The Go-Betweens

Soms heb je dat wel eens. Dat je een bepaalde band gewoon even mist. Vooral met oudere bands, zeker die uit de toch altijd wat minachtend bekeken jaren tachtig.

Blijken er twee mannen uit Australië te zijn met Lennon & McCartney-achtige kwaliteiten. Robert Forster en Grant McLennan heten ze. Laatstgenoemde overleed recent, waarna enkele artikelen over hem mijn interesse wekten. En kijk aan, het is een fantastische band.



Afkomstig uit Australië, maar naar Engeland getrokken. Daar maakten ze in 1983 een fantastisch album, getiteld Before Hollywood, dat uitkwam op het Beggars Banquet label.

De discografie van de band bevat zelfs een kleine gimmick, namelijk de dubbele l in enkele albumtitels, die er eerst onbewust insloop en later bewust werd gebruikt, aldus Forster. Dit ging vooral op voor de periode op Beggars Banquet, getuige de platen Send Me A Lullaby (1981), Before Hollywood (1983), Spring Hill Fair (1984), Liberty Belle and the Black Diamond Express (1986) en Tallulah (1987). In 1988 maakte de band nog 16 Lovers Lane voor Capitol, waarna het stil werd rond de band. De heren kregen wat persoonlijke problemen, om in 2000 weer terug te komen met The Friends Of Rachel Worth. Later volgden nog Bright Yellow Bright Orange (2003), Oceans Apart (2005) en That Striped Sunlight Sound (2006). Met de dood van McLennan kwam volgens Forster ook een eind aan de band.

Met name Before Hollywood is een aanrader voor iedereen die van melodieuze gitaarmuziek houdt, met literaire teksten, een hoog compositorisch niveau en een folky inslag. Beetje Belle & Sebastian, beetje The Smiths, om wat referenties te noemen.



De plaat is inmiddels als dubbelaar te krijgen. Op de tweede schijf enkele onuitgebrachte tracks, plus de video van Cattle And Cane. Dit nummer werd in Australië al enkele keren hoog teruggevonden in lijstjes met de beste songs aller tijden.

Het is ook één van de hoogtepunten op deze plaat, hoewel ook een nummer als By Chance erg sterk is, om maar te zwijgen van That Way. Op deze plaat verwerkt McLennan min of meer enkele relatieperikelen, zijn songs zijn dan ook wat donker en melancholisch. Forster hervond zichzelf na een flink writer's block en dus was dit een gouden combinatie. Drumster Lindy Morrison deed ook prima dingen in de schaduw van de twee heren.

Kortom, wie nog een vergeten band uit de jaren '80 wil (her)ontdekken, doet er goed aan The Go-Betweens te omarmen.

Oh, dat zou goed kunnen. Allmusic had hem als CD in de discografie, maar weet niet of dat zo is.

In ieder geval rechtvaardigt Before Hollywood dan ook wel een aanschaf, Grobbel, aangezien daar Cattle And Cane op staat.

Goed, dan klopt dat in ieder geval.

Ook op DVD, extra leuk dus!!

Dat kan ineens veranderen. Dan zie je opeens na een paar maanden zo'n topic ineens omhoog knallen. Hopelijk vergaat het dit topic net zo.

En anders posten wij het samen maar vol, met Grobbel.

Hee, zonde cafca!

Die waren het op zich wel waard, al had ik ze ook niet volgens mij.

Ja, zelfs meer Go-Betweens-achtig dan je zou vermoeden bij een soloplaat.

quote:

Op donderdag 24 april 2008 20:43 schreef cafca het volgende:

[..]

Tja, op zich niet zo heel gek....het is eigenlijk een Go-betweens-plaat, zonder Grant McLennan. (die zelfs nog aan een aantal nummers meegeschreven heeft)

Klopt, maar Forster had juist vaak andere invloeden. Misschien moet ik zeggen dat het bijna meer een McLennan dan een Forster-plaat is.