STA Stad & Streek
Ben je trots op je eigen stad, wil je graag ervaringen delen met plaatsgenoten of wil je wat kwijt over de provincie waarin je woont? Ga je binnenkort verhuizen en zoek je info over je nieuwe woonplaats? Dan ben je van harte welkom in Stad & Streek!
Wat wel tof is is dat ik ook wel eens naar een klant of iets dergelijks toe moet in het buitenland! Dat zijn altijd de toffere werkdagen! Weinig uurtjes werk per dag, veel lol, nieuwe dingen zien... En alles op kosten van de baas
Dat je dat tot je knieën in de afgeknipte koeienoren staat neem je dan voor lief?quote:Op vrijdag 1 september 2006 08:59 schreef CiQNiZ het volgende:
Wat wel tof is is dat ik ook wel eens naar een klant of iets dergelijks toe moet in het buitenland! Dat zijn altijd de toffere werkdagen! Weinig uurtjes werk per dag, veel lol, nieuwe dingen zien... En alles op kosten van de baas
Lang leve mij! *O*
In het buiteland is het altijd relaxed! Vaak in de kroeg zitten en napraten, bijna altijd krijg je een rondleiding door een bepaalde stad door werknemers van desbetreffend bedrijf daar... Altijd heel leuk. In Tsjechie een keer met hersenstammen moeten werken. Da's dan ook de enige. Dat heb ik hier in Nederland trouwens regelmatiger moeten doen, dus whatever...quote:Op vrijdag 1 september 2006 09:01 schreef Echo99 het volgende:
[..]
Dat je dat tot je knieën in de afgeknipte koeienoren staat neem je dan voor lief?
Waar ik niet graag naar toega is een bepaald lab(complex) in Oost-Duitsland. Ik heb daar nog wel ergens een verhaaltje over wat ik geschreven heb. Over hoe mijn ervaring daar was, ik vond het daar echt heel bijzonder/deprimerend... Als je interesse hebt zoek ik 'm wel ff op en plaats ik 't wel ff online
--> WFLquote:Op vrijdag 1 september 2006 09:12 schreef CiQNiZ het volgende:
[..]
In het buiteland is het altijd relaxed! Vaak in de kroeg zitten en napraten, bijna altijd krijg je een rondleiding door een bepaalde stad door werknemers van desbetreffend bedrijf daar... Altijd heel leuk. In Tsjechie een keer met hersenstammen moeten werken. Da's dan ook de enige. Dat heb ik hier in Nederland trouwens regelmatiger moeten doen, dus whatever...
Waar ik niet graag naar toega is een bepaald lab(complex) in Oost-Duitsland. Ik heb daar nog wel ergens een verhaaltje over wat ik geschreven heb. Over hoe mijn ervaring daar was, ik vond het daar echt heel bijzonder/deprimerend... Als je interesse hebt zoek ik 'm wel ff op en plaats ik 't wel ff online
plaatsen! altijd interessant om depri verhalen te lezen
ff zoeken... kom ik zo op terugquote:Op vrijdag 1 september 2006 09:19 schreef enlightenedwizza het volgende:
[..]
--> WFL
plaatsen! altijd interessant om depri verhalen te lezen
/waarom zoveel slashesquote:Op vrijdag 1 september 2006 10:07 schreef Daantke het volgende:
/hoi
Lang leve mij! *O*
Dude die foto met die rots in je fobo herken ik dik erg!quote:
Was bij de uitgang van de grotten van Lorette, in de Ardennen.
Mja tzal wel iets anders wezen, er zijn zoveel rotswanden die er zo uitzien
Zwitserlandquote:Op vrijdag 1 september 2006 10:23 schreef Daantke het volgende:
[..]
Dude die foto met die rots in je fobo herken ik dik erg!
Was bij de uitgang van de grotten van Lorette, in de Ardennen.
Mja tzal wel iets anders wezen, er zijn zoveel rotswanden die er zo uitzien
De naam van de berg is me even ontschoten...
