over gehad en hij ziet het die mogelijkheid ook voor ons. We hebben naar aanleiding van een artikel in de Esta van deze maand informatie aangevraagd. Die moet nog binnenkomen...Nu vroeg ik me af of er mensen zijn die met enige wijze met pleegzorg ervaring hebben. Zowel als pleegouder of als pleegkind of door werkzaam te zijn bij een instantie die zich bezighoudt met pleegzorg...
Onze gezinssituatie is stabiel, we hebben allebei een baan. Een docher van twee en op dit moment totaal geen verdere 'eigen' kinderwens. Verder hebben we een slaapkamer 'over' in huis...
Ik vraag me af of ik het allemaal misschien te licht opvat als ik denk dat wij wel geschikt zouden kunnen zijn als pleeggezin...
[ Bericht 0% gewijzigd door Sjeen op 20-08-2006 22:43:41 ]
Ik spreek niet uit eigen ervaring, maar ik heb hier wel een zeer ervaren pleeggezin in het durp wonen. En ik weet dat ze openstaan voor het inwinnen van info en het bespreken van mogelijkheden. Zij hebben al meer dan 11 jaar ervaring en als ik zeg 20 kinderen gehad, zal ik het wel onderschatten. Op dit moment hebben ze sowieso een kleintje van 1,5 ronddabben. En die noemt de pleegmoeder al mama. Dat komt ook omdat ie vanaf 5 maanden daar is. Als je wil kan ik jullie aan elkaar koppelen en dan kun je eens rustig info inwinnen. Zij hebben de ups en downs van het pleegouderschap wel allemaal meegemaakt. En ik denk dat dit wel handig is om te weten.
Verder denk ik dat jij en
een goed pleeggezin zouden zijn. Maar ik weet ook dat jij je heel erg kunt binden aan kleintjes (en grote kinderen). Je hebt immers een groot hart. Dat betekent ook dat het erg veel pijn kan doen als het niet lekker loopt met een pleegkind. Een goed vangnet voor jullie is dan ook van belang...(als je begrijpt wat ik bedoel).Ik heb zelf ook met die gedachte rondgelopen, maar weet dat het voor mij geen optie is, gezien het bedrijf. Dus om te lezen dat jij er wel mee rondloopt, dat doet mij veel goed.
Dat is dus ook nog een mogelijkheid.
Na aanmelding kun je een info avond volgen, daarna volgt een screening, door oa justitie enzo. Dan volg je een cursus om te informeren en te leren, en te kijken welke soort pleegzorg bij je past.
Verder werkt er bij ons een matcher, die kijkt in hoeverre kinderen en pleeggezin bij elkaar passen.
Als je meer vragen hebt, shoot!
quote:Crisisopvang hebben mijn ouders gedaan toen ik nog naar de basisschool ging. Wat ik me daarvan kan herinneren is dat het inderdaad behoorlijk heftig kon zijn. Nu op dit moment denk ik niet dat de situatie er geschikt voor is, omdat ik Isa nu nog te klein vind.Op zondag 20 augustus 2006 22:02 schreef Belana het volgende:
het ligt er denk ik aan wat voor soort pleegzorg. Mijn tante doet al jaren crisisopvang en heeft dan echt moeilijke gevallen en dat is echt wel heel zwaar vaak. De contacten met de pleegzorg en de voogden zijn ook niet echt geweldig. Het is slecht afspraken maken met ze, er is altijd tijd en mensen tekort.
quote:Ok, leg eens uit waarom je dat vind...Op zondag 20 augustus 2006 22:03 schreef Demius het volgende:
Nou volgens mij denk jij er wel erg luchtig over...
quote:Weekendopvang en vakantieopvang was ook hetgene waar wij op dit moment aan denken.Op zondag 20 augustus 2006 22:09 schreef livelink het volgende:
Vrienden van mij zijn weekendpleegouder geweest. Dan kregen ze in het weekend pleegkinderen die gewoon thuis woonden, maar waarvan de ouders ernstige behoefte aan rust hadden.
Dat is dus ook nog een mogelijkheid.
@Chacama, je kent me inderdaad wel. Ik zou graag eens met je kennissen van gedachten wisselen.
Algemeen:
Ik wil graag eerst zorgen dat we heel goed geïnformeerd zijn, voor dat we überhaupt ergens aan beginnen. Verder is het niet zo dat dit een bevlieging is, ik loop zelf echt al jaren met het idee...
quote:Ahhh, kijkOp zondag 20 augustus 2006 22:15 schreef PM-girl het volgende:
Ik werk bij een jeugdhulpverleningsinstelling die ook Pleegzorg bieden. Er is een heel team van werkers dat pleeggezinnen begeleidt en ook de echte ouders en natuurlijk de kinderen. Afhankelijk van wat nodig is, want dat is nooit hetzelfde.
