Inmiddels verblijft m'n moeder al een behoorlijke periode in revalidatiekliniek Rijndam in Rotterdam. Hoewel d'r spraak nog steeds vooruitgaat, schommelt het van dag tot dag. Ze praat nog steeds erg moeilijk, kan vaak niet op woorden komen of gebruikt de verkeerde woorden. Toch is ze goed te begrijpen. Emotioneel heeft ze het vaak erg moeilijk. Ze maakt zich vooral zorgen om haar toekomst en om de drain die ze in haar hoofd heeft en die er voorgoed in moet blijven zitten. Op Internet heeft ze veel negatieve berichten hierover gelezen. Ze is erg bang dat het gaat ontsteken. Daarom heeft ze komende week een afspraak met de neuroloog die haar behandeld heeft.
In de weekenden is ze bij ons. Ze moet waarschijnlijk nog een week in Rijndam blijven. Dan gaat ze een tijdje bij goede vrienden wonen. Daar krijgt ze dan verdere logopedie.
Het is nog onduidelijk hoe haar spraak zich zal ontwikkelen. Het komt nooit meer helemaal goed, maar ze is een vechter. En doorzettingsvermogen is erg belangrijk. Ze oefent dan ook de hele dag.
Tot zover weer een korte update.
Ik ben vreselijk trots op haar!
Kleine en domme mensen beleven niets, maar de sterken, van wie veel verwacht wordt, moeten van allerlei doormaken, opdat ze hun krachten leren kennen en gebruiken.