen naar een vriendin iets dat niet meer genegeerd kan worden (en nee dan heb ik het niet over de sexdrift of zo) en begon ik er uiteindelijk wel meer op te letten. Mijn eerste vriendin had ik toen ik 19 jaar was. Toen heb ik mss de fout gemaakt om ze eens op bezoek te laten komen hier. Fout, want een dag later was het gedaan. Dit jaar heb ik dan per toeval een prachtmeid ontmoet, maar ook dat is niet goed afgelopen want sinds een week of zo is er niet meer van een relatie te spreken. Ook niet van een breuk welliswaar, maar het is een zeer vreemde situatie. Er was al van in het begin zoveel spanning in onze relatie dat dat volgens mij wel de oorzaak is van de halfslachtige situatie nu. (ze heeft hier ooit een topic geopend, voor diegene die het gelezen hebben, die weten waar het over gaat). En dat zette mij weer aan het denken van waarom het bij mij niet wil lukken.
Volgens mij ben ik gewoon te oninteressant. Let me explain. Ik heb zoveel te dragen en zo'n grote verantwoordelijkheid dat ik het gevoel heb dat er teveel gebeurd in mijn leven. Ik streef bij alles wat ik doe naar rust. Mijn kamer en de bar bv zijn daar goede voorbeelden van. Ik wil niet kicken op speed in een discotheek, nee ik zou veel liever thuis relax zitten met een drankje en mijn vriendin en babbelen, iets wat ik mijn hele leven heb gemist en waar ik zo hard naar velangd heb vroeger.
Dat maakt dat ik te serieus ben (hoewel ik zo geen emo kid ben en een optimist ben het meest van de tijd) en waarschijnlijk ook boring ben. Het leven heeft me ook een eenzaat gemaakt. Ik ben zoveel alleen thuis, moet zoveel alleen doen. Niet omdat ik dat wil want dan zou ik me er goed bij voelen. Dat is dus niet het geval. Ik verlang net zoveel naar liefde (mss nog veel meer) als iedereen. Maar geen meisje die me de kans geeft om mijn echte ik te laten zien. Mijn huidige/vorige vriendin was anders, ze is zelf een vechter, ze is zelf zo krachtig, en eerlijk waar, ik heb nog nooit zoveel van iemand gehouden, wat voor spanningen er ook waren. Maar ik heb er misschien teveel moeite mee om mijn liefde te laten zien. Bij alles wat ik doe ga ik ervoor, neem ik initiatief, geef ik niet op, behalve hierbij. Ik neem misschien te weinig initiatief, gewoon omdat ik vrees de dingen te zullen stukmaken die ik zo liefheb. Juist dit zorgt voor het tegenovergestelde effect. Ik weet dat dat een slechte kant is van mij, maar ik kan die niet forceren. Ik weet niet of zij weet of beseft dat ik haar zo graag zie of het uberhaupt gelooft (iedereen zegt zo snel, ik hou van jou en al die dingen, maar als ik ze zeg meen ik ze ook, ik kan me in mn weirde leven niet permitteren te liegen, ook daar niet. Maar zij is hetzelfde als iedereen en gaat daar licht over). Ik mis misschien gewoon de 'ervaring' om mijn liefde deftig te uiten, waardoor ik ze nu misschien voorgoed kwijt ben. Hoeveel keer ik per dag zit te staren naar mijn gsm omdat ik haar wil horen en het toch niet doe omdat ik vrees dat er stiltes gaan vallen in het gesprek of dat ik domme dingen ga zeggen, of of,...
Ik maak hier een topic van, over echte prive zaken omdat ik denk dat ik het overzicht niet kan zien vanuit mijn subjectief standpunt. Waarom zo lang en zo prive? Zo lang omdat al die dingen van zeer grote invloed zijn op mijn leven, en dat daar de oorzaak ligt van mijn situatie nu. Ik heb er geen moeite mee om dit te vertellen, ik ben immers Belg, dit is een Nederlands forum, de kans dat iemand mij irl kent is klein. Ik zit niet te wachten op medelijden, dat is niet nodig. Ik ben door de situatie een waardevol persoon geworden met veel kwaliteiten maar ook ernsige tekortkomingen. Ik heb mezelf opgevoed naar wat ik belangrijk vond in andere mensen. Ik ben doodeerlijk (dat moet ik ook zijn omdat het minste ongeloof van mensen ervoor zou kunnen zorgen dat de mensen mijn ongeloofwaardige leven niet meer zouden geloven. Terwijl dat essentieel is voor mij), ik hecht enorm veel waarde aan de waarde van mijn beloftes en ik ga ook alles doen om die na te komen, ook als die ten nadele van mij zijn (sommigen vinden dat freaky, ik niet). Maar het is omdat andere mensen dat ook zeggen en dat niet doen dat ik constant moet blijven bewijzen dat ik wel zo ben. Wederom een probleem.
Ik vraag me af of iemand de moeite genomen heeft om alles te lezen, in elk geval, ik heb het nu ook voor mezelf kunnen neerschrijven.
Tips anyone?
Ik heb het helemaal gelezen maar nog nooit iemand in zo'n situatie meegemaakt. Petje af voor jouw en ik hoop dat het allemaal goed komt.
Ik heb het gelezen.
Dit is de manier hoe je bent gevormd en er is vast wel iemand die ook met jou samen op de bank wil zitten relax met een drankje
Dit is de manier hoe je bent gevormd en er is vast wel iemand die ook met jou samen op de bank wil zitten relax met een drankje
In NL kan je bij o.a. RIAGG (weet niet hoe de belgische variant daarvan heet) cursussen 'zelfbeeld' vormen. Kort door de bocht: eerst van jezelf houden, dan van een ander.
Voor zover ik je tekst begrijp is dit (een van je) 'problemen'.
[edit]
Ik bedoel bovenstaande dus niet negatief.
Voor zover ik je tekst begrijp is dit (een van je) 'problemen'.
[edit]
Ik bedoel bovenstaande dus niet negatief.
ik heb het ook helemaal gelezen.
Wat een moeilijk verhaal , ik zou je geen tips kunnen geven.
Ik weet alleen dat een mens zijn verleden niet kan wissen of veranderen maar je toekomst kies je zelf, elke dag opnieuw.
Probeer gewoon eens wat je wilt mislukt het , kan je altijd nog terug naar je kamer waar je je op je gemak voelt.