Na aanmelding kun je een info avond volgen, daarna volgt een screening, door oa justitie enzo. Dan volg je een cursus om te informeren en te leren, en te kijken welke soort pleegzorg bij je past.
Verder werkt er bij ons een matcher, die kijkt in hoeverre kinderen en pleeggezin bij elkaar passen.
Als je meer vragen hebt, shoot!
Ik heb via www.pleegzorg.nl informatie aangevraagd. Ik ben ook inderdaad van plan om naar een info-avond te gaan. Ik ga nog eens verder graven en als ik vragen heb, weet ik je zeker te vinden!
Grofweg de verschillen met pleegzorg: de kinderen wonen altijd echt bij jou, in principe voltijd (vaak wel weekendbezoeken aan ouders). Er wonen dacht ik minimaal 4 kinderen bij je in. Kinderen worden dan bij jou thuis behandeld ipv alleen opgevangen/opgevoed, dmv doelen en trajectbegeleding. Omdat je werkt in je eigen huis, krijg je dus salaris, voltijd, het is een baan.
Kinderen wonen vaak heel lang bij je, tot hun 18e. Meestal is er een aantal uur pedagogische en huishoudelijke ondersteuning voorhanden.
Maar gezinshuisouder kun je dus niet zomaar worden, itt pleegouder. (ook de laatste krijgt wel screening uiteraard, maar verder zijn er niet veel opleidingseisen etc.)
quote:Ok! (heel anders idd!)Op zondag 20 augustus 2006 22:30 schreef Sjeen het volgende:
Die mogelijkheid valt voor ons af, omdat we daarvoor inderdaad niet de juiste achtergrond hebben. Beide Hoge Hotelschool gedaan, da's hulpverlening op een heel ander vlak
Goede wens van jullie trouwens, pleegouder worden. Ik wil het zelf ook nog wel eens gaan doen, als ik wat grotere kinderen heb. Heb in een gezinshuis gewerkt en je kunt zoveel voor andermans kind betekenen, zonder hen de rol van ouder te ontnemen.
AL zie je ook veel moeilijks, het is heel dankbaar en fijn werk, zeker als je voor jezelf de balans hebt gevonden tussen ouder en pleegouder zijn.
quote:In elk geval alvast bedankt dat je er de tijd voor wilt nemenOp maandag 21 augustus 2006 08:56 schreef Spekkiemonster het volgende:
ik ben pleegkind geweest en heb zowel in crisisgezinnen gezeten als in een pleeggezin. Ik wil er vanavond wel wat meer over vertellen. Heb nu te weinig tijd om alles op te tikken ...
Ik het kort over de vorm weekend/vakantieopvang: Wat ik gezien heb, is dat het juist in die vorm lastig is om de juiste vorm van binding met de kinderen te vinden. Je bent een soort tante/oom maar aan de andere kant weten zowel jullie als het kind dat je na een weekend/vakantie weer apart verder gaat, omdat het kind terug gaat naar het gezinshuis, de groep, oid. De balans tussen opvoeden en verwennen van jullie kant kan dan soms lastig te vinden zijn.
Aan de andere kant is er veel voldoening als het mede door jullie lukt om een kind een reeele kans op een toekomst te geven, iets wat een heel warm gevoel geeft.
Ik zou het niet erg vinden om uitgebreid over mn ervaringen te vertellen (ook over wat het met je als kind doet, bijvoorbeeld) maar zit nu op mijn werk, dus dat moet tot een andere keer wachten.
Wel denk ik dat het best heftig is met Isa, op deze leeftijd. Misschien niet eens zo zeer de problematische kanten die eraan zitten maar misschien gewoon de verdeling van aandacht. Als je een kind moet leren kennen en laten wennen enzovoorts moet je er natuurlijk extra voor zijn in het begin. Misschien dat, dat moeilijk is. Maar aan de andere kant, je bent met z'n twee-en en misschien is het juist op deze leeftijd goed. Omdat ze ondanks dat ze niet meer zo te kneden zijn in situaties als een jaar geleden, ze toch nog wel dingen gewoon aannemen enzo.
Weleens overwogen buddy te worden van een kindje uit je eigen woonplaats? Speelt zich af op een heel ander niveau hoor maar wellicht iets om een tijdje te proberen om te zien hoe het gaat met andermans kind.
