Pleegouder worden

Ik (als pleegkind zijnde) denk persoonlijk dat veel pleegouders er wel licht over denken. zeker ouders die nooit in de hulpverlening hebben gezeten.
De meeste pleegkinderen hebben aardig wat bagage, dus zullen zeker niet de makkelijkste kindjes zijn. (al zitten er zeker een paar tussen waarbij het geheel aan de ouders ligt!)
Verder is het natuurlijk belangrijk om te kijken naar welke leeftijd je het best bij je gezin vindt passen.
Als je een dochtertje van 2 hebt zou ik toch voor een wat ouder kindje gaan i.v.m. jaloezie (vooral als je een peutertje 'pleegt' En aan pubers zou ik gewoon nie beginnen als je nog zo jong bent

Ook andersom moet je kijken of het goed gaat, kan jouw kleintje goed met andere kindjes overweg?
Ik weet dat ik bij 1 pleeggezin wegmoest omdat ze er een baby bijkregen en ikk jaloers was, ze waren bang dat ik de baby iets aan zou doen (ik was 4 )
En andersom..ik zat in een pleeggezin waar de oudste zo jaloers was op de aandacht die ik van haar moeder kreeg..dat ze me constant sloeg en schopte.

Je zou er ook aan kunnen denken weekend ouder te worden. dan zal het kind door de week op een internaat zijn en in het weekend en tijdens de feestdagen o.i.d. bij jullie.

En natuurlijk is het belangrijk dat je een klik hebt met het kindje

Dat is ook de pleegzorg die ik zou overwegen, in de weekenden. Ik heb zelf een stiefzoon die de stempel ADHD van de kinderpsycholoog heeft gekregen, thuis en op school onhandelbaar schijnt te zijn en bij ons thuis een engeltje is. Mijn man komt uit een gebroken gezin, zijn ouders komen uit gebroken gezinnen waarvan mijn schoonvader ook her en der bij pleegouders is opgevoed en ik geloof dat ik het wel in mij heb om een kind iets te kunnen bieden. Ik heb zelf nooit iets in de hulpverlening gedaan maar denk ook dat er voor ieder een begin is ergens. Eens is je eerste keer zeg maar. Niemand komt met ervaring als beginneling.

Faja, waarom laat je het dan niet bij de extra zorg van je stiefzoon in de weekends? Als het nu met hem zo goed gaat, waarom zou je dat in gevaar brengen door de zorg voor een pleegkind? Wat ik zie bij mijn vrienden is dat de kinderen voor wie zij in het weekend zorgden ook vaak ADHD hadden. Ik heb er ook geen ervaring mee, maar het lijkt me dat de rust en stabiliteit die je nu aan je stiefzoon kunt geven, in gevaar komt als er meerdere kinderen met ADHD in het gezin zijn.
Maar je kunt natuurlijk altijd de informatiebijeenkomsten volgen om je nader te orienteren.

Dakota, dat klinkt allemaal behoorlijk heftig, zeg.

Ik hoop nog vaker mijn stiefzoon om het weekend in ons midden te mogen hebben maar het verleden leert dat er soms maanden voorbij gaan dat we hem niet mogen zien. Het is een beetje te veel om hier volledig uit de doeken te doen hoe het de afgelopen 6 jaar is gegaan maar om even een voorbeeld te geven hij heeft zijn zusje op 11 november 2006 gezien en daarna pas weer eind december 2007 toen zijn broertje was geboren en daarna pas weer 2 weken geleden tijdens de herfstvakantie. Dus die 2 keer per jaar dat het goed gaat kan ik niet echt noemenswaardig noemen. Hij is net afgelopen weekend weer geweest en het is ontzettend genieten als hij er is en over 2 weken staat weer gepland dat hij komt maar het kan net zo goed zijn dat hij pas volgend jaar weer een keertje mag komen.

Sorry hoor Faja maar als jij je stiefzoon zo weinig ziet natuurlijk is hij dan bij jullie een engeltje ipv de adhd etterbak.

Hoop niet dat je denkt dat ik je alleen maar zit af te branden, niet mijn bedoeling meer mijn bedoeling te zeggen weet waar je aan begint.

