Ik ben verdrietig
. Ik ben nu ruim twee weken in de weer met Dikke Bertha. Ik weet het, ze is oud (bijna 7) maar het doet toch pijn als je voelt dat een ziek beestje het niet gaat halen. We zijn al een aantal keren bij de dierenarts geweest. Het begon met blaastonsteking, toen diarree en zo maar ineens kon ze haar achterpootjes niet goed meer gebruiken. De dierenarts vermoedde gebrek aan vitamine C doordat ze niet goed meer at. Sinds die tijd staan we elke dag ruim een half uur eerder op om haar te voeren met speciaal voer, water, vitamine C (tabletjes, fijngestampt en opgelost in water). Het wordt niet beter... Het vreemde is dat ze wel alert is, haar ogen staan helder en glanzend, haar vacht is mooi zacht. Ze wil alleen niet zelf eten en haar achterpootjes willen niet. Een week geleden gingen we weer naar de dierenarts en ik dacht echt dat het de laatste keer was, had voor mezelf al afscheid van haar genomen, foto gemaakt. De dierenarts wilde het echter toch weer proberen, ze heeft er een half uur in de couveuse gelegen (wist niet eens dat dat er was...) en een flinke shot vocht, voer en vitamine C gehad. Maar het wil maar niet... De dierenarts raadde me aan een bepaald tijdspad voor onszelf in te plannen en als ze dan nog niet beter was...
Elke ochtend sta ik op en ben bang dat ze er dan niet meer is.
Vanochtend riep mijn vriend me, ik dacht dat was het dan... kom ik beneden, is er een andere cavia overleden. Toos, ons boegbeeld, ons stoere herrieschopster, de enige cavia die ik kende die lenig was, sprong ondanks haar bijna 6 jaar nog als een hinde door de kooi, werd aanbeden door het hokgenote Mathilde (die nu alleen is
). Hoe kan dit!!!
Oké, het viel me gisteren op dat ik wanneer ik met lekkere witlof aankwam Toos iedere keer moest roepen omdat ze dan achterin haar hokje lag te slapen, maar als ze dan kwam aangehuppelt ging het toch echt weer des Toos (tafelmanieren, dûh...). Toos was al ruim een jaar magertjes, sliep af en toe als een blok. Ze had het echt naar haar zin met haar hartsvriendinnetje. Ik zei altijd: als ze gaat dan hoop ik dat het in haar slaap is. Dat is nu gebeurd maar mijn hemel, ik mis haar zo... Je kon haar altijd kusjes geven op haar neus dan liep ze altijd naar achteren en schudde zich af alsof we ik weet niet wat waren maar kwam daarna net zo hard weer naar voren lopen. 's-Avonds 'keek' ze ons naar bed, in het donker viel ze altijd op door haar witte neusje, aandacht trok ze door met een WC-rolltjes te zwaaien en te gooien (ze hield van herrie maken). Nu kijk ik in haar kooi en zie alleen haar vriendinnetje die vanochten tegen haar aanlag, een half gesloopt grasbolletje en een afgekloven WC-rol, rust zacht lieve Toos.
Dikke Bertha leeft nog, maar voor hoe lang, straks is ineens mijn veestapel gehalveerd en hoe moet het met Mathilde nu haar dikke vriendin er niet meer is
RIP Toosje
Dikke Bertha