Bel dat meisje op en wees niet bang voor die stiltes, schrijf of bedenk anders een paar zinnen die je zou kunnen zeggen om het gesprek weer te openen.
Dat je vader jullie met een kuthuis heeft achtergelaten zal hij niet zo bedoeld hebben hij heeft het ook niet voorzien om zo snel dood te gaan .
Sterkte met alles.
Wat een moeilijk verhaal , ik zou je geen tips kunnen geven.
Ik weet alleen dat een mens zijn verleden niet kan wissen of veranderen maar je toekomst kies je zelf, elke dag opnieuw.
Probeer gewoon eens wat je wilt mislukt het , kan je altijd nog terug naar je kamer waar je je op je gemak voelt.
Bel dat meisje op en wees niet bang voor die stiltes, schrijf of bedenk anders een paar zinnen die je zou kunnen zeggen om het gesprek weer te openen.
Dat je vader jullie met een kuthuis heeft achtergelaten zal hij niet zo bedoeld hebben hij heeft het ook niet voorzien om zo snel dood te gaan .
Sterkte met alles.
Neem je dromen eens mee de dag in..
Zohee dat is niet niks.
Jullie met z'n vijven hebben dus jezelf opgevoed?
Maar hoe kwamen jullie dan aan geld? De vaste lasten gaan gewoon door en boodschappen moeten er ook gedaan worden.
Jullie met z'n vijven hebben dus jezelf opgevoed?
Maar hoe kwamen jullie dan aan geld? De vaste lasten gaan gewoon door en boodschappen moeten er ook gedaan worden.
MMach, ik 'ken' je een klein beetje uit je topics in K&W en ik weet bijna wel zeker dat jij absoluut niet te saai bent voor een relatie.
Ik denk alleen wel dat je door alles wat je inmiddels hebt meegemaakt tussen het overlijden van je moeder en je 18e je heel erg zal tekenen in hoe je bent en hoe je met sociale contacten bent. Je hebt wrsch nooit goede voorbeelden gehad etc. etc.
Maar aan de andere kant, als je ziet hoe vreselijk veel mensen op je topics reageren denk ik dat je wel kan stellen dat er hoogstwaarschijnlijk niets mis is met je sociale vaardigheden, je moet ze alleen nog even uitoefenen IRL.
Over je ex-vriendin... ik heb stukjes van haar verhaal hier gelezen en meegekregen en heel eerlijk gezegd denk ik niet dat jullie op dit moment veel aan elkaar zullen hebben. Zij worstelt met van alles en jij ook zeker.
Je bent wel door aan het gaan en hard bezig in het huis en nu weer met je studie maar tussen de verhalen door is toch regelmatig te lezen hoe je (volgens mij) in je hoofd toch wel heel erg bezig bent met jullie situatie en jullie geschiedenis.
Volgens mij ben je een vreselijk lieve jongen en is het 'enige' wat jij nodig hebt een lieve meid die jou wat rust en vooral tijd geeft om tot jezelf te komen. Niet dat die persoon zichzelf zou moeten wegcijferen, maar het moet wel iemand zijn die in kan zien dat je bij jou geduld moet hebben om bepaalde deuren te openen.
Denk ik...
My 2 cents...
Ik denk alleen wel dat je door alles wat je inmiddels hebt meegemaakt tussen het overlijden van je moeder en je 18e je heel erg zal tekenen in hoe je bent en hoe je met sociale contacten bent. Je hebt wrsch nooit goede voorbeelden gehad etc. etc.
Maar aan de andere kant, als je ziet hoe vreselijk veel mensen op je topics reageren denk ik dat je wel kan stellen dat er hoogstwaarschijnlijk niets mis is met je sociale vaardigheden, je moet ze alleen nog even uitoefenen IRL.
Over je ex-vriendin... ik heb stukjes van haar verhaal hier gelezen en meegekregen en heel eerlijk gezegd denk ik niet dat jullie op dit moment veel aan elkaar zullen hebben. Zij worstelt met van alles en jij ook zeker.
Je bent wel door aan het gaan en hard bezig in het huis en nu weer met je studie maar tussen de verhalen door is toch regelmatig te lezen hoe je (volgens mij) in je hoofd toch wel heel erg bezig bent met jullie situatie en jullie geschiedenis.
Volgens mij ben je een vreselijk lieve jongen en is het 'enige' wat jij nodig hebt een lieve meid die jou wat rust en vooral tijd geeft om tot jezelf te komen. Niet dat die persoon zichzelf zou moeten wegcijferen, maar het moet wel iemand zijn die in kan zien dat je bij jou geduld moet hebben om bepaalde deuren te openen.
Denk ik...
My 2 cents...
***
ANW gedeeltelijk van het svb volgens mij tot de 18e, en ik weet niet hoe de ouders verzekerd waren ,quote:Op donderdag 14 september 2006 22:11 schreef Gluckskafer het volgende:
Zohee dat is niet niks.
Jullie met z'n vijven hebben dus jezelf opgevoed?
Maar hoe kwamen jullie dan aan geld? De vaste lasten gaan gewoon door en boodschappen moeten er ook gedaan worden.
maar mijn vader heeft bijvoorbeeld een levensverzekering mocht hij "gaan"
Neem je dromen eens mee de dag in..
Jeetje MMach, laat ik je dan even een grote veer in je reet steken, die onzekerheid over jezelf is echt nergens voor nodig! Mijn zus leest ook op Fok en toevallig vroeg ze me laatst een keer of ik ook die topics van die Belgische jongen volgde die zo aan het klussen is en we konden niet anders concluderen dan dat je ons een geweldig leuke, lieve jongen lijkt, met een goeie kop ook, en echt helemaal niet de zielige nerd zoals jij jezelf blijkbaar ziet. Ware ik tien jaar jonger en was ik je Vlaamse buurmeisje, ik zou als een blok voor je kunnen vallen.
Ik heb er groot respect voor hoe jij je met je broers en zussen staande hebt gehouden na de dood van jullie ouders. En wat die vriendinnen betreft waarmee het niet goed afliep: je hebt gewoon een beetje de pech gehad dat de omstandigheden niet mee zaten. Ik weet zeker dat je je echt geen zorgen hoeft te maken dat er weer een keer een leuke meid op je pad komt die jou echt leuk vindt om hoe je bent.
Ik heb er groot respect voor hoe jij je met je broers en zussen staande hebt gehouden na de dood van jullie ouders. En wat die vriendinnen betreft waarmee het niet goed afliep: je hebt gewoon een beetje de pech gehad dat de omstandigheden niet mee zaten. Ik weet zeker dat je je echt geen zorgen hoeft te maken dat er weer een keer een leuke meid op je pad komt die jou echt leuk vindt om hoe je bent.
