Ik heb Boek 1 van De Goedgehumeurde Piano in mijn bezit, gespeeld door Edwin Fischer (opnamen uit de jaren '30), en de zes suites voor violoncello, gespeeld door Henk van Twillert op een bariton-saxofoon. Beetje vreemd, geloof ik, maar wel lekker.
Graag zou ik van kenners, liefhebbers en andere nieuwsgierigen willen horen wat de mooiste, interessantste, meest geniale muziek is die de heer Bach heeft gecomponeerd.
Overigens: een voorspoedig nieuw jaar iedereen. 
Achter deze vrij Duitse naam gaat een Nederlander schuil die zo een beetje alle clavecymbelwerken van Bach heeft uitgevoerd.
Het meest geniaal is toch denk ik wel het "Musikalisches Opfer", waarin Bach de ene zesstemmige ricercar na de andere Fuga uit zijn mouw schudt.
Meest ontroerend (hoewel ik bij een heleboel van zijn composities letterlijk kippevel krijg) vind ik de Hohe Messe, maar als ik het per onderdeel beschouw vind ik tot nu toe de sinfonia uit cantate BWV 12 het allermooist.
Crevice is... but security isn't.
Zijn broer (Karl Emanuel geloof ik) heeft ook een paar leuke werkjes.
quote:euh... welke van zijn toccata's bedoel je eik?
Op dinsdag 01 januari 2002 22:43 schreef Dagootje het volgende:
Tocata and Fugue. (met die orgel ja).Zijn broer (Karl Emanuel geloof ik) heeft ook een paar leuke werkjes.
Carl Philip Emanuel was overigens een van zijn zoons.
Net als Johann Christian Bach.
En PDQ Bach is een Amerikaan die (heel kunstige) parodieën op klassieke muziek maakt.
Crevice is... but security isn't.
quote:Je hebt gelijk. (!) Zoek op kazaa of napster maar op toccata and fugue en je weet welke ik bedoel. De bekendste dus (wijsneus.).
Op dinsdag 01 januari 2002 22:46 schreef heijx het volgende:[..]
euh... welke van zijn toccata's bedoel je eik?
Carl Philip Emanuel was overigens een van zijn zoons.
Net als Johann Christian Bach.En PDQ Bach is een Amerikaan die (heel kunstige) parodieën op klassieke muziek maakt.
Anyway, ik heb de Brandenburg concertos o.l.v. Karl Richter en de 6 cello suites met Pablo Casals.
Ik zoek eigenlijk mooie uitvoeringen van de orchestral suites (ja met o.a. Air 
)
)Verder vind ik ook de Cello prelude in D erg mooi.
Het gelijkzwevendgestemde klavier is natuurlijk geweldig maar ik kan niet alles waarderen. Misschien als je meer van contrapunt hoort en snapt, dat het dan wel lukt. De meeste stukken zijn mooi en er zijn enkele uitschieters maar die zijn bijna altijd persoonlijk heb ik gemerkt. Toch is fuga nr. 7 van tweede boek niet onvermeld te laten.
Het orgelstuk Passacaglia und Fuge in C-mineur, BWV 582. Vandaag leren kennen. Alsof God veertien minuten de hemelpoort open heeft laten staan.
Dubbelconcert BWV 1043, ik weet eventjes de toonsoort niet uit het hoofd, voor twee violen. Het tweede deel is van een ongekende ontroerende schoonheid.
De Mis 'Hohe Messe' in B-mineur, BWV 232, is een kathedraal van een werk, van de oceaan van grote plechtigheid die het eerste Kyrie is, via het etherische Christe, het exuberante Gloria in excelsis deo, het majestueuze Gratias agimus tibi, het contemplatieve Qui tollis peccata mundi en het orgastische Cum sancto spiritu kom je langzamerhand in een domein dat vroeger alleen de goden gekend moeten hebben: het Crucifixus laat je diep wegzakken in de diepste ontroering die je ooit gevoeld hebt, om in de seconde stilte die dan volgt het wonder van de wederopstandig te ervaren, en daarna in jubel uit te barsten in 'Et resurrexit', daarna volgt na twee bezonnener gedeelten en het uitgelaten 'Et expecto resurrectionem' de absolute climax van het werk: 'Sanctus', bestaande uit twee delen: een op muziek gezet orgasme dat drie minuten duurt en een fuga (ahw een vrije vorm van de canon) op de tekst (houd die erbij!) 'pleni sunt coeli et terra gloria eius', waarbij onder het gloria de muziek steeds schijnt weg te lopen, als het ware drie stapjes vooruit naar de heerlijkheid. Als je denkt dat Bach nu wel genoeg koorgeweld heeft laten horen, heb je buiten zijn briljante 'Osanna in excelsis' gerekend dat na het ingetogen en prachtige 'Benedictus' nog maar eens in zijn geheel wordt herhaald. Waarna je duizelig van zoveel schoonheid en ontroering reeds diep in jezelf bent weggezonken. Dan volgt het diep treurige 'Agnus dei', waarna het werk afsluit met een bijna volledige reproductie van het majestueuze Gratias agimus tibi, op de alleszeggende tekst 'Dona nobis pacem' (Geef ons vrede). Deze ervaring kent zijn gelijke niet.
