Bevallingsverhalen deel 4

Moonah, wat mooi geschreven, en ook knap dat je het hier hebt gepost.
Ik zat ook met tranen in mijn ogen te lezen.. Schandalig hoe je behandeld bent!
En je stelt je absoluut niet aan!! Je hebt harstikke goed je best gedaan om die mooie kleine vent op de wereld te zetten! De ene bevalling is moeilijker dan de ander, maar dat hoeft niet te betekenen dat je zo behandeld moet worden....

_{zoals Kozakken ook al zei, misschien toch eens een nagesprek in het zh aanvragen?}

quote:

Op zaterdag 4 november 2006 11:31 schreef Vicky het volgende:
_{zoals Kozakken ook al zei, misschien toch eens een nagesprek in het zh aanvragen?}

Ja, dat gesprek heb ik dinsdag aanstaande. Met de gynaecoloog (niet mijn eigen oude vertrouwde gynaecoloogje) die me uiteindelijk heeft verlost.
Mijn woede is al gezakt hoor.
Ik heb hem een kaart gestuurd waarin ik hem zei dat ik hem de eerste dagen heb vervloekt, maar dat tijd veel wonden heelt, zowel menaal als fysiek. En dat ik er nu wel op durf te vertrouwen dat hij naar zijn inschatting de beste optie heeft gekozen. De arts-assistente K. heb ik ook een kaart gestuurd waarop ik haar heb bedankt, maar haar tevens de feedback heb gegeven dat ik die weddenschap als erg kwetsend en ongepast heb ervaren. Ze heeft niet the guts gehad erop te reageren...
Maar dinsdag wil ik gewoon eea vragen en weten en spuien. Plus ik wil dat Middeleeuwse martelwerktuig wel eens zien...

Succes dinsdag! Ik zal aan je denken

Dapper hoor, Moonah en ook goed dat je het doet, zowel voor jezelf als voor volgende vrouwen die nog bij K. en die gyneacoloog terecht komen. Misschien leren zij er nog wat van. Ik kan me alleen maar aansluiten bij de vorige reacties en ik hoop echt dat je herstel verder vlot verloopt (met het beeld wat je schetst over je 'vrouwelijkheid' kreeg ik echt even de rillingen).

quote:

Omdat ik diep van binnen nog steeds een stem hoor dat ik me niet moet aanstellen. Immers, elke vrouw heeft het zwaar met een bevalling. En het kan nog zo veel heftiger dan bij mij. Ik had zelfs een ruggenprik...

Ben je nou mal Moonah? Rationeel én gevoelsmatig is het wel duidelijk dat het een stelletje horken zijn geweest hoor. Normale bevallingen gaan niet zo, het verplegend personeel doet niet zo en daarnaast kun je pijn wél vergelijken en ik durf te wedden dat ik minder pijn (en onbeschoftheid) heb ervaren dan jij.
Toch mooi dat je ondanks alles uiteindelijk het "FantasThies"-gevoel hebt voelen opborrelen

Ik kan echt niet schrijven, maar heb toch ook eens een poging gedaan zodat ik niet alles vergeet....


Ik slaap al tijden niet meer vast.
Op 15 oktober hoor ik om vier uur mijn lief thuiskomen van zijn werk. Ik heb kramp dus ga ook effkes naar beneden om te plassen, maar het gaat niet echt over zoals anders.
Dus besluit ik maar om een douche te nemen, met in mijn achterhoofd het gedacht dat het wel weer zal wegtrekken dan. Ik wacht immers al zolang dat ik ondertussen echt denk dat het er hier niet meer gaat van komen.
Ik kruip weer in bed naast m'n lief maar de kramp blijft terugkomen. Voor de lol neem ik er toch eens een timer bij en merk dat het echt wel om de vijf minuten is. Vreemd, ik had gedacht dat het eerst een hele tijd onregelmatig ging zijn, met lange tussenpozen... Ik maak Hendrik toch maar wakker, de sukkelaar sliep net , en vraag om de matras naar beneden te brengen want ik denk toch echt dat het nu begonnen is.
Op het briefje van de vroedvrouw staat dat ik moest bellen van zodra de weeën om de vijf minuten komen, maar ik besluit toch te wachten tot het een beetje een deftig uur is. Uiteindelijk is het goed te doen en heb ik niet het gevoel dat ze hier al veel kon komen doen.
Ik probeer nog een beetje te slapen, moet overgeven , loop rond, post een berichtje op het forum om te kijken of er misschien toch iemand wakker is ,...

