Graag zou ik van kenners, liefhebbers en andere nieuwsgierigen willen horen wat de mooiste, interessantste, meest geniale muziek is die de heer Bach heeft gecomponeerd.

Overigens: een voorspoedig nieuw jaar iedereen.

Achter deze vrij Duitse naam gaat een Nederlander schuil die zo een beetje alle clavecymbelwerken van Bach heeft uitgevoerd.

Het meest geniaal is toch denk ik wel het "Musikalisches Opfer", waarin Bach de ene zesstemmige ricercar na de andere Fuga uit zijn mouw schudt.

Meest ontroerend (hoewel ik bij een heleboel van zijn composities letterlijk kippevel krijg) vind ik de Hohe Messe, maar als ik het per onderdeel beschouw vind ik tot nu toe de sinfonia uit cantate BWV 12 het allermooist.

Zijn broer (Karl Emanuel geloof ik) heeft ook een paar leuke werkjes.

quote:

---

Op dinsdag 01 januari 2002 22:43 schreef Dagootje het volgende:
Tocata and Fugue. (met die orgel ja).

Zijn broer (Karl Emanuel geloof ik) heeft ook een paar leuke werkjes.

---

Carl Philip Emanuel was overigens een van zijn zoons.
Net als Johann Christian Bach.

En PDQ Bach is een Amerikaan die (heel kunstige) parodieën op klassieke muziek maakt.

quote:

---

Op dinsdag 01 januari 2002 22:46 schreef heijx het volgende:

[..]

euh... welke van zijn toccata's bedoel je eik?

Carl Philip Emanuel was overigens een van zijn zoons.
Net als Johann Christian Bach.

En PDQ Bach is een Amerikaan die (heel kunstige) parodieën op klassieke muziek maakt.

---

Anyway, ik heb de Brandenburg concertos o.l.v. Karl Richter en de 6 cello suites met Pablo Casals.

Ik zoek eigenlijk mooie uitvoeringen van de orchestral suites (ja met o.a. Air )

Het gelijkzwevendgestemde klavier is natuurlijk geweldig maar ik kan niet alles waarderen. Misschien als je meer van contrapunt hoort en snapt, dat het dan wel lukt. De meeste stukken zijn mooi en er zijn enkele uitschieters maar die zijn bijna altijd persoonlijk heb ik gemerkt. Toch is fuga nr. 7 van tweede boek niet onvermeld te laten.

Het orgelstuk Passacaglia und Fuge in C-mineur, BWV 582. Vandaag leren kennen. Alsof God veertien minuten de hemelpoort open heeft laten staan.

Dubbelconcert BWV 1043, ik weet eventjes de toonsoort niet uit het hoofd, voor twee violen. Het tweede deel is van een ongekende ontroerende schoonheid.

De Mis 'Hohe Messe' in B-mineur, BWV 232, is een kathedraal van een werk, van de oceaan van grote plechtigheid die het eerste Kyrie is, via het etherische Christe, het exuberante Gloria in excelsis deo, het majestueuze Gratias agimus tibi, het contemplatieve Qui tollis peccata mundi en het orgastische Cum sancto spiritu kom je langzamerhand in een domein dat vroeger alleen de goden gekend moeten hebben: het Crucifixus laat je diep wegzakken in de diepste ontroering die je ooit gevoeld hebt, om in de seconde stilte die dan volgt het wonder van de wederopstandig te ervaren, en daarna in jubel uit te barsten in 'Et resurrexit', daarna volgt na twee bezonnener gedeelten en het uitgelaten 'Et expecto resurrectionem' de absolute climax van het werk: 'Sanctus', bestaande uit twee delen: een op muziek gezet orgasme dat drie minuten duurt en een fuga (ahw een vrije vorm van de canon) op de tekst (houd die erbij!) 'pleni sunt coeli et terra gloria eius', waarbij onder het gloria de muziek steeds schijnt weg te lopen, als het ware drie stapjes vooruit naar de heerlijkheid. Als je denkt dat Bach nu wel genoeg koorgeweld heeft laten horen, heb je buiten zijn briljante 'Osanna in excelsis' gerekend dat na het ingetogen en prachtige 'Benedictus' nog maar eens in zijn geheel wordt herhaald. Waarna je duizelig van zoveel schoonheid en ontroering reeds diep in jezelf bent weggezonken. Dan volgt het diep treurige 'Agnus dei', waarna het werk afsluit met een bijna volledige reproductie van het majestueuze Gratias agimus tibi, op de alleszeggende tekst 'Dona nobis pacem' (Geef ons vrede). Deze ervaring kent zijn gelijke niet.

De cantates zijn alhoewel kleinschaliger vaak ook geweldig. Lees de tekst erbij! Ik kan je nog niet veel aanraden want ik ken nog maar enkele tientallen van deze gemiddeld 20 minuten durende juwelen, maar deze moet ik vermelden: BWV 5 (de eerste aria kiest het luchtruim), BWV 6 (het openingskoor raakt je op een ongewone manier, na een fugaal gedeelte keert het terug), BWV 51 (het bekende 'Jauchzet Gott in allen Landen', eentje waarin sopraan en de trompet de hoofdrollen voor zich nemen en die je voor de rest van de dag goed stemt), BWV 80 (glorieus, briljant, zet zich vast in je geheugen), BWV 147 (het openingskoor is glorieus, de laatste aria ook en de beide koralen lijken zich in de eeuwigheid uit te strekken en duren desondanks slechts enkele minuten), BWV 201 (bij het openingskoor kun je wel springen van vreugde, de aria's zijn enorm diep gevoeld en het hele werk is gewoon enorm pakkend). In dezelfde stijl zijn ook het Kerstmisoratorium, zeker de gedeelten 1 en 2 en het slot van nr. 6, en het Paasoratorium (BWV 248 en 249 resp.).

Verder kan ik je aanraden om de zes cellosuites nog eens goed te beluisteren, want er zit goud in. De laatste is echt te goed voor woorden. Hetzelfde geldt voor de uit dezelfde tijd stammende zes sonata's en partita's voor onbegeleide viool (dus niet die voor viool en clavecimbel, die ook wel aardig zijn trouwens), ook wonderen.

De Goldbergvariaties had je al aangeraden gekregen zag ik. De beide authentieke passies moet je ook eens beleefd hebben, wel met de tekst erbij dan. De zes Brandenburger concerten zijn ook niet te versmaden, maar naar mijn smaak zijn ze toch een rang minder dan al het voorgaande. De vier orkestsuites zijn dan weer beter.

quote:

---

Op dinsdag 01 januari 2002 22:43 schreef Dagootje het volgende:
Tocata and Fugue. (met die orgel ja).

---

quote:

---

Op woensdag 02 januari 2002 01:18 schreef Seborik het volgende:

[..]

Zet dan even het BWV-nummer erbij, want bedoel je nu BWV 565 of misschien BWV 555?

---

quote:

---

Op woensdag 02 januari 2002 01:20 schreef Koekepan het volgende:

[..]

De beroemde is dacht ik BWV 565, de authenticiteit ervan wordt trouwens betwijfeld.

---

quote:

---

Op woensdag 02 januari 2002 01:21 schreef Seborik het volgende:
Inderdaad, die in D-mineur, maar die andere vind ik beter.

---

Heb al Bach's orgel- en clavecimbelmuziek op cd. Verder ook nog veel van zijn orkestsuites e.d. en ook veel koorwerken.

Van een iets andere aard en wat ik eigenlijk gisteren pas ontdekte was het volgende: in het kerstmisoratorium (BWV 248) hoor je vlak na de opening (vijfde beweging van het eerste deel) en helemaal aan het eind (laatste beweging zesde deel, in een schitterende setting overigens) het zgn. 'passiekoraal', het koraal gecomponeerd door Hassler dat in Bachs muziek in totaal meer dan tien keer opduikt (welgeteld vijf keer in de Mattheuspassie en nog een aantal keer in de cantates) en elders altijd verwijst naar Jezus' kruisiging. Het is waarschijnlijk dat dit bedoeld is als een voorbode van Jezus' lijdensweg en uiteindelijke kruisiging. Als je je dit soort dingen realiseert werkt die muziek nog eens dubbel zo sterk (althans als je een zacht ei bent).

quote:

---

Op zaterdag 05 januari 2002 20:05 schreef googoodoll het volgende:
hoi ringo.... STARR!
hahaha

---

quote:

---

Op zaterdag 05 januari 2002 01:08 schreef Ringo het volgende:
de Cello Suites op bariton-sax.

---

ik ben trouwens ook nog op zoek naar een goede uitvoering op basgitaar

zijn luitsuites vind ik trouwens ook erg mooi.

Verder zijn de Swingle Singers nog niet genoemd, hoewel ik ze zelf niet zo goed vind hebben ze toch leuke bewerkingen van Bach's muziek gemaakt.

Ik hou nu eens op met die cantates en ga me nu wat meer richten op de andere (vrolijkere) werken.

Voor de rest kan ik er alleen naar luisteren als ik in een specifieke gemoedstoestand ben en is het geen muziek voor op de achtergrond, je moet je aandacht erbij houden, dit vind ik ook niet echt prettig, het schept geen sfeer in je huis/kamer. Sommige muziek zorgt ervoor dat er een warme deken over de kamer heenkomt waar jij dan lekker onderligt, bij Bach heb ik dat totaal niet. Het is meer dat ik die kamer niet wil ingaan omdat de muziek gewoonweg een onprettige sfeer schept.

Nee, Bach is nog niet helemaal aan mij besteedt (ook al zitten er toch hele mooie stukken tussen), maar dat boeit me totaal niet, ik heb gewoonweg een andere muziekinstelling op het moment en ik zie het dus nu ook als lariekoek van 'je bent nog te jong om het te waarderen'. Ik bedoel dat heeft deels met muzikale groei te maken, maar meer met een zekere verabsolutering van in het algemeen klassieke muziek en in het bijzonder Bach als zijnde 'het beste'.

quote:

---

Op zaterdag 09 maart 2002 17:44 schreef Koekepan het volgende:
Waarom 'geconstrueerd' en 'brute tentoonstelling van genialiteit'? Waarom niet gewoon concluderen, bijv., dat zijn emotionele spectrum niet het jouwe is? Ik vind hem nergens steriel, nergens onoprecht.

---

[Dit bericht is gewijzigd door zodiaque op 09-03-2002 18:51]

Misschien moet ik het voor mezelf maar zo verantwoorden: als we meer van Bach hadden overgeleverd gekregen, hadden we van de voor een bepaalde datum bestemde cantate ook wel een wereldlijke of altijd-toepasselijke versie gehad - aangezien hij zoveel van zichzelf parodieerde. .

quote:

---

Op woensdag 06 maart 2002 18:00 schreef Uncle_Sam het volgende:
Toccata and Fugue (de bekendste versie)

---

quote:

---

Op zaterdag 09 maart 2002 16:41 schreef zodiaque het volgende:
Tja er zitten een paar mooie cantates bij. Maar soms vind het zulke 'geconstrueerde' droevigheid. Er lijkt dan geen emotie in te zitten, alleen enkel pingelend klavecimbeltje. Tja en dan kunnen de tonen geniaal zijn, maar het klinkt toch heel kaal.

---

quote:

---

Bij andere stukken krijg je echt zo'n soort vroom gevoel, alsof je met schoonheidsmoedervlek en pruik naar een uitvoering zit te luisteren.

---

quote:

---

Ik voel soms hier niet de oprechtheid, maar alleen een brute tentoonstelling van genialiteit, alsof het stuk bedoelt om geniaal te zijn, alsof Bach het nodig had voor het strelen en voeden van zijn ego.

---

http://www.mtv.com/news/articles/1452918/20020315/bach_sebastian.jhtml?headlines=true

quote:

---

Op zaterdag 16 maart 2002 17:22 schreef Kwark het volgende:
Extra! Extra! Bach gearresteerd wegens kroeggevecht! Read all about it!

http://www.mtv.com/news/articles/1452918/20020315/bach_sebastian.jhtml?headlines=true

---

quote:

---

Op zaterdag 16 maart 2002 18:51 schreef TARAraboemdijee het volgende:
Leefde om Hans nog maar, die zou hier een heel topic vol kunnen schrijven.
Hans Brandts Buys (eigenlijk Johan Sebastiaan, en dat is toeval) heeft als ik het goed heb, 4 boeken geschreven over J.S. Bach. En stond bekend als een Bach-kenner

---

Ik heb nog nooit van de man gehoord eigenlijk.

quote:

---

Op zaterdag 16 maart 2002 18:51 schreef TARAraboemdijee het volgende:
Leefde om Hans nog maar, die zou hier een heel topic vol kunnen schrijven.
Hans Brandts Buys (eigenlijk Johan Sebastiaan, en dat is toeval) heeft als ik het goed heb, 4 boeken geschreven over J.S. Bach. En stond bekend als een Bach-kenner

---

quote:

---

Op zaterdag 16 maart 2002 18:56 schreef SportsIllustrated het volgende:

[..]