Ik doe mijn best om mijn toekomst te verbeteren, ik ben de laatste jaren al zoveel veranderd. En ja, er zit niks anders op dan meer initiatief te tonen bijna.quote:Op donderdag 14 september 2006 22:10 schreef roque79 het volgende:
ik heb het ook helemaal gelezen.
Wat een moeilijk verhaal , ik zou je geen tips kunnen geven.
Ik weet alleen dat een mens zijn verleden niet kan wissen of veranderen maar je toekomst kies je zelf, elke dag opnieuw.
Probeer gewoon eens wat je wilt mislukt het , kan je altijd nog terug naar je kamer waar je je op je gemak voelt.
Bel dat meisje op en wees niet bang voor die stiltes, schrijf of bedenk anders een paar zinnen die je zou kunnen zeggen om het gesprek weer te openen.
Dat je vader jullie met een kuthuis heeft achtergelaten zal hij niet zo bedoeld hebben hij heeft het ook niet voorzien om zo snel dood te gaan .
Sterkte met alles.
En dat mijn vader het zo niet wou, dat denk ik ook, ik neem het hem niet direct kwalijk. Alleen is het van doorslaggevend effect op mn leven he
Jep. Met z'n vieren eigenlijk want mijn oudste zus woont al lang op haar eigen. De enige 'begeleiding' die we hadden was controle. We moesten elk jaar naar de vrederechter die dan al onze financiele transacties enzo onder de loep nam om te zien of mijn broer geen fouten maakte enzo. De vrederechter was wel een zeer correcte dame en daar hebben we een goede verstandhouding mee.quote:Op donderdag 14 september 2006 22:11 schreef Gluckskafer het volgende:
Zohee dat is niet niks.
Jullie met z'n vijven hebben dus jezelf opgevoed?
Maar hoe kwamen jullie dan aan geld? De vaste lasten gaan gewoon door en boodschappen moeten er ook gedaan worden.
Geld was niet direct het probleem in het begin want we waren met 4 kindergeldgerechtigden enzo, dat was voldoende om de lopende en vaste kosten te dekken. Nu komen we wel tekort, maar dat past mijn broer bij. Ik vind dat zeer mooi, maar ook vrij vanzelfsprekend, hij werkt immers, ik zou hetzelfde doen.
@BE: Dat ik dat meedraag weet ik, maar dat hoeft geen vloek te zijn denk ik. Had ik normale ouders gehad, dan was ik maar half de mens die ik nu was, dat ben ik zeker. Het is dus en een vloek en een zegen tegelijk. Wat mijn sociale vaardigheden betreft, ik ben dezelfde op het forum als irl. Met mijn vrienden en gewone vriendinnen heb ik geen moeite, daar ga ik ook wel mee weg (naar rustige café's, dat spreekt ). Met een echte vriendin en liefde enzo, daar wringt nu nog het schoentje. Hoe stom dat ook klinkt, ik heb gewoon veel te leren (al ben ik wel een snelle leerling ). Ik ben ook niet op zoek naar een 'nieuw' meisje, nee, zij is diegene waar ik van hou en ik merk bij momenten dat al haar gevoel voor mij ook niet is verdwenen. Ik hoop dat haar behandeling lukt en dat ze dan minder extreme gevoelens in haar hoofd zal hebben waardoor ik nog steeds wil geloven dat alles goedkomt. Die behandeling komt zeer dicht bij (eind september) en er hangt zoveel van af dat ik dat wil blijven geloven. En dat ik er veel aan denk dat is zeker. In dat doehetzelf werk vind ik troost en denktijd.
Dat lage zelfbeeld draag ik mee van mijn schooltijd, daar was dat ook zo, daar werd ik ook om gepest en zo. Ik ben nu anders dan vroeger maar ik vind het nog steeds moeilijk om mezelf als kanshebber te zien voor de andere sexe. Het is allemaal wel goed dat ik handig ben en dat ik geen dwaze kloot ben, maar dat minimaliseer ik in mijn hoofd omdat net relaties ed niet even goed lopen als de rest, en ook mijn ego in toom te houden natuurlijk Ik kan niet tegen mensen die zichzelf de grootste shit vinden, dus zo wil ik ook niet zijn. En dat de toekomst mooi is, dat wil ik best geloven, maar ja he, ik denk wel dat iedereen dat gevoel heeft na een dipje.quote:Op donderdag 14 september 2006 22:13 schreef _Floddertje_ het volgende:
Jeetje MMach, laat ik je dan even een grote veer in je reet steken, die onzekerheid over jezelf is echt nergens voor nodig! Mijn zus leest ook op Fok en toevallig vroeg ze me laatst een keer of ik ook die topics van die Belgische jongen volgde die zo aan het klussen is en we konden niet anders concluderen dan dat je ons een geweldig leuke, lieve jongen lijkt, met een goeie kop ook, en echt helemaal niet de zielige nerd zoals jij jezelf blijkbaar ziet. Ware ik tien jaar jonger en was ik je Vlaamse buurmeisje, ik zou als een blok voor je kunnen vallen.
Ik heb er groot respect voor hoe jij je met je broers en zussen staande hebt gehouden na de dood van jullie ouders. En wat die vriendinnen betreft waarmee het niet goed afliep: je hebt gewoon een beetje de pech gehad dat de omstandigheden niet mee zaten. Ik weet zeker dat je je echt geen zorgen hoeft te maken dat er weer een keer een leuke meid op je pad komt die jou echt leuk vindt om hoe je bent.
Ik kan niet tegen mensen die zichzelf de grootste shit vinden, dus zo wil ik ook niet zijn. En dat de toekomst mooi is, dat wil ik best geloven, maar ja he, ik denk wel dat iedereen dat gevoel heeft na een dipje.
Ik heb zoiets nooit mee hoeven te maken en kan je dan ook vrij weinig hulp bieden. behalve dan dat je mijn respect hebt!
Ohja en wie heeft die fotos van jou gemaakt want die zijn wel uber!
Ohja en wie heeft die fotos van jou gemaakt want die zijn wel uber!
Brand Bier het bier waar nederland trots op kan zijn!
Als je vijf meter voor een konijn schiet en vijf meter erachter, dan is dat konijn dus gemiddeld dood hé!