Oost-Duitsland en haar Geheimzinnig Laboratorium Complex...
Altijd leuk, een dag van te voren krijg je te horen dat je naar het buitenland moet. Dat besluiten ze dan even snel. “Morgen willen we je graag in Duitsland hebben. Overmorgen heb je dan een belangrijke afspraak.” Waar dan? Oost-Duitsland! Daar heb ik wel eens wat over gehoord van mijn collega's... Oud complex daar, oude regels... Beetje mysterieus en deprimerend boeltje allemaal... Ik vertrek dus morgen, met de auto van de baas (yeah!) samen met een collega van me. Voor een rit van zo'n gemiddeld 7 uur.
Ik zal de rit zelf even buiten beschouwing laten, gezien het feit dat dat totaal niet interessant is natuurlijk. Het laatste gedeelte van de rit was dan wel weer typisch Oost-Duits over hoe ik het in gedachten had. Let wel, ik ging tot het uiterste hoekje van Duitsland. Helemaal in het noorden (tot aan de kust) tegen Polen aan. Ik kom vaak genoeg in Polen en het is daar geen welvarend Nederland, maar de sfeer is daar over het algemeen OK. Zo'n 100km verwijderd van de Poolse grens, zo ongeveer, kregen we het gevoel terug in de jaren 50(?) te zijn. Zo deprimerend. Armoedig. Misschien overdrijf ik wel een beetje nu, we hadden op dat moment ook al de duisternis te pakken. En in combinatie met al die arbeidersflatjes en verlaten huizen/stukken land in de meeste grauwe/deprimerende kleuren komen dan nog meer deprimerend over natuurlijk. We hoeven ons nog niet te laten zien bij het laboratorium complex (dat gevestigd is op een klein eilandje). Dat komt morgenochtend. Vroeg.
Even wat extra informatie over het laboratorium complex: dit ligt op een eilandje. Het eilandje is erg klein, en er is ook niks anders te vinden dan dit complex. Er staat een flat of twee, maar deze zijn voor de werknemers uit het instituut daar. Op het eiland dus. Je komt ook niet zomaar het eiland op. Mijn collega, die er dus al een keer eerder geweest is, heeft mij van te voren al een beetje verteld over de gang van zaken op het eiland, dus ik kon mijzelf psychisch een beetje voorbereiden. Maar het valt toch altijd nog een beetje tegen als je er eenmaal bent.
De weg naar het eiland was leuk. Behoorlijk heuvelachtig en sierlijk. Veel leuke, kleine, dorpjes met hele mooie huisjes. Deze dorpjes waren bedoeld voor de arbeiders van het eiland. Steeds meer kwamen we van de normale wereld af en kwamen we de meest vage merken vrachtwagens en middeleeuwse bussen en bushaltes tegen. Om over de Trabantjes maar te zwijgen. Eiland is eigenlijk een verkeerde benaming. Het zit namelijk verbonden met een dijkje aan het vaste land. Schiereiland dus. Voor we het weten bevinden we ons op het dijkje naar het eiland. Eenmaal aangekomen parkeren we de auto op een bezoekers parkeerplek. Het is koud trouwens. IJskoud. We kijken direct ons ogen uit. Bewakers aan de poort, een beveiligd hek, een (nu opslag) bunker in de verte die vroeger waarschijnlijk gebruikt werd voor de verdediging van het eiland en ergens in de verte het enorme, oude, haast vervallen gebouw waar alles gebeurd. Je vraagt je haast af of het op dit moment nog in gebruik genomen is.