Luchtbel, je mail staat niet in je profiel, het mijne wel
Ik zou heel graag je ervaringen horen. Je hebt wel gelijk wat betreft Isa en aandacht moeten delen. Daarom wil ik me ook graag nu al informeren. Misschien dat ik aan de hand van alles wel besluit dat het verstandiger is om te wachten. Verder is het wel zo dat we regelmatig de buurjongens in huis hebben, dus dat ze wel vaker de aandacht moet delen. Maar dat is natuurlijk met bekenden en dat is ook weer een groot verschil...Biancavia, die optie ga ik ook eens bekijken. Ik weet niet hoe het hier in de regio geregeld is.
Gewoon om te kijken hoe dat is, met een vreemd kindje in je huis. Je kunt dat toch een paar jaar doen? (als het goed is krijg je steeds hetzelfde kindje terug). Dat is leuk te combineren met Isa ook. En als Isa dan groter is kun je altijd nog overwegen om echt een pleeggezin te worden.
Weet echt waar je aan begint. De kinderen die je in huis krijgt hebben vaak nogal wat mee gemaakt... Daardoor reageren ze vaak ook heel anders op bepaalde situaties dan "normale" kinderen... Verder is het soms ook heel moeilijk dat je je aan een kind enorm gaat hechten en dat het dan weer naar huis (of zo) gaat. En ze vragen vaak enorm veel aandacht. (soms onbewust)
Ik denk dat het toch echt het beste werkt om naar zo'n info-avond te gaan...
En ik geloof zelfs, maar dat weet ik niet zeker, dat als je er voor kiest om echt pleeg-ouder te worden, dat je dan eerst ook een aantal weken naar een soort van "cursus" moet....
Verder wat ik altijd heel belangrijk vond, mijn ouders overlegden altijd eerst met ons, vanaf het moment dat we dit begrepen
of we het goed vonden dat er een nieuw jongen/meisje bij ons in huis kwam. quote:en dat is dus precies de reden dat mijn ouders nu geen pleegouders meer zijnOp woensdag 23 augustus 2006 15:29 schreef ChatChewbacca het volgende:
Sprekend uit ervaring van pleegbroer, neem die cursus, laat je informeren, en als 't misgaat, trek gewoon keihard aan de bel, want 't gaat altijd goed, tot op een zekere hoogte, en als 't dan misgaat is de pleegzorg opeens in geen velden of wegen te bekennen en moet je 't zelf uitzoeken. Maar goed dat je 't doet
Zelf heb ik een geadopteerd broertje en vroeger hadden wij in de vakantie altijd een pleegzusje over de vloer, uit Frankrijk (rottige familiesituatie waar ze uitkwam), nu nog supercontact mee (inimddels is zij ook getrouwd en heeft ze 3 kindjes).
Zelf sta ik open voor zowel adoptie als pleegzorg, maar voor manlief en ik op dat punt aankomen zijn we waarschijnlijk heel wat jaartjes verder. Neemt niet weg dat wel heel geinteresseerd ben, dus ik blijf lezen hier
.Ik laat het je zsm weten!
Ik heb wel eens laten weten op dit forum dat zij ook al eens in Armenie hebben gezeten met het gezin om daar oa kinderen te helpen, vandaar hun besluit het in Nederland voort te zetten
omdat ook hier genoeg kinderen zijn die hulp nodig hebben!Goede gadachten van jullie Sjeen!
quote:Om een goed beeld te krijgen van wat het met je doet om een vakantiegastgezin te zijn, is het verstandig dat idd een paar jaar te doen.Op woensdag 23 augustus 2006 14:13 schreef Tan het volgende:
Sjeen, heb je niet overwogen om eerst eens vakantiegastgezin te zijn? Voor buitenlandse (oorlogs-)kinderen of voor andere kinderen die gezien hun situatie nooit op vakantie kunnen.
Gewoon om te kijken hoe dat is, met een vreemd kindje in je huis. Je kunt dat toch een paar jaar doen? (als het goed is krijg je steeds hetzelfde kindje terug). Dat is leuk te combineren met Isa ook. En als Isa dan groter is kun je altijd nog overwegen om echt een pleeggezin te worden.
Wij hebben jarenlang kinderen uit achterstandswijken in Hannover gehad hier, drie weken in de zomer. Soms ging dat goed, we hebben één meisje gehad dat hier drie jaar geweest is. Een ontzettend lief meisje, dat heel leuk kon spelen met mijn jongere zusjes, al snel mee draaide in het gezin en soms ook zichzelf bezig kon houden, als wij aan 't sporten waren oid.