Hij heeft ook veel werk van hem uitgevoerd, met name geestelijke werken.

---

Ik heb hem weleens genoemd zien worden in een opstel van Vestdijk. Helaas ben ik nooit iets van hem tegen het lijf gelopen.

Ik heb het op een boekenmarkt gekocht. Het is dan ook vrij zeldzaam, maar een betere inleiding op Bach kun je je nauwelijks wensen. Al denk ik dat Buys af en toe te rechtlijnig-Christelijk is voor de meeste Nederlandse liefhebbers van Bach (zij het niet voor mij ). Maar de muzikale cultuur van de Barok was in veel opzichten volkomen tegengesteld aan de moderniteit, en het is zeer de moeite waard om je daar, met behulp van dit boek, wat in te verdiepen.

quote:

---

Op zaterdag 16 maart 2002 18:56 schreef SportsIllustrated het volgende:

[..]

Hij heeft ook veel werk van hem uitgevoerd, met name geestelijke werken.

---

quote:

---

Op zaterdag 16 maart 2002 19:16 schreef SportsIllustrated het volgende:
Hans Brandts Buys, Johann Sebastian Bach: 48 praeludia

Ik heb het op een boekenmarkt gekocht. Het is dan ook vrij zeldzaam, maar een betere inleiding op Bach kun je je nauwelijks wensen. Al denk ik dat Brandts Buys af en toe te rechtlijnig-Christelijk is voor de meeste Nederlandse liefhebbers van Bach (zij het niet voor mij ). Maar de muzikale cultuur van de Barok was in veel opzichten volkomen tegengesteld aan de moderniteit, en het is zeer de moeite waard om je daar, met behulp van dit boek, wat in te verdiepen.

---

Wij hebben hier een originele eerste druk van 48 praeludia
Verder weet ik zeker dat hij 'het Wohltemperierte Clavier' heeft geschreven.

quote:

---

Op zaterdag 09 maart 2002 16:41 schreef zodiaque het volgende:
Tja er zitten een paar mooie cantates bij. Maar soms vind het zulke 'geconstrueerde' droevigheid. Er lijkt dan geen emotie in te zitten, alleen enkel pingelend klavecimbeltje. Tja en dan kunnen de tonen geniaal zijn, maar het klinkt toch heel kaal. Bij andere stukken krijg je echt zo'n soort vroom gevoel, alsof je met schoonheidsmoedervlek en pruik naar een uitvoering zit te luisteren. Ik voel soms hier niet de oprechtheid, maar alleen een brute tentoonstelling van genialiteit, alsof het stuk bedoelt om geniaal te zijn, alsof Bach het nodig had voor het strelen en voeden van zijn ego.

---

BWV 1. Het openingskoor is magnifiek: weids, gelukzalig, sprankelend. De instrumentale interludes met hoorns en violen nemen je mee naar steeds weer nieuwe koorepisodes. (Beide arias zijn prachtig, maar net niet van het hoogste niveau.)
BWV 3. Het duet in deze cantate is één van de gelukkigste stukken muziek die ik ken. Alt en sopraan dansen om elkaar heen met hun steeds extrovertere gezang. Dit stuk laat je na deze stortvloed van hemelse emoties ademloos achter.
BWV 4. Het openingskoor is duister, jachtig, bijkans grimmig. Inleving wordt beloond met een glorieuze verkenning van de donkere kanten van ons bestaan. Het koor eindigt met een werkelijk spectaculaire fuga op het woord halleluja. De cantate is veel meer een organisch geheel dan het overgrote merendeel van de overige, en de kwaliteit van de verschillende gedeelten is dus vrij constant, maar toch is het peil van dit koor nog net eventjes wat hoger dan dat van de rest.
BWV 5. De eerste aria blijft me verbazen. Het is gebouwd op één van de mooiste melodieën die Bach ons heeft nagelaten, een ongehinderd vloeiende stroom noten die eerst klinkt in de altviool en vervolgens wordt overgenomen door de tenor - ook de uitwerking ervan is subliem.
BWV 12. Wie kan om deze cantate heen? De sinfonia is een wonderlijk amalgaam van verdriet en ontluikende hoop en het koor dat erop volgt een machtig uitgieten van rouw. Na het horen van deze twee gedeelten alleen al ben je als luisteraar verzonken in diepe weemoed. De aria voor tenor, tenslotte, vraagt de lijdende christen om toch vooral zijn pijn geduldig te verdragen: na de regen bloeit de zegen. Wat een bovenmenselijke troost schenkt ons hier de trompet!
BWV 21. Een dijk van een cantate en als geheel beschouwd één van de overtuigendste. De sinfonia introduceert de staat van bedroefdheid waarin de gelovige ziel zich bevindt. Het koor dat erop volgt verklankt de grieven (en de sprank hoop die volgt!) op indrukwekkende wijze. De twee arias die dan volgen zijn briljant. De eerste is een diep mysterieuze aangelegenheid, waarin je als ongelovige misschien een glimp krijgt van hoe het is om gelovig te zijn. De tweede is absoluut desperaat. De tenor weet niet waar hij met zijn verdriet heen moet. Het koor en duet die volgen introduceren nieuwe noten van hoop. Wat daarop volgt is misschien wel het indrukwekkendste van wat ik in de cantates ben tegengekomen (op het koor in BWV 29 na). Een waanzinnig koor dat ons eigenlijk niets meer zegt dan zijn beginwoorden Sei nun wieder zufrieden. Maar hóe! Drie koorstemmen die de samen de meest troostrijke klanken voortbrengen die ik ooit gehoord heb, en een vierde stem die van tijd tot tijd op magische wijze het koraal Wer nur den lieben Gott lässt walten introduceert. De rillingen lopen over mijn rug. Een spaarzaam begeleide, maar exuberante tenor-aria past precies in het drama: voor het eerst en laatst horen we de stem van de lichtzinnigheid, zij het teder verklankt. Het slotkoor, weer een meesterwerk, staat tenslotte voor de totale overwinning op de desolatie: eerst een homofone samenzang over hoe het geslachte lam onze loftuitingen waard is, en vervolgens een jubelende (maar serieuze) polyfone fuga, met vier solostemmen die tegelijkertijd uit hun dak gaan (anders kan ik het niet beschrijven). Wat een a-dem-be-ne-mend einde van de helletocht die deze cantate is!
BWV 29. Zet een liefhebber die toevalligerwijs nog niet met deze cantate bekend is in een stoel en laat hem luisteren naar de openende sinfonia. Hij zal stellig zeggen dat het meteen de climax van het werk moet zijn: het orgel vertelt een verhaal van hemelse vreugde, waar het orkest van tijd tot tijd een ondersteuning levert waar geen orgelconcert tegen op zou kunnen. Dan volgt een koor. Vier koorstemmen plus halverwege een instrumentale stem die voor de rekening komt van de trompet. Een strikte fuga. Misschien de drie mooiste minuten in de gehele muziek. De ene koorstem buitelt over de ander om opperste dank te betuigen aan God, en om het wonder dat Hij is te verkondigen. Gelovig of niet, de toehoorder zal even het gevoel hebben dat hij zich wel midden in de hemel moet bevinden. Het koor werd opnieuw gebruikt in de Hohe Messe, en zelfs twee keer (voor de gedeelten Gratias agimus tibi en Dona nobis pacem). Wat nu nog volgt, kán gewoonweg dit koor niet overtreffen. En dat doet het dan ook niet. Maar in elke andere context hadden deze drie arias subliem geklonken.
BWV 34. Het openingskoor is een geniaal stuk van opperste vrolijkheid en barst bovendien van de energie, met de diverse stemmen die elkaar afwisselend opjagen en versterken.
BWV 42. Een waanzinnige sinfonia opent het werk! Dit is weer één van die spectaculaire demonstraties van het melodische genie van Bach. Hoeveel voorbeelden moeten er niet van zijn verloren gegaan. Een eeuwige zonde. Vervolgens heb ik een zwak voor de eerste aria. Wo zwei und drei versammlet sind in Jesu teuren Namen, zingt de alt in verstilde gelukzaligheid. Heel bijzonder.
BWV 49. De laatste aria (een aria cum chorale, waarin één stem (hier de bas) een vrije melodie zingt, terwijl de andere (de sopraan) een kerkhymne zingt, in lange noten) is een meesterwerk. De bas zingt onverstoorbaar zijn atletische lijn, de sopraan haar etherische koraalmelodie (t.w. de melodie Wie schön leuchtet der Morgenstern, die ook in het koor van BWV 1 terugkomt) en het orgel danst zijn hemelse dans.
BWV 50. Dit martiale werk, waarvan alleen het openingskoor bewaard is gebleven, heeft nog het meest weg van het eveneens besproken slotkoor van BWV 21. Het is van een apocalyptische kracht (Nun ist das Heil und die Kraft und das Reich), maar dat het Goede uiteindelijk zegeviert is evident. Een tumultueus gevecht, dat de luisteraar weer eens ademloos achterlaat. Eén van de meest verslavende werken (misschien met name vanwege de beperkte lengte?).
BWV 51. Een fonkelend juweel. De sopraan en de trompet doen hier een wedstrijdje om het hardst, maar anders dan veel van zijn tijdgenoten vervalt Bach nooit in virtuoos geneuzel, maar lopen bij zijn luisteraars de rillingen over de rug. De eerste en laatste aria zijn dergelijke intens prikkelende stukken, waar de middelste aria-koraal-sectie een eiland van serene rust vormt.
BWV 58. Van dit werk wil ik met name de slotaria (weer een aria cum chorale voor bas en sopraan, zie daarvoor ook BWV 49) aanprijzen. Het stuk is behoorlijk kort (mijn uitvoering duurt 2:25 en is geen seconde te snel), maar is van een in de cantates voor zover ik weetongekende energie. De sopraan zingt in lange notenwaarden een koraal op de melodie Ach Gott, wie manches Herzeleid en de bas bespeelt de ruggengraat zoals alleen een bas dat kan, met een partij die hemel en aarde beweegt, als een kracht die het wolkendek doorbreekt en de aarde verzengt met zonlicht.
BWV 61. Ik ben er steeds meer van gaan houden, wellicht ook omdat het een van de twee cantates is die ik op DVD heb en dus gezien heb. Ik heb er drie uitvoeringen van gehoord, en mijn ervaring leert me dat dit een breekbaar werk is, en een goede uitvoering is noodzakelijk om de kwaliteiten ervan aan het volle licht te brengen. Het openingskoor is, zoals eigenlijk de hele cantate, erg origineel. Het begint met een majestueuze ouverture-sectie, waarin de verschillende secties van het koor op hun best klinken als ze worden neergezet als verre, omvangrijke scharen. Dan volgt een prachtig fugaal gedeelte, waarna de ouverture-vorm weer hersteld wordt om het stuk uit te luiden. Dan volgt een heerlijke aria voor tenor, één van die zeldzame arias waarin je als het ware je tanden kunt zetten. Erg warme muziek. De sopraanaria is iets minder gedistingeerd naar mijn smaak, maar de begeleiding bekoort door een typisch Bachiaanse melodie. Het slotkoor is een tumult van jewelste, dat wordt bekroond door de standvastige koraalmelodie in de sopranen.
BWV 66. Het openingskoor presenteert één van die tunes die Bach haast niet zelf verzonnen kan hebben, maar die altijd al ergens in ons heeft moeten sluimeren, en die hij als eerste uit haar sluimer heeft weten te ontwaken. Het klinkt erg bekend, maar van waar? Onsterfelijke muziek. De aria voor bas die volgt heeft wat mij betreft precies hetzelfde, alhoewel in mindere mate. Vervolgens biedt het duet een welhaast hypnotische melodie, die bovendien ook perfect wordt uitgewerkt. Eén van de beste cantates.
BWV 67. De basaria goes without comment. Als deze je niet tot in het diepst van je ziel beroert, weet ik niet wat dat wel zou kunnen.
BWV 78. Het openingskoor is verbluffend, het laat je met open mond en in verbazing achter. Het duet dat volgt doet precies hetzelfde. De rest van de cantate staat op een iets lager peil, maar nog meer dan genoeg om je bijzonder te imponeren.
BWV 80. Een kathedraal van een cantate: alles klopt eraan. Een magnifiek openingskoor dat op springen staat van de energie laat je alle hoeken van de kamer zien. De aria cum chorale die volgt wordt gelijkmatig voortgestuwd door een heerlijke begeleiding, terwijl de vocalisten eromheen zwieren. De sopraanaria die volgt is delicaat en warm, terwijl de koraalzetting die daarna komt alle exuberantie van het openingskoor in ere herstelt. Het duet dat dan volgt is zeldzaam teder. Het afsluitende koraal brengt ons nog één keer die geweldige melodie die we in de twee eerdere koorgedeelten ook al hoorden.
BWV 82. Dit werk is een hechte eenheid en bestaat uit drie arias, verbonden door twee recitatieven. De openingsaria is zeldzaam ontroerend en drukt de in het evangelie opgetekende stervenswens van Simeon uit, nadat hij het kind Jezus heeft gezien: Ich habe genug. Magistraal. De aria die nu volgt is zo mogelijk nog mooier. Schlummert ein, ihr matten Augen, fallet sanft und selig zu. In de dood vindt men uiteindelijk de zielenrust. Dit is muziek die zich zo ver, ver verheft boven jezelf, dat het bijna een mystieke ervaring wordt. De laatste aria vertolkt de (ingetogen) vreugde die de gelovige kan vinden in de dood. Ook erg mooi.
BWV 146. Het openingskoor is een prachtige klaagzang over de vele ontberingen die de gelovige moet doorstaan voor hij in het hiernamaals verenigd wordt met God. Gebouwd op het adagio van zijn eerste klavecimbelconcert, is dit een stuk van duizelingwekkende plechtigheid. Ook het duet, voor tenor en bas, dat barst van de energie en levensvreugde (als één van de meeste), is een werk van de allerhoogste rang. Het koraal dat hier direct op volgt maakt, vooral door het contrast, altijd een heel bijzondere indruk op me.
BWV 147. Het openingskoor is absoluut een zalig werk, een vreugdevolle viering van het gelovige bestaan. De arias die dan volgen zijn niet van de allerhoogste orde, maar erg genietbaar. De herhaalde koraalzetting echter is verbluffend (als één van de bekendere stukken van Bach). Bezwerend.
BWV 180. Hij lapt het hem weer met dit magnifieke openingskoor! Het is een heel elegant muziekstuk, hetgeen ietwat ongewoon is, maar het ademt toch heel erg de sfeer van Bach. De tweede aria, voor sopraan, is vederlicht, maar vol van levensvreugde.
BWV 198. Een groot werk, geschreven voor de begrafenis van koningin Christiane Eberhardine. Het openingskoor is heel droevig en elegant tegelijk. Ik stel me een begrafenis voor in april, waar de droefenis een donker eiland vormt in een zonovergoten kerkhof. De drie arias zijn stuk voor stuk heel diepgevoeld, op het mysterieuze af. Het werk eindigt niet met een eenvoudige koraalzetting, maar met een koor dat een vergelijking met het openingskoor zeker aan kan. Al dit vormt een heel bevredigend geheel.
BWV 199. De eerste aria van dit werk verdient een speciale vermelding. Het is betoverende, maar verdrietige muziek.
De wereldlijke cantates.
BWV 201. Eén van de eerste cantates die ik hoorde en zeker de eerste wereldlijke. Het verhaal gaat over de strijd tussen Apollo en Pan, die beiden vinden dat hún instrument, respectievelijk de lier en de panfluit, het beste is; de twee instrumenten worden gesymboliseerd door twee componeerstijlen, de eerste polyfoon en ernstig, de tweede transparant van structuur en luchtig. Bachs muziekopvatting was duidelijk de eerste, en het werk kan gezien worden als een sneer naar collegas die hem daarin niet steunden.
Bachs vermogen tot het componeren van een betoverend en origineel openingskoor lijkt onuitputtelijk. Deze cantate voorziet weer in een verbazingwekkend voorbeeld. Het werk kent maar liefst zés arias, en ze zijn allemaal goed. De eerste is erg catchy, maar de tweede, die gezongen wordt door Apollo en dus in de polyfone stijl is, is diep. Met de bijna tien minuten die hij aan het zingen is verveelt de bas geen ogenblik. De derde (door de Pan-figuur) is zo exuberant als een aria maar kan zijn. De vierde lijkt op de tweede (hetgeen gegeven het verhaal van de cantate logisch is: deze aria heeft als onderwerp het oordeel over de aria van Apollo), maar haalt net niet dat hoge niveau; en de vijfde op de derde, en ook hier geldt dat de aria tekort schiet bij zijn voorganger. De zesde aria presenteert de moraal van het verhaal (Apollos muziek is superieur, en Pans bewonderaar moet maar eens leren luisteren), en doet dat met een prachtige melodie). Een slotkoor dat in briljantie niet onderdoet voor het openingskoor, zij het wel in lengte, rondt het werk af.
BWV 204. Hiervan wil ik met name de laatste aria roemen, die de luisteraar dan ook tot grote hoogten voert. Met de titel Himmlische Vergnügsamkeit belooft zij geen letter te veel!
BWV 213-214. Deze twee cantates vormden het model voor een groot deel van het Weihnachtsoratorium (BWV 248). Ze zijn minder bekend dan dit populaire werk, maar vele schatten eruit zijn hier in ongewijzigde vorm terug te vinden. Het betreft een verjaardagscantate en een cantate ter ere van een geboorte, beide geschreven voor leden van koninklijke families. Er zit geen middelmatig deel bij, maar ik ken ze niet zo goed als het Weihnachtsoratorium zelf. Wel zullen thematische overeenkomsten tussen verschillende delen van het W.O. op hun plaats vallen door ze in verband te zien met de cantate waar ze uit stammen.
BWV 215. Het koor waarmee dit werk opent werd als model gebruikt voor het Osanna van de Hohe Messe. Hier is het veel uitgebreider (inclusief instrumentale inleiding, herhalingen en uitwerkingen) dan in dat werk, en misschien wel des te genietbaarder. De eerste aria lijkt gebouwd op een ietwat triviale melodie, maar kan me toch erg bekoren.