We melden ons aan de poort. We staan inderdaad op de lijst, maar, we mogen niet verder. We moeten wachten tot er een begeleider komt, die van onze komst afweet. Deze zal ons naar de hoofdingang leiden waar iemand anders ons overneemt. Foto’s mogen we niet maken. Hier niet. Voorbij het hek niet. Binnen niet. Nergens. Streng verboden. Helaas. Het spreekt allemaal erg tot de verbeelding. Het zou erg mooie plaatjes op kunnen leveren. Ik zou niet weten hoe ik uit moet leggen hoe je je daar voelt. Je voelt je, terwijl de depressie aan het inkicken is, toch stiekem wel een beetje enthousiast! Ik spreek zelf geen Duits, wel Engels. Helaas voor mij, hun niet. Alleen Duits. Of een beetje “Saksisch”. Als ik het goed heb… Mijn collega doet dus al het praatwerk. Ik steek maar een peuk op. Ik krijg geïrriteerde blikken op mij gericht. Maar gelukkig, niemand zegt er wat van. Onze begeleider arriveert. Ze is niet erg spraakzaam. De 10 minuten lopen naar de hoofdingang zijn dus 10 stille minuten.
Ten eerste had ik het toen zo behoorlijk koud ondertussen dat ik niet kon wachten dat ik binnenwas. Eenmaal voorbij het hek was ik de kou snel vergeten en had ik een andere reden gevonden om de hoofdingang snel te knuffelen. Wat een penetrante, verschrikkelijk vieze stank rechtstreeks uit de hel man! Wat blijkt? Verschillende verbrandingsovens doen hier hun werk op het eiland. Wat verbranden ze? Dieren. Varkens. Koeien. Vogels. Weet ik het allemaal. Geloof me, dat stinkt. Het hele eiland ruikt naar de dood! Dat eenmaal gehad, komen we gelukkig aan bij de hoofdingang. Daar komen we een toffe Amerikaan tegen die ons de rest van de dag gaat begeleiden. Gelukkig, ik kan naar hartelust Engels lullen. Leuk detail, deze Amerikaan is wel in Amerika geboren, maar heeft échte Nederlandse ouders, uit Groningen. Hij woont nu alweer een tijdje in Duitsland. Maar de taal ligt hem nog niet helemaal. Nederlands hebben zijn ouders hem ook nooit geleerd gezien het feit hij opgegroeid is in Amerika, natuurlijk. Het leuke hiervan is, is dat hij een oer-Hollandse achternaam heeft (die mij helaas ontschoten is) die hij zelf niet uit kan spreken! Ach, hij deed in ieder geval zijn best bij het voorstellen.
We zijn binnen! We gaan nu een wirwar van trapjes tegemoet. Van beneden naar boven, van boven naar beneden. De ene bocht na de andere. Het hele richtingsgevoel is van een nu al wat laag niveau zeer diep onder nul getrapt door onze nieuwe Amerikaanse begeleider. We komen in een hal terecht. We worden verzocht al onze spullen hier achter te laten. We krijgen een sleutel en een nummer waar we al onze spullen moeten opbergen. Vervolgens krijgen we een wit stapeltje doeken. Bij nader onderzoek, kleding. Er word ons verzocht alles uit te trekken. Onderbroek, sokken, alles. Daar sta je dan met een stuk of 15 onbekende mannen om je heen, in je nakie. Was ik even blij dat ik niets op de grond liet vallen dat moment. Ik moest het stapeltje kleding aantrekken. Ik heb een normaal postuur, maar kennelijk verwachten zij dat de heren bij de ICT zich volstoppen met Donuts en emmers Suiker, en had ik dus een onderbroek gekregen voor een walrus met overgewicht. Evenals mijn broek. Mijn hemd was om het feest compleet te maken een paar maten te klein (heerlijk hé verhoudingen die kloppen!), maar de rest mocht perfect passen. Ik heb uiteindelijk een riem geleend van een gebrekkig Engels sprekende Duitser om niet om de 20 seconden in verlegenheid gebracht te worden door afzakkende broek + onderbroek. Ik heb er geen problemen mee om zo mijn werkdag te beginnen, dit komt wel vaker voor in bepaalde laboratoria. Maar het hele gebouw, al helemaal van binnen, doet echt heel erg middeleeuws aan. Het woord renovatie kennen ze kennelijk (ook in het Duits) niet, want het is duidelijk te zien dat dit in de tientallen jaren nooit veranderd/opgeknapt is. De muren zijn vervallen en menig monumenten liefhebber zou hier spontaan verliefd op worden. De vloer is koud en vies. En alles is oud en net niet kapot. We krijgen als toppunt nog een paar witte schoenen en een labjas. We mogen verder.