Aan de andere kant hebben we één keer een jongentje gehad die altijd "foute" stiefvaders had. Zijn moeder werd mishandeld, had ook geen macht over het knulletje (van net 6!). Eenmaal bij ons, wist hij ten eerste niet dat wij geen Duits spraken, daarnaast kon hij niet omgaan met het feit dat dit een vrouwengezin is, mijn vader is er maar weinig. Hij liep weg, schold, sloeg en sloopte dingen... Na vijf dagen hebben we 'm op laten halen...
Kortom, het kan heel erg varieren. Sommige kinderen komen echt tot rust hier, anderen gaan volledig flippen. Gelukkig wisten wij ook hoe het anders kon zijn.
Overigens vond ik het vooral leuk dat die kinderen dolgelukkig waren met de kleine dingen die je met ze deed. Ik was meestal een jaar of vijf ouder, dan gingen we samen wandelen naar het winkelcentrum... Helemaal gelukkig waren ze dan, want thuis zaten ze altijd op drie-hoog achter, omdat er gewoon geen speelplaats was. Slechts grauwe huizen zonder stoep...
de tijd te geven het eens door te nemen. Goed opgesteld vind ik het in elk geval wel.Piglet, info is natuurlijk welkom!
Inno, jij hebt het dus niet als vervelend ervaring als ik je verhaal zo lees? Ik kan me voorstellen dat het twee kanten op kan gaan. Lijkt me voor die kinderen ook best moeilijk om zo'n verandering te verwerken...
quote:Ik vond het léúk! Mis ze nog steeds weleens in de zomer. Je kunt (bij de stichting die wij hadden), maar kinderen tot 12 jaar krijgen. Tja, inmiddels zijn wij ouder, en doen we dus heel andere dingen in de vakantie, waardoor ze de laatste jaren niet meer komen. Is niet leuk voor hen, als wij steeds aan het werk zijn enzo. Maar ik heb echt genoten!Op vrijdag 1 september 2006 11:13 schreef Sjeen het volgende:
Inno, jij hebt het dus niet als vervelend ervaring als ik je verhaal zo lees? Ik kan me voorstellen dat het twee kanten op kan gaan. Lijkt me voor die kinderen ook best moeilijk om zo'n verandering te verwerken...
Bijkomend voordeel is dat ik een aardig woordje Duits spreek, inmiddels.
We hebben (van de zes in totaal), twee moeilijke jaren gehad: een jaar waarin mijn oma overleed toen ons logeetje hier was. En eigenlijk was ik heel blij dat zij er was: een vrolijk iemand om mee te spelen, en vanwege haar bleef het leven door gaan, dus gingen we alsnog lekker zwemmen, maar dan met een vriendin van mijn ouders. En het jaar met dat kleine manneke, maar dat kon er niks aan doen. Gehuild hebben we, dat 't niet ging en dat hij tóch weg moest, want dat wilden we eigenlijk helemaal niet.
Nee, ik vond het gezellig. Ik ben sowieso opgegroeid met een "open huis", wij hebben vaak buitenlandse gasten gehad. Zo'n gastkind bloeide helemaal op hier, wij kwamen nog eens ergens, en je leerde weer over een andere cultuur. Soms ook grappig, mijn zusjes van vier en zeven zonder vleugeltjes op de foto naast een negenjarig gastkindje met vleugeltjes, want ze had nooit leren zwemmen...
Wat ik overigens zelf prettig vond, was dat we al met vier kinderen waren thuis. Dan kon je soms even zeggen "ga maar met een ander spelen", zonder dat zo'n kind op zichzelf aangewezen was...
Tvp dus...
Ik kan me voorstellen dat er misschien al vragen zijn ontstaan, ben er wel benieuwd naar.
Wij willen ook héél voorzichtig de oriëntatiefase ingaan. Op de site van pleegzorg.nl staat al aardig wat informatie om een beeld te krijgen van de mogelijkheden. Er staat ook een test, maar bij het invullen vond ik sommige vragen een beetje zwart/wit.
Vraag:
"Waarom bent u geïnteresseerd in pleegzorg?"
Mogelijke antwoorden:
A : Er zijn veel kinderen die een goede plek nodig hebben en wij hebben ruimte over.
B : Wij willen heel graag een pleegkind in ons gezin; dat past in onze gezinsplanning.
Je mag maar één antwoord geven, en antwoord A is het "goede" antwoord. Dat betekent dat B een "fout" antwoord is. Maar eigenlijk gelden beide antwoorden in meer of mindere mate.
