Bevallingsverhalen deel 4

Belana, dit keer toch wel een hele mooie ervaring zo te lezen. Fijn hoor.
En heel stoer dat je het toch maar geklaard hebt!
Was je erg verrast dat het een jongetje was? Of wist je het eigenlijk al wel?

PV, Vamp en Belana, wat een prachtige verhalen.

belana, pfffff spannend maar ook heel mooi.
goed gedaan meid! ging Ezra trouwens snel daarna huilen, en was het blauwe snel weg?

Goed gedaan Belana! Ik snap je angst heel goed en vind het knap hoe je er mee om bent gegaan. Je hebt wel mooi Ezra op de wereld gezet!

Belana meid, we mogen trots zijn. Dat heb je goed gedaan!

wat een mooie, heftige en ontroerende verhalen

Belana

belaan mooi verhaal hoor en je hebt het keigoed gedaan!!

Wow Belana, wat een verhaal!! Mooi hoor. Krijg er kippevel van!

Moooi

Dames wat een prachtige verhalen weer. Goed gedaan!

En Belana, ik heb zo met je mee geleefd, vind het echt fijn om je verhaal te lezen. Nu weet ik de details. En je hebt je er echt dapper door geslagen.

Wat een mooie verhalen allemaal. Belana, wat erg dat je het de tweede keer weer zo heftig ervaarde, wat goed dat je het dit keer toch zonder hulpmiddelen hebt kunnen doen . Ik ga kijken of ik straks nog puf heb om mijn verhaal op te schrijven. Ik wil het in ieder geval deze week op papier hebben omdat ik bang ben dingen te vergeten.

quote:

Op woensdag 26 juli 2006 20:01 schreef Belana het volgende:
ik ben heel benieuwd naar je verhaal sjak

achteraf voelde ik me een beetje een mieper, want eigenlijk is het heel snel en voorspoedig geggaan, maar ik was gewoon heel bang...

Niks miep! Je had reden genoeg om zenuwappig te zijn. Hoef je je echt niet voor te schamen!

_{nu moet ik gaan, de moederplicht roept}

Inderdaad Belana, niks mieper. Je hebt het hartstikke goed gedaan met een geweldig resultaat!

prachtig geschreven Belana! Je hebt het goed gedaan hoor, ondanks je angst er toch voor knokken!

Belana wat mooi
Al die verhalen halen zo het gevoel van jezelf naar boven van tijdens een bevalling, hebben jullie dat nou ook?

Ik zit hier regelmatig met tranen in mijn ogen te lezen omdat met de emotie van een ander ook mijn eigen verhaal weer boven komt drijven.

quote:

Op woensdag 26 juli 2006 21:11 schreef Belana het volgende:
je hebt zo weinig keus Ik weet dat ik in dat zieknhuisbed lag en de weeen waren echt heavy (vandaar ook binnen een uur van 4 naar 10 cm ) en de vk zat rustig iets te lezen en mij en mijn gescheld te negeren

Ik heb tijdens mijn bevalling ook wel het gevoel gehad dat ik kon kiezen ( klinkt gek), je neemt toch steeds weer nieuwe stappen die je verder in de bevalling voeren. Ik heb echt gekozen om te persen want ik was best bang om het te doen, pas toen ik écht koos gingen ze veel beter..vandaar dat ik het knap vind dat je blieef knokken, ondanks je angst

Nou daar is ie dan, ik kan het ook niet kort houden sorry!

