abonnement bol.com Unibet Coolblue
  woensdag 2 augustus 2006 @ 20:44:45 #101
593 sjak
Juffie Bloem
pi_40429493
Ik ben ook supertrots op die mooie meid. Maar het voelde ook wel als falen, ondanks alles wat anderen zeggen. Ik voelde me zo klein toen ik daar lag en het lukte niet... Inmiddels begrijp ik dat dat niet zo is, maar dat gevoel is er nog wel ergens hoor
Lekker douchen!
pi_40429615
Wow Sjak, ik vind het een heftig verhaal. Ik vind het knap van je hoor! Een prachtig meisje heb jij op de wereld gezet.
Ik heb een blauw snoepje en ik heb een roze snoepje
pi_40430028
Sjonge wat een heftigheid Sjak! Ik kan mij voorstellen dat je er erg emotioneel van bent.
kamer 10, is dat de linkerkant van de kraamafdeling en dan achteraan?
Begin maar gewoon, op hoop van zegen.
Begin maar gewoon,hier en nu.
Je kunt niet alles voorzien.
Begin er maar gewoon aan te werken.
  Jubileum moderator woensdag 2 augustus 2006 @ 20:59:50 #104
3660 crew  Lois
*trotse mama*
pi_40430040
Heel heftig inderdaad Sjak en niet zo gek dat je moedergevoel nog moet groeien na zo'n stortvloed aan geweld.
Het moment, wat je misschien zo romantisch in je hoofd had, om samen met Schanul te delen werd overspoeld met hechtingen, mensen en een heleboel gedoe. Heel vreemd lijkt me dat en het zal wel wat tijd kosten om al je ervaringen te laten zinken.
Praat er veel over, is de enige raad die ik kan geven. Praten praten praten, met Schanul die er bij was maar ook gewoon met andere mensen. Dan kun je het langzaam een plaatsje geven en je rotgevoelens achter je laten.
Ik vind dat je het echt hartstikke goed hebt gedaan!
En als ze lacht, dan lacht de wereld met haar mee....
Eva ♥ en Iris ♥
pi_40430376
Sjak wat een zware bevalling zeg.
En je hebt het toch maar mooi gedaan hoor meid!!!
De jan lul van het geheel.
Alles is gaan hangen, behalve me lach :)
Kutsch; tussen kut en kitsch
Het voelt heerlijk!!!!
pi_40430849
Oh Sjak wat een belevenis, pittig hoor.
Mar je hebt het maar mooi gedaan, daar mag je best trots op zijn (en met zo'n mooie dame als resultaat )!
pi_40440813
Sjonge Sjak, als er niet zo'n mooi meissie bij was komen kijken, dan had ik gezegd dat je niet echt de hoofdprijs had zeg...
Wat naar van je gevoel dat je gefaald hebt zeg, het lijkt me duidelijk dat je gewoon een oneerlijke hand toebedeeld kreeg, om het maar zo te zeggen. Zó lang en uitputtend, tja dan heeft bijna niemand nog even de kracht om Rambo te spelen en het kindje er wel eventjes uit te werken.
Gelukkig is Jetske heel lief en tevreden lees ik, dus wat dat betreft helpt dat ook om je beter op het nu te kunnen richten en die band te krijgen (we krijgen die echt niet allemaal stante pede nadat het schatje op een roze wolkje is binnen komen zweven, ik ook niet hoor).
Zoals hierboven al gezegd wordt: je zou eerder trots op jezelf moeten zijn dan het idee hebben dat je het niet goed hebt gedaan!
If you have a problem, if no-one else can help, and if you can find them, maybe you can hire the A-Team
  donderdag 3 augustus 2006 @ 10:06:57 #108
1627 dutchie
Eámanë Súrion
pi_40442158
Ach Sjak, nu begrijp ik pas wat je bedoelde in het moeders-topic. Wat heftig allemaal en overdonderend.
Niettemin ben ik wel blij dat je je nu realiseert dat je helemaal niet gefaald hebt. Noem het teleurstelling. Had ik nl. ook, teleurgesteld in mijn lijf. Iedereen kon het, maar ik niet dacht ik. En toch zijn onze mooie kindjes er gekomen. Niet vergeten hè: maakt niet uit hoe ze eruit komen, dat kindje heb jij al 9 maanden lang verzorgd. De bevalling is slechts een onderdeel van de geboorte.
Als je niet lacht, ben je dood.
  † In Memoriam † donderdag 3 augustus 2006 @ 10:27:26 #109
43556 miss_dynastie
pi_40442659
quote:
Op woensdag 2 augustus 2006 19:58 schreef sjak het volgende:
Achteraf gezien had ik op het eerste moment dat we het over het ziekenhuis hadden meteen moeten gaan en die ruggenprik moeten nemen.
Misschien een stomme vraag, maar toen je alsnog naar het ziekenhuis ging konden ze geen ruggenprik meer geven? Want je had toen toch maar twee cm ontsluiting nog? Maar misschien snap ik niet goed hoe die dingen werken
Ontzettend heftig allemaal, kan me voorstellen dat je er heel emotioneel van wordt. Dikke
pi_40443343
Op je rug vast liggen schijnt nou ook niet echt de meest gunstige houding te zijn voor een makkelijke bevalling, dus dat zat je allemaal ook niet mee Sjak. Erg jammer voor je dat het zo gegaan is.
O, en verdoving kan je idd ook meer 'emotieloos' maken (kan de emoties ook afvlakken), misschien dat dat ook wat voor je verklaart?
Misschien iets voor je om later eens te lezen: "Valse verwachtingen" van Naomi Wolf.
pi_40444206
poeh... wat goed van je Sjak... en de steun van je Gilles..
  donderdag 3 augustus 2006 @ 12:07:12 #112
108648 cattie
lieve moeder
pi_40445732
Sajk, ik kan me voorstellen dat je het gevoel hebt gefaald te hebben (dat heb ik ook wel, door de vacuumpomp, ik heb het niet echt helemaal zelf gedaan), maar hoe logisch ook, het is niet terecht! Elke bevalling, hoe die ook gaat, is een hele prestatie!!
  donderdag 3 augustus 2006 @ 12:33:58 #113
593 sjak
Juffie Bloem
pi_40446485
quote:
Op donderdag 3 augustus 2006 10:27 schreef miss_dynastie het volgende:

[..]

Misschien een stomme vraag, maar toen je alsnog naar het ziekenhuis ging konden ze geen ruggenprik meer geven? Want je had toen toch maar twee cm ontsluiting nog? Maar misschien snap ik niet goed hoe die dingen werken
Ontzettend heftig allemaal, kan me voorstellen dat je er heel emotioneel van wordt. Dikke
In dat ziekenhuis geven ze ruggenprikken van 8 tot 20.00 uur. Daarna is de anesthesist niet meer in huis Het had dus helaas niets met de ontsluiting te maken.

Dank jullie allemaal voor die lieve berichten. En toch wel vreemd dat gevoel dat je het niet goed doet want als je zo om je heen hoort dan zijn er zoveel vrouwen die het de eerste keer niet redden. Misschien moet daar gewoon wat meer voorlichting over gegeven worden, de redenen waarom 50% van de vrouwen de eerste keer in het ziekenhuis moeten bevallen.
Lekker douchen!
  donderdag 3 augustus 2006 @ 14:14:52 #114
1627 dutchie
Eámanë Súrion
pi_40449967
Sjak, ik zal het je nog sterker vertellen:
Van de 13 meiden van de zw.gym is er maar 1 thuis bevallen.
Als je niet lacht, ben je dood.
pi_40450086
hier wat 'leuke' cijfers uit 2002: linkje.
pi_40450534
Ik kan dit niet zo goed volgen, maar hier staat toch niet dat 50% van de eerste kinds bevallingen in het ziekenhuis eindigt? 16.8% lijkt me het juiste cijfer?
Eva
pi_40450544
quote:
Op donderdag 3 augustus 2006 12:33 schreef sjak het volgende:

[..]