Als je vijf meter voor een konijn schiet en vijf meter erachter, dan is dat konijn dus gemiddeld dood hé!
MMach gun jezelf de tijd om te leren. Je hebt nu twee vriendinnetjes gehad. Wie zegt dat jij dan al volleerd zou moeten zijn in het tonen van je emoties jegens een meisje? Dat is hartstikke lastig en ja, misschien voor jou nóg een tikkeltje lastiger.
Maar wees niet te hard voor jezelf. De liefde en alle emoties die daarbij komen kijken, en hoe je die moet uiten... dat is ingewikkelde kost in het begin. Neem je tijd!
Maar wees niet te hard voor jezelf. De liefde en alle emoties die daarbij komen kijken, en hoe je die moet uiten... dat is ingewikkelde kost in het begin. Neem je tijd!
Snobs have more fun!
KLIK!
KLIK!
Wel Mmach,
Ik moet zeggen dat ik je in feite heel goed begrijp. Heb zelf iets soortgelijks meegemaakt, maar misschien niet zo overdreven. Ben zelf voogd geweest voor m'n zusje en broertje op een leeftijd van 18, alles heel goed beseffende, op een leeftijd dat je in feite juist het huis wil ontvluchten, en eens van 't "andere" leven wil gaan genieten, en dat ook zou mogen...
Weet je, die zogenaamde "problemen": ik moet je zeggen: koester deze; het zijn geen problemen, je moet liefhebben wat je voelt, hoe je reageert, hoe je leeft, en hoe je verandert. De meeste mensen kennen dit niet helemaal meer, en staan er zeker niet meer zoveel bij stil. Hoewel de bron of oorzaak van deze zgn "problemen' misschien niet zo mooi is; het maakt je zoals je bent... en ik kan op z'n minst zeggen dat het een mooi resultaat is. Leer ervan te houden, leer ervan iets te leren, en het te beschouwen als het goede dat je nagelaten hebt gekregen.
'k weet het, klinkt misschien nogal melig, maar was en blijft mijn manier om de dingen des levens elke dag te bekijken... En ik moet zeggen, 't lukt me telkens beter en beter, en ik geniet ervan ;-)
veel succes in ieder geval!
Ik moet zeggen dat ik je in feite heel goed begrijp. Heb zelf iets soortgelijks meegemaakt, maar misschien niet zo overdreven. Ben zelf voogd geweest voor m'n zusje en broertje op een leeftijd van 18, alles heel goed beseffende, op een leeftijd dat je in feite juist het huis wil ontvluchten, en eens van 't "andere" leven wil gaan genieten, en dat ook zou mogen...
Weet je, die zogenaamde "problemen": ik moet je zeggen: koester deze; het zijn geen problemen, je moet liefhebben wat je voelt, hoe je reageert, hoe je leeft, en hoe je verandert. De meeste mensen kennen dit niet helemaal meer, en staan er zeker niet meer zoveel bij stil. Hoewel de bron of oorzaak van deze zgn "problemen' misschien niet zo mooi is; het maakt je zoals je bent... en ik kan op z'n minst zeggen dat het een mooi resultaat is. Leer ervan te houden, leer ervan iets te leren, en het te beschouwen als het goede dat je nagelaten hebt gekregen.
'k weet het, klinkt misschien nogal melig, maar was en blijft mijn manier om de dingen des levens elke dag te bekijken... En ik moet zeggen, 't lukt me telkens beter en beter, en ik geniet ervan ;-)
veel succes in ieder geval!
ty, en de foto's heb ik zelf gemaakt, das nog een hobby van mij.quote:Op donderdag 14 september 2006 22:40 schreef BunnyHunter het volgende:
Ik heb zoiets nooit mee hoeven te maken en kan je dan ook vrij weinig hulp bieden. behalve dan dat je mijn respect hebt!
Ohja en wie heeft die fotos van jou gemaakt want die zijn wel uber!
Dat voel ik ook aan dat dat tijd nodig heeft, maar la,ngs de andere kant, ik ben 20, ik voel me ouder. Ik wil zo geen van die korte tienerrelaties, ik wil een lange en serieus gemeende relatie. In haar had ik niet alleen een mooi en lief meisje gevonden, maar ook een soulmate. Vandaar dat ik haar ook niet zo meteen wil opgeven. En dat bedoel ik niet van 'ik ben geobsedeerd door haar, laat ik haar gaan stalken'. Ik heb gewoon geduld tot haar ernstige problemen zijn opgelost en dan zien we weer. En aangezien ze dat niet uitsluit lijkt mij dat nu ook geen al te kromme denkwijze.quote:Op donderdag 14 september 2006 22:44 schreef Duderinnetje het volgende:
MMach gun jezelf de tijd om te leren. Je hebt nu twee vriendinnetjes gehad. Wie zegt dat jij dan al volleerd zou moeten zijn in het tonen van je emoties jegens een meisje? Dat is hartstikke lastig en ja, misschien voor jou nóg een tikkeltje lastiger.
Maar wees niet te hard voor jezelf. De liefde en alle emoties die daarbij komen kijken, en hoe je die moet uiten... dat is ingewikkelde kost in het begin. Neem je tijd!
ty . Respect to you too .Op die vlakken ben ik ook wel trots, maar wat nut heeft het als de anderen die vlakken niet zien. Je zou dan kunnen zeggen van 'och, ze zijn het niet waard of ze beseffen het niet' maar dat maakt het niet minder frustrerend. Ik moet ook wel zeggen dat ik op Fok bv al meer over mijzelf verteld heb dan mijn dichtste vrienden weten, misschien moet ik dat ook maar es doen irl, al krijgt ge dan wel vooral medelijden terug en daar heb ik geen nood aan eigenlijkquote:Op donderdag 14 september 2006 22:56 schreef bre het volgende:
Wel Mmach,
Ik moet zeggen dat ik je in feite heel goed begrijp. Heb zelf iets soortgelijks meegemaakt, maar misschien niet zo overdreven. Ben zelf voogd geweest voor m'n zusje en broertje op een leeftijd van 18, alles heel goed beseffende, op een leeftijd dat je in feite juist het huis wil ontvluchten, en eens van 't "andere" leven wil gaan genieten, en dat ook zou mogen...
