abonnement bol.com Unibet Coolblue
  woensdag 30 augustus 2006 @ 00:01:15 #176
103793 kozakken
Living the life
pi_41312526
Romme’s geboorteverhaal
14 augustus 2006

Je bent er! Geboren op 14 augustus om 22 uur na een stormachtige bevalling.
Om 11.25 heb ik mijn 41 weken afspraak bij de verloskundige. Mijn favoriet, Gerd heeft dienst. Hij probeert me te strippen wanneer het mogelijk is. En.. er is wat verweking! Gelukkig, er is wat actie. Geen fijn gevoel, maar hopelijk werkt het strippen.
Ik bel in de auto even met Roelof en met mijn moeder, waar Jonne is. Heel voorzichtig hoop ik dat alles zich toch nu echt gaat doorzetten. Maar tegelijkertijd ben ik bang voor valse weeën.
Ik parkeer de auto en loop nog even de stad in. Ik doe nog wat boodschappen. Ik voel wel dat er iets gebeurd, maar dat kan natuurlijk ook gewoon door het toucheren komen.

Ik ga naar huis, eet iets en probeer zo tegen een uur of twee nog even wat te slapen voordat Jonne weer thuis komt. Maar dat lukt niet zo goed. Harde buiken en last van mijn rug. Het lijkt nu toch echt wel wat serieuzer te zijn. Ik douche even en ga naar beneden.

Tegen een uur of drie bel ik mijn moeder om te vragen of Jonne daar kan blijven. Ik heb hem liever niet om me heen. Daarna bel ik Roelof die zegt dat hij nog maar een paar puntjes moet inmeten en dat hij daarna naar huis komt. Hij moet nog een uur rijden voordat hij thuis is. We zijn het gewend met zijn vak, maar ik vind het wel fijn dat het vandaag niet veel langer dan een uur rijden is.
Tegen vieren komt m’n moeder nog even kijken. We kletsen wat en ik zit rustig op de bank met in mijn rug een kersenpittenzak. Zo is het goed vol te houden.
Rond half vijf/kwart voor vijf komt Roelof thuis. Fijn!
Ik voel me toch steeds iets ongemakkelijker. Warme pittenzak helpt nog steeds heel goed, dus dat houden we dan nog maar even vol.

We eten een steak met champignons en daarna ga ik boven op bed wat tv kijken. Zo rond een uur of zeven ga ik weer naar beneden. Met de pittenzak in mijn rug zit ik nog wat te computeren. Zo rond kwart voor acht begint het echt goed door te zetten. Dat meld ik nog even op het forum en daarna barst alles in hevigheid los.

We timen vanaf kwart voor acht losjes en vanaf een uur of acht toch ook maar met de tijden wat preciezer genoteerd. (Ik zag op het lijstje dat de laatste notitie zo rond tien over half negen gemaakt is) De weeën zijn nu echt veel heftiger en komen zo om de 4 a 5 minuten en duren ook echt een minuut. Ik kan ze volhouden door me op Roelof te concentreren die ‘Deze wee komt nooit meer terug’ mantraat en meeklopt met de maat op mijn been.

Om kwart voor negen belt hij de verloskundige. Simone, de stagiaire, neemt op. Roelof vertelt naar mijn smaak veel te rustig alle feiten. Ik kan steeds moeilijker de weeën opvangen. Dat hoort ze klaarblijkelijk op de achtergrond en ze zegt dat ze er meteen aankomen.
Na een minuut of tien gaat de deurbel en komt Gerd binnen. Ik sta in de keuken, waar ik ben blijven steken op weg naar boven, nog een wee op te vangen. Het zegt dat Simone er ook aankomt en dat ze het bed op gaan maken.
Ik ben helemaal verbaasd. Moet hij niet eerst eens gaan kijken ofzo? Achteraf zegt hij me dat hij aan een blik al voldoende had. Er wordt druk door me gewerkt.
Naar boven dus.
Ik loop tussen de weeën door nog te redderen en me overal tegenaan te bemoeien. Tja, de aard van dit beestje dus. (In het nagesprek zegt Gerd ook wel: Je hebt graag de controle over de dingen hè )