We komen nu weer in een trappenhuis terecht. We gaan weer van trap naar trap en van bocht naar bocht om er waarschijnlijk zeker van te zijn dat we de weg niet meer terug kunnen vinden naar de uitgang mochten we doordraaien en willen ontsnappen. Uiteindelijk komen we in een gangenstelsel terecht. Volgens mij ondergronds. De gangen worden nauwer, lager, en enger. Ik voel me zelf een acteur in een film over kernonderzoek laboratoria in Rusland of iets dergelijks. Op een gegeven moment moeten we zelfs bukken om ons hoofdhuid niet tegen het vieze oude plafond te laten schrapen. Overal zijn aftakkingen en vage donkere hoekjes waarvan ik niet wil weten wat daar schuilhoudt. Het is een waar doolhof en we zijn dolblij dat we het niet alleen hoeven uit te zoeken. Gelukkig krijgen we te horen dat we de terugweg ook niet alleen hoeven te voltooien aan het einde van de dag. Overal is kunstmatig (zwak) licht en om de 30 sec. kom je een typische “filmwetenschapper” tegen in hetzelfde outfit als wat jij draagt.
Als we uiteindelijk in de vleugel terechtkomen waar we moeten zijn doet het weer wat moderner aan. De ruimtes en gangen zijn wat nauwer en hier schijnt gelukkig weer daglicht naar binnen. Toch is het allemaal nog wat somber. Wij moeten zijn bij het BSE lab, en zoals bij elk BSE lab gelden hier speciale regels. Extra beschermende kleding, 2 paar handschoenen, “mauwen” en andere “besmette” schoenen die het lab niet meer uitmogen. Daarnaast krijgen we een nieuwe labjas en uiteraard ik het binnen de minuut voor elkaar om deze volledig te vernietigen. Ik moet dus weer zeuren om een nieuwe. Dat is lastig hoor, dat vastknopen achter je rug om de jas dicht te houden met 2 paar handschoenen… Dit is niks nieuws voor iemand die regelmatig BSE besmette laboratoria bezoekt, maar als je net al die sombere gangen hebt moeten doorlopen voel je je toch wat meer vreemd dan normaal. Zelfs met die ijzige kou buiten zit je behoorlijk te zweten nu in dat lab.
Als ons werk gedaan is in het BSE lab mogen we alle extra spullen meteen weggooien. Dat gaan ze verbranden. Het is besmet en mag niet meer gebruikt worden. Dit is trouwens in elk BSE lab de procedure, dus niet opvallend. We mochten een fles cola en wat zoetigheid mee naar binnen smokkelen om naast onze werkzaamheden niet te hoeven verhongeren. We hebben hier wel gebruik van gemaakt, maar we hebben nog ruim over. Helaas, we mogen het niet mee terug nemen. Mee naar binnen is altijd binnen blijven. Uiteindelijk is het tijd om te vertrekken. Eindelijk. Je voelt je toch op een of andere manier de hele tijd een beetje ongemakkelijk. We krijgen een aantal documenten met instructies over hoe je verplicht bent het complex te verlaten. Alle procedures staan hierin beschreven. Hoe je je moet douchen en weer om moet kleden. Waar je je gedragen labkleding moet deponeren. Waar je wel en niet mag komen nu je besmet bent. Waar je wel en niet mag komen na het douchen. Enzovoorts. Daaronder staat nog dat je voor een bepaalde tijd niet meer in aanraking mag komen met een bepaald aantal diersoorten. Dit in verband met risico tot besmetting en dan tot gevolg weer een verschrikkelijke uitbraak. Hier moeten we dan onze handtekening