quote:

De strijd in Zuid-Libanon is sinds 1968 vaker opgelaaid. Een overzicht van het conflict tussen Israël en Hezbollah.


Bombardement op Beirut in 1982

The 1967 Arab-Israeli War and Jordan's 1970 crackdown on the Palestine Liberation Organization, following a coup attempt against King Hussein, drove large numbers of Palestinian refugees into Lebanon -- Yasser Arafat and the PLO among them.

Below is a timeline of significant events in the relationship among Israel, Lebanon and the Palestinians since then:

December 1968: Israeli commandos attack Beirut International Airport on December 28, 1968, damaging or destroying more than a dozen airplanes in retaliation for an attack on an Israeli civilian airplane at the airport in Athens, Greece. Two Palestinians were charged in the Athens attack that left an Israeli passenger dead.

November 1969: Lebanese army commander in chief Emile Bustani and Arafat sign an agreement in Cairo that recognizes the "Palestinian revolution" and allows Palestinians in Lebanon "to join in the armed struggle without undermining Lebanon's sovereignty and welfare." This agreement will stay in effect for nearly 20 years, until Lebanon rescinds it in May 1987.

1970-1971: Faced with fighting in Jordan that left thousands dead, the PLO moves its base to Lebanon, where it carries out raids on Israel. A Palestinian terrorist group linked to the PLO is formed. Its name is "Black September" -- a reference to the Jordanian crackdown on Palestinians in September 1970.

1972: Black September attacks the Israeli Olympic team during the games in Munich, Germany. After a struggle that left a coach and an athlete dead, the terrorists take nine Israeli athletes hostage, demanding the release of Palestinian prisoners in return for the hostages' release. Israel refuses, and a shootout between the attackers and West German authorities leaves all nine hostages, four terrorists and a policeman dead.

April 1973: Israeli elite commandos -- dressed as women and led by future Israeli Prime Minister Ehud Barak -- kill three PLO leaders in Beirut.

1975: Civil war breaks out in Lebanon, pitting Palestinians and pro-Palestinian Lebanese militias against Lebanon's Christian militias. The war would last nearly 15 years, officially ending in 1990.

1976: Syria sends military peacekeepers during the early months of the civil war to help end it. The troops would remain there nearly 30 years, until April 2005.

March 1978: A PLO attack on a bus in northern Israel prompts Israeli military forces to move into Lebanon to push the PLO back from the border. Israel withdraws after the U.N. Security Council passes a resolution for the immediate withdrawal of Israeli forces. Under the leadership of Lebanese army Maj. Saad Haddad, an Israeli ally, a 12-mile wide "security zone" is established to protect Israeli territory from cross-border attacks.

September 1978: The Camp David Accords, brokered by U.S. President Jimmy Carter, lead to a peace treaty between Israel and Egypt. The accords lay the groundwork for a similar treaty between Israel and Lebanon, as well as its other Arab neighbors.

July 17, 1981: Israeli forces bomb PLO headquarters in West Beirut, killing more than 300 civilians. The attack leads to a U.S.-brokered cease-fire between Israel, the PLO and Syria, whose troops were in Lebanon.

1982: The cease-fire lasts until June 6, 1982, when Israel invades Lebanon with about 60,000 troops in a push to destroy the PLO, after an assassination attempt on Israel's ambassador to Britain. Arafat and the PLO flee Lebanon in August and settle in Tunis, Tunisia, where they remain until moving to Gaza in 1994.

The Israel-backed Lebanese president-elect, Bashir Gemayel, is assassinated September 14, shortly before his inauguration. Israeli troops enter West Beirut a day later, and the following day, nearly 800 Palestinian refugees are massacred at the hands of Lebanese Christian militias in the Sabra and Shatila camps. Israel is accused of doing nothing to prevent or stop the massacre.