Zondagochtend 16 juli merk ik dat ik de baby wat minder voel. Ik maak we wat ongerust, de avond ervoor voelde ik ook al erg weinig en ik weet niet zeker of ik de baby zaterdag overdag veel heb gevoeld. Ik besluit toch de verloskundige te bellen en we kunnen langs komen om het hartje te luisteren. Daarna moeten we wel even voor een CTG vertelt ze, om zeker te zijn dat alles goed is. Zo gezegd, zo gedaan. Het hartje klinkt goed in de praktijk, dat is alvast een geruststelling. Daarna gaan we naar het EG. In eerste instantie is de baby erg rustig maar na een kwartiertje begint het schoppen alweer in alle hevigheid. Ik heb net als eerder wel al regelmatig wat weeën activiteit maar niets om me zorgen om te maken. Na de CTG willen ze weer een echo maken. Als eerste roep ik weer dat ik niet wil weten wat het wordt. Bij het maken van de echo blijkt dat ik wel erg veel vruchtwater heb. Ik denk bij mezelf: “dat is mooi” maar blijkbaar is dat niet zo mooi. Dat zou kunnen betekenen dat ik suikerziekte heb (waar ze al eerder bang voor waren), dat de baby iets aan zijn/haar slokdarm heeft waardoor het slecht drinkt of er is niets aan de hand en heb ik gewoon veel vruchtwater…
De volgende dag moet ik daarom terug naar het ziekenhuis om een extra echo te laten maken. Ze willen zeker weten dat er niets aan de hand is.

Maandagnacht 17 juli om 2.45 word ik wakker door een plofje, ik weet het gelijk, mijn vliezen zijn gebroken. Ik loop met een noodvaart naar de badkamer. Ik weet dat heel netjes te doen, zonder te lekken op ons nieuwe tapijt (ik vraag me nu nog af hoe ik dat gedaan heb). In de badkamer kan ik nog net de douche inspringen en het begint te stromen. Veel vruchtwater. Ik kan wat opvangen in een urinecontainer voor de verloskundige en zie dat het “helder” is. Nou ja, helder, ik kan er niet doorheen kijken zoals ik verwacht had maar het is niet groen of bruin.
Ik ben helemaal hyper. Het gaat beginnen, ik heb het teken wat ik zo graag wilde. Ik loop terug naar de slaapkamer en besluit om Gilles te laten slapen, het kan nog even duren. In de slaapkamer pak ik een schone onderbroek en maak Gilles gelijk wakker. Zo’n groot nieuws kan ik toch niet voor mezelf bewaren. Hij schiet overeind en wil van alles gaan doen (geen idee wat) maar ik weet hem tot rust te brengen en zeg dat het nog wel kan duren maar dat we vandaag ons kindje in onze handen gaan houden.
Ik ben zo blij… Ik ga naar beneden om te wachten op de weeën die komen gaan. Maar er gebeurt niets…