In dat ziekenhuis geven ze ruggenprikken van 8 tot 20.00 uur. Daarna is de anesthesist niet meer in huis Het had dus helaas niets met de ontsluiting te maken.
En ik maar zeggen dat zo makkelijk zijn met pijnstilling...
Begin maar gewoon, op hoop van zegen.
Begin maar gewoon,hier en nu.
Je kunt niet alles voorzien.
Begin er maar gewoon aan te werken.
pi_40491118
Ik was 18 toen ik mijn zoon kreeg. De zwangerschap zelf was al een heel apart verhaal. Het blijkt dus dat de pil bij mij niet werkt. Hierdoor had ik iedere maand een pilbloeding en dat is dus GEEN menstruatiebloeding. Eind december moest ik nieuwe pilstrip halen maar mijn dokter was op vakantie dus mijn toenmalige vriend en ik hebben het een maand lang veilig met condoom gedaan. Toen eind januari kwam er opeens geen bloeding dus ik dacht al van ohw jeej condoom gescheurd.
Meteen afspraak bij de huisarts gemaakt en die vertelde mij toen het heuglijke nieuws dat ik al 5 maanden zwanger was. Nadat ik eerst even was flauwgevallen heb ik eigenlijk de "rest" van de zwangerschap op automatische piloot geleefd.

De vader woonde vlak bij het ziekenhuis en ik wilde toch wel een ziekenhuis bevalling dus de laatste weken bij hem en zijn ouders ingetrokken omdat ik 2 dorpen verderop woonde.

Op 20 mei 1998 vroeg mijn moeder aan mij of ik veel last had van bandenpijn, ik had daar nog nooit van gehoord dus vertelde de schat maar even wat dat dan inhield.
Op vrijdag 22 mei 1998 kreeg ik rond 7 uur 's avonds hevige pijnen, en blond als ik ben ik dacht dat dat de bandenpijn was waar mijn moeder het over had gehad. Achteraf bleken dat dus gewoon weeen te zijn. Deze kwamen nog niet dicht op elkaar dus nog geen verloskundige gebeld. De hele nacht wist ik geen raad met mijzelf en heb ik door het huis lopen spoken.
Rond half 6 's ochtends ging ik naar de wc en toen kwam er een slijmprop tevoorschijn, ook daar had niemand mij over ingelicht, ik schrok mijn eigen rot. Mijn ex moest eigenlijk werken om 6 uur en die stapte al op zijn fiets, toen ben ik naar buiten gerend en riep zoiets als "als je nu niet terugkomt ga ik op bureau van je baas bevallen" heel vreemd maar hij keerde meteen om.
Om 8 uur de verloskundige gebeld en die vond het nog niet nodig om te komen ik moest maar bellen als de weeen dichter op elkaar zaten.
Rond 11 uur kwamen de weeen toch wel vlak na elkaar en dus maar de verloskundige gebeld nou die kwam wel even langs om te toucheren, voelen hoe ver de ontsluiting is, volgens hem had ik nog maar pas 1 cm ontsluiting en kon het dus nog wel 9uur duren eer het kindje er eindelijk uit zou komen. Maar hij wilde toch dat ik al naar het ziekenhuis ging om ook even wat rust te krijgen. Zo gezegd zo gedaan. 12 uur kwam ik aan in het ziekenhuis en jeej toen had ik al 4 cm.
Terwijl ik daar in de beugels lag met mijn benen wijd leek het wel open kut ofsow want ik geloof dat er wel 8 dokters naar binnen hebben staan staren. Hier was ik het niet zo mee eens!! Mijn tante was inmiddels aangekomen in het ziekenhuis en vroeg op de afdeling waar ik lag, op dat moment hoorde je behoorlijk hard " HEY TIS HIER GEEN OPEN KUT OFSOW OPROTTEN NOU" het was voor mijn tante wel duidelijk waar ik lag dus
Mijn ex kreeg opeens honger en vond het wel een strak plan om een broodje tonijn te gaan eten naast mijn kraambed. Ik heb hem eerst heel lief gevraagd of het smaakte en toen over hem en zijn broodje heengekotst.
Rond kwart voor 4 had ik 10 cm ontsluiting maar mijn vruchtvliezen waren nog niet gebroken dus die hadden ze maar doorgeprikt. Toen bleek dat het baby'tje in het vruchtwater had gepoept en kreeg ik te horen dat ik heel snel moest gaan persen. Dit was om 15.58 uur. Je moet zelf je benen vasthouden en hierdoor kreeg ik kramp, normaal doe ik dan altijd even mijn been strekken en dat deed ik nu ook. Met als gevolg dat een assisstent tegen de vlakte ging want ik schopte haar recht op haar gezicht, nogmaals sorry!!
Om 16.03 was het dan zover mijn zoon was geboren een prachtig kind met de naam Yordi.