Ik verwacht met pleegzorg geen kind te krijgen dat zich perfect weet te gedragen, geen engeltje is of een leuk poppetje met een aureooltje boven het hoofd. Ik had ook verwacht dat mijn stiefzoon zich als een ettertje of bullebak zou proberen te gedragen bij mij thuis of tegen over zijn broertje en zusje maar ik denk dat hij zich bij mij thuis gewoon op zijn gemak voelt om de boel de boel te laten en even het kind van 8 jaar te zijn die hij wil zijn.

_{Zijn vader was afgelopen zaterdagavond werken en de jongste 2 lagen op bed, wij hebben met zijn tweetjes over zijn problemen op school gesproken, gelachen, grapjes gemaakt, serieus gesproken over wat hem dwars zit en waarom hij doet wat hij doet op school. Ik heb niet geoordeeld en veroordeeld maar slechts een luisterend oor aangeboden, hem laten spelen, helpen met de kleintjes zodat hij de grote broer mocht zijn die hij is. Ik doe niks anders met hem dan ik doe met mijn eigen kinderen.}

goede aanpak Faja.
Zolang je ze serieus neemt en ze niet in een slachtoffer of dader rol drukt, kan je een hele goede (vertrouwens)band opbouwen.
Vooral niet straffen maar goed luisteren en voorbeelden geven van wat hij misschien beter kan doen..werkt zoveel beter

Sorry voor de kick allemaal, maar misschien heeft iemand een tip waar ik wat aan heb.

Wij hebben vrienden die nogal in de problemen hebben gezeten / nog steeds zitten. Ze zijn de ouders van 4 kinderen, zijn nu gescheiden, drie kinderen wonen bij de moeder en 1 jongen bij de vader. De vader is echter in grote problemen (financieel ook), kan eigenlijk niet voor zijn zoon zorgen, het jochie is dik geworden door alle fastfood, krijgt geen gezond eten, ook niet regelmatig te eten en wordt eigenlijk gewoon verwaarloosd. Vader is depressief, vaak dronken (drinkt 8 blikken (halve liter!!) bier op een dag minstens, rookt in huis aan één stuk door, etc. Zo kan ik nog wel even doorgaan...
Vader zegt niet zonder zijn zoon te kunnen, maar zo is zijn zoon dus een soort van reddingsboei geworden ipv een kind waar je liefdevol voor zorgt. Er is over gesproken de vader in een psych. inrichting op te nemen, maar waar moet dat jochie dan heen?
Ik heb er zo vaak over na zitten denken...wij willen al langer misschien pleeggezin worden, maar eigenlijk wilden we daarmee minstens wachten tot de kinderen wat ouder zijn en wat meer 'inspraak' hebben voordat we zoiets ingrijpends doen. Maar ja, als we langer wachten wordt dat ventje nog steeds meer verwaarloosd.
Het is niet iets waar ik 'blij van word' als ik eraan denk, maar ik heb het gevoel dat het wel de bedoeling is dat wij er zijn voor dat jochie. De moeder woont in de buurt (kwartiertje afstand met de auto) en zou hem dan regelmatig zien.
(hij kan niet bij zijn moeder wonen omdat het samen met de andere kinderen echt niet gaat, te zwaar wordt voor haar, zij heeft ook allerlei problemen, maar de andere drie kinderen worden prima verzorgd. Als hij erbij zou komen is Jeugdzorg bang dat zij in zou storten, en dan heb je vier kinderen op te bergen...)

Ik wil graag wat advies van mensen die hier iets vanaf weten. Hoeveel impact heeft het op je gezin (wij hebben zelf drie jonge kinderen, drie meisjes) als je een pleegkind in huis neemt, ook met zo'n achtergrond en dus waarschijnlijk ook psych. problemen? Is dat iets wat je beter niet kunt doen? Of is het een offer wat je wel kunt brengen als je bedenkt dat het jochie anders in de molen van pleegzorg (met dus onbekende pleegouders) als hij geluk heeft terechtkomt, maar wat meer waarschijnlijk is, in een internaat o.i.d?

Graag serieuze reacties...alvast hartelijk bedankt.