Om zeven uur begint het toch wel echt pijn te doen en besluit ik toch te bellen. Ze klonk nog erg slaperig en ik voelde me meteen schuldig. Maar ze kwam toch even kijken. Natuurlijk werd de pijn net iets minder toen ze hier was maar ik bleek toch al drie centimeter te hebben. Toen dacht ik nog dat het een makkie ging worden...

De vroedvrouw gaat nog even naar huis een beetje slapen, ze hadden net een trouwfeest achter de rug..., en zegt dat we moeten bellen als de pijn heel de kramp blijft aanhouden.

Tegen half tien doet het echt wel zeer en begin ik een beetje bang te worden dus zeg ik dat Hendrik moet bellen. Zelf durf ik niet te bellen omdat ik denk dat ik ga jammeren aan de telefoon en dat lijkt me ook zo raar.

De vroedvrouw komt weer langs en blijkt dat het maar 1cm extra heeft opgeleverd. Pfff...
Ze zegt dat ze nog snel een huisbezoek gaat doen in de buurt en dan terugkomt. Wat was ik blij toen ze terug was en gelukkig bleef ze nu.

Hendrik vraagt hoelang het gaat duren volgens haar en ze schat dat ons Fonske zo rond 21u zal geboren worden. Zo lang nog!?

Ik wou eigenlijk niemand laten weten dat het begonnen was, maar we gaan normaal gezien elke zondagmiddag bij mijn lief zijn vader eten, dus moesten we wel iets laten weten. Met het resultaat dat zijn broers regelmatig aan de telefoon hingen om te horen hoe het ging. Later hoorden we dat dat op bevel van zijn vader was, die helemaal op was van de zenuwen.

Toen de deurbel ook nog ging kreeg ik het helemaal! Hendrik ging opendoen, het waren kinderen van de jeugdbeweging die de auto gingen wassen... En ik maar proberen om niet te jammeren!

Ondertussen blijf ik op de matras liggen en moet telkens na een pijnlijke wee overgeven.


De vroedvrouw vraagt of ik niet graag onder de douche wil, maar ik zie het niet meer zitten om nog van dat bed te komen. Na een uur weet ik echt niet meer wat doen van de pijn. Ik begin bijna te hyperventileren en probeer toch maar te puffen. Ze konden mij alles laten doen op die moment denk ik.
Ik besluit toch maar onder de douche te gaan want zo kan het niet verder. En ja, het helpt! Het is weer redelijk dragelijk en ik blijf een hele tijd onder de douche, afwisselend staan en op mijn knieën, met een hete straal op mijn rug.
Maar na een tijd word ik toch ongemakkelijk van de warmte en kom er maar weer vanonder.
Ik kruip zonder me goed af te drogen weer op mijn matras waar ze beiden het donsdeken over me willen trekken wat ik er ook telkens weer afgooi. Waarom geloven ze nu niet dat ik dat niet kan verdragen? Ik heb echt veel te warm! We komen tot een dun dekentje als compromis.

Het is intussen een uur of vier en de vroedvrouw besluit om de vliezen te breken. Ik zie dat helemaal niet zitten want telkens als ze wil voelen ga ik door de grond van de pijn. Uiteindelijk laat ik haar toch doen, wat moet, dat moet...
Het blijkt dat het vruchtwater erg groen is en ze gaat even bellen en overleggen met de dokter wat ze gaan doen.
Ze willen geen risico nemen en willen toch naar het ziekenhuis gaan.

Ok dan. Alleen weet ik niet hoe ik in godsnaam nog van die matras moet geraken, me aankleden en in haar auto stappen. Het lukt me dan toch en we rijden naar het ziekenhuis. Raar genoeg werd het in de auto weer een tijdje iets dragelijker, maar wat was ik blij dat het zondag was en we dus niet in de file moesten staan zoals in de week wel het geval zou zijn.

Aangekomen in het ziekenhuis ben ik op een of andere manier in een rolstoel geraakt en werd ik via spoed heel het ziekenhuis doorgereden. Ik had het gevoel dat iedereen me bekeek. Onderweg verloor ik mijn schoenen en mijn lief zei dat ik er griezelig uitzag met een veel te grote zwarte trui van hem aan en de kap ver over mijn hoofd getrokken.

Op materniteit aangekomen werd het pas echt erg. Mijn lippen hingen vol vellen van de dorst en het lukte me niet om iets te drinken. Gek genoeg kon ik wel zuigen aan een nat washandje, wat wel iets hielp.
Tegen die tijd kon ik het niet meer houden van de pijn en vroeg ik telkens of ze me toch niks konden geven tegen de pijn. Mijn lief hield mijn armen in bedwang omdat hij dacht dat ik ging beginnen kloppen. Ze zeiden dat het de moeite niet meer was en het zo ook wel zou gaan. Voor mij voelde het niet alsof het nog ging gaan zo, maar na tien keer vragen had ik door dat het dus wel zou moeten... Nooit gedacht dat ik zo ging roepen tijdens mijn bevalling... Moesten we thuis gebleven zijn zouden onze buren ook gedacht hebben...