Hezbollah, a fundamentalist Shiite Muslim militant group, emerges as a force in Beirut, the Bekaa Valley and southern Lebanon. Sponsored by Iran, modeled after Iran's Revolutionary Guards and supported by Syria, Hezbollah aims to establish a Shiite Islamic state in Lebanon and force Western interests like Israel and the United States out of the region.

April 18, 1983: A suicide attack by Hezbollah on the U.S. Embassy in West Beirut kills 63 people, a harbinger of future attacks against U.S. and Western interests.

May 17, 1983: Lebanon and Israel sign a U.S.-brokered peace agreement, spelling out terms of Israeli withdrawal from Lebanon, conditional on the withdrawal of Syrian forces. Syria opposes the agreement.

October 23, 1983: A Hezbollah suicide bomber blows up the headquarters of U.S. Marine and French forces in Beirut, killing 298 people -- 241 of them U.S. Marines and other military personnel. U.S. troops are withdrawn from Lebanon a few months later.

January 18, 1984: American University of Beirut President Malcolm Kerr is assassinated.

March 1984: With pressure mounting from Syria, Lebanon cancels the May 17, 1983, peace agreement.

September 20, 1984: The U.S. Embassy annex in East Beirut is bombed, and 23 people are killed.

June 1985: Israel withdraws from most of Lebanon but keeps control of the 12-mile-wide security zone in the south. Israel remains there until May 2000.

1990: Lebanon's 15-year civil war officially ends.

July 1993: Israel attacks southern Lebanon in a weeklong operation aimed at ending Hezbollah attacks on Israeli towns.

April 1996: Israel and Hezbollah militants engage in a 16-day battle, in which at least 137 people, mostly Lebanese civilians, are killed.

May 2000: Israeli troops withdraw from southern Lebanon, and the United Nations establishes the "Blue Line" as a border between the two countries.

September 2003: Israeli warplanes hit southern Lebanon in response to Hezbollah's firing antiaircraft missiles at Israeli planes in the area.

October 2003: Israel and Lebanon exchange gunfire in the disputed area known as Shebaa Farms.

February 14, 2005: Former Lebanese Prime Minister Rafik Hariri is assassinated. Pressure builds on Syria to withdraw its remaining troops from Lebanon, which it does in April.

July 2006: Hezbollah militants cross into Israel, kill three Israeli soldiers and kidnap two others in a bid to negotiate a prisoner exchange, a demand rebuffed by Israel. Another five Israeli soldiers are killed after the ambush. Israel responds with a naval blockade and by bombing hundreds of targets in Lebanon, including Beirut's airport and Hezbollah's headquarters in southern Beirut. Hezbollah responds with rocket attacks targeting northern Israeli cities. Fighting leaves dozens of Lebanese civilians dead and coincides with a two-week-old Israeli military campaign in Gaza in response to the kidnapping of an Israeli soldier by Palestinian militants.

Toevoeging : laatste ontwikkelingen (de maand July in detail).

July 2: Israeli aircraft fire missiles at the Palestinian prime minister's office, just hours after a Palestinian official says the soldier is alive and in stable condition.

July 4: The Arab League transfers about $50 million to the Palestinians, the first funding since international aid was cut off after the Hamas militant group won legislative elections.

July 4: Hamas's militant wing claims responsibility for a homemade rocket attack on a vacant high school in southern Israel, and Mr. Olmert calls it "a major escalation the war of terror" against Israel.

July 6: In the bloodiest day since Israel invaded Gaza over the soldier's capture, troops seize empty Jewish settlements and push toward densely populated towns, killing at least 13 Palestinians. One soldier is killed, the first Israeli fatality in the offensive. Israeli forces take over the remains of three abandoned Jewish settlements in the northern Gaza Strip and enter a nearby Palestinian town, carving out what officials called a temporary buffer zone to prevent Palestinian militants from firing rockets at Israeli towns and cities.

July 9: The Hamas-led Palestinian government calls for a cease-fire, but Israel rejects the offer because the Palestinian government didn't call for releasing the soldier.

