[Centraal] (Aanstaande) docenten - Deel XI

Het is goed gegaan

Ik had alles vantevoren op het bord gezet wat ik wilde doen, en ze kwamen de les binnen, gingen zitten en waren zomaar stil... Ik was echt stomverbaasd.. Zo heb je ook de tijd de leerlingen wat beter te leren kennen.. En mijn H3 klas ging ook wel ok..

Morgen nog 2 lessen, en dan is de week weer voorbij..

Mooi!

Kinderen zijn naar mijn mening nooit van kwade wil, ze zijn alleen soms wat druk en irritant. Maar dat vinden ze ongetwijfeld omgekeerd van docenten ook.

quote:

Op dinsdag 12 september 2006 22:27 schreef bloempjuh het volgende:
Op mijn stageschool is een vacature voor een docent Zakelijke Communicatie, het vak dat ik nu geef. Heel leuk!
Waarom in ***snaam NU? Kan onmogelijk een baan aannemen, zit in mijn derde jaar van de lerarenopleiding, heb het vreselijk druk en moet nog zoveel leren..

Neem die baan aan en stap over op de deeltijdvariant zou ik zeggen.

quote:

Op woensdag 13 september 2006 18:03 schreef Baba-O-Riley het volgende:

Vandaag een proefwerk gegeven. Ik miste een leerling. Twee minuten voor het einde van de les komt hij binnen. Vrolijk vraag ik hem waar hij vandaan komt. "Dat vertel ik u zo wel", klinkt het teneergeslagen. Enfin, klas ruimt op en vertrekt. Leerling blijft achter en vertelt waarom hij te laat was. Zo'n klote thuissituatie had ik nog nooit meegemaakt. Later praatte ik met een kennis en het bleek dat het bij die jongen al zijn hele leven zo ging. Heb er nog steeds een klote gevoel over. Ik trek me zoiets te zeer aan.

Dat hebben wij héél veel. Tijdens de vergadering van gisteren werd ons bijvoorbeeld ten strengste verboden om met een adressenlijst waarop de naam + adres van een bepaalde leerling op staat open en bloot rond te lopen. Want als vader achter het adres komt, of weet dat de leerling bij ons op school zit, vallen er doden.....

Vorig jaar nog een mentorleerling naar een internaat zien afvloeien. Jongen was compleet verwaarloosd. Werd ik vorige week gebeld dat 'ie overgeplaatst is naar een strenger internaat, want bij de eerste konden ze 'm niet handhaven...

Dat lijkt me echt moeilijk/zwaar.

Vraagje, hoe was jullie LIO jaar, en hoe gingen jullie eerste weken?

Ik vind het best wel heel zwaar, ik weet op dit moment niet of ik nou zo gestressed ben of ziek, maar ik krijg geen hap door mijn keel.... Het zal vast wel beter worden, daar geloof ik in, maar hoelang duurt dat?

En nog goede tips om het los te laten als je thuis zit?

Ik heb geen LIO-jaar gehad, en ben nog steeds onbevoegd. Ben wel bezig met afstuderen voor Engels, en tegelijkertijd gestart met Nederlands.

Ik heb vandaag een enorm kut bericht gehad. Ik heb al sinds juni rugproblemen en sinds mijn stage is het erger geworden (gevoelloosheid in mijn been, pijn, kramp, tintelingen, krachtsverlies). Het lijkt er nu op dat ik misschien een hernia heb. In ieder geval heb ik het advies gehad te stoppen met mijn stage. Ik heb al contact gezocht met mijn mentor en het decanaat (moet volgende week afspraak maken met neuroloog) over hoe en wat en ga morgen maar contact opnemen met mijn stage. Dit betekent zeer waarschijnlijk een studievertraging van een jaar.

quote:

Op donderdag 14 september 2006 19:31 schreef Silmarwen het volgende:
Ik heb vandaag een enorm kut bericht gehad. Ik heb al sinds juni rugproblemen en sinds mijn stage is het erger geworden (gevoelloosheid in mijn been, pijn, kramp, tintelingen, krachtsverlies). Het lijkt er nu op dat ik misschien een hernia heb. In ieder geval heb ik het advies gehad te stoppen met mijn stage. Ik heb al contact gezocht met mijn mentor en het decanaat (moet volgende week afspraak maken met neuroloog) over hoe en wat en ga morgen maar contact opnemen met mijn stage. Dit betekent zeer waarschijnlijk een studievertraging van een jaar.