Je kunt natuurlijk nooit vantevoren inschatten hoeveel impact het heeft op je gezin. Is er geen mogelijkheid om de jongen tijdelijk op te nemen voor de allereerste nood? Wellicht om er voor te kunnen zorgen dat de vader opgenomen wordt. In die tijdelijkheid kan er dan naar een definitieve oplossing gezocht worden en hebben jullie wat meer zicht op de impact van de opvang op jullie gezin.

Tijdelijk vinden wij (en de ouders waarschijnlijk ook) niet echt een optie, omdat het jochie al zoveel heeft meegemaakt, zo vaak is verhuisd en in vreemde omgevingen is geweest de laatste tijd, wel altijd met (in ieder geval één van) de ouders, maar toch.
Maarja, inderdaad zou het voor ons gezin fijner zijn als het toch een optie was.

Hou er rekening mee dat het heeel veel invloed op je leven heeft. De zorg voor dat ventje erbij, hij moet zijn plaats in jullie gezin vinden, ruzie met je meiden, en dan nog alles er om heen. Jeugdzorg, instanties, therapien, spanningen enz.
Als het goed gaat is het geweldig, maar ik zie het ook vaak fout gaan.
En als ik het zo lees is het een jongentje die wel wat extra begeleiding nodig heeft. Jullie zouden dan heel veel moeten investeren, hou daar wel rekening mee.

Ik denk dat je zoiets niet moet doen als je er niet voor de volle honderd procent achterstaat. Dat heeft dat jochie nodig.

quote:

Op maandag 19 oktober 2009 10:18 schreef Suzanna het volgende:
Ik wil graag wat advies van mensen die hier iets vanaf weten. Hoeveel impact heeft het op je gezin (wij hebben zelf drie jonge kinderen, drie meisjes) als je een pleegkind in huis neemt, ook met zo'n achtergrond en dus waarschijnlijk ook psych. problemen? Is dat iets wat je beter niet kunt doen? Of is het een offer wat je wel kunt brengen als je bedenkt dat het jochie anders in de molen van pleegzorg (met dus onbekende pleegouders) als hij geluk heeft terechtkomt, maar wat meer waarschijnlijk is, in een internaat o.i.d?

Graag serieuze reacties...alvast hartelijk bedankt.

Mijn oude huishoudster werkte bij een gezin die ook pleegouders waren en ik heb hen ook een keertje ontmoet. Zij deed crisisopvang, dus zware kinderen die eigenlijk max. 3 maanden ofzo zouden blijven, maar soms toch wel 6 of 9 maanden opvang nodig hadden.

Wat ik hoorde via via en van haarzelf:
- Het is zwaar als het contact met de ouders niet goed loopt. Ouders die hun beloftes niet nakomen zodat het kind overstuur is. Ouders die op kinderen leunen en kinderen schuldig doen voelen dat zij zich gelukkiger beginnen te voelen en de ouder niet. Het klinkt alsof je dit ook met die vader gaat krijgen.
- Het is zwaar dat kinderen extreem reageren, schoppen, slaan, dingen vernielen, stelen etc. Voor jou als volwassen is dat iets wat je wel begrijpt en probeert te accepteren, maar samen met haar 2 kinderen was dat soms wel moeilijk. Die gingen terugslaan of heel angstig reageren, dan zit je met het dilemma: jouw kind of het pleegkind? Heel rot.
- Verder bleek dat er vanuit de Jeugdzorg erg weinig ondersteuning was voor het kind. Als jouw hulp dus niet genoeg was, dan was er geen kinderpsycholoog of wie dan ook die hielp. Zij moest het zelf oplossen en als het niet genoeg was, dan moest ze het gewoon zo lang mogelijk uitzingen totdat deze kinderen een vaste plek kregen en ook echt begeleid werden.
- Er was voor haar ook weinig ondersteuning, deze taken zijn zwaar, maar vaak werd er vanuit de Jeugdzorg gezegd: "we hebben geen tijd", "er moet eerst nog een evaluatie komen", "we weten niet wanneer ze ergens anders geplaatst worden, kun je ze nog houden?". Ze heeft net zo vaak tegen de instanties in moeten vechten om de juiste hulp te krijgen als tegen ouders.

Al met al is het een afweging die moeilijk is. Ik hoor vaak mensen zeggen: "Ik wil wat terug doen voor die kinderen". Prima, en dat snap ik ook, daarom overweeg ik het ook weleens, maar tot nu toe valt het negatief uit, vanwege de situatie thuis bij mij.