July 12: Hezbollah fighters launch a raid into Israel and capture two Israeli soldiers, triggering an Israeli assault with warplanes, gunboats and ground troops in southern Lebanon to hunt for the captives. Mr. Olmert calls the Hezbollah raid "an act of war" and holds the Lebanese government responsible, vowing that the Israeli response "will be restrained, but very, very, very painful."

July 13: Israeli warplanes continue to strike roads, bridges and other targets in Lebanon, including two military bases. Three runway bombings force Beirut's airport to close. Israel's navy imposes a blockade along Lebanon's coast, shutting down the main channel for imports and exports. Hezbollah fires more than 90 rockets into northern Israel. Israel claims one of the rockets hit Haifa, some 30 miles south of Lebanon's border. Two days of bombings had killed 47 Lebanese and one Israeli.

July 14: Israel continues to bomb buildings, highways and other infrastructure and tighten a naval blockade of Lebanon. Israel bombs Beirut's main airport for a second time, hitting fuel containers. It also carries out airstrikes against bridges on the main road connecting the Lebanese capital to Syria. Meanwhile, Hezbollah fires some 50 rockets into northern Israeli towns. Residents of Haifa are ordered back into bomb shelters. The death toll rises to 73 people in Lebanon and 10 in Israel.

July 15: The Israeli air force hits Hezbollah strongholds, bombing central Beirut for the first time and pounding seaports and a key bridge. Lebanese guerrillas launch a barrage of rockets throughout the day, hitting more than a dozen communities across northern Israel. An unmanned Hezbollah aircraft rigged with explosives rams an Israeli warship, setting it ablaze. The death toll rises above 100 in Lebanon, and stood at 15 in Israel.

quote:

Eerste Wereldoorlog
Het gebied dat het huidige Israël en de Palestijnse gebieden vormt, wordt eeuwenlang bewoond en bezet door diverse volken en geloofsgemeenschappen: joden, christenen, moslims, Arabieren, Turken en Engelsen.

Aan het begin van de twintigste eeuw maakt Palestina deel uit van het Ottomaanse Rijk. Maar de val van het Turkse sultanaat aan het einde van de Eerste Wereldoorlog verandert de kaart van het Midden-Oosten drastisch. De wortels voor het huidige conflict tussen Israël en de Palestijnen zijn gelegd.

Onder invloed van het Europese nationalisme delen vooral de Britten en de Fransen het hele gebied tussen Turkije en de Arabische Zee en tussen de Middellandse Zee en Iran op. Nieuwe landen als Syrië, Saudi-Arabië, Irak en Libanon worden geboren. Voor de bevolking in het gebied is dit een geheel nieuw fenomeen. Men moet zich plotseling Syriër, Irakees of Libanees gaan noemen, terwijl men zich vroeger vooral moslim, christen of Arabier voelde.

Balfour-declaratie
In 1917 belooft de Britse minister van Buitenlandse Zaken Lord Balfour, aan Lord Rothschild, de leider van de zionisten in Engeland, dat de Britse regering welwillend staat tegenover de vestiging van een "Joods nationaal tehuis" in Palestina dat tegelijkertijd niet de rechten mocht schenden van de niet-joodse bevolking van het gebied.

De Balfour-declaratie staat op gespannen voet met de belofte die tijdens de oorlog is gedaan aan de Arabieren. In ruil voor een opstand tegen de Turken zouden de Arabieren een koninkrijk mogen vormen in alle gebieden in het Midden-Oosten waar Arabieren wonen.
Grote vraag is wat er precies met een joods nationaal tehuis wordt bedoeld: een zelfstandige staat of een autonome provincie in het Arabische koninkrijk? Niemand die het weet. De zionisten zien er in elk geval een internationale erkenning in van hun streven naar een eigen joodse staat in Palestina.
Bron : Nos

Tweede Wereldoorlog
Vreemd genoeg is de Tweede Wereldoorlog voor het Midden-Oosten veel minder ingrijpend geweest dan de eerste. Zag de kaart van de regio er na de Eerste Wereldoorlog heel anders uit, de tweede liet die kaart nagenoeg ongewijzigd. Het huidige Palestina was nog steeds Brits mandaatgebied. Dit was het in 1922 geworden.