Ze maken het bed op en ik vang nog een of twee weeën boven bij de trap op. Simone is er ondertussen ook.
Aan Roelofs kant van het bed wordt alles klaargezet. Rechts is schijnbaar gemakkelijker werken. Ik ga liggen (pijnlijk op de rug!) en ze toucheert: 4 cm ontsluiting.
Oh, roep ik: “dan duurt het nog zo lang!” Simone zegt dat ze dat niet denkt en dat ze de vliezen gaan breken. Ze legt uit wat ze gaat doen, maar ik roep ongeduldig dat ze maar gewoon haar ding moet doen. Maakt het mij nou wat uit hoe zo’n vliezenbreekding er uit ziet.
Gerd zegt dat ze niet meer weggaan. Wat een opluchting om dat te horen. Want ik heb die ondersteuning ook gewoon mentaal nodig. Ik wil graag de fotocamera naar boven. (Je zou toch denken dat ik andere dingen aan m’n hoofd moet hebben. Maar ja… ) Ik vraag Roelof deze te halen, maar de verloskundige loopt al. Ik geloof niet dat ze zich kan voorstellen hoe ik überhaupt Roelof zou moeten gaan loslaten. Daar heeft ze ook wel gelijk in, denk ik nu.

Het is kwart over negen en ik voel me vol van weeën. Ze doen zeer, m’n lijf heeft weinig rust en de pauzes zijn heel kort.
Ze breekt de vliezen. Ik voel geen ‘plop’, geen stortvloed van water en ik zet ook niet alles onder water. Wel voel ik wat vocht weglopen en ik vraag gespannen naar de kleur. Gewoon goed! Gelukkig, ik hoef niet naar het ziekenhuis. Achteraf denk ik ook niet dat we dat gehaald hadden.

Meteen het besef dat het nu echt gebeurt. Tegelijktijd ergens in m’n achterhoofd blij, maar ook angstig. Want hoe lang gaat het nog duren?
De verloskundige zegt dat hij naar beneden gaat omdat hij toch niets kan toevoegen. Roelof en ik zijn een team en ze zijn er alleen maar om de boel wat in banen te leiden. Het kan me eigenlijk niet zo heel veel schelen, zolang ze mijn huis maar niet verlaten. Ik ben zo verschrikkelijk geconcentreerd op Roelof dat er toch veel langs me heengaat. Ik voel mezelf, zie en voel Roelof en vang iets achtergrondgeluid op. Maar echt bewust van de rest van mijn omgeving ben ik niet.
De weeën worden een weeënstorm. De een volgt de andere wee op. Waarom wilde ik dit toch ook alweer?

Ik grijp me aan Roelof vast die naast het bed op een krukje zit. Hij is mijn levenslijn, mijn rots. Ze houd ik hem ook vast, heb ik het gevoel. Als een drenkeling die zich vastklampt aan een reddingsboei. Af en toe kom ik niet meer uit de pijn. Dan raak ik even in paniek door de pijnlijke weeën. Dan roept of Simone, of Gerd of Roelof dat ik gewoon moet ademen: “Door je neus in en door je mond weer uit!”
Ik probeer me te hernemen. Op mijn rug kan ik geen weeën opvangen, dus lig ik op mijn rechterzij en geef ik alles wat ik kan geven.

Ik voel dat ik wat misselijk word en vraag Roelof om een bakje. Ik geef over en roep meteen dat ik dan vast zo rond de 7 of 8 cm ontsluiting moet zitten. Ze lachen wat en zeggen dat ze toch even willen kijken. Het klopt precies: 7 a 8 cm ontsluiting. Oh, alle boekenwijsheid toch

Ik voel het hard gaan en mijn lijf neemt het nu helemaal over. Er is geen houden meer aan, dit kind wil nu echt geboren worden!
De weeën worden steeds intenser en ik ervaar ook totaal geen rustpauzes meer tussen de weeën. Gerd geeft wat tegendruk in mijn rug. Dat is fijn, dat heb ik nodig. Roelof probeert ook even, maar zijn handen zijn veel te warm vind ik. Plus dat ik eigenlijk zijn beide handen in mijn handen nodig heb.
Heerlijk is de rust van de twee verloskundigen. Geconcentreerd, subtiel ondersteunend en observerend, bedenk ik me achteraf.