onder zetten zodat ze ons waarschijnlijk gerechtelijk kapot kunnen maken als we de procedures niet volledig hanteren zoals hun het willen. Gelukkig is alles in het Engels, dus we snappen het wel een beetje. Daarnaast heeft mijn collega dit allemaal al een keer meegemaakt, dus ik weet waar ik aan toe ben. We gaan weer via dezelfde nauwe weg terug. En we komen terecht in de douche ruimte. Meteen valt op, nadat je al je kleding in de desbetreffende bakken hebt gegooid, je de “besmette” kant van de douche in stapt dat het gewoon echt TE oud en goor is. Als we nu nog niet besmet zijn door wat en ook door ons werk in het lab krijgen we nu wel een aantal enge aandoeningen hier door de douche! Maar goed, we moeten douchen en ons grondig met de door hun aangeleverde zeep wassen. Ook onze haren natuurlijk. Aan de andere “schone”/onbesmette kant van de douche stap je weer uit. En pak je een handdoek. Je loopt meteen door naar de kleedruimte en hier keren we weer langzaam terug naar onze eigen bekende beschaving. Nu alleen nog een keer die geur trotseren en we mogen naar huis. Het gezellige, warme, niet meer zo sombere Nederland.
Altijd leuk, een dag van te voren krijg je te horen dat je naar het buitenland moet. Dat besluiten ze dan even snel. “Morgen willen we je graag in Duitsland hebben. Overmorgen heb je dan een belangrijke afspraak.” Waar dan? Oost-Duitsland! Daar heb ik wel eens wat over gehoord van mijn collega's... Oud complex daar, oude regels... Beetje mysterieus en deprimerend boeltje allemaal... Ik vertrek dus morgen, met de auto van de baas (yeah!) samen met een collega van me. Voor een rit van zo'n gemiddeld 7 uur.
Ik zal de rit zelf even buiten beschouwing laten, gezien het feit dat dat totaal niet interessant is natuurlijk. Het laatste gedeelte van de rit was dan wel weer typisch Oost-Duits over hoe ik het in gedachten had. Let wel, ik ging tot het uiterste hoekje van Duitsland. Helemaal in het noorden (tot aan de kust) tegen Polen aan. Ik kom vaak genoeg in Polen en het is daar geen welvarend Nederland, maar de sfeer is daar over het algemeen OK. Zo'n 100km verwijderd van de Poolse grens, zo ongeveer, kregen we het gevoel terug in de jaren 50(?) te zijn. Zo deprimerend. Armoedig. Misschien overdrijf ik wel een beetje nu, we hadden op dat moment ook al de duisternis te pakken. En in combinatie met al die arbeidersflatjes en verlaten huizen/stukken land in de meeste grauwe/deprimerende kleuren komen dan nog meer deprimerend over natuurlijk. We hoeven ons nog niet te laten zien bij het laboratorium complex (dat gevestigd is op een klein eilandje). Dat komt morgenochtend. Vroeg.
Even wat extra informatie over het laboratorium complex: dit ligt op een eilandje. Het eilandje is erg klein, en er is ook niks anders te vinden dan dit complex. Er staat een flat of twee, maar deze zijn voor de werknemers uit het instituut daar. Op het eiland dus. Je komt ook niet zomaar het eiland op. Mijn collega, die er dus al een keer eerder geweest is, heeft mij van te voren al een beetje verteld over de gang van zaken op het eiland, dus ik kon mijzelf psychisch een beetje voorbereiden. Maar het valt toch altijd nog een beetje tegen als je er eenmaal bent.