Toen werd me gezegd dat ik wel mocht beginnen meeduwen. Meeduwen? Hoe? Ik voel geen persweeen of zo? Ik probeerde toch maar en na een paar keer had ik door dat de pijn minder was als ik duwde, dus duwde ik toch maar een beetje.

Er werd me gevraagd of ik op de baarkruk wou of op een bal of zo, maar ik wou echt dat bed niet meer af. Dus toen ze me zeiden dat ik op de verlostafel mocht plaatsnemen had ik echt iets van: "Zot!!"

Uiteindelijk kwam de gyneacoloog binnen en ging ik weer door mijn dak toen die ook eens wou voelen hoe ver het stond. Later zei hij dat dat waarschijnlijk zo gevoelig was bij mij omwille van sterke bekkenbodemspieren. Ik kreeg de moed insprekende mededeling dat ons manneke een groot hoofd had en na een half uurtje duwen stak hij dus een keer of drie een gigantische grote spuit in mijn 'trienemieke' om later een enorme knip te zetten.


De gyneacoloog vond het nodig om er eens een spiegel voor te houden en te melden dat ik er enorme 'bloemkolen' aan ging overhouden. Hij liet me ook het hoofdje eens voelen waar ik van verschoot want ipv een hoofd voelde ik gewoon verfrommeld vel zoals bij die rimpelhonden.

Na nog een paar keer duwen op commando was ons Fonsmanneke er bijna uit en mocht ik hem aanpakken. Wat me geen bal interesseerde, ik wou hem er gewoon uit en geen sentimenteel zelf uittrekken gedoe, het moest gewoon gedaan zijn!
Een krijsende Fons werd in mijn armen gelegd en ik was alleen maar bang dat ik hem ging laten vallen moest er weer zo een pijnlijke wee komen. Wat gelukkig niet meer gebeurde...

Fonske werd gewogen en ik hoorde iemand zeggen: "Durf jij haar zeggen hoeveel hij weegt? " 4 kilo 485 dus. En mijn lief kreeg de droge opmerking van de gyneacoloog dat hij voor de volgende beter 'light-sperma' zou gebruiken...

En ik, ik zie 'de volgende' niet echt meer zitten.

We worden alleen gelaten met de mededeling dat we naar huis mogen als we eraan toe zijn. Ik wil dolgraag naar huis maar weet alleen weer niet hoe ik van dat bed moet komen en in onze auto geraken.

Een klein uurtje later wil ik een poging wagen maar komen ze ineens af dat er nog een kinderarts naar Fons moet kijken en dat ze willen dat ik nog een nachtje blijf. Pfff...
Na overleg mogen we dan uiteindelijk toch op eigen risico naar huis.

De rit in de rolstoel terug was heel wat leuker dan de rit heen. Bij de uitgang van spoed vroegen ze waarvoor het was. Huh!? Niet duidelijk dan, met dat kindje in mijn armen?

Tegen een uur of negen zijn we eindelijk weer thuis en kan ik iedereen laten weten dat ons Fonse er is! Want ik was natuurlijk mijn telefoon thuis vergeten...
Hendrik zijn ouders komen meteen snel eens kijken en ik post op fok!
En daarna beginnen we aan de eerste nacht met ons drietjes.

[ Bericht 1% gewijzigd door Bass-Miss op 04-11-2006 18:33:07 ]

klinkt als een zware klus BM. je hebt hem wel ff geklaard ja! ben trots op je
met je mooie fonske

Moonah en Bass Miss; wat hebben jullie het goed gedaan! Stoere vrouwen zijn jullie. Met mooie verhalen en prachtige zoontjes. Ik ken jullie niet, maar ben toch heel trots!!! Moonah, ik herken veel in je verhaal. Wat heftig zeg, en wat blijft zoiets lang in je kop zitten. Hopelijk raak je het nare gevoel erover snel kwijt. Bass Miss; wat een beer heb je gebaard. Complimenten hoor!

Moonah, werd helemaal emo van je verhaal. En ik sluit me aan bij de opmerkingen over de 'geweldige' behandeling in het ziekenhuis. Wat een horken...., maar wel een mooi menneke voor teruggekregen. Enne...je hebt het goed gedaan! Geen schuld gevoelens...jij bent een kanjer.

