quote:

JARENLANG kenden wij Johan Vlemmix als de oranjekomiek. Altijd in de buurt als de Oranjes wat te vieren hadden en bij Te land, ter zee en in de lucht grappig klungelend met het startpistool. Maar de 47-jarige Eindhovenaar is minder onschuldig dan hij lijkt: in de jaren tachtig belandde hij in de gevangenis wegens een levensgevaarlijke wapenverzameling, de grootste ooit in Nederland aangetroffen. „Ik kan met mijn ogen dicht elk wapen ter wereld in elkaar zetten.” Dit is de biecht van Johan Vlemmix. „Als ik bij de RVD had gewerkt had ik mezelf nooit bij de Koningin toegelaten…”

KONINGSHUIS-KOMIEK BIECHT VERBODEN WAPENBEZIT OP

HET DUBBELLEVEN VAN Johan Vlemmix

„Als ik bij de Koningin was, dacht ik altijd moest eens weten’”
„ALS IK DE RVD WAS GEWEEST, HAD IK MIJZELF NOOIT BIJ BEATRIX TOEGELATEN”
„Mijn strafblad heeft mijn carrière in de weg gestaan”

Tien jaar lang bevond hij zich dicht in de buurt van onze Koninklijke familie. Koningin Beatrix en Máxima lachten altijd vriendelijk naar hem, en met zijn Oranjeartikelen, liedjes en zelfs de bouw van een mini Paleis Soestdijk veroverde hij de status van Grootste Oranjefan van Nederland. Nu maakt Johan Vlemmix schoon schip. „Ik heb altijd over dit verhaal gezwegen.”

Showbizzgrapjas Johan Vlemmix pakt een zwart mapje uit zijn tas: „Dit is de portefeuille met mijn verleden. Waar ik ook ga, die draag ik altijd bij mij.” Op tafel legt hij het krantenartikel uit 1981 waarin wordt gerept over ’de 22-jarige J.V.’, de foto’s van zijn verblijf in Amerika en het ’Bewijs van ontslag’ uit de gevangenis, een herfstdag in 1985. Hij schuift de papieren naar mij toe. „Je mag alles gebruiken.” Hij zucht diep: „Ik heb geen spijt, maar ik wil het nu wel graag opbiechten…”

Twee jaar geleden kreeg Johan Vlemmix het bewuste krantenknipsel toegestuurd. „Toen ik zag wat er in de envelop zat moest ik wel even slikken. Het bleek afkomstig van een hele goede bekende die zonder geld zat. Hij wilde wereldkundig maken dat ik die 22-jarige Eindhovenaar was die in het betreffende artikel wordt genoemd. Tenzij ik over de brug kwam.” Helaas voor de chanteur was Johan niet van plan om zich te laten afpersen. ’Je doet maar’ liet hij de man in kwestie weten. En dat deed hij... Al gauw werd Johan door de hele vaderlandse pers gebeld. Of het waar was wat die man beweerde. „Ik heb het glashard ontkend, en ik werd geloofd. Wie zou dit achter de man zoeken die Nederland afreisde met de lookalike van Máxima, die een Wuppie-lied opnam en daarmee moeilijkheden kreeg en de vaste komische scheidsrechter van Te land ter zee en in de lucht speelde.”

Rasoptimist
Hij zucht: „Afgelopen week kwam het verhaal opnieuw boven drijven. Een man die destijds bij mij in de gevangenis heeft gezeten doet ergens op internet zijn verhaal. Al klopt er, los van het feit dat ik dus ooit heb gezeten, helemaal niets van. Zo zou ik in de cel diverse malen zelfmoord hebben willen plegen. Nou ik kan je verzekeren, als iemand dat niet zal doen dan ben ik het wel. Ik ben een rasoptimist.”

Maar diep in zijn hart wist Johan dat de waarheid ooit boven water zou komen. „Die wetenschap heeft altijd als een zwaard boven mijn hoofd gehangen.”

En aangezien hij momenteel toch al schoon schip aan het maken is en al zijn Oranjespullen verkoopt, dan maar meteen helemaal goed. Weg met die geheime last die al 25 jaar op zijn schouders drukt…

Benadrukt: „Alles wat ik vanaf 1995 met het koningshuis heb gedaan, is altijd oprecht geweest. Bijna tien jaar lang heb ik mij met de Oranjes beziggehouden. Het was echt een passie, echt gemeend. Een foto van WillemAlexander in zijn blote kont zou ik nog hebben verscheurd.