De weg naar het eiland was leuk. Behoorlijk heuvelachtig en sierlijk. Veel leuke, kleine, dorpjes met hele mooie huisjes. Deze dorpjes waren bedoeld voor de arbeiders van het eiland. Steeds meer kwamen we van de normale wereld af en kwamen we de meest vage merken vrachtwagens en middeleeuwse bussen en bushaltes tegen. Om over de Trabantjes maar te zwijgen. Eiland is eigenlijk een verkeerde benaming. Het zit namelijk verbonden met een dijkje aan het vaste land. Schiereiland dus. Voor we het weten bevinden we ons op het dijkje naar het eiland. Eenmaal aangekomen parkeren we de auto op een bezoekers parkeerplek. Het is koud trouwens. IJskoud. We kijken direct ons ogen uit. Bewakers aan de poort, een beveiligd hek, een (nu opslag) bunker in de verte die vroeger waarschijnlijk gebruikt werd voor de verdediging van het eiland en ergens in de verte het enorme, oude, haast vervallen gebouw waar alles gebeurd. Je vraagt je haast af of het op dit moment nog in gebruik genomen is.
We melden ons aan de poort. We staan inderdaad op de lijst, maar, we mogen niet verder. We moeten wachten tot er een begeleider komt, die van onze komst afweet. Deze zal ons naar de hoofdingang leiden waar iemand anders ons overneemt. Foto’s mogen we niet maken. Hier niet. Voorbij het hek niet. Binnen niet. Nergens. Streng verboden. Helaas. Het spreekt allemaal erg tot de verbeelding. Het zou erg mooie plaatjes op kunnen leveren. Ik zou niet weten hoe ik uit moet leggen hoe je je daar voelt. Je voelt je, terwijl de depressie aan het inkicken is, toch stiekem wel een beetje enthousiast! Ik spreek zelf geen Duits, wel Engels. Helaas voor mij, hun niet. Alleen Duits. Of een beetje “Saksisch”. Als ik het goed heb… Mijn collega doet dus al het praatwerk. Ik steek maar een peuk op. Ik krijg geïrriteerde blikken op mij gericht. Maar gelukkig, niemand zegt er wat van. Onze begeleider arriveert. Ze is niet erg spraakzaam. De 10 minuten lopen naar de hoofdingang zijn dus 10 stille minuten.
Ten eerste had ik het toen zo behoorlijk koud ondertussen dat ik niet kon wachten dat ik binnenwas. Eenmaal voorbij het hek was ik de kou snel vergeten en had ik een andere reden gevonden om de hoofdingang snel te knuffelen. Wat een penetrante, verschrikkelijk vieze stank rechtstreeks uit de hel man! Wat blijkt? Verschillende verbrandingsovens doen hier hun werk op het eiland. Wat verbranden ze? Dieren. Varkens. Koeien. Vogels. Weet ik het allemaal. Geloof me, dat stinkt. Het hele eiland ruikt naar de dood! Dat eenmaal gehad, komen we gelukkig aan bij de hoofdingang. Daar komen we een toffe Amerikaan tegen die ons de rest van de dag gaat begeleiden. Gelukkig, ik kan naar hartelust Engels lullen. Leuk detail, deze Amerikaan is wel in Amerika geboren, maar heeft échte Nederlandse ouders, uit Groningen. Hij woont nu alweer een tijdje in Duitsland. Maar de taal ligt hem nog niet helemaal. Nederlands hebben zijn ouders hem ook nooit geleerd gezien het feit hij opgegroeid is in Amerika, natuurlijk. Het leuke hiervan is, is dat hij een oer-Hollandse achternaam heeft (die mij helaas ontschoten is) die hij zelf niet uit kan spreken! Ach, hij deed in ieder geval zijn best bij het voorstellen.