BM ook al zo'n zware klus geklaard. En een bink van een vent er voor terug gekregen.

Oh BM wat een mooi verhaal. Hoezo niet kunnen schrijven!
Echt, wat kunnen deze verhalen me toch vaak enorm raken. Zoveel kracht die door al die toestanden heen spreekt. Elke keer weer opnieuw.

Moonah, wat goed dat je naar het ziekenhuis gaat/moet. En dat je kaarten gestuurd hebt Wat goed van je.
En je nu niet op de kop laten zitten. Zorg je ook dat de gyn weet over die leuke art-ass. Want dat zijn dingen die onder zijn hoede zijn gebeurd. En dat kan echt, echt niet! Net zoals de rest van het hele verhaal.
(Miss idee om je verhaal geschreven mee te nemen en hem te geven. Als het niet voor jezelf is, is het wel voor al die andere vrouwen die zo gered worden van al deze horkerigheid en onbeschoftheid. -weer boos aan het worden is-)
sterke vrouw!

BM, je kunt wel mooi schrijven! Ik moest er haast van mee puffen!
Wat een grote, mooie vent!

BM en Moonah.. superverhalen! Echt ff kippevel van gehad, ook van bepaalde herkenningspunten...

Bass-Miss, dat lijkt me zó verschrikkelijk, met weeën in de auto naar het ziekenhuis materniteit...
Well done woman!!!

BM ik vind ook dat je heel goed kan schrijven hoor! Ik voelde helemaal met je mee.

BM en Moonah, jullie zijn superstoer

Bassmiss, mooi beschreven hoor! En wat goed dat je vroedvrouw zo vroeg al bij je bleef, dat lijkt me een goede steun.
En jij bent ook al zo beleefd te wachten met bellen tot het ochtend is!!
_{(is dat een etalagepop daar op de foto?)}

Zondag 1 oktober

Morris logeert toevallig bij zijn oma dit weekend.
Om 8 uur word ik wakker en ga met een bakje cornflakes en een cappucino achter mijn laptop zitten. Niks aan de hand.

Zo rond half 9 voel ik ineens wat krampen met enige regelmaat. Dus ik zeg tegen mijn vriend: 'volgens mij begint het'. Wat gek eigenlijk dat ik meteen wist dat het 'echt' was. Hij zegt: wat moet ik doen? Eerst maak ik nog een flauwe grap over partnerlessen die hij had moeten volgen maar bedenk me ineens het volgende: Neem de tijd maar op.
De weeën komen gelijk al om de 5 minuten. Ik loop wat rond maar al heel snel worden ze echt heftiger en ga weer even in mijn bed liggen.

Om 9 uur belt hij de verloskundige. Het is wel wat snel maar het voelt toch echt al heel serieus. Ze zegt tussen 10 en 11 uur langs te komen maar ik moet bellen als het erger wordt.
Ik besluit nog even te gaan douchen want ik ben tenslotte net wakker.
Onder de douche komen de weeën nog sneller: 3 minuten, 2 minuten...
De verloskundige wordt weer gebeld. Ze komt er gelijk aan.

Ik denk dat ze ongeveer tegen half 10 hier is. In ieder geval heel erg snel voor mijn gevoel.
Als ze gaat voelen heb ik al 6 à 7 cm ontsluiting Wow, dat klinkt goed!

Ze vraagt wat ik wil, thuisblijven of naar het ziekenhuis. Ik wil nog steeds naar het ziekenhuis. Mijn tas staat al klaar maar ik zoek nog wat dingetjes bij elkaar, af en toe een wee opvangend. Er is inmiddels een taxi gebeld. Ook wordt de kraamhulp alvast ingelicht en dan gaan we. De verloskundige denkt er gelukkig nog aan dat de maxi-cosi ook meemoet.
De taxichauffeur neemt een of andere bizarre alternatieve route naar het ziekenhuis dat hier bijna om de hoek is. Allemaal verkeersdrempels. Lekker dan

In het ziekenhuis moet ik een lange gang door maar ik wil echt niet in een rolstoel zitten dus ik loop en dat gaat best goed, af en toe en wee opvangend. En verder praten we over ditjes en datjes.

Boven in de verloskamer worden de weeën heftiger. De verpleegkundige legt de kleertjes al klaar en ik drink leunend tegen het bed nog een glas limonde. Het is vreselijk warm binnen en het raam wordt opengezet. Ik concentreer me bij elke wee op een puntdak in de verte.
Tegen half 11 krijg ik persdrang. Ik ga liggen en heb volledige ontsluiting. De vliezen worden gebroken en daar gaan we.

