Kwijlende honden en hun debiele baasjes

Waarde belhamels,
Hedenochtend liep ik hand in hand met mijn wederhelft door een prachtig
idillisch landschap. Het zonnetje lachtte ons tegemoet, en er was geen vuiltje aan de lucht.
Echter, in de verte zag ik het onheil naderen: een kerel getooid in een trainingsbroek en een voetbalshirt, en bij zich had dit figuur een hond. Ik prijs mezelf gelukkig geen kennis te hebben betreffende deze vieze kwijlbakken, maar het was een zwarte hond.
Ik had al direct in de smiezen dat dit onwelriekend beest het op ons gemunt had. Weliswaar niet in de agressieve zin des woords, maar blijkbaar als iets dat als 'speels' wordt afgedaan.
Het beest liep dus op ons af en begon mij aan m'n been te ruiken. Nu is het zo dat ik me hedenochtend na een frisse douche in een korte broek heb gestoken. U kunt wel raden wat het gevolg was, een blote been onder het kwijl. Vervolgens ging het beest richting mijn lieve vriendinnetje. De hond drukte ook hier zijn natte neus tegen haar benen. Aangezien ik een beetje een watje ben, durfde ik er niks van te zeggen.
Het baasje aanschoude het geheel en zei op een misselijke toon 'tsss je bent toch niet bang van een hond'.
Echter is mijn vriendin niet zo bang uitgevallen en sprak zijn baasje er op aan. Dit met zinnen met o.a. de volgende woorden: niet bang, smerig, vieze hond, been onder kwijlen, gadverdamme, kutbeest bijhouden, godverdomme.
De (ik wil het woord eigenlijk niet gebruiken, maar goed) pauper, keek een beetje dom uit zijn ogen, en zei: 'wat maakt dat nou weer uit, doet ie altijd, sjezus dom wijf ben jij'.
Na deze woorden was uiteraad het hek van de dam. 'als dit nog een keer gebeurt, leeft dat beest niet lang meer. Omdat ik de verstandigste van ons 2 ben, maande ik haar maar tot doorlopen. Met deze kerel was geen zinnig woord te wisselen, dat was ons al duidelijk.

Enfin, asociaal volk dat hun hond zomaar andere mensen laat onderkwijlen.
En het dan ook normaal vinden ook.

Zeg kornuiten, kunnen jullie geen degelijke taal bezigen!

Groeten,
Henny