We zijn binnen! We gaan nu een wirwar van trapjes tegemoet. Van beneden naar boven, van boven naar beneden. De ene bocht na de andere. Het hele richtingsgevoel is van een nu al wat laag niveau zeer diep onder nul getrapt door onze nieuwe Amerikaanse begeleider. We komen in een hal terecht. We worden verzocht al onze spullen hier achter te laten. We krijgen een sleutel en een nummer waar we al onze spullen moeten opbergen. Vervolgens krijgen we een wit stapeltje doeken. Bij nader onderzoek, kleding. Er word ons verzocht alles uit te trekken. Onderbroek, sokken, alles. Daar sta je dan met een stuk of 15 onbekende mannen om je heen, in je nakie. Was ik even blij dat ik niets op de grond liet vallen dat moment. Ik moest het stapeltje kleding aantrekken. Ik heb een normaal postuur, maar kennelijk verwachten zij dat de heren bij de ICT zich volstoppen met Donuts en emmers Suiker, en had ik dus een onderbroek gekregen voor een walrus met overgewicht. Evenals mijn broek. Mijn hemd was om het feest compleet te maken een paar maten te klein (heerlijk hé verhoudingen die kloppen!), maar de rest mocht perfect passen. Ik heb uiteindelijk een riem geleend van een gebrekkig Engels sprekende Duitser om niet om de 20 seconden in verlegenheid gebracht te worden door afzakkende broek + onderbroek. Ik heb er geen problemen mee om zo mijn werkdag te beginnen, dit komt wel vaker voor in bepaalde laboratoria. Maar het hele gebouw, al helemaal van binnen, doet echt heel erg middeleeuws aan. Het woord renovatie kennen ze kennelijk (ook in het Duits) niet, want het is duidelijk te zien dat dit in de tientallen jaren nooit veranderd/opgeknapt is. De muren zijn vervallen en menig monumenten liefhebber zou hier spontaan verliefd op worden. De vloer is koud en vies. En alles is oud en net niet kapot. We krijgen als toppunt nog een paar witte schoenen en een labjas. We mogen verder.
We komen nu weer in een trappenhuis terecht. We gaan weer van trap naar trap en van bocht naar bocht om er waarschijnlijk zeker van te zijn dat we de weg niet meer terug kunnen vinden naar de uitgang mochten we doordraaien en willen ontsnappen. Uiteindelijk komen we in een gangenstelsel terecht. Volgens mij ondergronds. De gangen worden nauwer, lager, en enger. Ik voel me zelf een acteur in een film over kernonderzoek laboratoria in Rusland of iets dergelijks. Op een gegeven moment moeten we zelfs bukken om ons hoofdhuid niet tegen het vieze oude plafond te laten schrapen. Overal zijn aftakkingen en vage donkere hoekjes waarvan ik niet wil weten wat daar schuilhoudt. Het is een waar doolhof en we zijn dolblij dat we het niet alleen hoeven uit te zoeken. Gelukkig krijgen we te horen dat we de terugweg ook niet alleen hoeven te voltooien aan het einde van de dag. Overal is kunstmatig (zwak) licht en om de 30 sec. kom je een typische “filmwetenschapper” tegen in hetzelfde outfit als wat jij draagt.
Als we uiteindelijk in de vleugel terechtkomen waar we moeten zijn doet het weer wat moderner aan. De ruimtes en gangen zijn wat nauwer en hier schijnt gelukkig weer daglicht naar binnen. Toch is het allemaal nog wat somber. Wij moeten zijn bij het BSE lab, en zoals bij elk BSE lab gelden hier speciale regels. Extra beschermende kleding, 2 paar handschoenen, “mauwen” en andere “besmette” schoenen die het lab niet meer uitmogen. Daarnaast krijgen we een nieuwe labjas en uiteraard ik het binnen de minuut voor elkaar om deze volledig te vernietigen. Ik moet dus weer zeuren om een nieuwe. Dat is lastig hoor, dat vastknopen achter je rug om de jas dicht te houden met 2 paar handschoenen… Dit is niks nieuws voor iemand die regelmatig BSE besmette laboratoria bezoekt, maar als je net al die sombere gangen hebt moeten doorlopen voel je je toch wat meer vreemd dan normaal. Zelfs met die ijzige kou buiten zit je behoorlijk te zweten nu in dat lab.