Kijk goed naar je situatie, hoe kwetsbaar en weerbaar ben jij, maar ook je kinderen! Kunnen zij dit aan? Wil je ze dit aandoen? Je breekt wel een gezonde gelukkige situatie thuis op om een storm in huis te halen. Geen probleem als je kinderen dat aankunnen, wel als dat niet zo is. Let erop dat je enkel een ander kunt helpen als je zelf overeind blijft!

Haar kinderen hebben soms gejankt, tranen met tuiten, over de situaties. Boos over hoe ze behandelt werden, maar soms ook omdat een vriendinnetje weer weg moest, want het bleef altijd tijdelijk. Regelmatig heeft ze tussenpozen genomen, maar dat is in jouw geval niet van toepassing. Ik weet niet of ze het uiteindelijk als een postieve of negatieve ervaring zullen gaan zien, maar het feit dat die tussenpozen nodig waren geeft wel aan hoe zwaar de wissel kan zijn op het gezin. Ik weet niet of ze het nu nog doet, zelf hoop ik dat ze er een paar jaar mee is gestopt, dat leek mij als buitenstaander het beste. Super groot hart, maar telkens vermoeid, stress en voor haar kinderen ook.

Bedankt voor jullie reacties. Samen met die van een goede vriendin van mij, die ook wat kritische punten had geuit, denk ik toch dat het voor ons geen goed idee is om een pleegkind te hebben op dit moment. Ik heb ook zelf teveel werk aan mijn drie meiden, die nog heel jong zijn én kort op elkaar qua leeftijd, en dan is zoiets erbij niet verstandig.

Bedankt voor jullie reacties en overwegingen, die waren toch even nodig om bij mij de knoop (weer) door te hakken: nee, nu niet. Hoe erg nodig het misschien ook is...als ons gezin eraan ten onder zou gaan, en ik verwacht niet dat het makkelijk zal zijn, is het het niet waard.

En weer een kickje...

Ook wij waren vanaf het begin dat we bij elkaar waren al van plan ooit een pleeggezin te worden, maar later, als onze kinderen iets groter waren.
Dan kwam er werk in de zorg, ik bij het ggz, lief werkt als groepsbegeleider nu vooral met mensen meteen verstandelijke beperking, maar autistme en andere gedragsstoornissen en problemen zijn ook voorbij gekomen inmiddels.

Nu waren we ons net wat aan het verdiepen, aangemeld bij pleegzorg voor een voorlichting waarna de papieren verder geregeld zouden worden om officieel pleeggezin te worden en alsof het zo moet zijn komt er een puber aanwaaien..

Ik ga hier niet teveel over vertellen, dat zullen jullie wel begrijpen, maar het betreft een jongen van 15 uit mijn kennisenkring die ik ken vanaf ongeveer zijn 8e jaar, hij was al kind aan huis bij ons thuis.

Sinds vrijdag woont hij bij ons, deze week gaan we het op papier zetten.
Dit weekend was super, gewone kleine dingen, aan tafel met de kids koekjes bakken, gewoon even samen koken, zijn vrienden over de vloer en wat jammen op mijn gitaar, wattie helemaal geweldig vindt.

We gaan echt nog wel dingen tegenkomen, hij bij ons en wij bij hem waar we even over moeten bekvechten en het is wennen een sprong van vijf jaar wat moederen betreft (mijn oudste is 10) maar sommige dingen moeten gewoon omdat het kan..

Het moeilijke stukje vind ik dat ik zijn moeder ook al heel lang ken, maar het voordeel is weer dat ik hemzelf ook al heel lang en vrij goed ken.

Misschien een overbodige vraag, aangezien dit topic niet stormloopt, maar kzou wel graag ervaringen lezen van pleegouders.

Even een tvp, dan kan ik dit topic morgen op m'n gemakje doorlezen. Was toevallig van plan om zelf een dergelijk topic te openen. Wij willen ons nl gaan verdiepen in het opvangen van pleegkinderen. Ik heb zelf vroeger een stuk of vijftig pleegbroertjes- en zusjes gehad. Zag ook dat 'Dakota' gereageerd heeft. Toevallig, want was van al van plan om je te pm-en.

Morgen meer.