Het was niet zo slim van mij om zo'n aparte naam uit te kiezen want ik werd bijna doorgestuurd naar de psychische afdeling door de zuster. Op de foto, het naamkaartje en zijn wiegje stond namelijk jordy. Dus ik de zuster geroepen van zo heet mijn kind niet. De zuster heel enthousiast jawel hoor kijk maar er staat jordy ( dacht denk ik dat ik analfabeet ben ofzo) enfin ik kreeg het haar maar moeilijk duidelijk dat er een wezenlijk verschil is tussen jordy en yordi en tijdens de discussie daarover met haar vroeg ze me of ik niet met iemand wou praten over een postnatale depressie.
Toen ben ik met 5 hechtingen in mijn kruis opgestaan en naar de balie gelopen (klinkt sneller als het in werkelijkheid was) en heb het verschil maar even opgeschreven want als ik het spelde begreep ze het niet echt.

Nu ruim 8 jaar later weet ik gelukkig niet veel meer van de pijn en heb ik iedere dag een lieve glimlach, een kus en een knuffel van mijn lieve manneke. En het enige waar ik spijt van heb is dat ik niet eerder wist dat ik zwanger was zodat ik ervan kon genieten.
Like any other bitch
I do NOT shit where I eat
pi_40691213
Heb geprobeerd om het zo kort mogelijk te houden

Woensdag 2 augustus

Tijdens de crematie van Kevins opa heb ik af en toe een beetje een raar gevoel in mijn buik. Heb al een paar keer tegen Kevin gezegd dat we vandaag boodschappen moeten doen omdat ik bang ben dat we vrijdag niet gaan halen.

Donderdag 3 augustus

Als Kevin ’s ochtends naar zijn werk is blijf ik wakker liggen van een vreemd gevoel in mijn buik. Zouden dit nou weeën zijn? Als ik de tijd een beetje bij houdt merk ik dat ze om de 15 minuten komen en maar een paar seconden aan houden. Niks om me druk om te maken maar slapen kan ik niet meer.

’s Middags gaan Kevin en ik nog even de stad in. Onderweg in de auto vertel ik Kevin wat ik al de hele ochtend voel. Zeg er wel bij dat ik denk dat het voorweeën zijn. Terwijl we in de stad lopen moet ik af en toe even stoppen om een wee weg te puffen. Voor mijn gevoel komen ze sneller dan vanmorgen maar dat kan ik me ook verbeelden. Als we in de stad klaar zijn gaan we nog even naar mijn ouders. Mijn moeder verteld me dat het wel echte weeën zijn die ik voel. Maar wat zij in haar buik beschrijft voel ik alleen in mijn rug.

Voor ’s avonds heeft Kevin een filmpje gehuurd. Onder de film merk ik dat de weeën toch wel sneller komen en gaat Kevin dus maar even klokken. En inderdaad ze komen om de 10 minuten en duren bijna een minuut. Het gaat dan denk ik toch echt beginnen!!

