Bevallingsverhalen deel 4

Mooi beschreven Linda! Was erg benieuwd jouw verhaal.
Ik moet zeggen dat ik die barensnood niet als oneerlijk ervaren heb, al was het verre van fijn. Ben er nog niet over uit of ik mijn verhaal hier wil posten overigens. Maar ik schrijf het wel op.

Maar nogmaals, mooi omschreven. Vooral dat stukje over de mooiste dag ja of nee.

Linda, heel mooi omschreven.

Zozo, die Linda en die Eva en haar papa.... die hebben een avontuur beleefd op 26 september...
En PV zegt: goed gedaan alledrie! Linda voor haar dapperheid, Eva voor haar doorzettingsvermogen en papa voor zijn steun.

Ik vind trouwens de bevalling een mooi iets en ik zou het zó weer doen. ( Voorlopig nog even niet hoor! ) Vooral de weeën vond ik fascinerend, van die golven. Bij mij deed het ook niet zo gek veel pijn.
Maar ik kan me voorstellen dat als je het al pijnlijk hebt ervaren, dat je zoiets hebt van: 'dit nooit meer!'

Linda, wat mooi beschreven! Ik was op het laatst bang dat ik alsnog een ks kreeg. Dat heeft me toen het laatste zetje gegeven.

quote:

Op zondag 15 oktober 2006 18:12 schreef PM-girl het volgende:
Mooi beschreven Linda! Was erg benieuwd jouw verhaal.
Ik moet zeggen dat ik die barensnood niet als oneerlijk ervaren heb, al was het verre van fijn. Ben er nog niet over uit of ik mijn verhaal hier wil posten overigens. Maar ik schrijf het wel op.

Sterker nog, ondanks dat ik nog weet dat het pijnlijk was zou dat voor mij geen reden zijn om niet nog een keer natuurlijk te bevallen. Niet dat ik dat ooit nog weer zal doen overigens. Vind mijn 2 mooie kindertjes echt genoeg.

Hé Linda ik vind je nog steeds erg dapper dat je het toch geprobeerd hebt.

quote:

Op zondag 15 oktober 2006 21:44 schreef Ingrid19 het volgende:
Linda, wat mooi beschreven! Ik was op het laatst bang dat ik alsnog een ks kreeg. Dat heeft me toen het laatste zetje gegeven.

_{Ik heb geloof ik na een uur vermoeid persen geroepen, toen we eenmaal naar het zkh moesten, "ze snijden me maar open!"}

Mooi beschreven Linda. Ik ben het met jou eens, ik heb dat tijdens de bevalling ook meerdere malen uitgeroepen. _{Dit mag toch niet mogelijk zijn....hoe kunnen vrouwen nog een tweede kind willen als ze dit hebben moeten doorstaan...als ik DIT had geweten...etc, etc...}

quote:

Op maandag 16 oktober 2006 09:40 schreef sjak het volgende:
Mooi beschreven Linda. Ik ben het met jou eens, ik heb dat tijdens de bevalling ook meerdere malen uitgeroepen. _{Dit mag toch niet mogelijk zijn....hoe kunnen vrouwen nog een tweede kind willen als ze dit hebben moeten doorstaan...als ik DIT had geweten...etc, etc...}

Hahaha, de waarheid is dat je de tweede keer ligt met een gevoel van "ja hoor, ik ben er weer ingestonken" en zodra de beeb er is had ik dus wel dat gevoel van "waar hebben we het eigenlijk over, beetje pijn enzo".
Spanning bouwt zich hier een "heul klein beetje" op voor de derde nu, helemaal nu madame dwars blijft liggen en ook omdat mijn stiefzusje er vorige week donderdag bijna niet meer geweest was en haar zoontje al helemaal niet (spoedks).

quote:

Op maandag 16 oktober 2006 09:20 schreef PM-girl het volgende:

[..]

