Hersenbloeding

Wat een knuffels!

Goed en minder goed nieuws vandaag.
Ze is vandaag opnieuw door de scan gehaald. Daaruit is gebleken dat het taalgedeelte in haar hersenen onherstelbaar beschadigd is. Dit zal dus blijvende gevolgen hebben voor haar spraak. De arts kon ons echter niet vertellen of haar spraakvermogen vanaf nu nog zal verbeteren.
Toch merkte ik dat ze vandaag duidelijker probeerde te articuleren en dat ze beter in staat was om aan te geven wat ze wilde. Meer dan een onduidelijk 'ja' komt er nog niet uit, maar af en toe dacht ik toch een paar letters in haar 'brouwsels' te herkennen.

Qua gedrag is ze weer helemaal de oude. Hoewel ze nog steeds niet kan praten, rust ze niet voordat ze kenbaar heeft gemaakt wat ze wil.
Ook haar geheugen heeft ze weer helemaal terug.

Het wordt dus waarschijnlijk een lang proces van revalideren, maar ik weet zeker dat ze er sterk uit zal komen. Ze is een vechter!

Thanks again!

Ik ben vandaag een dagje thuis gebleven. Naja, thuis... Ben een halve dag op school geweest en heb de rest van de dag benut om bij te slapen.

Een goede vriendin van me is bij haar langsgeweest. Zij was erg verbaasd over het optimisme van m'n moeder. Ze lacht, trekt gekke bekken, begrijpt alles wat je zegt en kan zelfs weer lezen. Ze 'praat' honderduit, maar er valt nauwelijks iets van te maken. Wel schijnt ze vandaag een paar woordjes meer te weten dan gisteren. Ze schijnt zelfs het begin van een zin gefabriceerd te hebben.

Gek eigenlijk, hoe je zo je grenzen gaat verleggen in zo'n situatie. Van een gezonde moeder ben ik opeens blij met een paar woordjes.

Maar goed. Ik ben natuurlijk erg blij dat ze zo optimistisch is. Maar ik begin me nu wel af te vragen of ze eigenlijk wel in de gaten heeft dat ze niet kan praten. Ze slaakt af en toe wel een diepe zucht als het naar haar zin te lang duurt, maar verder lijkt ze er weinig last of frustratie van te ondervinden. Vanochtend belde ze m'n vader zelfs! Er was natuurlijk geen touw aan vast te knopen, (er kwam niet meer uit dan 'maar') maar ze wilde niet ophangen voordat ze duidelijkhad gemaakt had wat ze wilde. Op een gegeven moment moest m'n vader toch ophangen.
Hij is toen meteen naar haar toegereden en mbv een plattegrond van haar huis, wist ze kenbaar te maken dat ze haar slaappilletjes wilde.

Gek mens! Ze ligt nog steeds op de IC en krijgt notabene elke avond een slaapmiddel!

M'n vader is vandaag langs een revalidatiekliniek in Rotterdanm gereden en daar kan ie morgen wat hulpmiddelen ophalen zodat ze beter met ons kan communiceren. Ben benieuwd.

quote:

Op woensdag 6 september 2006 21:30 schreef Isabeau het volgende:
Laura, er zijn twee soorten afasie (taalstoornissen) en zo te lezen heeft je moeder een Wernicke afasie (ook wel een receptieve of sensorische afasie genoemd). Iemand met z'n type afasie babbelt honderduit, maar doordat er een ernstge stoornis is in het benoemen en formuleren van woorden en zinnen is wordt het geheel uiteindelijk grote onzin. Ook gesproken en geschreven taal wordt slecht begrepen. Schrijven is motorisch geen probleem, maar ook dit zal weinig samenhangend zijn. Het erge is dan ook nog dat mensen met een Wernicke afasie zich nauwelijks bewust zijn van het defect. (het andere type afasie is een Broca afasie en daarbij is de patiënt zich heel erg bewust van het probleem en is het taalprobleem ook anders)

Ik blijf gewoon hopen dat het steeds meer opknapt en die communicatie hulpmiddelen klinken goed.