Dan voel ik de druk veranderen. Ik merk meer druk van onderen en voel dat ik wil gaan persen. Ik lig nog op mijn zij en moet het nog even tegenhouden, zegt Gerd. Maar ik voel dat ik het nu echt bijna niet meer kan tegenhouden. Ik Moet! Ik kan niet meer anders met mijn lijf. Hij tilt mijn been wat op, zodat ik een perswee op mijn zij kan opvangen. Daarna toch naar mijn rug.
Nu mag ik echt persen, nu gaat het gebeuren. Mijn bekken doet wel zeer en ze houden mijn knieën dan ook iets tegen zodat mijn bekken niet al te veel extra te lijden heeft.

Persen is fijn: actie. Tegelijkertijd ben ik bang. Banger dan bij Jonne. Bang voor de pijn, of het wel goed gaat en hoe lang het gaat duren.
Dan voel ik ons kleintje verschuiven. Steeds meer naar onderen en dan staat het hoofdje. Het staat en het brandt verschrikkelijk! De wee is weg en ik moet wachten op de volgende. Ik ben me heel erg bewust van het gevoel van dat kopje daar beneden. Het doet zeer, maar ik weet dat het nu echt niet lang meer gaat duren. Nu al! Dat kan toch bijna niet?
Nog snel hoor ik het verhaal aan over zuchten wanneer ze dat zeggen en goed luisteren en aanwijzingen opvolgen. Ik hoor het aan, maar ben daar dus niet bang voor. Dat gedeelte ging bij Jonne ook heel erg goed. Daar heb ik wel vertrouwen in.
Dan mag ik. Eindelijk! Het branden doet zo’n zeer.

Ik pers en bijna meteen roept Simone dat ik moet zuchten. Ik voel het hoofdje uit me komen en weet dat ik nog maar heel iets hoef te doen. Het voelt warm van het vocht en slijm en wat nog meer meekomt. Dan moet ik nog even meepersen en voel ik het lijfje uit me glibberen.
Tien uur precies! Wat ging het razendsnel!

Ons kleine kindje wordt op mijn buik gelegd. Je bent glad en warm. Ik hoor je niet huilen. Ze wrijven over het ruggetje en ik roep bezorgd dat hij niet huilt. Maar ze zeggen dat hij gewoon even wat moet bijkomen van de snelle reis. Dan huilt hij. Hij huilt!

Ik voel even aan de navelstreng. Hij klopt en dat kun je prachtig voelen. Datgene wat vanaf het begin ons kleintje en mij verbonden heeft, de levenslijn.
Roelof knipt de navelstreng door. Nu begint je leven voor de tweede keer. Maar nu niet alleen met mij verbonden, maar met het hele leven. Met je papa en mama als eerste eikpunten in je leven. Je ziet er zo prachtig uit. Je bent o zo welkom!

Binnen tien minuten is de placenta ook geboren. Daarna kijken ze of er nog wat reparatiewerkzaamheden verricht moeten worden. Maar op een klein scheurtje na is er weinig aan de hand. Dat geneest beter zonder hechtingen. Dus ook dat is fijn.
Wat een heftige bevalling. Het ging allemaal zo snel, zo vlot. Zo totaal anders dan bij Jonne.

Het is heel bijzonder om voor het eerst in het openbaar je naam uit te spreken.
En.. hoe heet hij? Vraagt Gerd. Romme! Romme Harmjan.
Het is bijna wennen om je naam zo uit te spreken. Nu ben je ook benoemd en genoemd.
Je bent precies zoals je moet zijn. Helemaal af en gewoon precies Romme.
Mooie donkere haartjes en een fijn gezichtje. Je hebt een beetje een platgeslagen neusje en wat donkere oogjes. Het kinnetje heb je van mij.
Nog een onbeschreven blad in je eigen en in ons boek. Meteen de herkenning: Oh, ben jij het! Je heb zo lang in mijn buik gezeten en nu ben je er. Precies wist ik niet wat ik moest verwachten, maar nu je er bent, bent je precies zoals je moet zijn. Herken ik je.