_{Ik heb geloof ik na een uur vermoeid persen geroepen, toen we eenmaal naar het zkh moesten, "ze snijden me maar open!"}

Ik had na 8 uur weeën (die objectief gezien best te doen waren) al zoiets: ik vind het best, snij me maar open (na de teleurstelling dat ik dan wel in het ziekenhuis moest blijven...)

quote:

Op zondag 15 oktober 2006 14:07 schreef linda856763 het volgende:
En nu, een kleine 3 weken later, ben ik bijna boos. Boos dat vrouwen zoiets shockerends moeten ondergaan, dat je je daarbij zo machteloos kunt voelen, dat je overgeleverd bent aan anderen

Linda, lees net pas je verhaal.
Die woede van je snap ik zo goed! Ik heb hetzelfde hoor.
Mijn ruggenprik liet 2,5 uur op zich wachten.
"Ja mevrouw, boven op de OK hebben ze ook een programma hoor.... "
De verloskundige die bij mijn kraambed de nacontrole kwam doen, vond het werkelijk van de zotte dat een barende vrouw zo lang moet wachten.
Mijn zus kreeg opverigens helemaal geen pijnstilling, omdat in dat ziekenhuis 's nachts geen narcotiseurs werden opgeroepen. Schandalig....

Na lang twijfelen plaats ik toch mijn bevallingsverhaal. Inmiddels is eea wel wat bezonken, al merk ik dat ik het nog niet helemaal heb verwerkt. Ik kan er af en toe nog best om janken...
En ik vind het ook spannend om het hier te plaatsen...

Ons menneke is er....

Na weken, zo niet maanden van ongeduld, geduld, bedrust en veel voorweeën word ik in de nacht van 8 op 9 oktober 2006 om 2 uur wakker.
Buikkramp! Yes!!! Nu gaat het écht beginnen! Ik weet het zeker! Gespannen lig ik in bed en voel de heftige menstruatiepijn. Ik geniet er van en lig al snel te huilen van geluk. Dít zijn echte weeën, ook al komen ze nog vrij onregelmatig. Ik kan ze goed opvangen en tussendoor drentel ik wat door het huis. Ziekenhuistas nachecken, wassen, tanden poetsen, beetje mascara opdoen, haar fatsoeneren, en ook nog heel intens voor de spiegel van mijn buik genieten. Ik voel mijn kind bewegen. Oh, nog even héél goed voelen. Nu zit hij nog in mijn buik. Nog even! Kom maar menneke! Nu gaat het gebeuren! Ik ga je op de wereld zetten! Je bent zoooo welkom!!!
Na een poos wordt de pijn heftiger en ga ik weer in bed liggen. Ik laat J. nog maar slapen en probeer de weeën zo goed mogelijk op te vangen. De-ze-wee-gaat-nooit-meer-weg, de-ze-wee-gaat-nooit-meer-weg. Kut, wat doet het pijn. Ik doe iets fout. Wat? Oeps! De-ze-wee-komt-nooit-meer-terug, dát was hem! Oóóóópen van onderen. Meegaan met de pijn. Verzet je niet. Duik in je weeën. Alle adviezen en mantra's schieten door mijn hoofd. Maar als er een wee komt weet ik niet hoe ik het heb.

Om 5 uur maak ik J. wakker. Schat, het is begonnen!! Verheugd en ongelovig kijkt hij me aan. Wat nu? Ik bel het ziekenhuis, omdat ik merk dat ik wat in paniek raak door de pijn. Om 5.30 worden we daar hartelijk ontvangen. Ik word aangesloten op het CTG en we krijgen koffie en thee. J. zet nog een CD'tje op, Coldplay. De weeën zijn wat afgezakt, maar na een uurtje zetten ze weer door. Mijn hemel, hoe ga ik dit trekken. Tussendoor moet er toch een pauze zijn? Een komen en gaan van pijn? De weeën gaan wel op en af, maar ik blijf continu pijn houden. Bij het opkomen van een wee krijg ik het bloedheet, ik hoef maar met één vinger te bewegen en J. haalt de dekens van me af. Als de wee is afgezakt ril en klappertand ik van de kou en stopt J. me weer toe. Inmiddels kan ik geen muziek en geen contact meer verdragen. Zelfs geen oogcontact.

Om 8 uur komt de dienstdoende arts-assistente. Ik ken haar nog van mijn opname. Omdat de weeën niet heel regelmatig komen doet zij het af als voorweeën. What the fuck? Dit zijn écht geen voorweeën!! Je wéét toch dat het bij mij al tijdens de hele zwangerschap anders gaat dan volgens het boekje? Ik voel me miskend. Ze wil me toucheren, en prompt breken de vliezen. Zie je wel!! Alsof ik een bewijs moest leveren dat ik wel degelijk aan de gang ben. Ik word niet meer getoucheerd.