Tot zover voor nu; wellicht later aanvullingen.

Ik ben helemaal niet bekend met klassieke muziek (ik heb alleen Ave Maria op mijn mp3 lijstje staan) dus vergeef mijn onweten

quote:

---

Op zaterdag 22 juni 2002 00:16 schreef Mr_Brownstone het volgende:
Waar staat BWV voor?

---

Heb nu net Air on a G string gedownload van Bach (dubbelzinnige titel hoor ) en ik moet zeggen het is wel erg rustgevende muziek (een intelligente kijk ga ik er niet op geven, sorry )

De tweede fuga uit Das Wohltemperierte Klavier I komt me zo bekend voor...heeft Bach dezelfde melodie ook in een cantate of iets dergelijks geplaatst?

quote:

---

Op zaterdag 22 juni 2002 23:12 schreef fatima het volgende:
Oh ja Bach die het universale een intellectio maakt door
objectief en subjectief zodanig te laten samenvallen
dat het fictum bewerkstelligd alszijnde het fictum
een objectieve gedachte-inhoud (gedachte die gedacht wordt
door het denken)ofwel mentaal plaatje te laten ontstaan alszijnde een gedachteprodukt dat objectief bestaat
en is te onderscheiden van het subjectieve zijn in de geest.
Yo man,Bach rules...

---

quote:

---

Op zaterdag 22 juni 2002 23:20 schreef SportsIllustrated het volgende:

[..]

Heidense heiligschennis!

---

quote:

---

Op zaterdag 22 juni 2002 23:24 schreef fatima het volgende:

[..]

Wablief?

---

quote:

---

Op zondag 23 juni 2002 19:23 schreef SportsIllustrated het volgende:
Mocht een van de leken het orgelwerk van de meester willen ontdekken, dan moet hij de 12 CD-set van Lionel Rogg voor Harmonia Mundi kopen, want dat is een voortreffelijke uitvoering.

---

quote:

---

Op zaterdag 22 juni 2002 13:30 schreef SportsIllustrated het volgende:
Vraag voor de echte Bachofielen:

De tweede fuga uit Das Wohltemperierte Klavier I komt me zo bekend voor...heeft Bach dezelfde melodie ook in een cantate of iets dergelijks geplaatst?

---

quote:

---

Op zondag 23 juni 2002 19:41 schreef Koekepan het volgende:

[..]

Wat is de prijs van die verzameling?

---

quote:

---

Op zondag 23 juni 2002 20:23 schreef Koekepan het volgende:

[..]

Bach bouwde veel van de thema's in het WTK I op een eenvoudige toonladder. Door dat skelet vervolgens zo aan te kleden dat het idee van een dalende of stijgende lijn versterkt wordt of juist contrasteert met een andere ontwikkeling, maakte hij melodieën die zowel een glashelder idee hebben als een heel eigen uitwerking daarvan. Misschien dat de glorieuze eenvoud van dat idee je het gevoel geeft dat je het ergens eerder gehoord moet hebben? (Zelf ben ik er ook niet helemaal uit hoe dat gevoel kan ontstaan als het evident onwaar is.) Meer over de specifieke melodie op deze pagina: http://jan.ucc.nau.edu/~tas3/wtci21.html.

---

quote:

---

Op zondag 23 juni 2002 20:29 schreef SportsIllustrated het volgende:

[..]

Zo'n 74 euro. Maar dan heb je ook wat.

---

quote:

---

Op zondag 23 juni 2002 20:31 schreef Koekepan het volgende:

[..]

En ook wat minder. Maar ik zal d'r nog even over denken (ik moet nog wel het één en ander).

---

24 Kids (of 21?) en doodgaan aan syfilus, die man heeft me toch een leven gehad

D'r is mij veel bijgebleven van dat stuk, als ik wat hoor ervan, krijg ik nog steeds de kriebels, 't verhaal is ook heel mooi. Hoogtepunt was, dat we 'm hebben opgevoerd in het Concertgebouw in Amsterdam, terwijl de acoustiek in Musis Sacrum in Arnhem stukken beter was (in m'n herinneringen).

Als iemand nog aanvullingen of -merkingen heeft op mijn lijstje, hoor ik het graag! Zeker aangezien ik nog niet eens de helft heb gehoord. Van de week heb ik BWV 112 mogen horen, en wanneer mijn bestelling van nieuwe superlatieven is gearriveerd zal ik hem toevoegen aan de lijst.

Je hebt trouwens gelijk, Teldec is goedkoper, maar nooit beter.

Jongenssopranen kunnen het soms zo verpesten.

En de Teldecserie gebruikt altijd jongenssopranen. Zelf kan ik daar wel aan wennen (als het in het begin al storend is), maar dat verschilt van persoon tot persoon.

quote:

---

Op zaterdag 29 juni 2002 13:05 schreef Seborik het volgende:
Altijd even checken of het een uitvoering is met jongenssopranen en als dat zo is in de winkel even luisteren.

Jongenssopranen kunnen het soms zo verpesten.

---

quote:

---

Op zaterdag 29 juni 2002 15:57 schreef DaafAzuil het volgende:

[..]

waarom?

---

Soms is het beter om die originele praktijken maar te laten schieten en gewoon goedgetrainde vrouwen te nemen.

quote:

---

Op zaterdag 29 juni 2002 17:16 schreef Seborik het volgende:

[..]

Ik vind ze soms ontzettend breekbaar en voorzichtig zingen, dat gaat me op een gegeven moment ontzettend storen. Ook zingen ze soms 'valsig' om het maar even zo te noemen.

Soms is het beter om die originele praktijken maar te laten schieten en gewoon goedgetrainde vrouwen te nemen.

---

quote:

---

Op zaterdag 29 juni 2002 19:50 schreef SportsIllustrated het volgende:

[..]