Als ons werk gedaan is in het BSE lab mogen we alle extra spullen meteen weggooien. Dat gaan ze verbranden. Het is besmet en mag niet meer gebruikt worden. Dit is trouwens in elk BSE lab de procedure, dus niet opvallend. We mochten een fles cola en wat zoetigheid mee naar binnen smokkelen om naast onze werkzaamheden niet te hoeven verhongeren. We hebben hier wel gebruik van gemaakt, maar we hebben nog ruim over. Helaas, we mogen het niet mee terug nemen. Mee naar binnen is altijd binnen blijven. Uiteindelijk is het tijd om te vertrekken. Eindelijk. Je voelt je toch op een of andere manier de hele tijd een beetje ongemakkelijk. We krijgen een aantal documenten met instructies over hoe je verplicht bent het complex te verlaten. Alle procedures staan hierin beschreven. Hoe je je moet douchen en weer om moet kleden. Waar je je gedragen labkleding moet deponeren. Waar je wel en niet mag komen nu je besmet bent. Waar je wel en niet mag komen na het douchen. Enzovoorts. Daaronder staat nog dat je voor een bepaalde tijd niet meer in aanraking mag komen met een bepaald aantal diersoorten. Dit in verband met risico tot besmetting en dan tot gevolg weer een verschrikkelijke uitbraak. Hier moeten we dan onze handtekening onder zetten zodat ze ons waarschijnlijk gerechtelijk kapot kunnen maken als we de procedures niet volledig hanteren zoals hun het willen. Gelukkig is alles in het Engels, dus we snappen het wel een beetje. Daarnaast heeft mijn collega dit allemaal al een keer meegemaakt, dus ik weet waar ik aan toe ben. We gaan weer via dezelfde nauwe weg terug. En we komen terecht in de douche ruimte. Meteen valt op, nadat je al je kleding in de desbetreffende bakken hebt gegooid, je de “besmette” kant van de douche in stapt dat het gewoon echt TE oud en goor is. Als we nu nog niet besmet zijn door wat en ook door ons werk in het lab krijgen we nu wel een aantal enge aandoeningen hier door de douche! Maar goed, we moeten douchen en ons grondig met de door hun aangeleverde zeep wassen. Ook onze haren natuurlijk. Aan de andere “schone”/onbesmette kant van de douche stap je weer uit. En pak je een handdoek. Je loopt meteen door naar de kleedruimte en hier keren we weer langzaam terug naar onze eigen bekende beschaving. Nu alleen nog een keer die geur trotseren en we mogen naar huis. Het gezellige, warme, niet meer zo sombere Nederland.
Zoveel tekstquote:Op vrijdag 1 september 2006 10:49 schreef CiQNiZ het volgende:
Oost-Duitsland en haar Geheimzinnig Laboratorium Complex...
*knip*
Lang leve mij! *O*
Bijnaquote:Op vrijdag 1 september 2006 10:59 schreef enlightenedwizza het volgende:
ik ga het zometeen lezen
het gaat vast over zombies, DNA experimenten en dodelijke virussen
(ik wist dat ik het een beetje aan had moeten sterken )
Teveel tekst voor een vrijdag ochtend ....
I know a lot about cars. I can look at a car's headlights and tell you exactly which way it's coming.
Dwaal.net chatbox
Dwaal.net chatbox
Goed puntquote:Op vrijdag 1 september 2006 11:02 schreef CiQNiZ het volgende:
Teveel tekst voor elke gelegenheid
Tijd voor gebak op mn werk.... tevens een mooi moment om Flevosap te introduceren.... 80% van het bedrijf kent het niet
I know a lot about cars. I can look at a car's headlights and tell you exactly which way it's coming.
Dwaal.net chatbox
Dwaal.net chatbox
Gebak! Wij hadden nog over van gisteren! Mijn manager was 2 maanden geleden jarig geweest, en besloot gisteren om maar eens te trakterenquote:Op vrijdag 1 september 2006 11:03 schreef foksuk1981 het volgende:
[..]
Goed punt
Tijd voor gebak op mn werk.... tevens een mooi moment om Flevosap te introduceren.... 80% van het bedrijf kent het niet