Rond 10 uur verschijnt een nieuw gezicht, een verloskundige. Hoe het gaat. Nou, ehm, ik vind het erg zwaar en het doet verrekte zeeeeeer. Ze stuurt me naar de douche. In een rolstoel over de gangen van het ziekenhuis gaan we naar een douche. Het lijkt wel een Oost-Duits slachthuis qua sfeer. En wat is het er smerig. Tussen de weeën door poetsen we samen het zitje onder de douche. Op zich zijn de warme stralen wel lekker. Maar wat zit het vreselijk ongemakkelijk. En er is slechts één handvat om me aan vast te klampen als ik een wee heb. J. neemt dan de handdouche van me over en sproeit het water over mijn rug. Mijn God, hoe lang gaat dit duren. Onder de douche neemt de regelmaat en de heftigheid toe. Na wat later blijkt anderhalf uur, komt er een verpleegkundige. We moeten weg, want de verhuizers komen eraan. Huh?? Waar slaat dat nou op?? Totaal verdwaasd word ik in de rolstoel teruggereden naar mijn bed. Ik zeg tegen J. dat ik dit niet lang meer ga volhouden, er zit geen pauze tussen mijn weeën, het gaat maar door. Ik wil pijnstilling. Ook al twijfel ik er over. Er is een stemmetje in me dat zegt dat ik een watje ben. En wat merkt ons kind er van? Hij heeft al zo veel rotzooi binnengekregen met die weeënremmers. J. loopt naar de gang, maar wordt teruggestuurd omdat hij gewoon op het belletje moet drukken. Na een tijdje komt de verloskundige. Ze toucheert me en ik heb na 10 uur weeën pas één centimeter extra ontsluiting (bovenop de twee die ik al weken heb). Ze moet mijn verzoek met de dienstdoende gynaecoloog overleggen. Uiteindelijk krijg ik toestemming voor een ruggenprik. Thank God!

Het duurt nog tweeënhalf uur voordat de narcotiseurs tijd voor me hebben. Ik ben inmiddels totaal van de wereld, zak regelmatig weg, alles gaat langs me heen en ik heb het gevoel dat ik alleen maar scheel kan kijken. Ik moet op de rand van het bed gaan zitten en mijn rug bol maken. Een immens karwei met zo'n dikke buik en ondertussen de weeën opvangend. Als uiteindelijk de verdoving is toegediend verandert de wereld om me heen. Hemels! Ik voel gewoon niets meer. Ik kijk weer normaal uit mijn ogen en kan J. weer aankijken. Hij lacht naar me.... Onvoorstelbaar dat er in Nederland zó calvinistisch wordt gedacht over pijnstilling. De verdoving remt mijn weeën af en ik krijg een oxytocineinfuus om ze weer op te wekken. Zonder pijn en met veel gezelligheid ga ik verder tot ik om 22 uur volledige ontsluiting heb. Mijn favoriete arts-assistent hoopt dat ik mijn kind baar voor 23 uur, dan is zijn 15-uursdienst afgelopen. Het infuus van de ruggenprik wordt afgezet omdat ik wel mijn persweeën moet voelen. Het duurt een tijdje voor die op gang komen. Langzaamaan komt de pijn weer opzetten, maar dit is niet erg! Dit voelt geweldig! Ik kan de weeën goed wegzuchten! Om 23 uur komt de arts-assistent afscheid nemen. Helaas maakt hij de geboorte van onze zoon niet mee. Maar zoals hij het inschat aan de hand van mijn gepuf kan het niet lang meer duren! Dat geeft hoop!