Da's inderdaad kut...

Sterkte!

quote:

Op donderdag 14 september 2006 19:31 schreef Silmarwen het volgende:
Ik heb vandaag een enorm kut bericht gehad. Ik heb al sinds juni rugproblemen en sinds mijn stage is het erger geworden (gevoelloosheid in mijn been, pijn, kramp, tintelingen, krachtsverlies). Het lijkt er nu op dat ik misschien een hernia heb. In ieder geval heb ik het advies gehad te stoppen met mijn stage. Ik heb al contact gezocht met mijn mentor en het decanaat (moet volgende week afspraak maken met neuroloog) over hoe en wat en ga morgen maar contact opnemen met mijn stage. Dit betekent zeer waarschijnlijk een studievertraging van een jaar.

Wat een kut bericht idd Silmarwen
Bestaat er geen oplossing? Mijn ma heeft dit twee jaar geleden ook gehad (zelfde symptomen), was ook een hernia en die is eraan geopereerd geweest en na anderhalve maand mocht zij terug gaan werken (en haar job is fysiek veel zwaarder dan die van een docent, namelijk vrachtwagens laden en lossen met bomen en planten).

Zeer klote TSE.....misschien geeft dit wat hoop: ik kwam vanmiddag een collega tegen van mijn vorige school en die vertelde dat ze maandag weer gaat werken na een hernia. En als ik het goed heb onthouden had ze er twee weken mee thuis gezeten.

Dat zegt niet dat het bij jou ook zo snel weer over is (en ook niet dat zij er nu voorgoed vanaf is) maar het geeft enige hoop.

Het feit trouwens dat mijn ma pas na anderhalve maand mocht gaan werken, was ook omdat ze zo'n zwaar werk deed (want nu ik dat teruglees klinkt het niet zo hoopgevens...). Bij een gewone job mocht ze veel vlugger terug gaan werken hoor.

Ik ben benieuwd hoe het allemaal gaat, maar ik wil asap terug naar mijn stage

quote:

Op donderdag 14 september 2006 22:48 schreef Baba-O-Riley het volgende:
Dat is wel erg klote, Silmarwen.. Hopelijk kun je weer snel aan het werk.
[..]

't Is herkenbaar. Zoals ik al in een eerdere post schreef: mijn eerste jaar (dat was een LIO-stage cq. vervanging) zou ik nooit meer over willen doen. Pittig, duizend-en-een ervaringen die op je af komen, je moet je weg nog vinden, je moet de school leren kennen met haar miljoenen regels en gebruiken, je lessen gaan soms ook nog niet helemaal zoals je ze wil, je moet de leerlingen leren kennen, etc. etc... Maar gewoon doorzetten.

Ik vind het gewoon zo moeilijk nu... Ik heb dinsdag pas weer lessen, dus een paar dagen vrij om aan opdrachten van de opleiding enzo te werken... Maar ik loop hier alleen maar te stressen en te huilen..
Ik vind het lesgeven echt wel leuk, maar dit valt me even zo enorm zwaar tegen. Ik twijfel aan mijn kunnen, of ik ooit die opdrachten voor de opleiding wel kan doen, of de leerlingen ooit wat beter hanteerbaarder worden en of ik deze richting wel had moeten kiezen..

Ik baal er zo van, ik wilde dit zo enorm graag, en het voelt nu gewoon even zo ongelooflijk k*T, ik weet het gewoon even niet meer...

teigan dat heb ik ook meegemaakt tijdens mijn stage. Toen ik mijn opleiding afgerond had, ben ik dus niet direct in het onderwijs gestapt omdat ik er zo'n slecht gevoel bij had.
Na twee jaar had ik er echt zin in en heb ik mijn job opgegeven om de stap richting onderwijs te zetten. Ook die eerste weken had ik weer al die twijfels waar jij van spreekt, maar ze verdwijnen normaalgezien hoor.

Hetzelfde met de klas waar ik een paar posts geleden over sprak. Het viel zó tegen die eerste lessen (4 uur op één dag) en ondertussen heb ik ze gisteren weer vier uur gehad en viel het al een pak beter mee. Die lessen zijn nog geen pareltjes, maar de spanning is er al voor een stuk uit. Er worden ook al grapjes verteld bv.

