Vensterkijken, een waar genot.

Soms, enkele keren, heb je van die dagen. Van die dagen waarop je niks te doen hebt. Dagen waarop er ook op het forum weinig te beleven valt. Geen boeiende topics, zelfs te talloze slowchattopics lijken stil te staan.
Of van die dagen waarop FOK! plat gaat. Geen activiteiten meer, als een platte lijn op de hartmonitor bij een overleden patient.

Die dagen, die saaie , levenloze dagen, dat zijn de dagen waarop ik ga vensterkijken .

Jawel, u leest het goed, vensterkijken . De gordijntjes gaan opzij, de luxaflex worden opengedraaid, of beter nog, omhoog getrokken. De plantjes op de vensterbank gaan aan de kant en zie daar, een perfect kijkgat heeft zich geopenbaard.

Ik pak er een stoel bij. Dat kan ook een poef zijn, of een fijne fauteuil. Dit alles om me het beste comfort en mooiste uitzicht te geven.
Waarschijnlijk zit u nog steeds met de vraag, waarom in hemelsnaam gaan vensterkijken ? Dat zal ik dan maar eens vertellen. Ik woon niet in een buurt met uitkijk op mooie menschen, nee in tegendeel. Maar dat is juist wat het zo leuk en hip maakt.Want ik zal eens vertellen wat ik onder andere gezien heb.

Daar zit ik dan, helemaal klaar, in een fijne stoel, voor het raam, helemaal klaar voor de spannende dag. Het is nog redelijk vroeg. De supermarkt is nog maar een paar uurtjes geopend. Nu denk je misschien, waarom begint hij over een supermarkt? Nou, dat brengt mij namelijk tot mijn eerste visuele ontmoeting van die dag.

Elke dag, steevast, komt er een mannetje langs met een boodschappenkarretje. Deze man is op weg naar de supermarkt. Hij gaat daar heen om daar een kratje bier te kopen (Amstel). Ergens heb ik respect voor deze man. Het is vast niet makkelijk om je gezicht zo zonder expressie te hebben, en zo te lopen zonder ook maar enige notie te hebben van je omgeving. Daar heb ik respect voor. En voor het feit dat hij lopens een kratje bier gaat halen.
Ik heb deze meneer Adje Kratje genoemd. Adje, omdat hij er uit ziet als een Adje, en Kratje omdat het rijmt en omdat hij elke dag een kratje bier haalt.
Ik heb een poging gedaan om hem te visualiseren, zoals hij er ongeveer uitziet. Het boodschappenwagentje moet je er bij bedenken.


Daar loopt hij dan, op weg naar de supermarkt. Nu is zijn wagentje nog leeg. Nu nog wel. Ik kijk 'm na totdat ik 'm niet langer door mijn raam kan zien. Vol spanning wacht ik op mijn tweede visuele ontmoeting met iemand.

Het laat niet lang op zich wachten. Ik zie een stelletje aankomen. Ik verheug me op het feit dat zij er aan komen, aangezien ik zeal langer ken. Het betreft een man en een vrouw. Ze zijn soms wat eigenaardig. Als ze voor mijn raam langs lopen en ze zien mij zitten stoppen ze. Allebei draaien ze zich naar mij toe en gaan zwaaien. Niet zomaar zwaaien, nee, maar echt met beide armen wild slaand, handen gespreid. Totale vriendelijkheid, geweldig. Hierdoor hebben ze van mij de naam Zwaaimensen gekregen, de reden mag duidelijk zijn.
Ook hiervan weer een stukje visuele ondersteuning, zodat ik wat minder uit hoef te leggen.


Behalve zwaaien kunnen deze personen ook praten (in tegenstelling tot Adje Kratje), maar meestal doet hij (Jut) het, en knikt zij (Jul) instemmend mee. Jut heeft altijd spannende verhalen over iemand die vermoord is en gewoon bleef liggen! En dat vertelt hij dan half schreeuwend en met bijbehorende stukjes speeksel die naar buiten vliegen. Ik herinner me een keer dat ze me aanspraken en Jut zei: "HE, WE ZIJN VERLOOFD!", ik reageerde: "Oh, en jullie gaan dat zeker nu vieren?" Hij: "NEE WE GAAN NEUKEN!". Jul knikte instemmend.

Jazeker, een prettig gezelschap om even mee te kletsen. Om echt de voetjes van de vloer te laten gaan moet ik nog wat langer voor het venster zitten. Ik wacht en wacht. Er komen immers niet de hele tijd mensen voorbij. Terwijl ik wacht komt Adje Kratje weer even terug, dit keer met een krat bier in zijn boodschappenwagentje. Ik zwaai vriendelijk, en reageer niet verbaasd als hij niet op of om kijkt.

Maar wat zie ik daar? Tot mijn grote vreugde komt het feestbeest weer een keer langs. Deze lange donkergekleurde meneer is altijd al van verre te herkennen aan zijn "bling-bling" welke van hem een kruising maakt tussen een hiphopper en een gothic. Hij kreeg van mij de naam Michael Jackson, dankzij zijn vrouwelijke trekjes en muzikale uitstraling, niet omdat hij een donkere huidskleur heeft en een grote neus heeft.

Als dezeman voorbij loopt begin ik altijd "Thriller" te neuriën, en ik wordt helemaal vrolijk. Om zjin benen nog meer haldbanden dan om zijn armen en helemaal schitterend in het felle zonlicht loopt hij stoer langs. Ja, ik kijk 'm na totdat hij uit mijn zich verdwenen is. Gesproken heb ik nog nooit met deze beste man, maar wellicht dat het er in de toekomst nog ooit van komt.

Tot zo ver mijn avontuur van het vensterkijken . Wellicht dat er nog ooit andere mensen langs komen lopen die ik weer mooi kan naschetsen. Vergeef me het lange verhaal, en mijn slechte tekenkunsten en eventuele typefouten .

Ik raad het iedereen aan om gewoon een keer een dag voor het raam te gaan zitten en te kijken. Je zult verbaast zijn over wat je ziet. Al die pracht in één dag .

quote:

Op donderdag 24 augustus 2006 22:47 schreef Sebasser het volgende:
Ik was eens ziek, toen heb ik mijn bed voor een groot raam gezet.
En toen maar naar buiten kijken inderdaad

Het is tof, naar buiten kijken!

quote:

Oh, erik.. Dit is een te tof topic voor ONZ

.

quote:

Op donderdag 24 augustus 2006 22:50 schreef rena het volgende:
Dus eigenlijk zit je voor het raam?

Hele dagen .

quote:

Op donderdag 24 augustus 2006 22:57 schreef PeZu het volgende:
uhuh de laatste paar dagen is venster kijken leuker dan fok

Precies! Je snapt het.

Het was een inspannende dag, ook voor mij. Tijd om te gaan slapen dan maar.

.

Tot morgen.