Wel komt er na de Tweede Wereldoorlog een nieuwe immigratiestroom richting Palestina op gang van grote aantallen joden die in Europa de holocaust hebben overleefd. Zij voegen zich bij de duizenden joden die zich sinds het begin van de twintigste eeuw in het Beloofde Land hadden gevestigd.

Deze pioniers zijn gevlucht voor het Europese anti-semitisme en proberen het zionistische ideaal, dat in 1896 door de Weense journalist Theodor Herzl was geformuleerd, te realiseren door in kleine op socialistische leest geschoeide gemeenschappen, kibboetsen, het land te bebouwen.

Bron : Nos

Oprichting van de staat Israël
Omdat in 1948 het Britse mandaat over Palestina afloopt, roepen de pas opgerichte Verenigde Naties een speciale commissie in het leven die zich moet buigen over de toekomst van het gebied. De United Nations Special Commission on Palestine (UNSCOP) komt met een verdelingsplan met een joodse en een Arabische staat.

De verdeling van het land is in overeenstemming met de verdeling van de bevolkingsgroepen. De voor zowel joden als moslims heilige stad Jeruzalem komt volgens het plan onder internationaal toezicht. De VN neemt het voorstel over als resolutie 181.

De Arabieren weigeren het plan echter te accepteren. Zij stellen dat hun aanspraken op heel Palestina onaantastbaar zijn en dat genoegdoening voor het leed dat de joden was aangedaan in de oorlog maar in Europa moet worden gegeven.

Op 14 mei 1948, een dag voordat het Britse mandaat over Palestina afloopt, roept David Ben Gurion de staat Israël uit in het gebied dat door de VN aan de joden is toebedacht. De VS en de Sovjet-Unie erkennen Israël onmiddellijk. De Arabieren juist niet. Ze vallen direct aan. Aan de oorlog die erop volgt, houdt Israël veel meer land over dan volgens het VN-plan de bedoeling is.

Door de gewelddadigheden komt er een grote stroom van 750.000 tot 800.000 Palestijnse vluchtelingen op gang. Zij vestigen zich in vluchtelingenkampen in de Gazastrook, op de Westelijke Jordaanoever, en in Jordanië, Libanon en Syrië. Nog tijdens de oorlog neemt de VN resolutie 194 aan die het recht van deze vluchtelingen op terugkeer naar hun huizen erkent.

De Israëlische onafhankelijkheidsoorlog brengt tevens een vluchtelingenstroom van 865.000 joden uit de Arabische wereld op gang. Zij vestigen zich in Israël. Een jaar later komt het door bemiddeling van de VN tot een wapenstilstand, al erkennen de Arabische staten Israël geenszins. De bestandslijnen vormen de grens van de nieuwe staat Israël.

Suez-crisis
De Egyptische president Nasser lijft in 1956 het Brits-Franse Suez-kanaal in, dat een belangrijk knooppunt is voor de internationale scheepvaart. Groot-Brittannië en Frankrijk beloven troepen in te zetten op voorwaarde dat Israël de Egyptenaren terugdringt tot achter het kanaal.

Het komt tot een aanval, maar onder druk van de Amerikanen wordt al snel een staakt-het-vuren in acht genomen. Het Israëlische leger heeft dan al de Sinaï-woestijn veroverd. De strijdkrachten trekken zich weer terug op voorwaarde dat Egypte niet aanvalt en dat de Verenigde Naties het gebied bewaken.
Bron : Nos

Zesdaagse Oorlog
In opdracht van de Egyptische president Nasser vertrekken de VN-troepen in 1967. In de jaren daarvoor slaat Nasser agressieve, Arabisch-nationalistische taal uit. Met Syrië en Jordanië smeedt hij opnieuw plannen om de staat Israël te vernietigen.