Weet je, die zogenaamde "problemen": ik moet je zeggen: koester deze; het zijn geen problemen, je moet liefhebben wat je voelt, hoe je reageert, hoe je leeft, en hoe je verandert. De meeste mensen kennen dit niet helemaal meer, en staan er zeker niet meer zoveel bij stil. Hoewel de bron of oorzaak van deze zgn "problemen' misschien niet zo mooi is; het maakt je zoals je bent... en ik kan op z'n minst zeggen dat het een mooi resultaat is. Leer ervan te houden, leer ervan iets te leren, en het te beschouwen als het goede dat je nagelaten hebt gekregen.
'k weet het, klinkt misschien nogal melig, maar was en blijft mijn manier om de dingen des levens elke dag te bekijken... En ik moet zeggen, 't lukt me telkens beter en beter, en ik geniet ervan ;-)
veel succes in ieder geval!
.Op die vlakken ben ik ook wel trots, maar wat nut heeft het als de anderen die vlakken niet zien. Je zou dan kunnen zeggen van 'och, ze zijn het niet waard of ze beseffen het niet' maar dat maakt het niet minder frustrerend. Ik moet ook wel zeggen dat ik op Fok bv al meer over mijzelf verteld heb dan mijn dichtste vrienden weten, misschien moet ik dat ook maar es doen irl, al krijgt ge dan wel vooral medelijden terug en daar heb ik geen nood aan eigenlijk [ Bericht 38% gewijzigd door MMach op 14-09-2006 23:09:49 ]
Go with the flow En hopelijk pakt het uit met haar zoals jij het wenst.quote:Op donderdag 14 september 2006 23:03 schreef MMach het volgende:
[..]
ty, en de foto's heb ik zelf gemaakt, das nog een hobby van mij.
[..]
Dat voel ik ook aan dat dat tijd nodig heeft, maar la,ngs de andere kant, ik ben 20, ik voel me ouder. Ik wil zo geen van die korte tienerrelaties, ik wil een lange en serieus gemeende relatie. In haar had ik niet alleen een mooi en lief meisje gevonden, maar ook een soulmate. Vandaar dat ik haar ook niet zo meteen wil opgeven. En dat bedoel ik niet van 'ik ben geobsedeerd door haar, laat ik haar gaan stalken'. Ik heb gewoon geduld tot haar ernstige problemen zijn opgelost en dan zien we weer. En aangezien ze dat niet uitsluit lijkt mij dat nu ook geen al te kromme denkwijze.
Maar wring jezelf niet in allerlei bochten om haar maar te laten zien dat je een goede partner bent. Ga je niet gedragen zoals je denkt dat je je moet gedragen in een relatie. Als je het lastig vindt emoties te tonen, cijfer jezelf dan niet van de weeromstuit weg. Accepteer dat jij wellicht een 'achterstand' hebt in ervaring met liefde en relaties. Je kunt die achterstand niet geforceerd inhalen. En waarom zou je ook? Ontdek het maar gewoon allemaal rustig. Daar heb je recht op, dat is schade inhalen!
En het is niet: óf een reeks tienerrelaties, óf een lange relatie. Je kan in een lange relatie ook leren hoe zoiets in elkaar steekt en hoe je met je gevoelens moet omgaan. Maar dat kan alleen met iemand die jou ook die tijd gunt en niet van jou verwacht dat je meteen een volleerd partner, steunpilaar, minnaar, vertrouweling en wederhelft bent. Ik weet dat je een aardig kamertje kan verbouwen, maar jezelf renoveer je niet even één twee drie met een leuk time lapse filmpje er van En dat hoort ook niet. Je bent in je ontwikkeling al een heel end gekomen in de loop der jaren, dat zeg je zelf ook. Raffel het laatste endje nou niet af. Gun jezelf in godsnaam de tijd om emotioneel te 'rijpen' die je niet had toen je na je vaders dood alleen maar moest werken.
Snobs have more fun!
KLIK!
KLIK!
Hehe, dat wat je over je huis vertelt is echt ontzettend herkenbaar.
Ik heb geen vader gehad, hij heeft ons verlaten toen ik 3 was. Mijn moeder is chronisch ziek en het komt erop neer dat haar kinderen meer voor haar dienen te zorgen dan andersom. Ik heb een oudere broer en zus, maar die zijn al tijden uit huis en willen hun eigen leven leiden en zich zo weinig mogelijk met dit huis bemoeien. Dit alles heeft ervoor gezorgd dat ik al vanaf mijn 13e (het punt dat mijn broer en zus uit huis gingen) een gezin heb gerund, als het ware. Zoals jij ook weet ga je daardoor heel anders in het leven staan. Je bent sneller volwassen, hebt geen tijd om een puber te zijn, zeg maar. Doordat ik een zieke moeder heb vond ik het nooit fijn om mensen naar huis mee te nemen, terwijl ik iemand ben die van gezellige huiselijke sferen houdt. Ook ben ik niet iemand die even een club induikt om de zorgen eraf te dansen, bij wijze van spreken. Ik merk dat ik veel rust nodig heb, stiltes, tijd om na te denken. Verder denk ik hetzelfde over relaties als jij, het hoeft allemaal niet zo lichtzinnig en losjes van mij. Ik heb mensen nodig op wie ik kan bouwen, wie ik kan vertrouwen en waarvan ik weet dat ze niet zomaar wegvallen.
Maar goed, genoeg over mij . Voor zover ik je hoor en dingen van je gelezen heb (ik heb een tijd terug in één nacht een hele reeks van je teruggelezen in K&W ) ben je een lieve en leuke jongen met een goed gevoel voor humor. Ik geloof je ook simpelweg niet als je zegt dat je oninteressant bent. Qua uiten van gevoel, heb je je vriendin wel 's verteld dat je moeite hebt om écht te laten zien hoe je je voelt? Misschien kan ze er begrip voor opbrengen. Zoals al eerder is gezegd heb je een vriendin nodig die een soort van thuisbaken is. Dat het momenteel niet goed gaat met je vriendin is ook erg jammer, in dat opzicht. Ik hoop voor jullie dat het na een tijdje weer beter zal worden, maar mocht dat nou niet gebeuren, ga nou niet denken dat dat aan jou ligt. Je vriendin zit ook met veel problemen die ze zelf op zal moeten lossen ook, en dat hoeft niet altijd samen te kunnen gaan met een relatie, zeker als het met een jongen is die zelf ook redelijk wat bagage heeft.