Daardoor begon ik meteen te twijfelen omtrent onze intenties. Maar ja, hoe krijg je daar duidelijkheid over?
Verder vond ik sommige berichten in dit topic over Jeugdzorg een beetje verontrustend. Niet dat ik me daardoor zou laten afschrikken, maar het is wel iets waarover ik me afvraag in hoeverre je je kunt indekken tegen gebrek aan hulp wanneer het nodig zou zijn.
Geen idee of "zo'n kindje" bij jullie welkom is. Maar ik heb via mijn werk hele goede ervaringen met de William Schrikker groep, en onlangs is een van de kinderen van mijn werk bij een pleeggezin geplaatst. En wat ik aan verhalen hoor is de begeleiding en zorg vanuit hun erg goed.
quote:Ik heb ook zo'n ''gastgezin'', daar ben ik erg blij mee. Eens in de zes weken ga ik daar logeren. Ze hebben 3 logeerkinderen en 1 pleegkind die altijd bij hun woont. Succes!Op maandag 21 augustus 2006 10:01 schreef Biancavia het volgende:
In de verstandelijk gehandicaptenzorg worden er ook vaak logeergezinnen gezocht voor kinderen met een beperking. Deze komen dan bijvoorbeeld twee weekenden per maand logeren.
quote:Phluphy, waarom ik denk dat die vraag er staat is om mensen die een "designerbaby" willen, af te schrikken. Mensen die zeg maar op zoek zijn naar een kindje van tussen de .... en ... maanden/jaar oud, jongen/meisje is eigenlijk ook al bepaald door hen etc. Dat zijn vaak de mensen die niet echt doorhebben wat het in houdt, die een pleegkind misschien wel als een soort van puppy zien. En dat is niet zo, maar goed, ik neem aan dat jij dat zeker beseft...Op donderdag 25 januari 2007 19:57 schreef phluphy het volgende:
Sjeen, zijn jullie al concreet verder gegaan met stappen, dan wel met besluitvorming?
Ik kan me voorstellen dat er misschien al vragen zijn ontstaan, ben er wel benieuwd naar.
Wij willen ook héél voorzichtig de oriëntatiefase ingaan. Op de site van pleegzorg.nl staat al aardig wat informatie om een beeld te krijgen van de mogelijkheden. Er staat ook een test, maar bij het invullen vond ik sommige vragen een beetje zwart/wit.
Vraag:
"Waarom bent u geïnteresseerd in pleegzorg?"
Mogelijke antwoorden:
A : Er zijn veel kinderen die een goede plek nodig hebben en wij hebben ruimte over.
B : Wij willen heel graag een pleegkind in ons gezin; dat past in onze gezinsplanning.
Je mag maar één antwoord geven, en antwoord A is het "goede" antwoord. Dat betekent dat B een "fout" antwoord is. Maar eigenlijk gelden beide antwoorden in meer of mindere mate.
Daardoor begon ik meteen te twijfelen omtrent onze intenties. Maar ja, hoe krijg je daar duidelijkheid over?
Verder vond ik sommige berichten in dit topic over Jeugdzorg een beetje verontrustend. Niet dat ik me daardoor zou laten afschrikken, maar het is wel iets waarover ik me afvraag in hoeverre je je kunt indekken tegen gebrek aan hulp wanneer het nodig zou zijn.
Aan de andere kant, als een pleegkind totaal níét in de planning past, is er toch ook een probleem? Zo van "ja, we willen wel een pleegkind, maar volgend jaar gaan we op wereldreis dus of hij dan weer even terug kan naar zijn suicidale moeder." Dat werkt net zo goed niet. Ik denk dat je zeker ook tijd en ruimte in je leven moet hebben om een pleegkind een plekje te geven, en dat je héél gedreven moet zijn, want je krijgt niet altijd de makkelijkste kinderen. Ze hebben ten slotte een historie waar je u tegen zegt, anders worden ze niet in het pleegzorgcircuit gezet.
Kortom, eigenlijk zou geen van beide antwoorden fout moeten zijn. Het lijkt me wél fout als maar één van beiden van toepassing is. Ik vind zin A eigenlijk een beetje een lege zin. "we hebben ruimte over", alsof het alleen daarom gaat. Het gaat er toch júíst ook om dat je ervoor wil gaan, dat je dit echt wíl, dat je jouw hele leven erop aan wil passen?