Dat zo'n satanisch man van Bach kan houden .
Of draai je de cantates achterstevoren?

---

Ik kreeg overigens de tip om Bach's vroege orgelwerken naast het middelste en latere werk van Buxtehude te leggen, omdat hij hem toen nogal beinvloed heeft. Misschien ben ik niet muzikaal genoeg, maar ik zie die invloed niet zo. Misschien wat betreft het improviseren, maar meer ook niet.

Verder post ik hier slechts om met de trouwe lezers van dit topic mijn blijdschap te delen over het openingskoor van het hemelvaartsoratorium. Hoe verzin je zo'n melodie?! Over Satisfaction van de Rolling Stones zei iemand een keer 'je zult maar wat met je gitaar aan het experimenteren zijn en opeens zeggen: he jongens, wat dachten jullie hiervan?' Dat gevoel heb ik ook bij dat koor.

Overigens, men waardeert hier de teksten? Ach, ieder zijn pleziertje, maar die affreuse, weeïge, piëtistische, schier ziekelijke intieme en gekunstelde, ja zelfs bijna scabreuze gewrochten (dit geldt natuurlijk niet voor alle cantates: met name niet voor die, die gebaseerd zijn op bijbelse teksten, of op teksten van Erdmann Neumeister) van vooral Christian Friedrich Henrici (alias Picander), nee, die corresponderen vooral niet met mijn schoonheidsideaal.

En Seborik: je moet toch is naar het Westminster Cathedral Choir luisteren. Alles behalve fragiel, kwetsbaar en ijl. Lasersopranen!

Ik heb vandaag geprobeerd om de koraalprelude 'Ein feste Burg' te ontleden - zonder hulp van derden.
Nu heb ik de volgende vraag:

Ik geloof zo langzamerhand dat om en nabij 1:08 (het zal wel per opname verschillen) Fragst du, wer der ist? Er heisst Jesu Christ wordt aangeheven, maar ik weet het niet zeker.
Kan iemand hier uitkomst bieden?

[Dit bericht is gewijzigd door Koekepan op 22-09-2002 16:05]

quote:

---

Op zondag 22 september 2002 12:59 schreef Koekepan het volgende:
Ik luister er nu even naar, en de beginnoten van de bas op het woord 'alles' omvatten een hele toonladder, als ik het goed hoor. Het was me nog niet eerder opgevallen, prachtige vondst. .

---

Alles, was von Gott geboren,
Ist zum Siegen auserkoren.
Mit unsrer Macht ist nichts getan,
Wir sind gar bald verloren.
Es streit' vor uns der rechte Mann,
Den Gott selbst hat erkoren.
Wer bei Christi Blutpanier
In der Taufe Treu geschworen,
Siegt im Geiste für und für.
Fragst du, wer er ist?
Er heißt Jesus Christ,
Der Herre Zebaoth,
Und ist kein andrer Gott,
Das Feld muß er behalten.
Alles, was von Gott geboren,
Ist zum Siegen auserkoren.

Is dit eigenlijk wel het stuk dat je bedoelt? Strikt gesproken zitten er twee koraalpreludes in 'Ein feste Burg', en volgens de ruimere definitie zou je daar het openingskoor ook nog eens bij kunnen rekenen. Maar de tekst die jij aanhaalde zit toch alleen maar in bovenstaande aria-cum-chorale die het tweede deel vormt.

quote:

---

Op maandag 23 september 2002 16:00 schreef Koekepan het volgende:
Nee, de tekst van de koraalprelude luidt (koraaltekst vetgedrukt) :

Alles, was von Gott geboren,
Ist zum Siegen auserkoren.
Mit unsrer Macht ist nichts getan,
Wir sind gar bald verloren.
Es streit' vor uns der rechte Mann,
Den Gott selbst hat erkoren.
Wer bei Christi Blutpanier
In der Taufe Treu geschworen,
Siegt im Geiste für und für.
Fragst du, wer er ist?
Er heißt Jesus Christ,
Der Herre Zebaoth,
Und ist kein andrer Gott,
Das Feld muß er behalten.
Alles, was von Gott geboren,
Ist zum Siegen auserkoren.

Is dit eigenlijk wel het stuk dat je bedoelt? Strikt gesproken zitten er twee koraalpreludes in 'Ein feste Burg', en volgens de ruimere definitie zou je daar het openingskoor ook nog eens bij kunnen rekenen. Maar de tekst die jij aanhaalde zit toch alleen maar in bovenstaande aria-cum-chorale die het tweede deel vormt.

---

Ik heb een redelijk kalme, majestueuze uitvoering van Brandenburg III, 1; en een vrij snelle interpretatie.
In het tweede geval klinkt Bach haast Venetiaans, en dat is geen compliment.
Helaas schijnt dit werkelijk op aanwijzingen in het manuscript gebaseerd te zijn.
Kent iemand dit probleem?

Over die tempo-uitvoeringen van tegenwoordig, dat komt volgens mij allemaal door die historisch geïnformeerde uitvoeringspraktijk. Ik vraag me af of er in het manuscript daadwerkelijk aanwijzingen staan voor een snel tempo, of dat het de conclusie is van algemeen onderzoek naar de historische situatie.

Mag ik in de tussentijd nog even wijzen op de koraalfantasie waarmee de cantate BWV 96 'Herr Christ der ein'ge Gottessohn' begint? Een mystiek moment. Voorts bevinden zich in BWV 81 drie aria's, stuk voor stuk kroonjuwelen. Een goede uitvoering is hier wel zeer noodzakelijk om ze tot hun recht te laten komen. En de koren waarmee BWV 104 en BWV 105 beginnen zijn om te janken zo mooi. Mijn speurtocht is nog niet ten einde...

- Het koor Sei nun wieder zufrieden is inderdaad van een onbevattelijke schoonheid. Maar niet alleen die drie eerste woorden zijn hier verantwoordelijk voor; zodra men de gehele tekst leert kennen, wint dit stuk nog aan betovering. De strijkerpartij, die één tel voor de tot in het oneindige veredelde zang inzet, is hypnotiserend en zou je bijna van de rest afleiden.

- BWV 4: Christ lag in Todesbanden.
De inleidende sinfonia doet je al haast omvallen, maar dat is nog slechts het begin. Weliswaar concludeert het daaropvolgende koor al dat Christus werkelijk is opgestaan, maar de toon blijft grimmig.

Hierop volgt een duet voor alt en sopraan. Een zeer plechtstatige samenspraak over de sterfelijkheid van het lichaam.

Het contrast tussen het tweede en derde deel kon haast niet groter zijn; een militante bevestiging van de overwinning op de dood door Christus, die onze plaats heeft ingenomen en schoon schip heeft gemaakt.

Het volgende deel (voor koor) is veel ingetogener, maar daarom niet minder aangrijpend. 'Es war ein wunderlicher Krieg'.
Dit is - voorzover de Protestanten die kennen - ''mystiek''.

Een hallucinerende bas-aria, een prachtig duet, en een koor dat eindigt met een verbeten 'Hallelujah' sluiten dit werk af. Telkens weer vertelt Bach hetzelfde verhaal, maar het wordt er alsmaar boeiender op.

- BWV 106: Gottes Zeit ist die allerbeste Zeit.

Deze 'Actus Tragicus' begint met een sinfonia waar ik geen zinnig woord over kan zeggen; zó goed, dat je je niet kunt voorstellen dat je Bach bent.
De cantate is opgebouwd volgens het chiastisch principe; oftewel, zoals een kruis. De tegenstelling tussen Oue en Nieuwe Testament wordt in het middelste deel uitgedrukt door de dualiteit van solostem tegenover koor, door vrij arioso tegenover strenge fuga. De sopraan zingt een passage uit de Openbaring van Johannes, de overige stemmen citeren de oudtestamentische Jezus Sirach: het orkest speelt de melodie van '' Ich hab mein Sach Gott heimgestellt''. Een van de vele geniale bijkomstigheden van dit werk is wel het verband tussen de vermaning '' Bestelle dein Haus'' en '' Ich hab mein Sach Gott heimgestellt''. Uiteindelijk verstommen de stemmen van het koor één voor één; dan valt ook de hartstochtelijk smekende sopraan stil. Vrij naar Koekepan: '' Als dit je niet tot in het diepst van je ziel beroert, weet ik niet wat dat wel zou kunnen". Ik ken menig agnost of verstokt ongelovige die deze muziek op zijn begrafenis heeft laten uitvoeren, of dat nog moet laten doen.

Het volgende deel begint met een even briljante ingeving: de woorden van de stervende Christus - ''In uw handen beveel ik mijn geest'', Lucas 23: 46- worden geciteerd door de alt, die er vervolgens aan toevoegt: 'Gij, trouwe God', hebt mij verlost'. Oftewel; de woorden van Christus zijn de woorden van de gelovige geworden, omdat Hij door Zijn dood en lijden de dood heeft overwonnen ten gunste van zijn volgelingen. Bach laat de bas antwoorden: ''Heute wirst du mit mir im Paradies sein". Het vertrouwelijke du, waarmee de nietige gelovige zijn God aanspreekt, maakt dit compacte drama nog oneindig veel aangrijpender.
Het laatste koor bewaart de volmaaktheid.

(Ik heb gebruik gemaakt van enkele passages uit het voornoemde 48 Praeludia van de heer Hans Brandts Buys.)

quote:

---

Op maandag 7 januari 2002 21:46 schreef Toffe_Ellende het volgende:
sebastian bach is dat niet de zanger van skid row?

---

Yep
Skid Row 1989 Skid Row
Skid Row 1991 Slave to the grind
Skid Row 1992 B-sides ourselves

Ze hadden er nog één maar die vond ik tegenvallen

Brandenburg I:
In F. Voor twee hoorns, drie hobo's, fagot, violino piccolo (concerterend), twee violen, altviool, cello en basso continuo.

Het eerste deel, Allegro, is één van de mooiste voorbeelden van Bachs vindingrijkheid: het is gebaseerd op enkele minuscule motiefjes, maar gedurende vijf minuten weet Bach de toehoorder voortdurend te boeien. De verschillende timbres worden meesterlijk tegen elkaar uitgespeeld. Beheerste, kostelijke vreugde.

Het Adagio bevat dissonanten die men pas weer is gaan gebruiken toen de twintigste eeuw goed op gang was gekomen. De hobo leidt de anderen op vorstelijke wijze; het stokkende slot is onvergetelijk.

Het tweede Allegro is zó sterk, dat het verschillende tempi verdragen kan; van gelijkmatig tot gejaagd.

Het concert sluit met een Menuetto en Polacca, die al even majesteitelijk zijn als het voorgaande.

Brandenburg II:
Weer in F. Een echt concerto grosso; het concertino bestaat uit tromplet, blokfkluit, hobo en obligate viool.
Het eerste Allegro is weer gebaseerd op enkele kleine motiefjes, die door Bach tot een stroom onvermoeibare vreugde bijéén zijn gesmeed. Het contrapunt is zó ingenieus, dat het aanbeveling verdient om er met koptelefoon naar te luisteren.
Hierop volgt een van de sterkste Andantes uit de geschiedenis van de West-Europese muziek.
Het tweede Allegro is kort, maar elke tel is briljant.

Brandenburg III:
In G.
Ah! Een van mijn lievelingsstukken.
In het eerste Allegro strooit Bach kwistig met (wederom) een klein motief, waardoor het gehele deel een marskarakter krijgt. Het is een wonderbaarlijk muzikaal gevecht, dat ik met woorden geen recht kan doen. De hedendaagse uitvoeringen zijn redelijk bevredigend, maar wie werkelijk wil genieten, zal op zoek moeten gaan naar de uitvoering van Von Karajan en de Berliner Philarmoniker.
Twee akkoorden voor clavecimbel scheiden dit juweel van een volgend hoogtepunt in Bachs gehele oeuvre: het tweede Allegro.

Das teilt dem modernen Hoerer das starke Lebensgefuehl einer vergangenen Epoche mit(...)fuehrt uns wie der erste Satz an das Geheimnis des Schoepfungsvorganges(...)das rastlose Streben zieht uns mit magischer Gewalt in seinen Bann und schenkt uns in der Schlusskadenz die Genugtuung eines siegreich beendeten Kampfes -
en zo is het maar net.

Maar de pizzakoerier staat voor de deur; binnenkort zal ik verdergaan.

