Ik was 18 toen ik mijn zoon kreeg. De zwangerschap zelf was al een heel apart verhaal. Het blijkt dus dat de pil bij mij niet werkt. Hierdoor had ik iedere maand een pilbloeding en dat is dus GEEN menstruatiebloeding. Eind december moest ik nieuwe pilstrip halen maar mijn dokter was op vakantie dus mijn toenmalige vriend en ik hebben het een maand lang veilig met condoom gedaan. Toen eind januari kwam er opeens geen bloeding dus ik dacht al van ohw jeej condoom gescheurd.
Meteen afspraak bij de huisarts gemaakt en die vertelde mij toen het heuglijke nieuws dat ik al 5 maanden zwanger was. Nadat ik eerst even was flauwgevallen heb ik eigenlijk de "rest" van de zwangerschap op automatische piloot geleefd.
De vader woonde vlak bij het ziekenhuis en ik wilde toch wel een ziekenhuis bevalling dus de laatste weken bij hem en zijn ouders ingetrokken omdat ik 2 dorpen verderop woonde.
Op 20 mei 1998 vroeg mijn moeder aan mij of ik veel last had van bandenpijn, ik had daar nog nooit van gehoord dus vertelde de schat maar even wat dat dan inhield.
Op vrijdag 22 mei 1998 kreeg ik rond 7 uur 's avonds hevige pijnen, en blond als ik ben ik dacht dat dat de bandenpijn was waar mijn moeder het over had gehad. Achteraf bleken dat dus gewoon weeen te zijn. Deze kwamen nog niet dicht op elkaar dus nog geen verloskundige gebeld. De hele nacht wist ik geen raad met mijzelf en heb ik door het huis lopen spoken.
Rond half 6 's ochtends ging ik naar de wc en toen kwam er een slijmprop tevoorschijn, ook daar had niemand mij over ingelicht, ik schrok mijn eigen rot. Mijn ex moest eigenlijk werken om 6 uur en die stapte al op zijn fiets, toen ben ik naar buiten gerend en riep zoiets als "als je nu niet terugkomt ga ik op bureau van je baas bevallen" heel vreemd maar hij keerde meteen om.
Om 8 uur de verloskundige gebeld en die vond het nog niet nodig om te komen ik moest maar bellen als de weeen dichter op elkaar zaten.
Rond 11 uur kwamen de weeen toch wel vlak na elkaar en dus maar de verloskundige gebeld nou die kwam wel even langs om te toucheren, voelen hoe ver de ontsluiting is, volgens hem had ik nog maar pas 1 cm ontsluiting en kon het dus nog wel 9uur duren eer het kindje er eindelijk uit zou komen. Maar hij wilde toch dat ik al naar het ziekenhuis ging om ook even wat rust te krijgen. Zo gezegd zo gedaan. 12 uur kwam ik aan in het ziekenhuis en jeej toen had ik al 4 cm.
Terwijl ik daar in de beugels lag met mijn benen wijd leek het wel open kut ofsow want ik geloof dat er wel 8 dokters naar binnen hebben staan staren. Hier was ik het niet zo mee eens!! Mijn tante was inmiddels aangekomen in het ziekenhuis en vroeg op de afdeling waar ik lag, op dat moment hoorde je behoorlijk hard " HEY TIS HIER GEEN OPEN KUT OFSOW OPROTTEN NOU" het was voor mijn tante wel duidelijk waar ik lag dus
Mijn ex kreeg opeens honger en vond het wel een strak plan om een broodje tonijn te gaan eten naast mijn kraambed. Ik heb hem eerst heel lief gevraagd of het smaakte en toen over hem en zijn broodje heengekotst.
Rond kwart voor 4 had ik 10 cm ontsluiting maar mijn vruchtvliezen waren nog niet gebroken dus die hadden ze maar doorgeprikt. Toen bleek dat het baby'tje in het vruchtwater had gepoept en kreeg ik te horen dat ik heel snel moest gaan persen. Dit was om 15.58 uur. Je moet zelf je benen vasthouden en hierdoor kreeg ik kramp, normaal doe ik dan altijd even mijn been strekken en dat deed ik nu ook. Met als gevolg dat een assisstent tegen de vlakte ging want ik schopte haar recht op haar gezicht, nogmaals sorry!!
Om 16.03 was het dan zover mijn zoon was geboren een prachtig kind met de naam Yordi.
Het was niet zo slim van mij om zo'n aparte naam uit te kiezen want ik werd bijna doorgestuurd naar de psychische afdeling door de zuster. Op de foto, het naamkaartje en zijn wiegje stond namelijk jordy. Dus ik de zuster geroepen van zo heet mijn kind niet. De zuster heel enthousiast jawel hoor kijk maar er staat jordy ( dacht denk ik dat ik analfabeet ben ofzo) enfin ik kreeg het haar maar moeilijk duidelijk dat er een wezenlijk verschil is tussen jordy en yordi en tijdens de discussie daarover met haar vroeg ze me of ik niet met iemand wou praten over een postnatale depressie.
Toen ben ik met 5 hechtingen in mijn kruis opgestaan en naar de balie gelopen (klinkt sneller als het in werkelijkheid was) en heb het verschil maar even opgeschreven want als ik het spelde begreep ze het niet echt.
Nu ruim 8 jaar later weet ik gelukkig niet veel meer van de pijn en heb ik iedere dag een lieve glimlach, een kus en een knuffel van mijn lieve manneke. En het enige waar ik spijt van heb is dat ik niet eerder wist dat ik zwanger was zodat ik ervan kon genieten.