Ik vind het zo 'mooi' dat er alleen al mensen denken aan het pleegouderschap, denk er goed over na het is een hele verandwoordelijkheid. Ik ben dus zelf ook pleegkind geweest en heb altijd bij dezelfde 'pleeg'ouders gewoond. En ik zet "pleeg' tussen aanhalingstekens, omdat het voor mijn gevoel mijn eigen ouders zijn, m'n zoontje (Damiën) noemt ze ook gewoon Opa en Oma.
En over de begeleiding van de pleegouders, ja die is niet altijd even goed, dat zeggen mijn ouders ook, maar er is ook een vereniging waar je lid van kan worden, die is voor de pleegouders. En als je veel problemen hebt met de hulpverleners kunnen zij jou misschien helpen met oplossingen te vinden.
-ym- : zo'n Vereniging voor Pleegouders zou natuurlijk een perfecte bron zijn voor het krijgen van ervaringsverhalen. Weet je zo of ze ook een website hebben of een manier om contact op te nemen?
quote:ja ze hebben een website[b]Op vrijdag 26 januari 2007 18:29 schreef phluphy het volgende:[/b
-ym- : zo'n Vereniging voor Pleegouders zou natuurlijk een perfecte bron zijn voor het krijgen van ervaringsverhalen. Weet je zo of ze ook een website hebben of een manier om contact op te nemen?
Dit http://www.denvp.nl/index.php is de link. Ze werken in regio's en afhankelijk van de regio waar jij woont, kan je contact opnemen. Ik weet dat mijn ouders er veel baat bij hadden.. Ik hoop dat je er wat aan hebt!
Groetjes Ymke
Dat ziet er goed uit. Structuur, vastigheid het is niet een mensje wat even langs komt om gezellig met een gezin mee te draaien.
Faja het waren je eigen woorden van kort geleden al je drukte, dit kun je niet in 1 middag overdenken dat het wel leuk en nuttig zou kunnen zijn.
De meeste pleegkinderen hebben aardig wat bagage, dus zullen zeker niet de makkelijkste kindjes zijn. (al zitten er zeker een paar tussen waarbij het geheel aan de ouders ligt!)
Verder is het natuurlijk belangrijk om te kijken naar welke leeftijd je het best bij je gezin vindt passen.
Als je een dochtertje van 2 hebt zou ik toch voor een wat ouder kindje gaan i.v.m. jaloezie (vooral als je een peutertje 'pleegt' En aan pubers zou ik gewoon nie beginnen als je nog zo jong bent
Ook andersom moet je kijken of het goed gaat, kan jouw kleintje goed met andere kindjes overweg?
Ik weet dat ik bij 1 pleeggezin wegmoest omdat ze er een baby bijkregen en ikk jaloers was, ze waren bang dat ik de baby iets aan zou doen (ik was 4
)En andersom..ik zat in een pleeggezin waar de oudste zo jaloers was op de aandacht die ik van haar moeder kreeg..dat ze me constant sloeg en schopte.
Je zou er ook aan kunnen denken weekend ouder te worden. dan zal het kind door de week op een internaat zijn en in het weekend en tijdens de feestdagen o.i.d. bij jullie.
En natuurlijk is het belangrijk dat je een klik hebt met het kindje
Maar je kunt natuurlijk altijd de informatiebijeenkomsten volgen om je nader te orienteren.
Dakota, dat klinkt allemaal behoorlijk heftig, zeg.
Hoop niet dat je denkt dat ik je alleen maar zit af te branden, niet mijn bedoeling meer mijn bedoeling te zeggen weet waar je aan begint.
Zijn vader was afgelopen zaterdagavond werken en de jongste 2 lagen op bed, wij hebben met zijn tweetjes over zijn problemen op school gesproken, gelachen, grapjes gemaakt, serieus gesproken over wat hem dwars zit en waarom hij doet wat hij doet op school. Ik heb niet geoordeeld en veroordeeld maar slechts een luisterend oor aangeboden, hem laten spelen, helpen met de kleintjes zodat hij de grote broer mocht zijn die hij is. Ik doe niks anders met hem dan ik doe met mijn eigen kinderen.
Zolang je ze serieus neemt en ze niet in een slachtoffer of dader rol drukt, kan je een hele goede (vertrouwens)band opbouwen.