[Dit bericht is gewijzigd door SportsIllustrated op 15-12-2002 21:13]

Een andere verkeerde beoordeling mijnerzijds viel BWV 78 ten deel. Het geheel is hier zeker meer dan de som der delen, en ik had daarom ook het koor en het duet niet van de rest moeten isoleren. Het ademt de ernst en zwaarmoedige grandeur van de passies.

O, via deze link kun je alle cantates on-line streamen (wel is waar in uitvoeringen van Nikolaus Harnoncourt en Gustav Leonhardt -- die van de Teldec-verzameling dus) : http://www.mymp3sonline.net/bach_cantatas/mp3.asp. Dat wil zeggen, als de site weer up gaat, want hij schijnt het nu niet te doen. Hij doet het weer.

[Dit bericht is gewijzigd door Koekepan op 03-01-2003 22:22]

Overigens: iedereen die naar ''Aria op de G-snaar'' luistert, is het slachtoffer van zwendel.

http://www.geocities.com/upturnpikepointandplace/BWV78.mp3

Ik dacht eerst aan Peter Schreier, maar als dat zo is dan zingt-ie toch wel ingehouden op een bepaalde manier. Dus ik weet het niet meer. Het is in elk geval prachtig gezongen.

Er moet ook een beetje leven in dit topic blijven, vind ik. Vandaar de vraag : vinden meer mensen de Brandenburger concerten 4-6 veel minder mooi dan 1-3, of ligt dat alleen aan mij?

quote:

---

Op donderdag 9 januari 2003 06:12 schreef Koekepan het volgende:
Het mag vanzelfsprekend ook een kwartiertje later, fatima.

Er moet ook een beetje leven in dit topic blijven, vind ik. Vandaar de vraag : vinden meer mensen de Brandenburger concerten 4-6 veel minder mooi dan 1-3, of ligt dat alleen aan mij?

---

Interessante vraag: [voor mij dan] als U één werk naar een onbewoond eiland mag meenemen, [BWVnummer] wat kiest U dan?
nounours comme toujours

quote:

---

Op donderdag 9 januari 2003 06:12 schreef Koekepan het volgende:
Het mag vanzelfsprekend ook een kwartiertje later, fatima.

Er moet ook een beetje leven in dit topic blijven, vind ik. Vandaar de vraag : vinden meer mensen de Brandenburger concerten 4-6 veel minder mooi dan 1-3, of ligt dat alleen aan mij?

---

[Dit bericht is gewijzigd door SportsIllustrated op 09-01-2003 13:55]

Wat zijn uw favoriete orgelwerken? En in welke vertolking?

Overigens: nounours, dat is een onmogelijke vraag. Maar ik zit op het moment te twijfelen tussen Orgelbuechlein, BWV 106 en BWV 4.

PS- Seborik, waarom is BWV 565 volgens jou geen goed werk?

quote:

---

Op donderdag 9 januari 2003 11:12 schreef SportsIllustrated het volgende:
Overigens kun je aan het eerste deel van IV zien waarom Bach onovertroffen is; niet alleen melodisch, maar ook nog eens contrapuntisch genie.

---

Mijn absolute favoriet is natuurlijk BWV 542.

En minder, betekent niet hetzelfde als slecht.

Ps. deze post moet men natuurlijk genuanceerd bekijken.

[Dit bericht is gewijzigd door Seborik op 09-01-2003 18:37]

quote:

---

Op donderdag 9 januari 2003 18:04 schreef Seborik het volgende:
Ik mis gewoon wat bij die BWV565 wanneer je hem vergelijkt met de fuga uit BWV542. BWV542 kan bijna tot in het oneindige doorgaan en dat gevoel heb ik bij BWV565 niet. BWV565 klinkt in verhouding tot BWV542 als een standaard fuga, zo eentje die hij op de pot heeft geschreven, maar wel goed genoeg vond om zijn kont er niet mee af te vegen.

En minder, betekent niet hetzelfde als slecht.

Ps. deze post moet men natuurlijk genuanceerd bekijken.

---

Hoe onze gewaardeerde vriend en Bachkenner en -supplier (op #filosofie) Koekepan hier schrijft over Bach is precies zoals Air gepercipieerd wordt door mijn moeder. Een wonderlijk iets. Wellicht een nieuwe therapie. Voor de luisteraar zijn het idd herinneringen aan het goddelijke... Wonderlijk.

Ik heb tot nu toe alleen nog maar de Brandenburger Concertos écht beluisterd, en deze zijn zeker de moeite waard. Voor de rest weet ik bitter weinig van hem, maar ik ga zeker nader proberen kennis te maken met hem.

quote:

---

Op donderdag 9 januari 2003 19:24 schreef SportsIllustrated het volgende:

[..]

Ja, ik vind hem ook niet helemaal volkomen. Maar (ik heb een nogal snelle uitvoering, dus misschien heb je een paar seconden verschil met die van jou) de passage vanaf 3:30- 5:20 echt verbijsterend.
En ik vind BWV 538 nog net iets beter dan 452.

---

BWV538 zal ik nog eens opnieuw moeten beluisteren.

nounours comme toujours

En dan inderdaad de orgelwerken. Ik heb alleen een volledige uitvoering van de hand van Helmut Walcha. Best goed, maar niet erg 'volledig'. De authenticiteitskwestie die voor vele orgelwerken bestaat leidt ertoe dat volledige verzamelingen van 11 tot 18 cd's tellen. En Walcha heeft zo'n beetje alle dubieuze stukken onopgenomen gelaten.
Ik moet nog het een en ander tot me nemen, maar vooralsnog gelden als lievelingen de preludes en fuga's BWV 542 (g), BWV 552 (Es), de wel zeer omstreden toccata BWV 566 in E (meen ik), de koralen BWV 618 "O Lamm Gottes unschuldig", BWV 622 "O Mensch, bewein dein Suende gross", BWV 650 "Kommst du nun Jesu vom Himmel herunter" (ik prefereer inderdaad de versie voor orgel boven de koraal-aria uit cantate BWV 137), BWV 654 "Schmuecke dich, du liebe Seele", BWV 659 "Nun komm, der Heiden Heiland" en de onsterfelijke reeks canonische variaties op "Vom Himmel hoch, da komm' ich her", BWV 769.
Maar geen van deze werken ontroert mij zo enorm als de Pastorale BWV 590. Vooral de eerste sectie, met al die orgelpunten die zo magisch gecombineerd worden en in elkaar oplossen. Als ik uit alle BWV's een favoriet zou kunnen kiezen, zou het die zijn.

[Dit bericht is gewijzigd door Koekepan op 11-01-2003 11:59]

quote:

---

Op donderdag 9 januari 2003 14:16 schreef SportsIllustrated het volgende:
PS- Seborik, waarom is BWV 565 volgens jou geen goed werk?

---

Nog een kleine noot over de Brandenburgse Concerten 4-6: is iemand het met mij eens dat deze meer ''Frans'' en ''Italiaans'' lijken dan 1-3, of is dit een echte dilettanten-opmerking?

quote:

---

Op zaterdag 11 januari 2003 11:56 schreef Koekepan het volgende:

Geen emotionele diepgang.

---

quote:

---

Op zaterdag 11 januari 2003 14:51 schreef SportsIllustrated het volgende:
zodiakk, heb je wel eens naar BWV 4 geluisterd? Ik kan met de beste wil daar geen klinisch gegoochel met noten, of pronken met genialiteit zien. Het openingskoort alleen al, maar ook de basaria, zijn indringender dan wat ook.

---

_{(maar then again, misschien moet ik mijzelf wel losweken uit het paradigma van familiariteit)}

quote:

---

Op zaterdag 11 januari 2003 14:59 schreef zodiakk het volgende:

[..]

Misschien moet jij je wel losweken uit dat Bach-paradigma, .

_{(maar then again, misschien moet ik mijzelf wel losweken uit het paradigma van familiariteit)}

---

Maar werkelijk: de man was nu eenmaal een groot genie, en maakte daar volop gebruik van. Maar ''gemaakt'' vind ik zijn muziek toch nooit.

[Dit bericht is gewijzigd door SportsIllustrated op 11-01-2003 15:08]

quote:

---

Op zaterdag 11 januari 2003 15:03 schreef SportsIllustrated het volgende:

[..]

Welk Bach-paradigma ?

Maar werkelijk: laat je eens verrassen door de oude Bach. Hij meent het toch goed.

---

Echter, er is nu wel strijd gaande tussen Bach en de legioenen van mijn gevestigde muzikale voorkeuren, een strijd om leven en dood... waar de Grote Prijs mijn muzikale existentie betreft, dat als een kwetsbaar talisman tussen de partijen in zweeft. En het is zwaar, SportsIllustrated, dat mag je best weten. De legers van de melancholieke elektronica hebben vooralsnog het bange slot van Bach omsingelt. Bach overleeft alleen door de sporadische voedseldroppingen die mogelijk gemaakt worden door de Bach-spam van Koekepan. Het is zelfs zo dat dat de geest van Koekepan een belangrijke pinnakel vormt in dat slot van onverdroten Bach-taaiheid. Misschien dat in een verre toekomst Bach de kracht heeft om een uitval te doen en de omsingeling zo kan doorbreken. Maar vooralsnog zit Bach stevig in de tang.

quote:

---

Op zaterdag 11 januari 2003 14:44 schreef zodiakk het volgende:
Ik vind emotionele diepgang meer in het gebruik van klank, niet zozeer in toon. Bach was onvergelijkelijk in toon en kon daar heel wiskundig, en heel klinisch, niks anders dan een verrukking van bewondering mee opwekken bij luisteraars. Als ik Bach luister krijg ik op geen enkele manier het idee dat de muziek tot mij spreekt vanuit een bepaalde familiariteit. Het is van bovenaf opgelegd, vanuit de hemel, waar normale stervelingen nooit kunnen komen (dit getuigt wel aan de vele reacties in dit topic waar er met goddelijkheid en diviniteit gegooid wordt). Maar wat is er nou zo emotioneel diepgaand aan?

---

quote:

---

Bach-muziek staat kilometers van je af en kokketeert van een afstand met zijn prachtige veren. Emotionaliteit behoort bij de luisteraar te liggen en Bach-muziek heeft doorgaans de onhebbelijke eigenschap dat het pretendeert dat de emotionaliteit in zichzelf besloten ligt, alsof het een wiskundige weergave van emotie betreft. De mystiek is weg, de luisteraar wordt aan z'n handje gedirigeerd, als het ware langs de bedrijven van een toneelstuk. De luisteraar wordt gereduceerd tot een toeschouwer in plaats van deelnemer en niets meer. En dat staat me bijzonder tegen.

---

[Dit bericht is gewijzigd door Koekepan op 11-01-2003 16:16]

quote:

---

Op zaterdag 11 januari 2003 15:18 schreef zodiakk het volgende:

[..]

Ja, ik moet nog mail krijgen van Uncle_Sam. Wellicht dat we dan gedrieën Bach kunnen beleven, of eerder, in mijn geval dan, ondergaan.

Echter, er is nu wel strijd gaande tussen Bach en de legioenen van mijn gevestigde muzikale voorkeuren, een strijd om leven en dood... waar de Grote Prijs mijn muzikale existentie betreft, dat als een kwetsbaar talisman tussen de partijen in zweeft. En het is zwaar, SportsIllustrated, dat mag je best weten. De legers van de melancholieke elektronica hebben vooralsnog het bange slot van Bach omsingelt. Bach overleeft alleen door de sporadische voedseldroppingen die mogelijk gemaakt worden door de Bach-spam van Koekepan. Het is zelfs zo dat dat de geest van Koekepan een belangrijke pinnakel vormt in dat slot van onverdroten Bach-taaiheid. Misschien dat in een verre toekomst Bach de kracht heeft om een uitval te doen en de omsingeling zo kan doorbreken. Maar vooralsnog zit Bach stevig in de tang.

---

Over welke werken van Bach heb je het eigenlijk? _Infidel

quote:

---

Op zaterdag 11 januari 2003 17:38 schreef SportsIllustrated het volgende:

[..]

Misschien kan ik je, als waar Bach-discipel, terwijl de verpersoonlijking van de VS ons door zijn soos rondleidt, tot zijn (dwz. Bachs) werken bekeren, want hier word ik hondsmelancholiek van.