Maandagochtend om 8.00 uur bel ik de verloskundige. Het is de waarneemster, Truus, die ik aan de telefoon krijg. Ze zal me zo terug bellen. “Zo” duurt een uur en als ik haar gesproken heb zegt ze dat ze rond twaalf uur langs gaat komen. Ik vraag of het nog zin heeft om langs het ziekenhuis te gaan, teveel vruchtwater heb ik nu niet meer. Ze wil toch dat we erheen gaan en belt ze voor een afspraak. ’s Middags om 2 uur moeten we daar zijn. Truus ziet geen reden om voor die tijd nog langs te komen behalve als ik erge weeën zou gaan krijgen, dan moet ik even bellen. Ze legt ook uit dat de baby niet binnen 24 uur geboren hoeft te worden maar binnen 48 uur. Als het niet binnen 24 uur geboren is word ik wel overgedragen aan het ziekenhuis.
Om 1 uur heb ik nog geen noemenswaardige weeën, ja, elk kwartier voel ik iets samentrekken maar het is niet heftig, dus we gaan naar het ziekenhuis. Onderweg komen we nog in een file te staan omdat er een busje is omgeslagen. Dat is niet fijn in de warme auto, de weeën lijken ook wel erger te worden. In het ziekenhuis merk ik dat ze om de 5 minuten komen, ze duren alleen niet zo heel lang, ongeveer 30-45 seconden. Ik moet wel veel naar het toilet. De echo wordt snel gemaakt, ze zien geen afwijkingen maar kunnen het sowieso slecht zien omdat er bijna geen vruchtwater meer is…grrr…ik wilde al helemaal niet naar het ziekenhuis, nu heb ik het gevoel dat ik voor niets ben geweest. We gaan weer terug naar huis, weer in die warme auto over al die drempels. Onderweg naar huis bel ik Truus, ze zegt dat ze nog niet langskomt omdat de weeën niet heftig genoeg klinken volgens haar. Ik mag haar bellen als ze om de 3 minuten komen en langer duren dan 1 minuut. Daarna zegt ze ook dat om 17.00 uur haar dienst voorbij is, ik heb het gevoel dat ik afgescheept word. Mijn vliezen zijn al meer dan 12 uur gebroken, er moet nu toch wel schot in zitten, moeten ze dat niet controleren. Ik ben bang dat de baby zo maar geboren zou kunnen worden.
De weeën blijven om de 5 minuten komen, en blijven te kort duren om te mogen bellen. Maar het zijn rug weeën en ze doen vreselijk veel pijn. Ik voel me het best als ik op het toilet zit of onder de douche sta. Maar over het algemeen weet ik dan al niet meer waar ik het moet zoeken.
Om 17.15 vraag ik Gilles of hij de verloskundige wil bellen, Dieuwke heeft gelukkig dienst. Ik ben dan al behoorlijk in paniek en als ik aan de telefoon moet komen van Dieuwke moet ik zo huilen. Een kwartiertje later staat ze voor de deur, samen met Eva (stagiaire). Ze controleren mijn buik, ze controleren de baby en Dieuwke gaat toucheren. Wat blijkt dan, ik heb maar 1 cm ontsluiting. Bijna niets… Dieuwke geeft aan dat als ik een ruggenprik zou willen ik nu naar het ziekenhuis moet. Ik durf niet de auto in en wil gewoon thuis blijven. Na enig overleg zegt Dieuwke dat ze dan gaat en om 23.30 terug komt. Zo gezegd, zo gedaan. Ik puf in die tussentijd wat door, zit voornamelijk onder de douche en op het toilet en hoop dat het allemaal wat op schiet want ik mag maar 24 uur nadat de vliezen zijn gebroken nog thuis bevallen. Om 23.30 precies staan Dieuwke en Eva weer voor de deur. Na de controles word ik weer getoucheerd en helaas blijk ik dan nog maar 2 cm ontsluiting te hebben. In 6 uur tijd maar 1 cm erbij, met de weeën die ik nu heb gaan we dat niet redden voor 3.00 uur is onze conclusie. Ik moet naar het ziekenhuis. Wat een tegenvaller zeg!

We gaan onderweg, Gilles en ik in onze eigen auto, Dieuwke en Eva erachteraan. Onderweg krijgen we weer te maken met oponthoud, op de polderweg komt ons een auto met zwaailichten tegemoet. Dit blijkt de begeleiding te zijn van een grote woonboot (of iets dergelijks), de boot is groter dan de weg, we kunnen we met geen mogelijkheid langs. We gaan een fietspad op, Dieuwke erachteraan, laten het konvooi er langs en we kunnen weer door. Wat een gedoe zeg.
In het ziekenhuis worden we gelijk verloskamer 10 ingereden. Er wordt mij verteld dat ze niet gaan wachten en me gelijk weeënopwekkers (oxytocine) gaan geven. Er wordt een infuus ingebracht en de oxytocine wordt aangesloten. Elk kwartier wordt het opgehoogd. Ik word aangesloten aan een CTG en mag mijn bed niet meer uit. Maar ik wil zo graag op het toilet of de douche zitten….Dat kan dus niet, maar ja, de baby wordt nu wel constant in de gaten gehouden. Gelukkig krijg ik nu ook pijnstilling, ze geven me 150mg pethidine, dat lijkt wel wat te helpen. Wat later worden de banden van het CTG verwisseld voor een druklijn en elektroden die op het hoofdje van de baby geplaatst worden. Dit aanbrengen doet zo’n pijn, ik moet vreselijk huilen.

Ik blijf de weeën voornamelijk in mijn rug voelen, Gilles helpt me tijdens de weeën door telkens heel hard tegendruk te geven, na de wee komt hij met een lekker koel washandje. Ondanks de weeënopwekkers blijven de weeën niet heftig genoeg volgens de arts (al ben ik het daar niet mee eens) en ze komen niet regelmatig, dus er wordt nog meer van de weeënopwekker gegeven. We zetten de film Ray op om wat afleiding te krijgen. Maar door de pethidine slaap ik tussen de weeën door en als ik een wee heb doet dat zo’n pijn. Ik zie helemaal niets van de film.