Een nieuwe arts-assistente K. komt zich melden. Ik mag gaan persen! Hoera! Ik voel me enorm krachtig! Ik voel me vrouw! Ik voel fantastische oerkrachten! Ik ga mijn zoon baren!!!! Het eerste half uur gaat super! Ik vertel tussen de weeën door dat ik een beetje bang ben voor de grootte van mijn kind. Past hij wel? Maakt u zich maar geen zorgen hoor. Er is er nog nooit een blijven zitten.... DUH. Vervolgens wil K. een weddenschap afsluiten met de verpleegkundige hoe groot 'deze' zal zijn.... Hoor ik dat goed? Wat een kutwijf! Haar aanmoedigingen ervaar ik als mechanisch en onecht. Toemaar toemaar toemaar. Duwen duwen duwen. Goedzo goedzo goedzo. Ze stopt regelmatig haar hele hand in me. Duw mijn vingers maar naar buiten. Hou je bek trut. Ik maak me kwaad en besluit haar te negeren. Ik heb mijn energie voor mezelf en mijn kind nodig. Het is een kwestie van milimeterwerk. 3 mm vooruitgang, en 2 mm terug. Benen optrekken lukt me niet meer op eigen kracht. Maar één vingerbeweging is weer voldoende om J. te laten helpen. De schat!!! Dan slaat de uitputting toe. Ik zak regelmatig weg en hallucineer. Ik vertel dat ik droom over een caravan. Tijdens de weeën focus ik mijn blik op een stopcontact. Het stopcontact beweegt zich kriskras over de muur. Ik voel dat ik dit niet ga trekken. Ik durf het niet te zeggen. Niet aanstellen! Ik moet! Mijn kind moet eruit! Hup, doorgaan! Uiteindelijk geef ik aan dat ik niet meer wil, niet meer kan, ik kap ermee. Laat me maar gaan. Waarom krijg ik geen keizersnee? Mijn kind komt gewoon niet onder mijn schaambeen door!! Zie dat dan, muts!!! K. gaat overleggen met de dienstdoende gynaecoloog. Nog een kwartiertje. Ik kijk op de klok; 0.45 uur. Ik ben al bijna twee uur aan het persen... Oké dan, tot 1 uur. Met al mijn krachten sleep ik me er doorheen. Om 1.15 uur komt de gynaecoloog. Ik krijg er nauwelijks iets van mee. Er wordt overlegd. Krijg ik alsjeblieft een keizersnee? Of gaan jullie toch de pomp gebruiken waar ik me op heb voorbereid? Het boeit me niet meer. Eruit met dat kind!!!! Ik kan écht niet meer, ik ben kapot!!! Ik vang iets op over een tang. Een tang??? Nee, geen tang alsjeblieft! Maar ik zak weer weg. Als ik er weer bij ben zie ik een schaar, ik hoor een knip maar voel het niet. Dan gaat alles heel snel. Ik hoor de gyn zeggen "Het hoofdje". Wat? Dat kan niet! Bij de volgende pers zegt hij "De schoudertjes". Bij de laatste pers van die wee krijg ik ineens een glibberige baby in mijn armen gedrukt.... Mijn kind! Ben jij het?? Totale verwarring! Ben jij nou onze Thies? Ons menneke?? Is alles goed? Hij ligt op mijn buik. Hij huilt, geloof ik. Ik hoef niet te huilen. Hoe kan dat nou? Ik kijk J. aan, hij huilt ook niet. Zijn we dan niet blij met ons kind? Dan wordt Thies bij me weggehaald. Ik vang wat op over kinderarts. What the fuck? Hij zal toch niet iets mankeren? Down? Waarom hebben we ook geen tests laten doen? Waarom voel ik geen allesoverweldigende liefde zoals je altijd leest en hoort? Ben ik een ontaarde moeder??

Ondertussen is de gynaecoloog bezig tussen mijn benen. Dat had ik niet eens door. Als hij merkt dat ik enigszins bij kennis ben vertelt hij me dat ik een subtotaalruptuur heb. Wat is dat? U bent uitgescheurd, de kringspier is nog net in tact. Help! Raak ik inconinent? Als het goed is niet mevrouw. Ik hoor een naaimachientje. Wat doet u? Ik ben u aan het hechten. Met een naaimachine? Later blijkt dat ik nog steeds aan het hallucineren ben. Na 3 kwartier is de arts klaar en laat me met een spiegel het resultaat zien. Oh my God.... Ik voel me totaal verminkt... Mijn mooie meisjesachtige, strakke, gladde roze vrouwelijkheid is aan stukken gescheurd... Komt dit ooit goed?