Hoeveel geld ik er ook voor zou hebben gekregen. Dit jaar heb ik zelfs nog voor de Koningin mogen zingen. En ik speelde in de tv-commercial voor de jubileummunt, uitgegeven door de Staatsmunt. Daar ben ik supertrots op. Maar als de toenmalige BVD mij beter had nagetrokken… Let wel, ik ben nooit vuurwapengevaarlijk geweest, maar ik had het wel kúnnen zijn.”

Johan herinnert zich die donderdag de tiende december in 1981 nog als de dag van gisteren. „Het was gewoon overdag en ik was wat in mijn winkel in tweedehands spulletjes aan het rommelen. Opeens vielen er zo’n zes zwaarbewapende agenten binnen en in no time lag ik op de grond, met mijn handen geboeid op de rug. In totaal zaten er dertig agenten op de zaak.” Een werknemer had uit jaloezie de omvangrijke wapenverzameling van zijn baas verraden…

Met het verzamelen van wapens was Johan al op zijn veertiende begonnen. En zoals wel vaker bij hem het geval is, was ook deze hobby een beetje uit de hand gelopen. „Als ik iets doe wil ik de beste zijn. Maar deze verzameling was inderdaad niet helemaal normaal.

Ik ben begonnen met het verzamelen van granaten, maar ook helmen. Wat ik ook deed was blikken oorlogsvoedsel leegeten. Die eet ik trouwens nog wel eens. Ik heb nog steeds 25.000 voedselpakketten liggen, overtollige voorraad die ik destijds van het leger heb opgekocht. Op het laatst had ik zelfs een magnumautomaat met telescoopvizier, anti-tankwapens en ontmantelde explosieven liggen.” Over de herkomst van de wapens, weidt hij na al die jaren nog altijd liever niet uit: „Ik weet nog steeds hoe je eraan kunt komen”, draait hij om het antwoord heen.

Gratie
Twee dagen zat de toen 22jarige Johan op het bureau waarna hij weer mocht vertrekken. De uitspraak volgde drie (!) jaar later: vier maanden gevangenis waarvan drie maanden voorwaardelijk, met aftrek van twee dagen. 28 Dagen in totaal dus. Johan schudt zijn hoofd: „Het duurde vier jaar voordat ik in een cel terecht kon. Ja ongelofelijk hè. Inmiddels had ik mijn eerste echtgenote getrouwd, was vader geworden van mijn dochter Angela en was ook weer gescheiden.” Lacht: „Ik heb toen nog gratie gevraagd aan de Koningin, maar die is afgewezen.”

Twaalf dagen vóórdat hij zich in 1985 bij de poorten van gevangenis Ter Peel in het Limburgse dorpje Sevenum moest melden, vertrok hij naar Amerika. „Ik had niet de behoefte iedereen te vertellen dat ik nog een straf moest uitzitten. En al helemaal niet waarom. Daarom zei ik tegen iedereen dat ik een tijdje naar Amerika ging.” Daar aangekomen regelde hij dat iedereen thuis zou geloven dat hij er ook daadwerkelijk zat. „Ik had ansichtkaarten gekocht in Beverly Hills en een hotelmedewerker zo ver gekregen iedere week een paar van de door mij beschreven kaarten te posten. Zo leek het net alsof ik echt in de VS zat!”

Johan vond het zowaar gezellig in de gevangenis. „We hadden een kienavond, een voetbalavond, een filmavond… En overdag knapte ik in Asten een schooltje op.”

Vervolgt: „Iedereen was ook keiaardig tegen mij. Altijd geweest. Toen ik in 1981 die twee dagen op het politiebureau zat, kwam er nog een agent mijn cel binnen met alle krantenknipsels over de inval. ’Kijk eens, je hebt de krant gehaald!’ riep hij enthousiast. Ik was zelfs op het nieuws.”

Nadat hij zijn straf had uit gezeten, had hij helemaal niets. Johan pakte alles aan. Begon opnieuw een tweedehandswinkel, ging auto’s verhandelen en begon een artiestenbureau. „Ik verhuurde mijzelf als clown, goochelaar, cameraman, accordeonspeler… Het leek alsof ik zelf speelde, maar in werkelijkheid zat er een floppydisk in de accordeon. Niemand heeft dat ooit gemerkt. Iedereen vond het leuk. Met filmen had ik het meeste werk. Ik had zo’n VHS schoudercamera. Ik kon niet monteren, dus aan het einde van de avond gaf ik de band af. Nooit één klacht gehad.” Gebaart: „Toen ik het druk kreeg met WillemAlexander en Emily, wilde ik geen autohandelaar meer zijn. Die hebben toch altijd een beetje een louche imago. Ik kon het mij permitteren om te stoppen omdat ik intussen wat onroerend goed had gekocht. Daar kwam geld uit dus ik kon me helemaal op mijn passie storten.”