Vrijdag 4 augustus

De hele nacht al niet geslapen omdat de weeën toch wel snel komen en ook wel pijnlijk aanvoelen in mijn rug. Als Kevin gaat klokken merken we dat ze om de 5 minuten komen en ook wel langer dan een minuut duren. Kevin gaat de vlos Els dus maar bellen. Die komt tegen half 3. Samen met een stagiaire Jolanda. Ik had de hele tijd geroepen dat ik haar er niet bij wilde hebben maar op dat moment maakte het me helemaal niks meer uit. Ik wilde geholpen worden en wel direct. Mijn rug was helemaal op en ik wilde ook niet meer. Jolanda gaat kijken of ik al ontsluiting heb. Ja gelukkig 2 cm. Had zelf gedacht dat ik alles voor niks aan het doen was dus dit was al iets. Dan gaan Els en Jolanda weer weg met de mededeling dat we moeten bellen als de weeën sneller komen.

Kwart voor 6 belt Kevin op mijn verzoek Els weer. Mijn rug doet zo’n pijn en ik kan de weeën nu echt niet meer wegpuffen. Maar Els vind dat ik het nog een uurtje moet aankijken. Phfff een uur?!? Hoe hou ik dit nog een uur vol?!? Maar de tijd gaat snel en tegen half 8 belt Kevin weer. Ze gaan nog even een broodje eten en dan komen ze eraan. Jolanda is er om 8 uur en Els komt om half 9. Was blij dat Jolanda er al was want dan kon ik even ergens op terug vallen. Als Jolanda dan naar mijn onsluiting voelt voelt ze dat het al 7 cm is. Ik ben helemaal opgelucht, het einde is in zicht. Els die moet nog eerst haar ronde afmaken maar gelukkig blijft Jolanda wel. In overleg besluiten we dar Jolanda de vliezen gaat breken zodat die laatste paar cm misschien iets sneller gaan. Dat is om kwart voor 10. Ondertussen is ook de kraamhulp gekomen. En een paar weeën later merk ik direct het effect. De weeën komen nu zo snel dat ik ze achter elkaar door heb. Geen tijd om even te rusten maar gewoon meteen de volgende wee er achteraan. Gelukkig puft Jolanda met me mee als de wee te pijnlijk word en ik op het punt sta om in huilen uit te barsten.
Om kwart voor 11 komt Els terug van haar rondes en die ziet meteen dat het een stuk serieuzer is geworden en gaat kijken hoe ver ik al ben. Ze voelt en voelt en doet me gigantisch veel pijn en komt dan tot de conclusie dat de ontsluiting nog maar 3 cm is. Jolanda had het randje dat naar binnen stond niet gevoel en dus verkeerd ingeschat hoever de ontsluiting al was. De vliezen hadden dus eigenlijk nog niet gebroken mogen worden!! Als ik dat hoor zak in helemaal in een dip. Die hele weeënstorm voor niks, al die rugweeën en maar 1 cm opgeschoten. Els besluit me onder de douche te zetten om me te laten ontspannen en zo de ontsluiting een handje te helpen. Maar zelfs onder de douche blijft de weeënstorm gewoon doorgaan en is mijn rug voor mijn gevoel finaal naar de kloten. Als Els bij me komt met de mededeling dat we eventueel naar het ziekenhuis kunnen om aan de pijnstillers te gaan wil ik al snel onder de douche vandaag en meteen in de auto springen. Maar Els ziet ondertussen al dat ik aardig bloed en slijm verlies en weet dat de ontsluiting dus in een keer heel hard is gegaan. Dus zegt ze dat we het nog een kwartiertje gaan proberen onder de douche.
Maar wat zij wil interesseert me niet meer. Ik wil naar het ziekenhuis en wel meteen. Als ik weer op het bed lig en zeg dat ik echt niet meer kan kijkt Els naar de ontsluiting en zegt dat ik al op 8 cm zit. Het heeft geen zin meer om naar het ziekenhuis te gaan zegt ze. Dus dat word nog “even” een paar weeën wegpuffen.
Om 10 voor 12 krijg ik het gevoel dat ik moet poepen en zeg dat ook. Krijg ik als reactie: “De kleine drukt tegen je darmen dus laat het maar gewoon gaan.” Bij de volgende wee zeg ik dus maar dat die kleine eruit moet want dat is wat ik eigenlijk net al wilde zeggen. Dan begrijpen ze de boodschap en mag ik mee gaan persen. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan want ik kan niet meer op mijn rug liggen en ook de kleine vind dat niet zo prettig. Dan maar op mijn zij.
Rond 12:35 staat het hoofdje bijna. Ik voel hoe het brand en ben niet van plan dat gevoel te houden tot de volgende wee. Dus als m’n wee al voorbij is druk ik gewoon door. Dat kind moet eruit en wel nu direct. Dan gaat het ineens heel snel want ik hoor iedereen in eens roepen dat ik moet zuchten. Maar het is al te laat want ik voel hoe de kleine uit me glibbert en op mijn buik gelegd word. Dan krijg ik een beetje heleboel paniek want dat wil ik helemaal niet. Eerst schoonmaken en dan wil ik hem pas vast houden.

