Vrij regelmatig overlijden er mensen die geen familie of bekenden hebben, of waarvan de erfgenamen afstand doen (zeg ik dat zo wel goed), als ze overlijden. Vaak is de identiteit wel bekend, maar is er niemand om de overledene te begraven. Ook worden af en toe niet-identificeerbare lijken gevonden. Je zou kunnen denken aan iemand die opgedregd wordt, maar te ver vergaan is om nog te identificeren, illegalen, of vondelingen die te laat gevonden worden.
Al deze mensen worden begraven tijdens een eenzame uitvaart. (1 per uitvaart hoor, tis niet dat ze ze opsparen of zo). Bij een eenzame uitvaart wordt je uitvaart door een gemeenteambtenaar geregeld. De begrafenis is kort en zonder tierelantijntjes. De uitvaartleider houdt soms een korte toespraak en vraagt om een moment stilte. Als je stad een stadsdichter heeft, draagt hij een gedicht voor dat 'ie voor je geschreven heeft. De gemeente probeert de onkosten uit de erfenis te verhalen. Als dat niet lukt, hebben ze een begrafenispotje. Vaak zijn er wel bekenden of soms zelf familie bij. Ook wordt geprobeerd om een dienst te houden naar het geloof van de overledene. Verder zoekt de uitvaartleider of de dichter muziek uit voor de dienst. Deze wordt ook gedraaid. Na afloop van de uitvaart drinken de uitvaartleider, de meneer van de gemeente de dichter en eventuele andere aanwezigen een kop koffie
Op de site van F Starik staan verhalen over eenzame uitvaarten. Hij is eenzame uitvaartendichter en beschrijft alle eenzame uitvaarten die hij meemaakt.
http://www.starik.nl/stariks/index.htmlOmdat ik niet weet of F Starik het wel leuk vindt, als ik een heel verhaal kopieer, doe ik dat maar niet.
Wie is er ook wel eens op een eenzame uitvaart geweest. En wat vond je ervan?
En wat vinden jullie uberhaupt van de manier waarop het in Nederland is geregeld?