Jonne komt later op de avond samen met opa en oma naar je kijken. Hij is helemaal verwonderd. Samen met opa en oma heeft hij al op de naam geoefend: Hjomme Hjomme, zegt hij. Er wordt wat geaaid en ook de andere opa en oma volgen.

Als iedereen weg is en de kraamverzorgster de kroam (;)) heeft opgeruimd zijn we dan alleen. Jonne is zijn eigen bed diep in rust en Romme naast ons bed in zijn wiegje. Compleet voel ik me nu. Compleet en gezegend met dit prachtige gezin en de twee grote geschenken in ons leven.
  woensdag 30 augustus 2006 @ 00:21:07 #177
5177 Leah
I'm going to Graceland
pi_41313147
Kozakken wat heb je dit mooi geschreven! Het gevoel van de rijkdom, met twee kinderen, dat herken ik zo! Geniet van je mannen!
Losing love is like a window in your hart,
everybody sees you're blown apart, everbody sees the wind blow.
  Hoofdredactie Fotografie woensdag 30 augustus 2006 @ 01:07:09 #178
95752 crew  Chell
Kluns
pi_41314419
Pff wat mooi beschreven!!
  woensdag 30 augustus 2006 @ 08:02:19 #179
12721 Sugar
...maakt plannen
pi_41316795
Heel mooi verhaal, kozakken. Ook de rol en betekenis van Roelof vind ik mooi beschreven.
Dat alle stoplichten groen zijn, de geluiden precies goed, de lucht blauwer dan anders, wind mee en het geluk achterop!
  woensdag 30 augustus 2006 @ 08:30:38 #180
131977 Neuk
It's a Brent New Day!!!
pi_41317057
Wat kun je vreselijk emo worden van een bevallingsverhaal! Tnx Kozakken! Zit ik hier met mijn opgedroogde traantjes.
Iedere golf van de zee,
Die wild op het strand wordt gesmeten,
Brengt wel iets moois voor je mee.
Wat heb jij van de zee gekregen?
  woensdag 30 augustus 2006 @ 08:46:43 #181
105888 renzell
Ik wil alleen maar zwemmen.
pi_41317198
Prachtig Kozakken!
  woensdag 30 augustus 2006 @ 09:25:05 #182
144006 chacama
Ondernemend!
pi_41317672
Wat een mooi verhaal Kozakken. Heerlijk om je hele gevoel er doorheen te lezen.
  woensdag 30 augustus 2006 @ 09:39:49 #183
94046 PM-girl
Is geen haartje betoeterd...
pi_41317922
Wauw wat heb je dit goed neergezet zeg! Complimenten! En zo mooi beschreven wat Roelof voor je betekend heeft.
...maar weI in de aap gelogeerd :P
*
Ik stuur al sinds oktober 2006 PM's, word ik dan nu PM-woman?
Laat maar: PMS-girl it is.....
pi_41317952
quote:
Op woensdag 30 augustus 2006 08:02 schreef Sugar het volgende:
Heel mooi verhaal, kozakken. Ook de rol en betekenis van Roelof vind ik mooi beschreven.
Wat Sugar zegt!
Eva
pi_41318628
Kozakken, wat een prachtig verhaal! Ik word er helemaal emo van. Echt waar...
Ik heb een blauw snoepje en ik heb een roze snoepje
  woensdag 30 augustus 2006 @ 10:16:46 #186
116890 _evenstar_
Ba-dum-tisssschhh
pi_41318721
stil is..
Engaging Infinite Improbability Drive..
  woensdag 30 augustus 2006 @ 10:21:30 #187
103793 kozakken
Living the life
pi_41318810
Dank Ik bloos ervan.
heb het verhaal in een paar dagen tijd opgeschreven en het is precies zoals ik het graag wilde vertellen.
(en ja, roelof was heel erg belangrijk. Dat wilde ik ook graag laten uitkomen in hoe ik het vertelde )
pi_41319075
quote:
Op woensdag 30 augustus 2006 10:21 schreef kozakken het volgende:
Dank Ik bloos ervan.
heb het verhaal in een paar dagen tijd opgeschreven en het is precies zoals ik het graag wilde vertellen.
(en ja, roelof was heel erg belangrijk. Dat wilde ik ook graag laten uitkomen in hoe ik het vertelde )
Prachtig! Vooral dat gevoel van HIJ HUILT!
If you have a problem, if no-one else can help, and if you can find them, maybe you can hire the A-Team
pi_41319883
Wat een mooi bevallingverhaal kozakken!
pi_41327538
Kozakken, wauw! *tranen wegveegt*
Quote papa: Sara gaat een paar keer in de week naar het kinderdagverblijf en daar leert ze voor blije peuter...
Sara
Merel
Ukje
  woensdag 30 augustus 2006 @ 15:02:44 #191
24188 Belana
kloon van belana
pi_41328135
Ow kozakken wat een prachtig verhaal, ik zit ook even met tranen in mijn ogen...
stormy waters...
sailin'
  woensdag 30 augustus 2006 @ 17:27:21 #192
74310 nanalune
Melancholische optimist..
pi_41333061
boehoe ..
wat een heerlijkfijn verhaal! wat een ervaring he? wat voel je je dan heerlijk mens he!
( ik wil nóg een keeeeeer! )
  woensdag 30 augustus 2006 @ 21:27:29 #193
61800 Rottdog
May all your dreams come true
pi_41340926
Kozakken wat heb je dat mooi neergetypt
  woensdag 30 augustus 2006 @ 21:29:17 #194
593 sjak
Juffie Bloem
pi_41341022
quote:
Op woensdag 30 augustus 2006 10:32 schreef Mwanatabu het volgende:

Prachtig! Vooral dat gevoel van HIJ HUILT!
Ja daarbij hield ik het ook niet echt droog. Mooi beschreven Kozakken!
Lekker douchen!
  Jubileum moderator woensdag 30 augustus 2006 @ 21:29:31 #195
3660 crew  Lois
*trotse mama*
pi_41341033
Wauw Kozakken, wat heb je dat ontroerend mooi opgeschreven
En als ze lacht, dan lacht de wereld met haar mee....
Eva ♥ en Iris ♥
pi_41347555
Kozakken wat een mooie bevalling
We hopen dat ze je vleugels geven, zodat je overal kunt komen, dat je terugkomt in onze dromen, en met ons meevliegt in ons leven
Blonde haren,blauwogen zomaar uit een sprookjesboek gevlogen...
  donderdag 14 september 2006 @ 09:33:00 #197
12721 Sugar
...maakt plannen
pi_41793520
"Oh, ik hoop echt niet dat de baby ook op 2 september geboren wordt. Het zóu namelijk kúnnen, als deze ook weer te laat komt, net als Maria..."

Op vrijdag 1 september word ik gestript en geeft de gynaecoloog een goed advies mee "al klinkt het misschien als een gek praatje": ga in godsnaam even met elkaar naar bed. Dat helpt, dat werkt, doe maar, probeer. "Oh, en als je dan toch bezig bent, leg dan even een kussentje onder je bips na het vrijen, dan loopt het er niet zo makkelijk uit en heeft het meer kans van slagen".
We besluiten het advies nog even te laten rusten en eerst een hapje te gaan eten bij Ikea (of all places, inderdaad). Het rommelt in mijn buik, het voelt als pijn van ongesteld worden. Een beetje opgetogen prik ik in mijn kip met ketjap, zou het gaan beginnen? Zou sex echt gaan helpen? Of vieren we morgen gewoon Maria's verjaardag en gaat er weer een dag voorbij?

Woei. Sex! Met 41 weken en 6 dagen zwangerschap. Stelt u zich er niet te veel van voor: het ging om prostaglandingen die hun weg moesten vinden naar mijn baarmoedermond. Niet om passie en vuur, toch? Ongemakkelijk op mijn rug liggend met een kussen onder mijn gat, doe ik wat mijn man zei: zo lang mogelijk zo blijven liggen, zo veel mogelijk kans dat het werkt, toch? Hem hoor ik in slaap vallen, ik hou vol. Alles voor Wolfje.