Ik heb geen vader gehad, hij heeft ons verlaten toen ik 3 was. Mijn moeder is chronisch ziek en het komt erop neer dat haar kinderen meer voor haar dienen te zorgen dan andersom. Ik heb een oudere broer en zus, maar die zijn al tijden uit huis en willen hun eigen leven leiden en zich zo weinig mogelijk met dit huis bemoeien. Dit alles heeft ervoor gezorgd dat ik al vanaf mijn 13e (het punt dat mijn broer en zus uit huis gingen) een gezin heb gerund, als het ware. Zoals jij ook weet ga je daardoor heel anders in het leven staan. Je bent sneller volwassen, hebt geen tijd om een puber te zijn, zeg maar. Doordat ik een zieke moeder heb vond ik het nooit fijn om mensen naar huis mee te nemen, terwijl ik iemand ben die van gezellige huiselijke sferen houdt. Ook ben ik niet iemand die even een club induikt om de zorgen eraf te dansen, bij wijze van spreken. Ik merk dat ik veel rust nodig heb, stiltes, tijd om na te denken. Verder denk ik hetzelfde over relaties als jij, het hoeft allemaal niet zo lichtzinnig en losjes van mij. Ik heb mensen nodig op wie ik kan bouwen, wie ik kan vertrouwen en waarvan ik weet dat ze niet zomaar wegvallen.
Maar goed, genoeg over mij . Voor zover ik je hoor en dingen van je gelezen heb (ik heb een tijd terug in één nacht een hele reeks van je teruggelezen in K&W ) ben je een lieve en leuke jongen met een goed gevoel voor humor. Ik geloof je ook simpelweg niet als je zegt dat je oninteressant bent. Qua uiten van gevoel, heb je je vriendin wel 's verteld dat je moeite hebt om écht te laten zien hoe je je voelt? Misschien kan ze er begrip voor opbrengen. Zoals al eerder is gezegd heb je een vriendin nodig die een soort van thuisbaken is. Dat het momenteel niet goed gaat met je vriendin is ook erg jammer, in dat opzicht. Ik hoop voor jullie dat het na een tijdje weer beter zal worden, maar mocht dat nou niet gebeuren, ga nou niet denken dat dat aan jou ligt. Je vriendin zit ook met veel problemen die ze zelf op zal moeten lossen ook, en dat hoeft niet altijd samen te kunnen gaan met een relatie, zeker als het met een jongen is die zelf ook redelijk wat bagage heeft.
. Voor zover ik je hoor en dingen van je gelezen heb (ik heb een tijd terug in één nacht een hele reeks van je teruggelezen in K&W
Wat is dat toch met die 13 jaar, cruciale leeftijd . Ik kan uw situatie wel aanvoelen dus ook voor jou heel veel respect dat je je verantwoordelijkheid hebt genomen. Ik vind het interessant om weten hoe andere mensen in gelijkaardige situaties ermee omgaan/omgegaan zijn, dus schuw niet om over jezelf te vertellen (als je dat wilt uiteraard).
En nee ik heb haar dat nooit gezegd, ze weet wel dat ik voor haar maar 1 vriendin heb gehad, heel kort. Ze weet ook bijna alles van hier thuis en heeft daar anders (veel volwassener) op gereageerd dan andere leeftijdsgenoten. Ik weet dat het enorm cliché is om te zeggen van 'zo iemand heb ik nog nooit ontmoet' maar dit is echt zo. Ik moet maar weinig van mensen zien om ze te kunnen inschatten en iemand van haar kaliber (sterke combinatie van slim, mooi en karakter) heb ik zelden bij mensen gezien. Ze is ook veel verder voor op haar leeftijd wat sommige aspecten van karakter betreft, net zoals ik, ook omdat ze zware lasten heeft moeten dragen. Het is net daarom dat ik er zo in mijn gedachten mee zit.
Net omdat we alletwee verleden meesleuren en toch niet opgeven, maakt ons dat dan geen gelijken? Het kan natuurlijk ook zijn dat we elkaars last verergeren door een relatie of zo, maar voor mij gaat dat niet op. Het is een feit dat ik met haar al de mooiste momenten van mijn leven heb beleefd, zelfs dat heb ik haar nog niet verteld. (Tis natuurlijk ook weer zoiets dat verliefde mensen zeggen, maar ik ben daar te nuchter voor omdat lichtzinnig te bedoelen)
Maar als ze niet meer van me houdt of geen tijd in me wil investeren, dan ga ik me er wel bij neerleggen natuurlijk. Ik wil het er met haar nog eens goed over hebben en dan ga ik het gewoon zeggen hoe onvanzelfsprekend het voor mij is. Misschien wel het goede moment zo'n dipje, omdat ik dan precies minder te verliezen heb.
En nee ik heb haar dat nooit gezegd, ze weet wel dat ik voor haar maar 1 vriendin heb gehad, heel kort. Ze weet ook bijna alles van hier thuis en heeft daar anders (veel volwassener) op gereageerd dan andere leeftijdsgenoten. Ik weet dat het enorm cliché is om te zeggen van 'zo iemand heb ik nog nooit ontmoet' maar dit is echt zo. Ik moet maar weinig van mensen zien om ze te kunnen inschatten en iemand van haar kaliber (sterke combinatie van slim, mooi en karakter) heb ik zelden bij mensen gezien. Ze is ook veel verder voor op haar leeftijd wat sommige aspecten van karakter betreft, net zoals ik, ook omdat ze zware lasten heeft moeten dragen. Het is net daarom dat ik er zo in mijn gedachten mee zit.
Net omdat we alletwee verleden meesleuren en toch niet opgeven, maakt ons dat dan geen gelijken? Het kan natuurlijk ook zijn dat we elkaars last verergeren door een relatie of zo, maar voor mij gaat dat niet op. Het is een feit dat ik met haar al de mooiste momenten van mijn leven heb beleefd, zelfs dat heb ik haar nog niet verteld. (Tis natuurlijk ook weer zoiets dat verliefde mensen zeggen, maar ik ben daar te nuchter voor omdat lichtzinnig te bedoelen)
Maar als ze niet meer van me houdt of geen tijd in me wil investeren, dan ga ik me er wel bij neerleggen natuurlijk. Ik wil het er met haar nog eens goed over hebben en dan ga ik het gewoon zeggen hoe onvanzelfsprekend het voor mij is. Misschien wel het goede moment zo'n dipje, omdat ik dan precies minder te verliezen heb.
Als je het zo moeilijk vindt om je liefde voor haar IRL te uiten,waarom schrijf je haar dan geen brief?
Je weet het in de OP immers prima te verwoorden en als je dat op papier doet heeft dat een aantal voordelen:
- je kunt er over nadenken.