Iedere leerling gedraagt zich weer anders bij een andere leraar. Ik merk heel goed dat ze bij een oudere mannelijke collega die meer druk uitoefent héél stil kunnen werken. Ik ben vrouw, jong en heb geen zware stem. Hoeft ook niet; dan zet ik mijn lessen gewoon zo in elkaar dat ze niet een hele les doodstil hoeven zijn.

Met de meeste VMBO-leerlingen, en ook met name de allochtone leerlingen, is het in het begin altijd even flink doorbijten. Je bent nieuw, dus je moet je bewijzen. Je bent jong, dus je sporen moet je nog behalen. Je bent vrouw, dit kan ook tegen je werken.

Echter.....
Als je eenmaal de smaak te pakken hebt en je hebt een bepaalde band met deze leerlingen, zul je merken dat het een heel bijzondere doelgroep is.

Geef in ieder geval duidelijk je grenzen aan, en laat geen dingen toe die over die grenzen heen gaan.

Succes!

Teigan, laat je alstjeblieft niet uit het veld slaan door deze negatieve ervaringen. Het is een fantastisch mooi vak, en het lijkt misschien af en toe een zure appel om doorheen te bijten, maar dat lukt je! Hou vol!

Ik kom er hopelijk wel jongens, ik moet alleen niet zulke belachelijke hoge eisen aan mezelf stellen, dan ben ik al weer zekerder van mezelf en komt het ook wel weer goed met de leerlingen..

Dit weekend ben ik even door mijn moeder naar de drogist gestapt voor iets homeopatisch wat kalmerend werkte, en nu kan ik het weer aan..

zometeeen maar even lessen voorbereiden en een planning in elkaar draaien, hoef ik me daar ook niet meer druk om te maken....

Op zich is er genoeg ruimte in de lessen, ik heb lessen van 60 minuten, en als ik 20 minuten aan het woord ben, dan is dat veel..

Ik moet maar even kijken hoe het gaat, komende les practicum, dus dan is de TOA erbij..
Gelukkig heb ik een fantastische coach, die al beloofd heeft dat hij mij erdoorheen gaat slepen als ik het weer moeilijk heb...

Hee teigan, wat ook helpt is weten dat bij al je collega's ook niet alle lessen smooth verlopen. Op mijn school is gelukkig een erg open cultuur daarover, en vorige week was een nieuwe docente aan het vertellen dat 1 klas echt nog voor geen meter liep, en dat ze er op maandag alweer tegenop zag dat ze die klas donderdag zou hebben. Toen gingen er allemaal oudere collega's zeggen dat ze dat soms zelfs na dertig jaar leservaring nog weleens hadden gehad, dat ze in een bepaald schooljaar een klas hadden waar het maar niet mee wilde lopen. En kijk na dertig jaar ervaring heb je wel genoeg tips n tricks om eea niet gigantisch uit de hand te laten lopen, maar dat betekent niet dat het perfect gaat en dat ze niet opgelucht zijn als een les aan die klas weer achter de rug is en enigszins okee ging.

Ik heb dit jaar geluk, vorig jaar was er 1 klas bij die me echt tot het einde van het schooljaar toe moeite kostte. Dit jaar is er weer een die wat minder lekker loopt dan de rest (er moet er altijd eentje het minst goed lopen he) maar het is niets vergeleken bij vorig jaar. Deze keer dus mazzel, volgend jaar misschien weer niet.

Hopelijk kun je door bovenstaand verhaal eea weer ietsje meer relativeren en dat draagt bij aan je ontspannenheid. Oh en ik heb nog een verhaal voor je: vijf jaar terug veranderde ik van school net in het jaar dat een van mijn ouders ernstig ziek was en overleed. Dat zijn geen lekkere omstandigheden om in te beginnen, en ja hoor: 1 klas brak echt de tent af. Ik weet nog hoe ik dan na m'n werk thuis zat, half jankend om de familie-issues en half jankend omdat ik op m'n werk faalde (dat het maar 1 klas betrof maakt dan niet uit he, je voelt je toch wel alsof je gigantisch faalt ). Inmiddels werk ik nog steeds op die school, het loopt elk jaar lekkerder en bevalt me tegenwoordig uitstekend!