Dan komt J. met Thies bij me. Hij is goedgekeurd door de kinderarts, maar moet nog wel ter observatie in het ziekenhuis blijven omdat ik koorts had tijdens de bevalling. Ik word gewassen. We krijgen beschuit met muisjes. En dan worden we eíndelijk met ons drietjes alleen gelaten. Eindelijk zijn we samen. Eindelijk kunnen de tranen stromen. Tranen van geluk. Tranen van ongeloof. Tranen van liefde. En ook tranen van verdriet. We knuffelen elkaar. Onze zoon, ons menneke, onze Thies ligt op mijn borst. Hij zoekt mijn tepel. Dit kleine nieuwe afhankelijke wezentje drinkt bij mij, bij zijn moeder....! Ik ben zijn moeder... Moeder.... Ik.... Onwerkelijk, ongelooflijk, eindelijk... FantasThies!!!!

moonah je maakt me aan het huilen

wat heb je dat mooi opgeschreven zeg

Moonah... Over het eerste stuk heb ik me vreselijk lopen opwinden; wat een horken in dat ziekenhuis zeg!
Je laatste alinea zorgde voor tranen (emotranen dus)

Wauw! Moonah! Mooi geschreven. Zie het zo voor me.

Oh Moonah
Wat een ongelooflijk heftige heftige bevalling. Wat heb je het allemaal goed beschreven zeg. Vooral je onmacht en de kwaadheid op die hele rare idiote manier van handelen van verschillende mensen.
Dat ze niet beter naar je geluisterd hebben, wordt er gewoon plaatsvervangend kwaad van. (Heel goed beschreven dus!)
En dat lieve laatste stukje
_{Later nog een 'goed gesprek' op het ziekenhuis?}

Mama Moonah Mama van dat kleine menneke Thies

Ik begrijp zo ontzettend NIET waarom er zulke enorme horken in ziekenhuizen werken....
Wat een heftig verhaal zeg Moonah...

Maar Thies is inderdaad fantasThies!

Prachtig beschreven Moonah.

Lieve Moonah, woorden schieten tekort.
Wat bén je een ontzettend sterk mens (maar zoiets dacht ik al).
Wat héb je een ontzettend goeie man en wat verstaan jullie elkaar goed!
De verknipping c.q. verscheuring van je mooie roze vrouwelijkheid herken ik, helaas.
En zo'n prachtige zoon met zo'n stoere naam

Hoe gaat het met je lichamelijk en geestelijk herstel?

Moonah wat te heftig was dat zeg. Jemig. Gelukkig heeft het een mooi einde. Maar het was wel bijzonder zwaar voor je.

Ow Moonah, wat mooi en wat vreselijk...

_{het lijkt ook zo ontzettend op een verhaal van een goede vriendin, 4 dagen later dan ik bevallen - ook zo horkerig behandeld...ik ben ook nog steeds boos om haar!}

Moonah tranen over mijn wangen

quote:

Op maandag 16 oktober 2006 10:28 schreef Mwanatabu het volgende:

[..]

Hahaha, de waarheid is dat je de tweede keer ligt met een gevoel van "ja hoor, ik ben er weer ingestonken".

Haha! Ik lag daar ook de hele tijd te denken dat ik die pijn zeker niet mocht vergeten, dat ze me geen tweede keer gingen liggen hebben...
En nu ben ik het toch al een beetje aan het vergeten en begin ik te denken dat het grappig was terwijl ik eigenlijk in mijn achterhoofd nog weet dat het verschrikkelijk was...

Moonah wat een drama meiss moest er ook van wat een mensonvriendelijke behandeling schandalig.

oh moonah wat mooi opgeschreven maar wat vreselijk heftig. en voor een belangrijk deel dus ook nog eens echt onnodig lang/veel-te-zwaar, heel erg boos kan ik daarover worden.
gelukkig alles goed met Thies en langzamerhand met jou ook weer hoop ik.

Lieve dames,
Door jullie reacties zit ik nu ook weer met tranen...
Ik heb lang getwijfeld om mijn verhaal te plaatsen. Omdat ik diep van binnen nog steeds een stem hoor dat ik me niet moet aanstellen. Immers, elke vrouw heeft het zwaar met een bevalling. En het kan nog zo veel heftiger dan bij mij. Ik had zelfs een ruggenprik...
Met mijn ratio wet ik dat ik me niet aanstel. Maar dat gevoel zit er blijkbaar van oudsher flink ingeramd...
Jullie erkenning doet me erg goed. Dankjewel. Nu moet ik mezelf nog de erkenning geven dat ik een flinke klus heb geklaard om ons prachtige menneke ter wereld te brengen...