Vooral niet straffen maar goed luisteren en voorbeelden geven van wat hij misschien beter kan doen..werkt zoveel beter
Wij hebben vrienden die nogal in de problemen hebben gezeten / nog steeds zitten. Ze zijn de ouders van 4 kinderen, zijn nu gescheiden, drie kinderen wonen bij de moeder en 1 jongen bij de vader. De vader is echter in grote problemen (financieel ook), kan eigenlijk niet voor zijn zoon zorgen, het jochie is dik geworden door alle fastfood, krijgt geen gezond eten, ook niet regelmatig te eten en wordt eigenlijk gewoon verwaarloosd. Vader is depressief, vaak dronken (drinkt 8 blikken (halve liter!!) bier op een dag minstens, rookt in huis aan één stuk door, etc. Zo kan ik nog wel even doorgaan...
Vader zegt niet zonder zijn zoon te kunnen, maar zo is zijn zoon dus een soort van reddingsboei geworden ipv een kind waar je liefdevol voor zorgt. Er is over gesproken de vader in een psych. inrichting op te nemen, maar waar moet dat jochie dan heen?
Ik heb er zo vaak over na zitten denken...wij willen al langer misschien pleeggezin worden, maar eigenlijk wilden we daarmee minstens wachten tot de kinderen wat ouder zijn en wat meer 'inspraak' hebben voordat we zoiets ingrijpends doen. Maar ja, als we langer wachten wordt dat ventje nog steeds meer verwaarloosd.
Het is niet iets waar ik 'blij van word' als ik eraan denk, maar ik heb het gevoel dat het wel de bedoeling is dat wij er zijn voor dat jochie. De moeder woont in de buurt (kwartiertje afstand met de auto) en zou hem dan regelmatig zien.
(hij kan niet bij zijn moeder wonen omdat het samen met de andere kinderen echt niet gaat, te zwaar wordt voor haar, zij heeft ook allerlei problemen, maar de andere drie kinderen worden prima verzorgd. Als hij erbij zou komen is Jeugdzorg bang dat zij in zou storten, en dan heb je vier kinderen op te bergen...)
Ik wil graag wat advies van mensen die hier iets vanaf weten. Hoeveel impact heeft het op je gezin (wij hebben zelf drie jonge kinderen, drie meisjes) als je een pleegkind in huis neemt, ook met zo'n achtergrond en dus waarschijnlijk ook psych. problemen? Is dat iets wat je beter niet kunt doen? Of is het een offer wat je wel kunt brengen als je bedenkt dat het jochie anders in de molen van pleegzorg (met dus onbekende pleegouders) als hij geluk heeft terechtkomt, maar wat meer waarschijnlijk is, in een internaat o.i.d?
Graag serieuze reacties...alvast hartelijk bedankt.
Maarja, inderdaad zou het voor ons gezin fijner zijn als het toch een optie was.
Als het goed gaat is het geweldig, maar ik zie het ook vaak fout gaan.
En als ik het zo lees is het een jongentje die wel wat extra begeleiding nodig heeft. Jullie zouden dan heel veel moeten investeren, hou daar wel rekening mee.
quote:Mijn oude huishoudster werkte bij een gezin die ook pleegouders waren en ik heb hen ook een keertje ontmoet. Zij deed crisisopvang, dus zware kinderen die eigenlijk max. 3 maanden ofzo zouden blijven, maar soms toch wel 6 of 9 maanden opvang nodig hadden.Op maandag 19 oktober 2009 10:18 schreef Suzanna het volgende:
Ik wil graag wat advies van mensen die hier iets vanaf weten. Hoeveel impact heeft het op je gezin (wij hebben zelf drie jonge kinderen, drie meisjes) als je een pleegkind in huis neemt, ook met zo'n achtergrond en dus waarschijnlijk ook psych. problemen? Is dat iets wat je beter niet kunt doen? Of is het een offer wat je wel kunt brengen als je bedenkt dat het jochie anders in de molen van pleegzorg (met dus onbekende pleegouders) als hij geluk heeft terechtkomt, maar wat meer waarschijnlijk is, in een internaat o.i.d?
Graag serieuze reacties...alvast hartelijk bedankt.
Wat ik hoorde via via en van haarzelf:
- Het is zwaar als het contact met de ouders niet goed loopt. Ouders die hun beloftes niet nakomen zodat het kind overstuur is. Ouders die op kinderen leunen en kinderen schuldig doen voelen dat zij zich gelukkiger beginnen te voelen en de ouder niet. Het klinkt alsof je dit ook met die vader gaat krijgen.
- Het is zwaar dat kinderen extreem reageren, schoppen, slaan, dingen vernielen, stelen etc. Voor jou als volwassen is dat iets wat je wel begrijpt en probeert te accepteren, maar samen met haar 2 kinderen was dat soms wel moeilijk. Die gingen terugslaan of heel angstig reageren, dan zit je met het dilemma: jouw kind of het pleegkind? Heel rot.