Over welke werken van Bach heb je het eigenlijk? _Infidel

---

On-topic;

M'n complimenten voor Sportsillustrated en Koekepan, die op een uitermate boeiende manier de werken van Bach hebben beschreven... erg verhelderend!

Op zich ben ik het trouwens wel redelijk met zodiakk eens, alhoewel bekeken vanuit een ietwat ander perspectief. Juist de ongrijpbaarheid van de muziek, die rechtstreeks uit de hemel lijkt te komen, fascineert me zo. Het feit dat je met een soort 'meta-muziek' in aanraking komt, onwerelds en feilloos mysterieus, brengt mij, als zijnde een nietig schepsel, tot een ongelooflijke ontroering. De aanraking met de pure schoonheid van zijn muziek geeft jou als luisteraar juist de mogelijkheid om de emotionaliteit in jezelf los te maken.

quote:

---

Op zaterdag 11 januari 2003 16:06 schreef Koekepan het volgende:
Je hebt gelijk. Je kunt Bachs muziek helemaal niet echt ontroerend vinden. Er is vast iets mis met me.

---

En ja, natuurlijk is alles wat ik heb gepost vanuit een subjectieve vooronderstelling geschreven. Zoals je wellicht wel weet omhels ik de betekenis van dissonantie. Het was gewoon even nodig om in dit harmonische deïficeer-hier-Bach-topic een ander, disharmoniërend geluid te laten horen. Een topic waar voornamelijk twee ijdeltuiten elkaar de loef proberen af te steken door een encyclopedische kennis van Bach aan de dag te leggen, . Geenzins wil ik het belang van Bach zélf voor de muziek, of de uitwerking van zijn werken op zijn luisteraars op absolute basis geringschatten.

Nou moet je niet gelijk wegklikken omdat ik een paar n00b-achtig klikende Engelse woorden aanhaal in plaats van een paar elegante Italiaanse of Latijnse termen.

Het punt is namelijk, in moderne popmuziek gaat het er een producent om dat hun liedje gehoord wordt op de radio. Daarom moet een nummer zo hard mogelijk zijn. Om dat voor elkaar te krijgen, worden alle opnames door een limiter en een compressor gehaald om de muziek op 1 geluidsniveau te krijgen. Pieken en dalen zijn niet gewenst, dynamiek moet tot een minimum beperkt worden, het gaat om het maximale volume wat je uit een nummer kunt halen.

In klassieke muziek wordt dit niet gedaan en dat levert weliswaar een lager geluidsniveau op, maar ook een grotere diversiteit en dynamiek.

Je kunt er kort en lang over praten, maar het beste zie je het als je 2 geluidsfragmenten grafisch weergeeft:

http://frazer.tweakdsl.nl/pop_muziek_met_compressie_en_limiting.png

http://frazer.tweakdsl.nl/klassieke_muziek_zonder_die_meuk.png

En dat is iets wat ik bijzonder waardeer van klassieke opnames In hele ouwe opnames hoor je het trouwens ook, maar vaak wordt het weer teniet gedaan door een "digitally remasterd" versie

quote:

---

Op zaterdag 11 januari 2003 18:30 schreef Tijn het volgende:
Ik heb het een paar dagen geleden al tegen koekepan zelf gezegd, maar ik vond het ook wel aardig om het hier even te posten: één van de dingen die ik in opnames van klassieke muziek (en dus ook in opnames van Bach) zo ontzettend waardeer, is het feit dat ze niet door een limiter zijn gehaald en daarna gigantisch gecompressed en genormalized.

---

quote:

---

Op zaterdag 11 januari 2003 19:15 schreef LenL het volgende:

[..]

Dat vind ik zelf juist het vervelende van veel kalssiek werk, ik ben zelf geene chte fan van dynamiek, en ik vaak zie je bij barok muziek dat er niet zoveel dynamiek in zit (vergeleken met klassieke muziek (wagner bv)). Echte spanning moet in de melodie en het ritme zitten en niet in het volume. Verder ben ik een redelijke bewondeeraar van Bach, veel muziek van hem is geweldig.

---

Verder ben ik het absoluut niet met je eens dat volume-verschillen geen rol spelen in de spanningsopbouw.

[Dit bericht is gewijzigd door Tijn op 11-01-2003 19:28]

quote:

---

Op zaterdag 11 januari 2003 19:20 schreef Tijn het volgende:

[..]

Let op, het gaat erom dat de dynamiek dus opname-techniek wordt weggewerkt. Dat zit 'em dus niet in de compositie.

Verder ben ik het absoluut niet met je eens dat volume-verschillen geen rol spelen in de spanningsopbouw.

---

quote:

---

Op zaterdag 11 januari 2003 19:15 schreef LenL het volgende:

[..]

Dat vind ik zelf juist het vervelende van veel kalssiek werk, ik ben zelf geene chte fan van dynamiek, en ik vaak zie je bij barok muziek dat er niet zoveel dynamiek in zit (vergeleken met klassieke muziek (wagner bv)). Echte spanning moet in de melodie en het ritme zitten en niet in het volume. Verder ben ik een redelijke bewondeeraar van Bach, veel muziek van hem is geweldig.

---

quote:

---

Op zaterdag 11 januari 2003 19:20 schreef Tijn het volgende:

[..]

Let op, het gaat erom dat de dynamiek opname-technisch wordt weggewerkt. Dat zit 'em dus niet in de compositie.

Verder ben ik het absoluut niet met je eens dat volume-verschillen geen rol spelen in de spanningsopbouw.

---

quote:

---

Op donderdag 16 januari 2003 01:10 schreef Koekepan het volgende:
Twee woorden : Peter Schreier.

---

Ik ben trouwens pas in aanraking gekomen met wat opnames van Karl Richter. Het is geheel in strijd met de moderne (historically informed performance-) opvattingen, maar dat dat de luisterervaring schade toebrengt kan ik in elk geval niet bevestigen. Ik vind Richter vergeleken bij wat ik al kende (vooral Harnoncourt, Leonhardt, Rifkin, Suzuki, Koopman, Herreweghe) erg warmbloedig en emotioneel. Er zitten wel missers bij, maar die vind je onder de "moderne" interpretaties evengoed. Zo wordt BWV 140 toch echt te langzaam genomen, zodat vooral het eerste duet ernstig aan schoonheid moet inleveren. Maar ook hier redden de geweldige solisten (waaronder Schreier en Fischer-Dieskau) de uitvoering van de roemloze ondergang. Fischer-Dieskau lijkt voor elke lettergreep die hij zingt een aparte intonatie bedacht te hebben, en Schreier is bijna niet minder expressief en overtuigend. Nog wat goede opnames die ik van Richter gehoord heb zijn BWV 96; BWV 5 (koraalfantasie érg intens gezongen en gespeeld, tenor-aria niet zo denderend naar mijn smaak, bas-aria echter wel) BWV 56, BWV 130 (welhaast demonische koraalfantasie, bas-aria met perfecte balans tussen instrumenten en de erg goede Fischer-Dieskau, de tenor-aria ook waanzinnig goed neergezet), BWV 80, BWV 106. Van al deze cantates is Richters versie de beste die ik tot nog toe gehoord heb. Bovendien zitten ze allemaal in het doosje met 'Kantaten für die Sonntage nach Trinitatis II' (vol. 5 van de Richter-serie op het Archiv-label).

One of the things that I found about the Brandenburg Concertos is that they had very unusual formal properties that are very difficult to explain just aesthetically. What I found again and again, in terms of 18th C thought, the kinds of forms, formal properties, that had the highest value at that time, were brought down, as it were, by Bach. And the same went for the instruments. The 18th C was a very hierarchical society and that extends to the orchestra as well. Certain instruments have much more prestige than others and are treated very differently from each other in most typical musical settings. Bach has the habit, in the Brandenburg Concertos of taking the most prestigious instruments and giving them very little to do, or deflating their status, whereas the trivial instruments, like the viola and the recorder, and so on, are brought up to very high status in the way that he sets these pieces to music. And I saw this as an instrumental equivalent of the Magnificat idea in the New Testament where again, and again in the New Testament there are such statements as The mighty will be brought down and the lowly will be raised up. And I saw the whole Brandenburg cycle as a series of pieces that explored that idea - mentally and formally without words.

quote:

---

Op zondag 26 januari 2003 17:53 schreef SportsIllustrated het volgende:
http://members.iinet.net.au/~nickl/brandenburgs.html
Hier treft u een fascinerende analyse van de Brandnburgse Concerten aan.

---

Intussen wil ik mijn reverentie voor Peter Schreier wat kracht bijzetten door naar de volgende geluidsfragmenten te verwijzen. Het zijn recitatieven, mede omdat ik te weinig ruimte heb voor aria's. Maar ook hier komt hij volledig tot zijn recht :

Uit de Matthäus Passion : Da ging hin der Zwölfen einer. Let op de sublieme intonatie van "da", waarin hij als het ware met zijn stem lijkt te wijzen naar Judas die heimelijk door het duister sluipt. Prachtig gewoon.

Uit de cantate "Ein' feste Burg ist unser Gott" (BWV 80) : So stehe denn bei Christi blutgefärbten Fahne. De inzet van het arioso is boven alle lof verheven.

En uit de cantate "Wachet auf, ruft uns die Stimme" (BWV 140) : Er kommt, er kommt, der Bräutgam kommt! Nou ja commentaar verder overbodig dunkt me. Dort, sehet, ... .

quote:

---

Op dinsdag 4 februari 2003 17:04 schreef ZanderZ het volgende:
Zit net weer eens naar de cd van Rapsody te luisteren, kom ik daar het overbekende Präludium tegen... Maar als ik op Kazaa in de winkel zoek op Präludium (of Praeludium, zoals de Engelsen het schrijven) vind ik nix
Iemand een idee hoe ik em wel kan vinden?

---

_{kuch Pope ben ik op irc.tweakers.net... *hoest.}

quote:

---

Op dinsdag 4 februari 2003 17:04 schreef ZanderZ het volgende:
Zit net weer eens naar de cd van Rapsody te luisteren, kom ik daar het overbekende Präludium tegen... Maar als ik op Kazaa in de winkel zoek op Präludium (of Praeludium, zoals de Engelsen het schrijven) vind ik nix
Iemand een idee hoe ik em wel kan vinden?

---

quote:

---

Op dinsdag 4 februari 2003 17:19 schreef ZanderZ het volgende:
Niet Rhapsody maar Rapsody
Dat is een hiphop album op klassieke muziek... Dit nummer: Jay - Präludium

---

Nou ja, vul gewoon prelude in, trouwens.

Oh, met prelude vind ik opeens veel meer
Het was Prelude No.1 Bwv 846

[Dit bericht is gewijzigd door ZanderZ op 04-02-2003 17:34]

Edit: Als het 846 is die je zoekt heb ik hem niet.

Brandenburg IV.
1. Zoals gezegd, een volmaakt voorbeeld van wat een bewonderaar eens the eight-dimensional mind of Johann Sebastian Bach heeft genoemd. Wie dacht dat blokfluiten in een muziekstreekschool thuishoren, krijgt danig ongelijk. Melodisch genie en bouwmeesterskunst inéén.
2. Een weemoedig Andante, dat je blijft fluiten.
3. Een briljant Presto, dat een fuga bevat. Met name Trevor Pinnock weet (samen met The English Concert) schitterende lijnen aan dit overbekende werk te ontlokken.

Brandenburg V.
1. Eén van die stukken waarin Bach je in minder dan tien minuten meer geeft, dan andere componisten in een heel werk. Alsof het niet genoeg was dat de duizelingwekkende clavecimbelpartij de geboorte van het klavierconcert viert, zijn de andere passages net zo weelderig. Het is strikt logisch opgebouwd, maar de logica maakt de verbeelding niet krachteloos.
2. Een mijmering, die men voor een stemming van Mozart aan zou kunnen zien.
3. Hier tuimelt alles over elkaar heen, zonder ooit in een oersoep te ontaarden.

Brandenburg IV.
1. Het is of je aan het koloriet kunt merken dat het Bach bedroefde, dat het zestal nu voltooid begon te raken. Merk op dat de minst virtuoze partij waarschijnlijk bedoeld was voor de prins van Coethen.
2. Hoe goed het eerste en derde deel ook zijn, je zou willen dat dit eeuwig duurde. Zo teder en vredig was hij zelfs op het orgel zelden.
3. Een lachend, schertsend, haast grijnzend slot van dit zesde muzikale universum.