Klokslag twaalf uur word ik wakker. Maria is jarig! Mijn meiske twee! En voel ik al wat? Even naar de wc. Hmmmm, zelfde gerommel, nog niks echts. Een uur later ben ik nog wakker. Ik voel wel krampen. Om de zeven minuten, blijkt. Ik ga uit bed, spiek even op Fok en besluit niets te melden. Eerst maar kijken of dit echt echt echt wat is. Ik douche en de weeën (ja, toch echt) komen sneller. Om de 4 minuten, goed weg te bewegen en ademen, maar wel aanwezig. Sebas wordt ingelicht en die soest nog even door. Ik drink beneden een kop thee.

Net als de pijn wat heftiger is geworden en ik best wat steun kan gebruiken, komt Sebas naar beneden. Het is dan 2 uur, half drie. We bellen het ziekenhuis om te informeren wat ze met ons willen. We mogen komen. Ik twijfel. Het is nu nog te doen en ik wil zo lang mogelijk thuis blijven. Maar mijn moeder moet gebeld worden voor Maria en die doet er een uur over om bij ons te komen. Ik denk dat we nog kunnen wachten, Sebas vindt van niet.
Om 3 uur bel ik mijn moeder en in het korte gesprekje heb ik zelfs een wee. Ze is er over een uur.

Vier uur: ze is er. Godzijdank. De weeën zijn behoorlijk pijnlijk en komen elke 3-4 minuten. We vertrekken vlug. Ik zit op de achterbank van de auto, met mijn kop in de kattenbak, hangend over de achterbank. Een auto achter ons schijnt me in het gezicht. Leuk beeld, denk ik nog.
Om kwart over vier zijn we in het ziekenhuis en vang ik puffend de weeën op. Toucheren: 3 centimeter. Niet veel, niet echt weinig, maar toch vind ik het jammer. Ze komen al zo snel en zijn zo pijnlijk!
Ik lig op mijn zij in bed, ga even onder de douche. En steeds heb ik Sebas hard nodig. Hij belandt zelf ook half onder de douche, omdat ik van hem verlang dat ie met zijn volle gewicht op mijn onderrug gaat hangen, maar ik tegelijkertijd die onderrug onder de warme straal hou. Het duwen helpt een beetje. Verder sta ik, een beetje door mijn knieën gezakt, te wiegen, puffen en huilen.
Om 5 uur, een uur na de vorige keer, toucheert de vlos weer. 4 centimeter. Het schiet niet heel erg op. Ik vind het rot. Ze breekt mijn vliezen en we gaan door met de weeën die om de 2-3 minuten komen.

Ertussendoor:
"Ik ben echt niet zo'n aansteller met pijn, maar het doet nu echt zóveel pijn..."
"Gaan jullie voelen of ik al meer ontsluiting heb? Alsjeblieft?"
"Ik vind jullie echt lief en aardig, hoor, echt! Ik heb gewoon pijn, daarom doe ik zo".
"Moet ik het anders doen? Doe ik het wel goed?"

"Lieve schat, natuurlijk heb je gewoon echt veel pijn en stel je je niet aan. Soms heb je gewoon weeën die heel zwaar zijn en heel snel komen, maar die niet zo effectief en snel voor ontsluiting zorgen. Je doet het hartstikke goed! Moet je zien hoe je puft, je doet het super!"

Lieve steun van de verpleegkundige. En ook van de vlos en Sebas natuurlijk.
Ik jammer af en toe, maar al vrij snel ben ik stil tussen de weeën door. Ik concentreer me op het ademen. De weeën worden nog sterker. Knijpend in Sebastiaans arm sla ik me erdoorheen. Soms kijkt hij even naar de CTG en niet naar mij, precies op het moment dat ik zijn handen weer wil grijpen. Die fractie van een seconde ben ik bang en geirriteerd tegelijk. Ik heb je zo nodig!!!

Ik voel dat ik twee dingen kan doen (behalve doodgaan dan, da's optie 3). Of ik blijf een beetje "boven" de weeën, door het puffen, óf ik laat de wee heel diep komen. Dan voel ik het helemaal onderin, een soort zeurende beweging naar beneden. Ik besluit die laatste weg te volgen. De pijnlijkste, maar meest effectieve, zegt mijn lijf.