Ik vind het erg heftig allemaal. heb totaal geen controle en mijn benen trillen. Ik voel het hoofdje komen en mag dan niks meer doen. De baby heeft in het vruchtwater gepoept.
En dan moet ik zuchten want eerst moeten neusje en mondje uitgezogen worden. Dan komen de schoudertjes en de rest. Jeeeee wat ben ik blij en opgelucht en alles. De baby begint gelijk te huilen en is prachtig roze. Wat zijn wij blij zeg. De tranen komen. Dan zien we pas dat het een meisje is. Zo ontzettend lief en leuk. En wat heeft ze veel haar!

Ik verlies veel bloed en krijg een spuit in mijn been om de placenta snel te laten komen. Dat lukt en dan gaat het beter.

We noemen onze dochter Lis Mae. Ze weegt 4720 gram en dat vinden ze zo zwaar dat ze haar bloedsuikerspiegel in de gaten willen houden. Ze nemen bloed af en de waarde is idd te laag.
We moeten een nachtje blijven zodat ze elke paar uur haar bloed kunnen controleren.
Lis ligt heerlijk lang bij me voordat ze haar wassen. En oh wat is ze mooi en wat kan ik haar goed bekijken.

Nadat ik onder de douche ben geweest worden we 's middags naar de kraamafdeling gebracht.
Mijn moeder komt met Morris en die ziet dan voor het eerst zijn zusje. Ik moet huilen. Wat is het bijzonder om 2 gezonde kindjes te hebben. We zijn helemaal gelukkig.

Haar bloedsuikerspiegel is nu steeds prima in orde.
De volgende dag wordt ze nog eens extra gecontroleerd door de kinderarts en mogen we gelukkig naar huis. Heerlijk in mijn eigen bed!

Ik heb geen emotionele verhalen over hoe mijn vriend me bijstond of over mijn eigen gedachten tijdens de bevalling. Daarvoor ging alles gewoon te snel. 2 uur weeën en 5 minuten persen dat was alles.
Wat heel erg fijn was, was de kraamweek. We hadden een superkraamhulp. En ook niet te veel kraamvisite zodat we heerlijk van elkaar hebben kunnen genieten. ik kijk er met een heel gelukkig gevoel op terug.

Snoopy, wat een turbobevalling had je zeg....
Fijn voor je!
Dat het zó toch ook kan.... Ik word er een beetje jaloers van.
Al is 2 uur mss ook wel erg snel en daardoor verwarrend???

Ik was er eigenlijk al die tijd al een beetje bang voor omdat de bevalling van Morris een uur en 40 minuten duurde. Maar dat was een ingeleide bevalling, dus niemand kon me zeggen hoe het nu zou gaan.
Gelukkig heb ik mijn 'angst' (eigenlijk de angst om snel te bevallen zonder vk) van te voren bij de VK bekend gemaakt en kwam ze gelukkig meteen nadat we belden.
En ik snap je gevoelens Moonah, ik zou willen dat iedereen zo kon bevallen

Lieve Snoopy, wat heerlijk dat het zo goed en snel is gegaan. Hi hi, ik zou met terugwerkende kracht ook bijna jaloers worden. In ieder geval is je verhaal een opsteker voor alle dames die nog moeten; zo kan het dus ook! En het resultaat is er niet minder om.

Bass-miss en snoopy ook weer 2 bijzondere bevallingen

wat hebben jullie dat allemaal mooi opgeschreven!!! super, voor later een mooie herinnering.

Wat is het toch bijzonder dat eigenlijk geen één bevalling hetzelfde is terwijl al die mama's stuk voor stuk hele sterke dames zijn. Mooi verwoord hoor!

Snoop, ik vind jouw verhaal echt zo'n snoop-verhaal. Lekker nuchter en echt jij

quote:

Op zondag 5 november 2006 17:42 schreef snoopy het volgende:

...

Mijn moeder komt met Morris en die ziet dan voor het eerst zijn zusje. Ik moet huilen. Wat is het bijzonder om 2 gezonde kindjes te hebben. We zijn helemaal gelukkig.
...
Ik kijk er met een heel gelukkig gevoel op terug.

Deze twee zinnen vind ik zó mooi!


Moonah wat een heftige bevalling heb jij gehad zeg! Ik hoop dat je gesprek met de gyn je nog wat meer gemoedsrust kan geven. Bass-miss je hebt mooi geschreven.

Snoopy, idd een snelle bevalling! En gelukkig geen uren wachten op ontsluiting!

quote:

Op zondag 5 november 2006 16:57 schreef PM-girl het volgende:

_{(is dat een etalagepop daar op de foto?)}