Ik heb helaas tijd noch geld om die reuzenstap naar de hemel te zetten.

quote:

---

Op zaterdag 5 april 2003 19:16 schreef zodiakk het volgende:
*snif* Ik heb niemand om mee te gaan .

---

Met name de alombekende aria's zoals 'Mache dich' en 'Erbarme dich' raakten me het diepst in m'n ziel. Eveneens de koraalstukken waren, mede door de fantastische acoustiek in de kerk, een genot om naar te luisteren. Alhoewel Kennyman en ik wel een plek rechts vooraan hadden weten te veroveren, werd het luisterplezier helaas wel enigszins bedorven door 't feit dat we net voor de 'sopranenkant' van het koor zaten. Doordat we ons niet in het midden bevonden kwamen ook de solopartijen jammergenoeg niet echt goed naar voren. De bas- en sopraanzang van de solisten waren op een eminente manier gezongen, terwijl de alt helaas een beetje tegenviel. Nog een laatste puntje van kritiek; de recitatieven worden op den duur redelijk saai om aan te horen en zijn dan ook niets anders dan 'mislukte' pogingen om het Evangelie over te brengen. Maar alla, dat wist ik allang van te voren.

Al met al een magische ervaring!

quote:

---

Op dinsdag 5 maart 2002 20:08 schreef MeneerTim het volgende:
Ik waan me altijd op een begravenis als ik Bach op zet. Misschien ben ik nog iets te jong om het te waarderen, misschien is het gewoon niet 'mijn' muziek. Momenteel vind ik Mozart (over het algemeen) leuker.

---

quote:

---

Op vrijdag 11 april 2003 15:47 schreef SportsIllustrated het volgende:
Ome Sam; welk orkest, welk koor en welke solisten?

---

Thijs Kramer - dirigent.

Heleen Koele - sopraan.
Margareth Beunders - alt.
Julian Hartman - bas.
Alex Vermeulen - tenor.

...dit alles begeleid door het RBO (randstedelijk begeleidings orkest).

En het koor was samengevoegd uit diverse koren uit Bergen op Zoom.

quote:

---

Op woensdag 9 april 2003 16:05 schreef Uncle_Sam het volgende:
Nog een laatste puntje van kritiek; de recitatieven worden op den duur redelijk saai om aan te horen en zijn dan ook niets anders dan 'mislukte' pogingen om het Evangelie over te brengen. Maar alla, dat wist ik allang van te voren.

---

Ik probeer mijn bewering in het vervolg wat kracht bij te zetten. Ik wil vantevoren wel opmerken dat het mij ook een tijdje gekost heeft om de recitatieven van de Matthäus ten volle te waarderen, en de recitatieven van de laatste vijftig minuten vond ik meteen al veel sprekender en levendiger dan die in het begin. Met enkele passages uit deel II weet ik me nog steeds geen raad.

Wat het begin betreft: ik geef toe dat het moeilijk is om met een secco (= alleen door bas begeleid) recitatief enig weerwerk van substantie te bieden tegen het monumentale openingskoor van de Matthäuspassion. Misschien dat het een eerste keer dus wat schriel klinkt, en enigszins droog: "Da Jesus diese Rede vollendet hatte...". Maar meteen al als het uit de mond van de evangelist zo vol hemelse overgave klinkt "sprach er zu seinen Jüngern", weet je dat de nu volgende woorden van de Heiland afgeladen zullen zijn met mystiek onheil en angstige verwachting. Werkelijk goddelijk is het korte melisma bij "überantwortet".

Ik moet nu eten, wordt vervolgd.

quote:

---

Op zaterdag 5 april 2003 19:16 schreef zodiakk het volgende:
*snif* Ik heb niemand om mee te gaan .

---

Hopelijk volgend jaar.

Het wordt na een aantal maal luisteren wel duidelijk dat elke frase van een bepaald recitatief bewust geladen is met een bepaalde emotie, een Affekt. (De affectenleer heeft in de barok een grote rol gespeeld. Ze houdt in dat elke emotie correleert met een muzikale techniek die deze emotie opwekt bij de luisteraar.) Een goede evangelist probeert het Affekt ook met zijn intonatie over te brengen, mijns inziens. Echt goede evangelisten zijn Peter Schreier, Fritz Wunderlich, Ernst Haefliger, en van recenter datum Christoph Prégardien en Ian Bostridge.

Neem bijvoorbeeld het vervolg, na het eerste koraal van de passie ("Herzliebster Jesu, was hast du verbrochen?"). Het stuk recitatief dat nu weerklinkt "Da versammleten sich die Hohepriester und Schriftgelehrten" is enigszins jachtig en weerspiegelt enigszins het rumoer van de geschetste bijeenkomst. Even later in hetzelfde stuk zingt de tenor "Jesum mit Listen griffen und töteten". Deze woorden nu klinken weer beslist afkeurend en onheilspellend.
(Niet dat het recitatief hetzelfde is als een monotone afwisseling van een bepaalde verzameling emoties die de barokkunstenaars toevallig op voorraad hadden, trouwens. Bij Bach is er altijd sprake van een toenemende spanning in de recitatieven, dus angstig wordt angstiger, boos wordt bozer en verdriet wordt intense kwelling, naarmate de passie vordert.)

De meeste echte hoogtepunten van de Matthäuspassie zitten in de recitatieven, is mijn stellige overtuiging. Nu moet ik afwassen, zometeen deel 3.

Wat voor mij onbetwistbare hoogtepunten van de Matthäuspassion zijn, zijn stukken recitatief als:

Een van de beste stukken uit de Matthaus vind ik ook het unisono ''Was mein Gott Will, das g' scheh allzeit''. Dit wordt volmaakt ingeleid door een recitatief.

Trouwens wel gek eigenlijk dat die stukken vaak bekend zijn onder nietszeggende aanduidingen als fuga, toccata, allegro etc...

quote:

---

Op vrijdag 28 juni 2002 19:52 schreef SportsIllustrated het volgende:
Alles van Ton Koopman.

---

Heeft Koopman ook de Brandenburgse Concerten gedirigeerd?
En weet iemand of ik die opname zou moeten mijden?

Verder heb ik, op deze druilerige avond waarop er zelfs geen goede Engelse detective op TV is , BWV 542 herontdekt. , onvoorstelbaar, het klinkt inderdaad alsof het eeuwig door zou kunnen gaan.

quote:

---

Op zondag 11 mei 2003 21:37 schreef SportsIllustrated het volgende:
Verder heb ik, op deze druilerige avond waarop er zelfs geen goede Engelse detective op TV is , BWV 542 herontdekt. , onvoorstelbaar, het klinkt inderdaad alsof het eeuwig door zou kunnen gaan.

---

Overigens is er, bij EMI, een prachtige CD verschenen met vertolkingen van Bach door Albert Schweitzer.

* Currently playing: Mozart - Rondo alla Turca.

quote:

---

Op woensdag 4 juni 2003 17:18 schreef Koekepan het volgende:
Ik kan het niet meer horen, ik heb er te veel naar geluisterd.

* Currently playing: Mozart - Rondo alla Turca.

---

* Currently playing : Händel - Coronation Anthems.

* Rossini - Il Barbiere di Siviglia.

Alsjeblieft.

* Currently playing: Rachmaninoffs 25ste symfonie in G-Mineur (Hoeveel had ie er ook alweer?)

_{Deze topic wordt nu eindelijk eens interessant.}

quote:

---

Op zondag 8 juni 2003 13:16 schreef beeer het volgende:
Volgens mij is dat geen bron. Tenzij je wilt gaan beweren dat dat water omhoog valt.

* Currently playing: Rachmaninoffs 25ste symfonie in G-Mineur (Hoeveel had ie er ook alweer?)

---

* Alban Berg, vioolconcert.

Cantate BWV 86: Ich bin ein guter Hirt.
Ik wou een deel ervan kiezen maar het lukt niet.

Ik vraag me af of het uitmaakt hoeveel Bach je als kind mee hebt gekregen of je het kan waarderen of niet. Wij werden doodgegooid met de cantates maar mn broertjes talen er nu niet naar. Ik draaide het als kind al grijs.

Verder heb ik niet het hele topic goed gelezen, maar ik wou de Johannes Passion toch even melden als goede tweede. Minder lang (vinden sommige mensen misschien een pré) en sommige aria's zijn prachtig (Zerfliesse mein Herze).
En het mooiste zijn, vind ik, een paar maten uit koor 25b, het neurotische roepen van het volk dat er niet koning der Joden moet staan, maar ik heb gezegd dat ik de koning der Joden ben (met snelle fluitloopjes om het gekwetter en geneuzel van het volk te laten zien). Er zit tegen het eind een hele mooie wending, ik kan m zo snel even niet mooi muziektheoretisch verklaren maar het is zo mooi.

Hm, zou iemand de moeite nemen om het op te zoeken?

(Ik denk dat het opgegroeid zijn met Bach wel íets uitmaakt, maar het hangt ook af van de mate waarin je je muziekkeuze laat bepalen door wat anderen mooi vinden, lijkt me.)

Ik draai het vierde Schublerkoraal. Uit BWV 10. Om het af te leren.

quote:

---

Op zondag 8 juni 2003 14:02 schreef Lemijn het volgende:
Ach, opzoeken... naluisteren wat ik zei. Anders zit je ook zo tegen jezelf te kletsen.

---

Ik snap geloof ik wat je bedoelt met die wending, maar op mij maakt het niet dezelfde indruk. De aria die er aan vooraf gaat ("Eilt, ihr angefochtnen Seelen") vind ik trouwens de mooiste uit de hele passie.

quote:

---

Op zondag 8 juni 2003 14:07 schreef Koekepan het volgende:

[..]

Dat doe ik zowat het hele topic al.

---

A) Jesu, meine Freude (eigenlijk Joy of man's desiring)
B) Toccata und Fuge, BWV 565
C) Brandenburg III,1
D) Air
E) Kommt ihr tochter
F) Een ander, namelijk

Zou je het, ter bevordering van de kennis van het werk der Thomascantor, goed vinden als er verramsjte versies op de markt kwamen? BrEeZah - Bach?

Denk je dat Bach het ver zou hebben geschopt in de Wehrmacht?

En, voor de creatievelingen: componeer de cantate die Bach zou hebben geschreven ter gelegenheid van de stichting van het Duitse keizeerijk in 1871, ter gelegenheid van het uitbreken van WO I in 1914, en ter gelegenheid van de wapenstilstand in 1918. Bonuspunten zijn te vergaren door een passende Trauerode voor de bij Scapa Flow tot zinken gebrachte keizerlijke vloot te schrijven.

[Dit bericht is gewijzigd door SportsIllustrated op 08-06-2003 19:40]

Het moet natuurlijk BWV542 zijn, maar om voor een ringtoon nu een partituur te kopen...

quote:

---

Op zondag 8 juni 2003 19:35 schreef SportsIllustrated het volgende:
Welke melodie zou je het liefst als ringtone hebben?

A) Jesu, meine Freude (eigenlijk Joy of man's desiring)
B) Toccata und Fuge, BWV 565
C) Brandenburg III,1
D) Air
E) Kommt ihr tochter
F) Een ander, namelijk

---

"J.S. Bachum - Tell Her".

quote:

---

Op zondag 8 juni 2003 19:51 schreef Seborik het volgende:
Hmm, ik heb BWV 565 als ringtoon.

Het moet natuurlijk BWV542 zijn, maar om voor een ringtoon nu een partituur te kopen...

---

quote:

---

Op zondag 8 juni 2003 19:35 schreef SportsIllustrated het volgende:
ter gelegenheid van het uitbreken van WO I in 1914

---

* Now listening to: Carl Philipp Emanuel Bach - Magnificat anima mea

Typisch voor Bach zijn bijvoorbeeld de openingsmaten van de Bourrée, waarin hij de strijkers en houtblazers met een triomfantelijk thema laat inzetten, om dit meteen te herhalen met toegevoegde partijen voor pauken en trompetten. Je krijgt zin om op te springen, en zoals zo vaak bij Bach uit te roepen: dit is hét, dit is precies goed, alles wat er gezegd moest worden. Het is alsof je, zonder het te weten, ergens jeuk had, en Bach je in één moeite door attent maakt op de jeuk, en je krabt op de plek waar het nodig is.

quote:

---

Op zaterdag 14 juni 2003 14:01 schreef Koekepan het volgende:
Ik ben dus één van die mensen die het "Air" uit de derde Orkestsuite helemaal niet zo niet-om-aan-te-horen vindt.
Die hele suite is trouwens geweldig, van de euforische Ouverture met haar donderende paukenslagen tot de Gigue waarmee ze eindigt. Volgens mij is Bach nergens speelser, wereldser en uitbundiger, nergens zo katholiek als het ware, dan in de suites, waar werkelijk elke maat krioelt van de ideeën.