Dan gaat het hard. Om 6 uur (dus weer een uur later), heb ik 7 centimeter ontsluiting. Ik wil dat het nog sneller gaat. Ik bedenk dat ik bezig ben onze baby op de wereld te zetten. Dat het daarom gaat. Dat dit de enige en laatste keer gaat zijn. Ik hou vol.

Persdrang! "Poepen!", roep ik beschaamd. Ik poep helemaal niet, maar kan de persdrang alleen maar zo omschrijven. Alles gaat hard nu, heel hard. Veel weeën, veel pijn, veel bijna de controle verliezen en veel persdrang.
De vlos ziet het en toucheert weer. Het is kwart over zeven in de ochtend en ik heb volledige ontsluiting. Wat een verademing! De vlos voegt er heel simpel aan toe dat ik dus mee mag gaan persen. Wordt dat echt tegen mij gezegd? Ga ik nu werkelijk een baby eruit persen, zomaar? Blijkbaar.

Ze vertellen me wat me te doen staat en ik doe wat ze zeggen. Benen pakken, hap lucht, kin op de borst en persen! Ik voel niet meer of mijn lijf nog meewerkt. Maar ik pers. Ik pers. Ik pers.
En verhip, ik doe het niet onaardig. Krijg van alle kanten complimenten, heel grappig. De vlos vertelt dat de baby het niet zo leuk vindt, zijn hartslag daalt. Het moet snel gaan, dus wordt de arts-assistent opgepiept voor een vacuüm. Ik pers intussen door en dat gaat goed. "Als je zo doorgaat, is de vacuüm misschien niet nodig!"

Weer sta ik op een punt waarop ik kan kiezen. Zo voelt het. Of ik pers, zoals ik denk dat persen gaat. Gewoon persen. Óf ik pers zo gigantisch hard, hou niks tegen, duw zo hard dat ik totaal geen controle meer ga hebben over de effecten op mijn hele lijf. Ik zal dan openscheuren, exploderen, de boel aan flarden persen. Ik voel dat dat ook is wat ik moet doen. Optie 2. Ik doe het. Aaaaah!!!

Het gaat heel vlug nu. De verpleegkundige heeft het over een Sturtgeburtz, een heel snelle bevalling. Ik zie een schaar (oh ja, dat wist ik, ze hadden me net verdoofd), de verpleegkundige zegt dat ze gaat meeduwen en terwijl ik optie-2-pers, hoor ik: "Kijk maar! Kijk eens, kijk eens tussen je benen! Pak je kindje maar, pak maar aan!"

Ik zie een hoofdje, een beetje een punthoofdje en pak een bloederig kindje aan. De baby is er!
Ik vraag vlug aan Sebas wat het is. Hij kijkt even goed en zegt: "Een jongen!" Hij huilt. En hij ook. Ik ben raar nuchter en blij. Een zoon, echt waar, een jommetje! Trots vertel ik hoe hij heet. Storm.

De mensen lachen. Na zo'n stortbevalling en weeënstorm is de naam ook grappig. En mooi. En goed. En helemaal van ons. Voor ons. Ons zoontje, Storm.

2 september 2006, 7.39 u.
We zitten niet aan een verjaardagsontbijt voor Maria, thuis, tussen cadeaus. Nee, we kijken naar onze kersverse zoon en eten vandaag beschuit met blauwe muisjes. Heel speciaal, heel leuk. De kinderen zijn jarig, hoor ik mezelf al zeggen.

[ Bericht 1% gewijzigd door Sugar op 14-09-2006 10:54:55 ]
Dat alle stoplichten groen zijn, de geluiden precies goed, de lucht blauwer dan anders, wind mee en het geluk achterop!
pi_41793713
Prachtig Sugar! ik hoop dat het bij mij ook zo kan gaan.
Eva
pi_41793761
No farewell could be the last one.
If you long to meet again...
  donderdag 14 september 2006 @ 09:51:03 #200
24188 Belana
kloon van belana
pi_41793922
wat een prachtig verhaal, zo mooi geschreven, leuk om te lezen en mooi en herkenbaar
stormy waters...
sailin'
abonnement bol.com Unibet Coolblue
Forum Opties
Forumhop:
Hop naar:
(afkorting, bv 'KLB')