Hij kijkt me aandoenlijk aan: „Ik wilde alleen nog maar mensen blij maken. Dat is al van kinds af aan mijn levensdoel.”

Er komt een telefoontje tussendoor. Nadat Johan heeft opgelegd: „Of ik wil meedoen aan een parodie op het programma Sterren dansen op het ijs.” Hij schudt zijn hoofd: „Vroeger zou ik hebben staan juichen, maar de tijd dat ik camerageil was is voorbij. Aan zulke dingen doe ik niet meer mee. Ik ga mij helemaal terugtrekken uit de showbizz.”

Zwijgt even en vervolgt dan: „Door mijn strafblad heb ik eigenlijk nooit bekend willen worden. Het heeft mijn BN’erschap absoluut in de weg gestaan. Op een gegeven moment wilde ik meedoen met de verkiezingen en dan minister van Feest worden. Maar dat heb ik niet doorgezet. Met mijn verleden was ik toch nooit ver gekomen. Een lijsttrekker met een strafblad kan niet.”

Maar de RVD en AIVD hebben ook al die jaren nooit iets door gehad. Die hebben toch redelijk geblunderd…
„Weet je, ik wil over niemand kwaad spreken. Het is natuurlijk een beetje dubbel. Toen ik meedeed aan de verkiezingen heb ik van de overheid beveiliging gekregen.

Sterker nog, dezelfde mannen die Willem-Alexander en Máxima tijdens hun tour hebben beschermd, kreeg ik tijdens mijn politieke dagen mee. Ze zijn altijd heel aardig voor mij geweest. Maar ik heb altijd in mijn achterhoofd ’jullie moesten eens weten’.”

„Mijn verleden verleden hing altijd als een zwaard boven mijn boven hoofd”

Dus als ze hun research goed hadden gedaan…
„Het is natuurlijk wel raar. Als ik hen was had ik het risico niet genomen. Kijk, ik was niet vuurgevaarlijk, maar ik hád het kunnen zijn. Ze hebben mij onderschat. Ik bén ook de onschuld zelve, maar het had anders kunnen zijn.” Hij herhaalt: „Als ik bij de RVD had gewerkt, had ik mezelf niet bij de Koningin toegelaten.”

quote:

De toekomst van Johan Vlemmix

Johan Vlemmix is zich er terdege van bewust dat zijn biecht op deze pagina veel stof zal doen opwaaien. „Ik moet toegeven dat toen ik het verhaal zwart op wit las, ik het heel erg confronterend vond. Maar het ís gewoon niet te romantiseren; dit zijn de feiten. Ik vind het vooral lullig voor de Koningin, ik breng haar in een moeilijk parket terwijl zij er in feite niets aan kan doen. Het is nu net of ik een lange neus naar haar trek, maar dat is absoluut niet mijn bedoeling. Ik heb zeer veel respect voor haar. Al zou ik, als ik alles zou mogen overdoen, precies hetzelfde hebben gehandeld. Ik heb immers nooit misbruik gemaakt van mijn wapenkennis.”

Zijn toekomstplannen zullen afhangen van hoe er op dit verhaal zal worden gereageerd. „Veel mensen zullen van verbazing van hun stoel vallen. Personen uit de zakenwereld, uit de tv-wereld... En dat zal zeker invloed hebben. Ik weet immers hoe het werkt; vandaag ben je de held en morgen schieten ze je neer”, zegt Johan, zich niet bewust van de toepasselijke woordspeling. Hij vervolgt: „Showbizz is voor mij sowieso voorbij. Daar was ik al klaar mee. Momenteel ben ik alles in mijn leven aan het opruimen en verkopen. Van onroerend goed tot Oranjespullen tot mijn auto’s. Maar wat ik in de toekomst ga doen weet ik werkelijk niet. Wie weet word ik wel weer nucleair beveiliger, want dat is mijn oorspronkelijke vak.”

quote:

„Door mijn strafblad heb ik eigenlijk nooit bekend willen worden. Het heeft mijn BN’erschap absoluut in de weg gestaan."