Typisch voor Bach zijn bijvoorbeeld de openingsmaten van de Bourrée, waarin hij de strijkers en houtblazers met een triomfantelijk thema laat inzetten, om dit meteen te herhalen met toegevoegde partijen voor pauken en trompetten. Je krijgt zin om op te springen, en zoals zo vaak bij Bach uit te roepen: dit is hét, dit is precies goed, alles wat er gezegd moest worden. Het is alsof je, zonder het te weten, ergens jeuk had, en Bach je in één moeite door attent maakt op de jeuk, en je krabt op de plek waar het nodig is.

---

Ik heb de Suites ook altijd de meest levendige werken gevonden, meer nog dan de Brandenburgse Concerten. Al zitten de Franse suites misschien (het is onvergelijkbaar) net zo vol met ideeen als de Orkestsuites.

Verder lof voor uw Reviaanse metaforiek.

Overigens:
http://www.abc.net.au/rn/relig/enc/stories/s202902.htm

quote:

---

Op zondag 8 juni 2003 19:35 schreef SportsIllustrated het volgende:
Welke melodie zou je het liefst als ringtone hebben?

A) Jesu, meine Freude (eigenlijk Joy of man's desiring)

---

Das dan meteen mijn keuze, maar dan moet ie wel polyfoon zijn, want met alleen de hoge melodie heb je het snel gehad

quote:

---

Op zaterdag 14 juni 2003 13:12 schreef beeer het volgende:
* Now listening to: Carl Philipp Emanuel Bach - Magnificat anima mea

---

Een aanrader dus.

Ik kan het moeilijk in woorden uitleggen dus laat ik het zo stellen:

Bachs Magnificat:

Bachs Magnificat:

Let op het norse gelaat van vader Bach en de ondeugende boeventronie van zoonlief - zo ook hun Magnificats. Ik vermoed dat we het hier maar op pubergedrag moeten houden. Van Carl natuurlijk, hoewel vader daar ook best wel wat van kan.

_{PS. Ik wil je wel een 'voorbeeld' bestandje - of meerdere - sturen via Irc. Daar zit ik nu naar een stoffige leegte geniale uitspraken te staren.}

quote:

---

Op dinsdag 1 januari 2002 22:14 schreef Ringo het volgende:
Ik heb de afgelopen weken mijn eerste voorzichtige schreden gezet op het pad dat Johan Sebastian Bach voor ons heeft uitgestippeld. Grootse muziek, maar daarmee vertel ik niets nieuws.
Ik heb Boek 1 van De Goedgehumeurde Piano in mijn bezit, gespeeld door Edwin Fischer (opnamen uit de jaren '30), en de zes suites voor violoncello, gespeeld door Henk van Twillert op een bariton-saxofoon. Beetje vreemd, geloof ik, maar wel lekker.

Graag zou ik van kenners, liefhebbers en andere nieuwsgierigen willen horen wat de mooiste, interessantste, meest geniale muziek is die de heer Bach heeft gecomponeerd.

Overigens: een voorspoedig nieuw jaar iedereen.

---

quote:

---

Op zaterdag 14 juni 2003 22:35 schreef Toet het volgende:

[..]

"Jesu, joy of man's desiring" is, als ik het goed heb, "Wohl mir dass ich Jesum habe".

Das dan meteen mijn keuze, maar dan moet ie wel polyfoon zijn, want met alleen de hoge melodie heb je het snel gehad

---

Maar hoe heet het nummer die als titel-song is gebruikt voor "Er was eens de mens"?

http://www.stormpages.com/colargol/

quote:

---

Op woensdag 25 juni 2003 16:06 schreef Seborik het volgende:
BWVW 565 Toccata en Fuga in D Mineur.

---

quote:

---

Op woensdag 25 juni 2003 00:13 schreef Toet het volgende:
Dan zat ik ernaast, excuses

---

Overigens:
http://www.cello.org/Newsletter/Articles/angst.htm

quote:

---

Op maandag 7 januari 2002 23:10 schreef OllieA het volgende:
Ik kan het niet zo fraai verwoorden als Koekepan, maar ik ben echt helemaal stuk van:
Weihnachts-Oratorium BWV 248; Philippe Herreweghe
Mass in B minor BWV 232; Orkest van de 18e eeuw, F Brüggen
Matthäus Passion BWV 244; Nikolaus Harnoncourt
The Partitas door Glenn Gould,
De Vioolsonates BWV 1014,1015,1016
en ach, de cantates, het zijn er zoveel... BWV 106...

---

En wat betreft de orgelwerken:

BWV 565. Waarschijnlijk het beroemdste orgelwerk aller tijden. Zoals al eerder opgemerkt, wordt de authenticiteit betwijfeld.
Meer nog dan de andere orgelwerken, is deze compositie afhankelijk van de organist. Door een schijbaar gebrek aan structuur, kan het in handen van een onbekwame tot een janboel uiteenvallen. Maar als een goed organist het recht doet, dan blijkt dat het een zelfs voor Bach uitzonderlijk werk is. De toccata is dan van een geniale oerkracht, het begin van de fuga is subliem, en het contrast tussen de ijlste passages en de met doodshaast bespeelde diepste registers verbazingwekkend. Peter Hurford en Piet Kee zijn zulke organisten.

BWV 538. Van een iets latere datum dan het voorgaande werk; maar het begin is minstens even bevlogen, van een bij tijd en wijlen bijkans griezelige virtuositeit en overwicht. Na al die vaart moet je aan de fuga even wennen: die begint haast moerasachtig.

BWV 741, Ach Gott von Himmel. Hoewel Bach (die nog erg jong was) zich hier af en toe vergaloppeert (soms is hij dermate inventief, dat hij onmogelijk wordt), is dit toch een fantastisch stuk - sterker nog, juist door die bravoure is het onvergetelijk. Let op de chromatiek!

BWV 542. In de voorgaande bladzijden al geroemd. Niet voorbeeldig, maar volmaakt. Bijna twintig minuten lang, maar aan het einde ben je verbaasd dat het nu al afgelopen is: hij had eeuwig door kunnen gaan.

En nu ga ik eens werkelijk drinken. .

quote:

---

Op zondag 8 juni 2003 22:59 schreef Koekepan het volgende:

[..]

Die is er al. BWV 19, "Es erhub sich ein Streit".

---

Overigens heb ik van de week BWV 911 in een briljante uitvoering gehoord, naar ik meen van Walcha. Met name het tweede subject van de fuga is bij hem van een haast vermetele kracht.

Misschien wordt hij wel door Jon Schaffer van Iced Earth gepolst als nieuwe zanger

quote:

---

Op zaterdag 5 juli 2003 22:18 schreef SportsIllustrated het volgende:
Oh. Excuses aan de heer Toet, ik citeerde uit mijn hoofd een passage die ik een tijd geleden gelezen had. .

---

On topic: laatst kwam ik dit linkje tegen, een analyse van de fuga's van "Das Wolhtemperirte Clavier". Vooral de analyse van de fuga in C#-mineur is fascinerend. Ik weet niet hoeveel van die theorie op waarheid gebaseerd is, maar interessant is het wel: http://jan.ucc.nau.edu/~tas3/wtc.html

Ik heb nog niet een globaal beeld van het hele werk, heb het nog niet geheel opgenomen, maar, onder andere, het Gratias agimus tibi, het Sanctus en het Dona nobis pacem zijn gewéldig, echt geweldig. Zoals in het bijgeleverde boekje staat, 'Mighty structures rise on the foundation of this linear opening theme - architecture such as we are only to encounter again in the fugues of the Gloria, Credo, the "Dona nobis pacem", which...', etc.

quote:

---

Op zaterdag 19 juli 2003 18:37 schreef Meneer_Aart het volgende:
Van de week de Mass in B-minor aangeschaft.

Ik heb nog niet een globaal beeld van het hele werk, heb het nog niet geheel opgenomen, maar, onder andere, het Gratias agimus tibi, het Sanctus en het Dona nobis pacem zijn gewéldig, echt geweldig. Zoals in het bijgeleverde boekje staat, 'Mighty structures rise on the foundation of this linear opening theme - architecture such as we are only to encounter again in the fugues of the Gloria, Credo, the "Dona nobis pacem", which...', etc.

---

quote:

---

Op maandag 21 juli 2003 16:54 schreef SportsIllustrated het volgende:

[..]

Ik heb de Hohe Messe nu zeven jaar, en hoewel ik mezelf niet voor sloom houd, ontdek ik er altijd weer twintig nieuwe dingen per minuut in. Het Sanctus heeft me al uit menig afgrond gehaald. En dan is de uitvoering die ik heb, nog niet het absolute zenith.
Wie zijn de uitvoerenden bij jouw opname?

---

Ik heb hem nu aan een paar vrienden laten horen, en die vonden het 'te bombastisch' . De barbaren.

quote:

---

Op zondag 17 augustus 2003 11:01 schreef Koekepan het volgende:
Juist. Net zoals het interessant is (ik noem maar een voorbeeld).

---

De 2e partita voor viool in D klein is trouwens in zijn geheel onbevlekt. Alleen Bach kan je een hele gordel betoverende dansen schenken bij wijze van voorbereiding - voorbereiding op de Ciacona, waarvan Spitta zei

''From the grave majesty of the beginning to the thirty-second notes which rush up and down like the very demons; from the tremulous arpeggios that hang almost motionless, like veiling clouds above a dark ravine... to the devotional beauty of the D major section where the evening sun sets in a peaceful valley: the spirit of the master urges the instrument to incredibe utterances. At the end of the major section it sounds like an organ and sometimes a whole band of violins is playing.
...This Ciacona is a triumph of spirit over matter such as even Bach never repeated in a more brilliant manner.''

Wie zich trouwens in Bach wil verdiepen maar niet weet welke opvattingen daartoe het best geschikt zijn, kan kijken op
http://www.bach-cantatas.com

waar de verschillende uitvoeringen van zijn werken worden besproken. Het oordeel is meestal juist.

www.sietzedevries.nl

Hij brengt zoveel passie in de muziek, en speelt geweldig goed.

[Dit bericht is gewijzigd door Seborik op 04-09-2003 22:26]

Vooral de toccata heeft indruk gemaakt, voor de fuga moet ik denk ik nog iets meer de tijd nemen. Ik ben zeer langzaam in dat soort dingen, misschien moet ik de partituur maar even opzoeken om er voor te zorgen dat ik minder snel verdwaal.

quote:

---

Op zaterdag 6 september 2003 00:09 schreef LQ_Jones het volgende:
Maak je geen zorgen Toet, fuga's zijn nou eenmaal moeilijk als je er nog niet in thuis bent, wat al die arrogante kwasten verder ook mogen beweren.

---

Ik denk dat ik maar eens een elektrische piano moet kopen ofzo.

quote:

---

Op zaterdag 6 september 2003 00:09 schreef LQ_Jones het volgende:
Maak je geen zorgen Toet, fuga's zijn nou eenmaal moeilijk als je er nog niet in thuis bent, wat al die arrogante kwasten verder ook mogen beweren.

---

Na al die vaart moet je aan de fuga even wennen: die begint haast moerasachtig.

Over de voornoemde Hohe Messe: Let op hoe, in het orkesttussenspel van het eerste Kyrie, alle gekweldheid uit het thema verdwijnt, doordat het mineur-thema in majeur wordt gebracht. Een fantastisch contrast.

''Vater Unser'', BWV 636

''An Wasserflussen Babylon'', 653b

Driewerf .

quote:

---

Op zondag 12 oktober 2003 03:42 schreef Koekepan het volgende:
Zijn er trouwens nog meer mensen die de Franse Suites boven de Partita's stellen, of ben ik gewoon een psychopaat?

---