- het is minder eng dat iemand in de ogen te kijken en dan te zeggen wat je voelt.
Succes.
Je weet het in de OP immers prima te verwoorden en als je dat op papier doet heeft dat een aantal voordelen:
- je kunt er over nadenken.
- het is minder eng dat iemand in de ogen te kijken en dan te zeggen wat je voelt.
Succes.
Ik heb het net gedaan. Of ik hem verstuur dat weet ik nog niet. Kheb gezegd dat ik haar nog wou praten voor ze op reis vertrekt (de 16de). Wil ze niet, dan stuur ik hem, wil ze wel dan raap ik mijn moed bijeen en vertel ik het haar gewoon in het echt. Een brief geschreven, wat een sensationeel gevoel, nooit eerder gedaanquote:Op vrijdag 15 september 2006 00:25 schreef RealZeus het volgende:
Als je het zo moeilijk vindt om je liefde voor haar IRL te uiten,waarom schrijf je haar dan geen brief?
Je weet het in de OP immers prima te verwoorden en als je dat op papier doet heeft dat een aantal voordelen:
- je kunt er over nadenken.
- het is minder eng dat iemand in de ogen te kijken en dan te zeggen wat je voelt.
Succes.
Het liedje 'dissapointment' van The Cranberries was hier net aan het spelen toen ik de brief afsloot. Een voorbode voor wat komen gaat misschien...
Hoofd omhoog en blik vooruit zeg ik maar .
Ten eerste MMach mijn respect voor de dingen die je doet en hoe je je staande houd. Ik heb dan de topics op GoT voornamelijk gevolgd.
Ik zelf heb ook veel moeite met mijn gevoelens uiten. Op papier is het niet echt een probleem maar IRL is het voor mij stukken lastiger. Dit komt bij mij omdat ik ook de liefde van mijn ouders (voor zover ik ze dat kan noemen op mijn 5e is mijn vader gearresteerd. Sindsdien was ik de uitlaatklep voor mijn moeder) nooit gehad hebt. Ik heb dus ook in me hele leven hooguit 2 mensen bij mijn ouders thuis binnen gehad. Ik schaamde me voor alles in het huis en voelde me er ook absoluut niet fijn.
En omdat ik moeilijk of eigenlijk niet mijn gevoelens kan uiten leide tot veel problemen met mijn vriendin maar langzaam aan groei ik er in. Ik kan al beter bepaalde gevoelens uiten maar nog steeds niet alles. En ik snap ook dat het voor mijn vriendin heel moeilijk is om er mee om te gaan. Maar toch kan ze me er telkens meer bij helpen. En ook ik zit veel liever gewoon samen thuis dan dat ik de drukte op zoek. Maar voor sommige mensen is het gewoon te moeilijk om jou er bij te kunnen helpen. Je hebt iemand nodig die er voor open staat maar ook daadwerkelijk je kan helpen erbij.
Ik zelf heb ook veel moeite met mijn gevoelens uiten. Op papier is het niet echt een probleem maar IRL is het voor mij stukken lastiger. Dit komt bij mij omdat ik ook de liefde van mijn ouders (voor zover ik ze dat kan noemen op mijn 5e is mijn vader gearresteerd. Sindsdien was ik de uitlaatklep voor mijn moeder) nooit gehad hebt. Ik heb dus ook in me hele leven hooguit 2 mensen bij mijn ouders thuis binnen gehad. Ik schaamde me voor alles in het huis en voelde me er ook absoluut niet fijn.
En omdat ik moeilijk of eigenlijk niet mijn gevoelens kan uiten leide tot veel problemen met mijn vriendin maar langzaam aan groei ik er in. Ik kan al beter bepaalde gevoelens uiten maar nog steeds niet alles. En ik snap ook dat het voor mijn vriendin heel moeilijk is om er mee om te gaan. Maar toch kan ze me er telkens meer bij helpen. En ook ik zit veel liever gewoon samen thuis dan dat ik de drukte op zoek. Maar voor sommige mensen is het gewoon te moeilijk om jou er bij te kunnen helpen. Je hebt iemand nodig die er voor open staat maar ook daadwerkelijk je kan helpen erbij.
- - = |randommusicvideos | = - - | - - = | prettyendless | = - -
Gelezen...
Te saai .. Ik denk dat niemand te saai is .. de uitspraak "op elk potje past een dekseltje"bestaat niet voor niets. Wat is de definitie van saai. Daar dus helemaal niet druk over maken !
En knap dat je die brief geschreven hebt. Durf je t alsnog niet te zeggen als je dr irl ziet, geef dr dan gewoon de brief en vraag of ze hem ter plekke wil lezen. Succes !!
Te saai .. Ik denk dat niemand te saai is .. de uitspraak "op elk potje past een dekseltje"bestaat niet voor niets. Wat is de definitie van saai. Daar dus helemaal niet druk over maken !
En knap dat je die brief geschreven hebt. Durf je t alsnog niet te zeggen als je dr irl ziet, geef dr dan gewoon de brief en vraag of ze hem ter plekke wil lezen. Succes !!
(__/)
(='.'=)
(")_(") http://www.whoopsiedaisy.nl
~ My room is not messy; It's an obstacle course designed to keep me fit!
(='.'=)
(")_(") http://www.whoopsiedaisy.nl
~ My room is not messy; It's an obstacle course designed to keep me fit!
Ik heb het ook helemaal gelezen. Normaal doe ik dat niet vaak op fok, maar omdat jij het bent en ik denk dat meerdere mensen dat hebben gedaan gezien jouw topics in k&w. M.a.w. dat maakt jou interessant en helemaal niet saai.
Verder heb ik geen tips.. omdat ik niet in een soort gelijke situatie heb gezeten. Maar ik voel toch een brokje in mijn keel tijdens het lezen... en ik heb alle respect voor jou (en je familie)
Verder heb ik geen tips.. omdat ik niet in een soort gelijke situatie heb gezeten. Maar ik voel toch een brokje in mijn keel tijdens het lezen... en ik heb alle respect voor jou (en je familie)
Je hebt als kind verschillende trauma's meegemaakt. Elke keer ben je daar weer op de een of andere manier bovenop gekomen. Zie je leven als een gebouw: steeds bouw je er weer een stukje bij. Bij elk trauma is er een constructiefoutje, daar bouw je overheen. Nu heb je een gebouw met een aantal constructiefouten, onverwerkte emoties. Een paar constructiefoutjes is niet erg, maar de stevigheid van het gebouw mag niet in gevaar komen.