Tja, ik aan die Wernicke afasie heb ik ook gedacht. Dat ze gewoon belt, wijst daar toch wel op. Maar toch slaat ze af en toe quasi theatraal haar ogen op als ze merkt dat het gesprek toch wel wat moeizaam verloopt. En dat wijst er dan weer op dat ze zich wel bewust is van haar spraakstoornis.

Ik ben er nog niet helemaal over uit...

Toch doet ze dit echt op de momenten waarop ze heel hard aan het proberen is om op een woord te komen.

Maar goed, de tijd zal het leren...

Ook wuift ze af en toe een zin weg als ik haar echt niet begrijp, onder het mom van 'laat maar, het is niet belangrijk, het lukt toch niet...' En het lijkt er toch op dat ze dit op zo'n moment wijt aan haar eigen spraakstoornis.

Ik durf beide vormen eigenlijk nog steeds niet te sluiten, maar daarvoor weet ik er ook te weinig van...

Ben gisteren bij haar geweest.
Ze is van de IC af. Praten lukt nog steeds niet. Bij elk woord dat ik haar vraag na te zeggen, komt er een soort kreun van twee of drie lettergrepen uit. Ook letters nazeggen lukt haar niet.
Wel kan ze lezen. Van voor naar achter en andersom en ze begrijpt je volkomen.

Er is een revalidatietraject in gang gezet. Volgens een logopediste is er gelukkig geen sprake van afasie van Wernicke. Wel zit ze duidelijk in de ontkenningsfase. Ze ontkent eigenlijk dat ze ziek is en denkt dat alles weer goed zal komen. Dat is ook de reden dat ze blijft proberen te praten en mij of m'n vader regelmatig belt om iets duidelijk te maken. Het is vreselijk om dan op een gegeven moment tegen haar te moeten zeggen dat je er echt niks van begrijpt en op moet hangen. Ze zit echt gevangen in zichzelf.

De eerste twee maanden na een hersenbloeding zijn cruciaal als het gaat om 'herwinning' van het spraakvermogen. Wat ze na die twee maanden niet kan, leert ze waarschijnlijk nooit meer. Ze ligt nu al bijna drie weken in het ziekenhuis en waarschijnlijk moet ze er nog een week liggen, voordat ze bij revalidatiekliniek Rijndam intern terecht kan en er intensief met haar geoefend wordt. De logepediste schatte in dat haar spraak straks 50% zal zijn van wat ie ooit geweest is.

Haar rechterarm kan ze inmiddels weer gebruiken, maar ze heeft er wel minder kracht in. Ook in haar benen heeft ze minder kracht, maar de kracht die ze in beide benen heeft is wel gelijk. En dat is het belangrijkst.

Er wordt nu onder narcose een interne drain geplaatst waardoor het hersenvocht naar de buikholte loopt.

Dankjewel!

De operatie is geslaagd. De drain blijft ze haar hele leven houden, tenzij haar lichaam 'm afstoot.
Ze geeft aan dat ze hoofdpijn heeft.

Morgen gaan we Compro 2000 op haar laptop installeren. Dit is een oefenprogramma voor afasiepatienten.

Vandaag is er een revalidatie-arts van het ziekenhuis langsgeweest die een revalidatieplan heeft opgesteld.

Zij heeft besloten dat m'n moeder 4 keer per week een half(!) uurtje per dag spraakoefeningen krijgt! Veel te weinig als je het mij vraagt. Temeer omdat de Nederlandse Afasie Vereniging heeft bevestigd dat de eerste twee maanden na een hersenbloeding essentieel zijn als het gaart om gedeeltelijke herwinning van de spraak.

Maar de arts stelt dat m'n moeder lichamelijk in staat is om zich te redden in de maatschappij en dat een interne opname daarom niet noodzakelijk is...

Ga morgen de Afasie Vereniging bellen en vragen of zij vinden dat dit volstaat.