De emotie zit er nog wel in hoor... Tenminste, in de bootleg versies. Not about Love zit toch een mooie wanhoop en koppigheid in (ondersteund door zowel piano als strijkers) en gaat bijna kopje onder in zichzelf. Dan hebben we het nog niet over Please Please Please, die toch extreem toepasselijke afsluiter van het geheel. Op het officiele resultaat geloof ik Parting Gift overigens ook absoluut wel.
Het grappige is dat ook voor de releaseversie je heel erg goed tegen Jon Brion moet kunnen, vanwege de dominantie van de titletrack en Waltz.