De cantates zijn alhoewel kleinschaliger vaak ook geweldig. Lees de tekst erbij! Ik kan je nog niet veel aanraden want ik ken nog maar enkele tientallen van deze gemiddeld 20 minuten durende juwelen, maar deze moet ik vermelden: BWV 5 (de eerste aria kiest het luchtruim), BWV 6 (het openingskoor raakt je op een ongewone manier, na een fugaal gedeelte keert het terug), BWV 51 (het bekende 'Jauchzet Gott in allen Landen', eentje waarin sopraan en de trompet de hoofdrollen voor zich nemen en die je voor de rest van de dag goed stemt), BWV 80 (glorieus, briljant, zet zich vast in je geheugen), BWV 147 (het openingskoor is glorieus, de laatste aria ook en de beide koralen lijken zich in de eeuwigheid uit te strekken en duren desondanks slechts enkele minuten), BWV 201 (bij het openingskoor kun je wel springen van vreugde, de aria's zijn enorm diep gevoeld en het hele werk is gewoon enorm pakkend). In dezelfde stijl zijn ook het Kerstmisoratorium, zeker de gedeelten 1 en 2 en het slot van nr. 6, en het Paasoratorium (BWV 248 en 249 resp.).
Verder kan ik je aanraden om de zes cellosuites nog eens goed te beluisteren, want er zit goud in. De laatste is echt te goed voor woorden. Hetzelfde geldt voor de uit dezelfde tijd stammende zes sonata's en partita's voor onbegeleide viool (dus niet die voor viool en clavecimbel, die ook wel aardig zijn trouwens), ook wonderen.
De Goldbergvariaties had je al aangeraden gekregen zag ik. De beide authentieke passies moet je ook eens beleefd hebben, wel met de tekst erbij dan. De zes Brandenburger concerten zijn ook niet te versmaden, maar naar mijn smaak zijn ze toch een rang minder dan al het voorgaande. De vier orkestsuites zijn dan weer beter.
quote:Zet dan even het BWV-nummer erbij, want bedoel je nu BWV 565 of misschien BWV 555?
Op dinsdag 01 januari 2002 22:43 schreef Dagootje het volgende:
Tocata and Fugue. (met die orgel ja).
quote:De beroemde is dacht ik BWV 565, de authenticiteit ervan wordt trouwens betwijfeld.
Op woensdag 02 januari 2002 01:18 schreef Seborik het volgende:[..]
Zet dan even het BWV-nummer erbij, want bedoel je nu BWV 565 of misschien BWV 555?
quote:Inderdaad, die in D-mineur, maar die andere vind ik beter, tenminste een andere toccata en fuga, weet het bwv nummer niet uit m'n hoofd. 555 was slechts een voorbeeld.
Op woensdag 02 januari 2002 01:20 schreef Koekepan het volgende:[..]
De beroemde is dacht ik BWV 565, de authenticiteit ervan wordt trouwens betwijfeld.
quote:Ze schijnen allemaal beter te zijn. Wat ik begreep is dat de authenticiteit ervan voornamelijk wordt betwijfeld omdat-ie niet goed genoeg is.
Op woensdag 02 januari 2002 01:21 schreef Seborik het volgende:
Inderdaad, die in D-mineur, maar die andere vind ik beter.
.
Heb al Bach's orgel- en clavecimbelmuziek op cd. Verder ook nog veel van zijn orkestsuites e.d. en ook veel koorwerken.
Van een iets andere aard en wat ik eigenlijk gisteren pas ontdekte was het volgende: in het kerstmisoratorium (BWV 248) hoor je vlak na de opening (vijfde beweging van het eerste deel) en helemaal aan het eind (laatste beweging zesde deel, in een schitterende setting overigens) het zgn. 'passiekoraal', het koraal gecomponeerd door Hassler dat in Bachs muziek in totaal meer dan tien keer opduikt (welgeteld vijf keer in de Mattheuspassie en nog een aantal keer in de cantates) en elders altijd verwijst naar Jezus' kruisiging. Het is waarschijnlijk dat dit bedoeld is als een voorbode van Jezus' lijdensweg en uiteindelijke kruisiging. Als je je dit soort dingen realiseert werkt die muziek nog eens dubbel zo sterk (althans als je een zacht ei bent).
Wel heb ik mij als raswetenschapper (
) alvast verdiept in de betere uitvoeringen van Bach (althans, beoordeeld door anderen) om een beetje beslagen ten ijs te komen. Ik weet eigenlijk niet of-tie al genoemd is, maar The J.S. Bach Home Page is érg goed voor dat soort navors-zaken (en andere).
quote:Jij hebt de humor uitgevonden, dat zien we meteen.
Op zaterdag 05 januari 2002 20:05 schreef googoodoll het volgende:
hoi ringo.... STARR!
hahaha
quote:gut volgens mij heb je dan toch echt 2 of soms wel 3 saxen nodig om ook twee- of drieklanken te kunnen spelen.
Op zaterdag 05 januari 2002 01:08 schreef Ringo het volgende:
de Cello Suites op bariton-sax.
Ben trouwens wel benieuwd hoe het klinkt.
Gewoon op cello is de uitvoering van Anner Bijlsma de mooiste die ik ken (zijn 2e opname, hoewel de 1e ook erg mooi is), maar ik ben er nog niet helemaal van overtuigd dat ik geen mooiere kan vinden, ben nog op zoek naar de versies van Julias Berger, Jaap ter Linde en Peter Wispelwij.
ik ben trouwens ook nog op zoek naar een goede uitvoering op basgitaar 
zijn luitsuites vind ik trouwens ook erg mooi.
Verder zijn de Swingle Singers nog niet genoemd, hoewel ik ze zelf niet zo goed vind hebben ze toch leuke bewerkingen van Bach's muziek gemaakt.
Weihnachts-Oratorium BWV 248; Philippe Herreweghe
Mass in B minor BWV 232; Orkest van de 18e eeuw, F Brüggen
Matthäus Passion BWV 244; Nikolaus Harnoncourt
The Partitas door Glenn Gould,
De Vioolsonates BWV 1014,1015,1016
en ach, de cantates, het zijn er zoveel... BWV 106...
That makes you
What you are