Door het vertrek van de VN uit de Sinaï en door de troepensamentrekkingen langs de grenzen met Syrië, Jordanië en Libanon voelt Israël zich zeer bedreigd. Daarom besluit het in de vroege ochtend van 5 juni 1967 de aanval te openen op zijn buurlanden.

De oorlog wordt een doorslaand succes. In enkele dagen worden de legers van Egypte, Syrië en Jordanië verpletterend verslagen. Op Egypte verovert het Israëlische leger de Sinaï-woestijn, op Syrië de Golan-hoogte. Na hevige gevechten wordt op 7 juni de oude stad van Jeruzalem veroverd op Jordanië.

Voor de joden is dat een emotioneel en religieus moment. In de oude stad liggen de resten van de door de Romeinen vernietigde Tweede Tempel met als onderdeel daarvan de Klaagmuur, het belangrijkste heiligdom van de joden.

Al snel laat de Israëlische regering weten Jeruzalem als eeuwige en ondeelbare hoofdstad te beschouwen. Op Jordanië wordt ook de Westelijke Jordaanoever veroverd. In rechtse, nationalistische en religieuze kringen in de Israëlische politiek vat de mening post ook dit gebied nooit meer prijs te geven. Tot de Westelijke Jordaanoever behoren immers Judea en Samaria, die onderdelen zijn van het bijbelse Eretz Israel, het door God aan de joden Beloofde Land.

Na de oorlog begint Israël in de bezette gebieden in de Gazastrook en de Westelijke Jordaanoever met de aanleg van nederzettingen. De Verenigde Naties nemen de omstreden resolutie 242 aan, waarin Israël wordt opgeroepen de bezette gebieden op te geven en waarin het principe 'land voor vrede' wordt vastgelegd.

De gevolgen van de Zesdaagse Oorlog zijn ingrijpend voor de Arabische wereld. Van de Arabische eenheid waar Nasser naar streefde, blijft weinig over, zeker na de dood van de Egyptische president een jaar later. De Palestijnen stellen vast dat ze voorlopig weinig van de Arabische broeders hoeven te verwachten. Ze nemen in de jaren die volgen het heft steeds meer zelf in handen.
Bron : Nos

Jom Kippoeroorlog
Na de Zesdaagse Oorlog groeit in Israël het zelfvertrouwen en het gevoel onoverwinnelijk te zijn. Hierdoor is de schok enorm als Egypte, onder leiding van de nieuwe president Sadat, en Syrië in 1973 op Jom Kippoer, de belangrijkste joodse feestdag, een verrassingsaanval uitvoeren.

Even staat het voortbestaan van Israël op het spel, maar door een spectaculaire landing van generaal Ariel Sharon in de Sinaï-woestijn achter de Egyptische troepen keren de kansen. De Syriërs worden teruggedreven op de Golan-hoogte.

Onder druk van de Sovjet-Unie en de Verenigde Staten komt het tot een staakt-het-vuren. Tijdens de oorlog zetten de Arabische staten voor het eerst met succes het oliewapen in. Er worden embargo's afgekondigd tegen landen, waaronder de VS en Nederland, die Israël in de ogen van de Arabieren te veel steunen.

Camp David-akkoorden
Op 19 november 1977 spreekt de Egyptische president Saddat tijdens een historisch bezoek de Knesset toe, het Israëlische parlement. Het is de opmaat voor de Camp David-akkoorden van een jaar later, die de vrede tussen Israël en Egypte bezegelen.

Sadat en de Israëlische premier Begin ontvangen er de Nobelprijs voor de Vrede voor. De meeste Arabische landen reageren echter woedend op het akkoord en verbreken alle contacten met Egypte.