De nachtploeg wordt afgewisseld door de dagploeg. De oxytocine staat al een tijdje op zijn hoogste stand. De weeën doen zeer en maar heel langzaam vlot de ontsluiting. Maar het gaat de goede kant op. Gelukkig krijg ik nog wel een keer pijnstilling (100 mg pethidine).
Even voor half tien wil ik weer naar het toilet, ik merk dat ik wat persdrang heb. Ik mag daarom niet naar het toilet voordat de ontsluiting gecontroleerd is.
Om 9.30 uur wordt er daarom weer getoucheerd, tot mijn grote verbazing heb ik volledige ontsluiting. Ik geloof echt dat ze maar wat zeggen. Maar nee hoor, iedereen gaat zich klaarmaken voor het laatste deel van de bevalling. Ik mag nog niet persen omdat ze eerst alles klaar moeten hebben. Ondanks wat ik daarover heb gehoord valt het me mee om die persweeën op te houden. Later blijkt ook waarom. Nadat de ontsluiting niet wilde vlotten blijken ook mijn persweeën niet sterk genoeg te zijn, ondanks de weeën opwekkers (die worden zelfs boven de maximale dosering gezet). Anderhalf uur ben ik aan het persen. Het is zo zwaar…ik ben te moe om mijn benen vast te houden en mag ze daarom in de beugels leggen. Af en toe lukt het persen me goed, dan lijkt het wat op te schieten maar dan lukt het me weer niet. Maar 1 op de 5 persweeën weet ik goed te benutten. Ik voel me een loser als ik weer een perswee zonder vooruitgang voorbij heb laten gaan. Ik voel me ook al een loser als ik een perswee wel goed kan benutten, want waarom lukken die andere dan niet en deze wel. Ik word gek van de drukte om me heen en de verpleegkundige die maar zegt dat ik door de pijn heen moet gaan. Ik zie op de klok dat het dan 11 uur is en vraag hoe lang we hier nog mee doorgaan. Eerst wil de arts-assistent nog wat doorgaan maar na een hele korte bedenktijd zegt ze dat we hier niet mee door gaan. Ze loopt naar buiten en dan gaat het allemaal snel. Binnen een paar minuten is ze terug met de gynaecoloog en een vacuümpomp. Ik word verdoofd, de pomp wordt op het hoofd van de baby gezet, de knip wordt gezet en 2 persweeën later om 11.11 uur is de baby geboren. Wat een pijn deed dat zeg, wat heb ik gegild. Maar op het moment dat ze het kindje op mijn buik leggen ben ik alleen maar verbaasd. Gilles moet heel erg huilen, ik wil de baby aan hem geven maar dat mag niet van de verpleegkundige. Na een paar minuten bedenk ik me ineens dat ik niet weet of het een jongen of een meisje is. De arts zegt dat ik moet kijken, en dan zie ik (tot mijn verbazing) dat het een meisje was, Jetske is geboren. Het is nu dinsdagochtend 18 juli.
Doordat ik zo vermoeid ben en door de pijnstillers (denk ik) kan ik op dat moment niet echt blij zijn. Ik ben vooral overweldigd. Door de tijd die het geduurd heeft, het geweld wat gebruikt is om Jetske uit me te trekken, de drukte om me heen. Iedereen is dingen aan het doen terwijl mijn wereld even stil lijkt te staan. Ik had het fijn gevonden als iedereen op dat moment even de deur uit was gegaan en Gilles en mij even met rust hadden gelaten.

Inmiddels zijn we twee weken verder. Ik merk dat ik nog emotioneel word als ik dit opschrijf. Jetske is een prachtmeid, heel tevreden en lief. Achteraf gezien had ik op het eerste moment dat we het over het ziekenhuis hadden meteen moeten gaan en die ruggenprik moeten nemen. En die drukte op het einde, daar was denk ik niets aan te doen. Ik moest gehecht worden, de verloskamer moest opgeruimd worden want het was een aardig slagveld geworden en wij moesten ook bellen naar onze ouders. Die hadden we namelijk de dag ervoor ‘s middags voor het laatst op de hoogte gebracht en we konden ons voorstellen dat ze al de hele nacht op ons telefoontje zaten te wachten.

klinkt heftig, sjak!