Je emotionele leeftijd kwam niet overeen met de verantwoordlijkheden die je kreeg. In het ideale geval loopt je emotionele leeftijd gelijk met je fysieke leeftijd. In jouw geval is dat anders. Door je verantwoordelijkheden werd je na je vijfde opeens vijfentwintig. Dat betekent dat je een heel stuk hebt overgeslagen, waardoor er een soort scheefgroei is ontstaan.
Niets dan lof over hoe sterk je bent en hoe je je daar doorheen hebt geslagen. Maar houd in je achterhoofd dat er een stuk ontbreekt, waarvoor je met andere dingen compenseert (de constructiefouten in het gebouw worden gestut). Dat kost heel veel kracht en energie.
Je hebt de fysieke problemen opgelost, het huis van je vader verbouwd en opgeknapt. Wordt het ook geen tijd om jezelf op te knappen? Zoeken wat de onverwerkte emoties en trauma's zijn, afbreken in een huilbui en dan de boel weer goed opbouwen? Als jij jezelf weer goed in elkaar hebt gezet (als ik de foto's van je verbouwingen zie twijfel ik er niet aan dat je dat, zij het misschien met wat hulp), sta je veel beter in je schoenen om een relatie te beginnen. Of in jouw geval, misschien om je relatie met je soulmate een doorstart te geven.
Enne... tuurlijk kun je alles zelf, maar het hoeft niet, vraag gerust om hulp. Sterkte!!!!!
Je emotionele leeftijd kwam niet overeen met de verantwoordlijkheden die je kreeg. In het ideale geval loopt je emotionele leeftijd gelijk met je fysieke leeftijd. In jouw geval is dat anders. Door je verantwoordelijkheden werd je na je vijfde opeens vijfentwintig. Dat betekent dat je een heel stuk hebt overgeslagen, waardoor er een soort scheefgroei is ontstaan.
Niets dan lof over hoe sterk je bent en hoe je je daar doorheen hebt geslagen. Maar houd in je achterhoofd dat er een stuk ontbreekt, waarvoor je met andere dingen compenseert (de constructiefouten in het gebouw worden gestut). Dat kost heel veel kracht en energie.
Je hebt de fysieke problemen opgelost, het huis van je vader verbouwd en opgeknapt. Wordt het ook geen tijd om jezelf op te knappen? Zoeken wat de onverwerkte emoties en trauma's zijn, afbreken in een huilbui en dan de boel weer goed opbouwen? Als jij jezelf weer goed in elkaar hebt gezet (als ik de foto's van je verbouwingen zie twijfel ik er niet aan dat je dat, zij het misschien met wat hulp), sta je veel beter in je schoenen om een relatie te beginnen. Of in jouw geval, misschien om je relatie met je soulmate een doorstart te geven.
Enne... tuurlijk kun je alles zelf, maar het hoeft niet, vraag gerust om hulp. Sterkte!!!!!
crap in = crap out
De vergelijking klinkt me aannemelijk en ik ben me ten volle bewust van de achterstand op die vlakken. Ik ben ook vol goede wil om er iets aan te doen. Maar het is niet eenvoudig om mijn trauma's te ontdekken denk ik, aangezien ik niet vind dat ik trauma's heb opgelopen. Ok, ik heb tegenslagen gekend en ja die hebben een invloed op mijn leven gehad, dat kan ik niet ontkennen. Maar ik beschouw het als dingen die mij sterker hebben gemaakt. Ik denk altijd van 'elke tegenslag die je overleeft, maakt je sterker'. Misschien zijn er veel onverwerkte dingen en hebben die rechtstreeks invloed op mij zonder dat ik het doorheb, maar ik kan er goed mee leven. Misschien komt dat later wel eens allemaal boven, maar ik denk het niet. Het is te zeggen,, in hoeverre zijn die te beschouwen als onverwerkte problemen? Mijn vader is overleden, in mijn armen, ik was me er ten volle van bewust. Maar ik ben me er evenzeer van bewust dat het niet mijn schuld is dat ie dood is, dat hij volgens mij fier zou zijn op wie ik nu ben. Het is gewoon zo, wenen gaat er niets aan veranderen, het brengt hem ook niet terug. Soms denk ik wel eens aan hoe het zou zijn mocht ie terug zijn en hoe hij zou reageren en dan denk ik aan hoe alles was toen hij er wel nog was. En dan vind ik dat ik er beter vanaf ben nu. Ik ben ervan overtuigd dat wenen enzo niks oplost, toch niet altijd. Ik heb op de begrafenis van mijn vader geen traan gelaten, noch in de jaren die erop volgden. Ik vind het allemaal erg, dat wel, maar ik voel niet de 'drang' om te wenen. Dat was wel even anders in de afgelopen maanden. Liefde is zo mooi als alles goed gaat, maar er is niets dat u zo om zeep kan helpen als het niet van een leien dakje loopt.
Wat de brief betreft, die is verstuurd, ze had geen zin in 'gezaag' voor ze op reis vertrok. Even voelde ik de drang om achteraan op die brief zo het icoontje van dat mannetje dat iets in een vuilbak gooit te zetten, maar dat heb ik niet gedaan, misschien maar best ook . Nu vertrekt ze voor 1.5 week op reis, tijd genoeg voor mij om mijn gedachten op een rij te zetten.
Hoe ze zal reageren op die brief, het is me eender, zolang het maar duidelijk is. Of 100% ervoor gaan, samen, of niks. Vrienden of zo is voor mij geen optie omdat het te zwaar zou zijn. Offrir l'amité à qui veut l'amour, c'est donner du pain à qui meurt de soif
Wat de brief betreft, die is verstuurd, ze had geen zin in 'gezaag' voor ze op reis vertrok. Even voelde ik de drang om achteraan op die brief zo het icoontje van dat mannetje dat iets in een vuilbak gooit te zetten, maar dat heb ik niet gedaan, misschien maar best ook . Nu vertrekt ze voor 1.5 week op reis, tijd genoeg voor mij om mijn gedachten op een rij te zetten.
Hoe ze zal reageren op die brief, het is me eender, zolang het maar duidelijk is. Of 100% ervoor gaan, samen, of niks. Vrienden of zo is voor mij geen optie omdat het te zwaar zou zijn. Offrir l'amité à qui veut l'amour, c'est donner du pain à qui meurt de soif