Sadat zelf moet de akkoorden twee jaar later met zijn leven bekopen. Hij wordt vermoord door radicale moslims die niets willen weten van vrede met de joden. De akkoorden voorzien aanvankelijk ook in autonomie voor de Palestijnen, maar die willen niet mee doen aan de onderhandelingen.

Israëlische inval in Libanon
In 1982 valt het Israëlische leger onder leiding van minister Sharon van Defensie het door burgeroorlog geteisterde Libanon binnen. Doel is onder meer het uitschakelen van Yasser Arafat en zijn PLO. Die voert in de jaren zeventig voortdurend aanslagen uit op Noord-Israël en dreigt in Libanon een staat binnen een staat te worden.

Bij een zoektocht naar wapens in de Palestijnse vluchtelingenkampen Sabra en Shatila doodt een aan Israël gelieerde christelijke militie bijna achthonderd mensen. De Palestijnen verwijten Sharon achter de slachting te zitten. Uiteindelijk stelt een Israëlische regeringscommissie vast dat Sharon en dwingt hem tot terugtreden. Maar Sharons missie is geslaagd. Arafat en zijn PLO zijn verdwenen uit Libanon. Ze nemen de wijk naar Tunis.

Bron : Nos

Oslo-akkoorden
Geheime ontmoetingen na de Golfoorlog tussen Israëliërs en de Palestijnen in de Noorse hoofdstad Oslo leiden uiteindelijk tot een historisch vredesakkoord in 1993. In de tuin van het Witte Huis schudden de Israëlische premier Rabin en de Palestijnse leider Arafat elkaar de hand.

Israël erkent de PLO als enige en legitieme vertegenwoordiger van het Palestijnse volk. De PLO op zijn beurt erkent de staat Israël. Over de uitvoering van de akkoorden en de oplossing van een aantal netelige kwesties, zoals de status van Jeruzalem en de Palestijnse vluchtelingen, zal in een later stadium nog worden gesproken.

Maar de gesprekken vlotten niet. Tegenstanders van beide zijde hollen het vredesproces uit met gewelddadige aanslagen. Op 4 november 1995 wordt premier Rabin vermoord door de joodse extremist Yigal Amir. Shimon Peres, die Rabin opvolgt, staakt de besprekingen nadat vele Israëlische burgers in het voorjaar van 1996 zijn omgekomen bij aanslagen.

In hetzelfde jaar wordt Yasser Arafat gekozen als eerste Palestijnse president. Nadat Benjamin Netanyahu in Israël in hetzelfde jaar aan de macht komt, vallen de vredesbesprekingen stil, mede omdat de Palestijnen voortdurend aanslagen uitvoeren op Israël.

Wye-akkoord
Premier Netanyahu en president Arafat sluiten in 1998 in het Amerikaanse Wye een nieuwe overeenkomst over de uitvoering van de Oslo-akkoorden. Het akkoord moet de terugtrekking van Israël uit de Westelijke Jordaanoever regelen.

Verder moet er in september 2000 een definitief regeling op tafel liggen de uitvoering van de Oslo-akkoorden. Een jaar later valt de regering-Netanyahu echter over de manier waarop het Wye-akkoord moet worden uitgevoerd. Ehud Barak volgt Netanyahu op.

Besprekingen in Camp David
In de eerste helft van 2000 vinden er onder leiding van de Amerikaanse president Clinton vele gesprekken plaats tussen Barak en Arafat in Camp David over de laatste fase van de Oslo-akkoorden. Een volgens waarnemers historisch akkoord is in de maak.

Naar eigen zeggen biedt premier Barak de Palestijnse leider ongekende concessies: astrononische sommen geld als de Palestijnse vluchtelingen afzien van hun recht op terugkeer en een gedeelde verantwoordelijkheid over Jeruzalem.