En dan ligt ie daar. Mijn ventje, tis echt een jongentje. En hij is helemaal van mij, deze komt uit mij, deze gaat nooit meer weg.

Achteraf blijk ik wel een klein stukje ingescheurd omdat Mikael geboren is met zijn handje naast zijn hoofd. Maar dat maakt me allemaal niks meer uit. De pijn van de afgelopen dagen was ik op slag vergeten toen ik hem vast hield.
Liefde
Rij nooit harder dan je beschermengel kan vliegen!!
  donderdag 10 augustus 2006 @ 22:03:36 #120
593 sjak
Juffie Bloem
pi_40692450
Tjonge MeNicole, dat klinkt ook heftig. Wat lijkt het me naar dat de VK zo slecht naar je luisterden. Heb je ze niet helemaal verrot gescholden? Tja, en als je dan zo'n prachtig mensje in je armen hebt is die pijn inderdaad helemaal naar de achtergrond. (Vergeten doe ik dat nooit meer, maar het verzacht behoorlijk.)
Goed gedaan hoor
Lekker douchen!
  donderdag 10 augustus 2006 @ 22:09:02 #121
1627 dutchie
Eámanë Súrion
pi_40692674
Ik schrik er zelfs een beetje van MeNicole, zo onbegrepen als jij was. Het ging volgens mij helemaal niet zoals je het wilde en er werd slecht naar je geluisterd. Jammer, gelukkig heb je wel een prachtig ventje gekregen. Dat verzacht de pijn een hoop. Maar ik kan me voorstellen dat het toch een beetje aan je knaagt.
Als je niet lacht, ben je dood.
pi_40692913
Wat vreemd dat je een stagiaire kreeg terwijl je dat niet wilde (moet toch in je dossier staan?!) en dat ze vervolgens zo slecht naar je luisterden... Sterkte ermee Ga je er nog een klacht over indienen (hoeft niet meteen hoor, gewoon als je de energie weer hebt)?
Gelukkig wel een lief zoontje eraan overgehouden inderdaad.
pi_40701076
het valt me op dat er veel vk's zijn die niet luisteren naar de as moeder. doen allemaal alsof jij 1 van de zovelen bent terwijl je uniek bent iedere bevalling is anders er zijn geen gemiddelden

MeNicole ben blij dat het goed is gekomen hoop dat je geen blijvende rugklachten overhoud en je hebt een prachtig manneke hoor
Like any other bitch
I do NOT shit where I eat
  vrijdag 11 augustus 2006 @ 09:45:15 #124
94046 PM-girl
Is geen haartje betoeterd...
pi_40703728
Heftig verhaal Nicole, ik las ergens anders dat het weer erg goed met je gaat, goedzo!
...maar weI in de aap gelogeerd :P
*
Ik stuur al sinds oktober 2006 PM's, word ik dan nu PM-woman?
Laat maar: PMS-girl it is.....
pi_40707987
De stagiaire heeft achteraf ook wel verteld dat het haar heel erg speet enzo. En tja op zo'n moment maakt het je niks meer uit omdat toch al alles achter de rug is.
We hebben het gehad in ieder geval. Op naar de volgende
Liefde
Rij nooit harder dan je beschermengel kan vliegen!!
abonnement bol.com Unibet Coolblue
Forum Opties
Forumhop:
Hop naar:
(afkorting, bv 'KLB')