- Verder bleek dat er vanuit de Jeugdzorg erg weinig ondersteuning was voor het kind. Als jouw hulp dus niet genoeg was, dan was er geen kinderpsycholoog of wie dan ook die hielp. Zij moest het zelf oplossen en als het niet genoeg was, dan moest ze het gewoon zo lang mogelijk uitzingen totdat deze kinderen een vaste plek kregen en ook echt begeleid werden.
- Er was voor haar ook weinig ondersteuning, deze taken zijn zwaar, maar vaak werd er vanuit de Jeugdzorg gezegd: "we hebben geen tijd", "er moet eerst nog een evaluatie komen", "we weten niet wanneer ze ergens anders geplaatst worden, kun je ze nog houden?". Ze heeft net zo vaak tegen de instanties in moeten vechten om de juiste hulp te krijgen als tegen ouders.
Al met al is het een afweging die moeilijk is. Ik hoor vaak mensen zeggen: "Ik wil wat terug doen voor die kinderen". Prima, en dat snap ik ook, daarom overweeg ik het ook weleens, maar tot nu toe valt het negatief uit, vanwege de situatie thuis bij mij.
Kijk goed naar je situatie, hoe kwetsbaar en weerbaar ben jij, maar ook je kinderen! Kunnen zij dit aan? Wil je ze dit aandoen? Je breekt wel een gezonde gelukkige situatie thuis op om een storm in huis te halen. Geen probleem als je kinderen dat aankunnen, wel als dat niet zo is. Let erop dat je enkel een ander kunt helpen als je zelf overeind blijft!
Haar kinderen hebben soms gejankt, tranen met tuiten, over de situaties. Boos over hoe ze behandelt werden, maar soms ook omdat een vriendinnetje weer weg moest, want het bleef altijd tijdelijk. Regelmatig heeft ze tussenpozen genomen, maar dat is in jouw geval niet van toepassing. Ik weet niet of ze het uiteindelijk als een postieve of negatieve ervaring zullen gaan zien, maar het feit dat die tussenpozen nodig waren geeft wel aan hoe zwaar de wissel kan zijn op het gezin. Ik weet niet of ze het nu nog doet, zelf hoop ik dat ze er een paar jaar mee is gestopt, dat leek mij als buitenstaander het beste. Super groot hart, maar telkens vermoeid, stress en voor haar kinderen ook.
Bedankt voor jullie reacties en overwegingen, die waren toch even nodig om bij mij de knoop (weer) door te hakken: nee, nu niet. Hoe erg nodig het misschien ook is...als ons gezin eraan ten onder zou gaan, en ik verwacht niet dat het makkelijk zal zijn, is het het niet waard.
Ook wij waren vanaf het begin dat we bij elkaar waren al van plan ooit een pleeggezin te worden, maar later, als onze kinderen iets groter waren.
Dan kwam er werk in de zorg, ik bij het ggz, lief werkt als groepsbegeleider nu vooral met mensen meteen verstandelijke beperking, maar autistme en andere gedragsstoornissen en problemen zijn ook voorbij gekomen inmiddels.
Nu waren we ons net wat aan het verdiepen, aangemeld bij pleegzorg voor een voorlichting waarna de papieren verder geregeld zouden worden om officieel pleeggezin te worden en alsof het zo moet zijn komt er een puber aanwaaien..
Ik ga hier niet teveel over vertellen, dat zullen jullie wel begrijpen, maar het betreft een jongen van 15 uit mijn kennisenkring die ik ken vanaf ongeveer zijn 8e jaar, hij was al kind aan huis bij ons thuis.
Sinds vrijdag woont hij bij ons, deze week gaan we het op papier zetten.
Dit weekend was super, gewone kleine dingen, aan tafel met de kids koekjes bakken, gewoon even samen koken, zijn vrienden over de vloer en wat jammen op mijn gitaar, wattie helemaal geweldig vindt.
We gaan echt nog wel dingen tegenkomen, hij bij ons en wij bij hem waar we even over moeten bekvechten en het is wennen een sprong van vijf jaar wat moederen betreft (mijn oudste is 10) maar sommige dingen moeten gewoon omdat het kan..
Het moeilijke stukje vind ik dat ik zijn moeder ook al heel lang ken, maar het voordeel is weer dat ik hemzelf ook al heel lang en vrij goed ken.
Misschien een overbodige vraag, aangezien dit topic niet stormloopt, maar kzou wel graag ervaringen lezen van pleegouders.
Morgen meer.