Maar Arafat vindt de voorstellen niet ver genoeg gaan. Hij houdt vast aan zijn eis dat alle Palestijnen die tijdens diverse oorlogen in het Midden-Oosten zijn gevlucht, recht hebben op terugkeer naar hun huizen. Ook de gedeelde soevereiniteit over 'zijn' toekomstige hoofdstad Jeruzalem is onbespreekbaar. Bovendien maakt de landkaart die Israël voor ogen heeft voor het toekomstige Palestina volgens hem de vorming van een levensvatbare staat zo goed als onmogelijk.

De mislukking van de Camp David-besprekingen vormen de opmaat voor de tweede Intifadah, die een veel bloediger verloop zal kennen dan de eerste
Bron : Nos

Tweede intifadah
De tweede intifadah lijkt begin 2005 even uitgewoed. Sinds september 2000 zijn duizenden mensen omgekomen bij Palestijnse zelfmoordaanslagen en Israëlische vergeldingsacties.

Aanleiding voor de tweede volksopstand in de Palestijnse gebieden was de mislukking van het vredesoverleg tussen de toenmalige Israëlische premier Barak en Yasser Arafat. De beide leiders stevenden in Camp David op een historisch akkoord af, maar konden het over details niet eens worden.

Intussen hadden de Palestijnen in de bezette gebieden al aangekondigd dat er een opstand zou komen als er geen akkoord zou komen. Van Israëlische zijde was er de angst dat Barak delen van de hoofdstad Jeruzalem zou opgeven in ruil voor vrede.

Tempelberg
Dat zou vooral de rechtse Israëliërs in het verkeerde keelgat schieten. Om de Israëlische bevolking te waarschuwen bezoekt Ariel Sharon de Tempelberg om te verklaren dat Jeruzalem de eeuwige en ondeelbare hoofdstad van Israël moet blijven.

Hoewel Sharon zegt met een "boodschap van vrede" te komen beschouwen de Palestijnen het bezoek aan de Tempelberg, waar de islamitische heiligdommen de Rotskoepel en de al-Aqsamoskee staan, als een provocatie. Ze beginnen met stenen te gooien: de tweede intifadah is een feit.

Die verloopt veel bloediger dan de eerste. Gebruikten de Palestijnen tijdens de eerste intifadag nog vooral stenen, nu binden jonge Palestijnen riemen om met bommen eraan die ze laten afgaan in overvolle bussen.

Schokkende beelden
De zelfmoordacties leveren schokkende beelden op: zwartgeblakerde bussen met uiteengereten lichamen er omheen. De Israëlische vergeldingsacties liegen er ook niet om. Voor het eerst zet Israël F-16's in die welbewust raketten afvuren op woonwijken waar zich mogelijk radicale Palestijnen schuilhouden.

De wereld kijkt toe, met afschuw en machteloos. Een dialoog tussen de beide partijen, die elkaar bijna letterlijk oog om oog, tand om tand te lijf gaan, is uitgesloten. Het moet allemaal maar overwaaien, het vuur moet maar uitdoven, zo lijkt de gedachte van de internationale gemeenschap.

Uiteindelijk neemt het geweld, ogenschijnlijk, als vanzelf af. Maar niet voordat Israël enkele belangrijke kopstukken van de radicale Hamas-beweging heeft gedood, zoals Hamas-oprichter sjeik Yassin en de invloedrijke topfiguur al-Rantissi.

Vernederd
Vooralsnog heeft Hamas niet gereageerd op de dood van de kopstukken. Waarnemers menen dat de islamitische organisatie daartoe niet meer in staat is. Of dat werkelijk zo is, blijft de vraag. Zo lang de Palestijnen naar hun eigen gevoel onderdrukt en vernederd blijven, zal er altijd wel een voedingsbodem voor radicalisme en extremisme blijven.
Bron : NOS

quote:

De organisatie Hezbollah staat op de Amerikaanse lijst van terroristische organisaties, maar neemt ook aan de Libanese overheid deel. Een paar feiten op een rij over de organisatie:
• Hezbollah is een sjiietische militante organisatie in Libanon, die door de Verenigde Staten en Israël wordt beschouwd als terroristische organisatie.
• Het verzet zich tegen Israël en het Westen, en streeft naar een fundamentalistische staatsbestel in Libanon.
• Het leg zich toe op de vernietiging van de staat Israël.
• Het geniet veel populariteit onder de Libanezen door het oprichten van scholen, ziekenhuizen en andere sociale diensten.
• Het is een sociale/politieke beweging geworden, die 14 zetels in het 128 leden tellende Libanese parlement heeft.
• Het woord „hezbollah“ betekent „partij van God“ in Arabisch.
• Sjeik Hassan Nasrallah is het hoofd van Hezbollah.
• De militante strijders van Hezbollah werken met bijna totale autonomie in zuidelijk Libanon, en de overheid heeft geen controle over hun acties. Maar Libanon heeft zich lang tegen internationale druk verzet om de groep te ontwapenen.
• Hezbollah heeft vaak granaten en raketten in noordelijk Israël en in het betwiste gebied van Shebaa gelanceerd.
• De 'Islamitische Weerstand' is de naam van de militaire vleugel van Hezbollah.
• Hezbollah is gekend of verdacht in talrijke verschrikkingsaanvallen tegen de Verenigde Staten, Israël of andere westelijke doelen, inbegrepen de zelfmoordvrachtwagens van 1983 die 241 Amerikaanse en 58 Franse militairen doodden
• De Verenigde Staten en Israël zeggen dat Hezbollah financiële en politieke steun, evenals wapens en opleiding, door Iran en Syrië wordt verleend. Syrië zegt dat het Hezbollah steunt, maar ontkent dat het hen voorziet van wapens.
• Hezbollah werd opgericht in 1982 in antwoord op de Israëlische invasie van Libanon.
• Hezbollah is gevormd uit verschillende militante groepen die uit de meer gematigde, seculiere Amal-beweging waren gestapt en een groep van 1500 Iraanse Revolutionaire Gardes (Pasdaran).
• In 2004 ruilde Hezbollah gevangenen met Israël in een overeenkomst waarbij de besprekingen drie jaar vergde. Israël bevrijdde meer dan 400 gevangenen en 59 militante leiders. Hezbollah bevrijdde een ontvoerde Israëlische zakenman en de ontzielde lichamen van drie Israëlische militairen.
• De zelfmoordaanslag van 1996, op de Khobar Torens in Saudi-Arabië, waarbij 19 doden vielen, wordt toegeschreven aan Hezbollah.
• Hezbollah wordt beschuldigd van de aanslag in 1994 op joodse hulporganisatie centrum in Argentinië, waarbij 85 doden vielen.
• Naar schatting heeft Hezbollah een paar duizend strijders, gesteund door een paar honderd internationaal opererende terroristen.
• De Hezbollah is een sjiitische beweging, in tegenstelling tot bijvoorbeeld de Palestijnse Hamas dat van soennitische signatuur is, en kan van oudsher rekenen op de steun van Syrië (sinds 1948 officieel in staat van oorlog met Israël) en het sjiitische Iran.

quote:

Hoe machtig is de Hezbollah?
Het verzet tegen Israël maakte Hezbollah in de jaren tachtig en negentig tot een belangrijke factor in Libanon, waar al sinds 1976 een burgeroorlog woedde. Syrië was nauw betrokken bij de burgeroorlog en na de wapenstilstand in 1989 bleven de Syrische troepen achter.

Pas na de moord op ex-premier Hariri vorig jaar moesten de Syrische troepen zich onder grote internationale druk terugtrekken - Syrië werd beschuldigd van betrokkenheid bij de moord - en dat betekende een belangrijke machtswisseling. Hezbollah werd nu de belangrijkste militaire macht in Libanon, sterker dan het Libanese leger, en ook politiek speelt de beweging een steeds belangrijkere rol. Sinds 2005 heeft Hezbollah 23 van de 128 zetels in het Libanese parlement en twee ministers in het kabinet.