[Wielrennen] Doping #8: Ik ruik bloed!

quote:

Na de eerste bergetappe zaten veel renners vermoeid op de fiets. (...) Zelfs de oude krijger Erik Zabel was 'dood als een schaap'. Vandaag staat weer een lange rit van 230 km gepland. Tom Boonen spreekt er schande van. Zo valt de strijd tegen doping nooit te winnen. Hij had ploegmaat Steven de Jongh zien overgeven in de bergen.(...)
Ook deze weken staan er weer artsen op die beweren dat een renner gezonder blijft als hij met epo of bloedtransfusies het aantal rode bloedlichaampjes op peil houdt. Het zal medisch ongetwijfeld waar zijn. Maar de schaduwkanten van zo'n liberale benadering zijn donker. Doping tolereren beteknt doping verplichten. En waar ligt dan de grens? De praktijk leert dat renners zich niet alleen vanwege hun gezondheid drogeren. Ook om te winnen.
De Süddeutsche Zeitung publiceerde gisteren uit documenten die bij de beruchte Eufemiano Fuentes zijn gevonden. Daaruit blijkt dat Jan Ullrich zich in 2005 tot in de eerste week van de Tour injecteerde met insuline, corticoiden, testosteron en groeihormonen. Hij kreeg ook een bloedtransfusie.(...)
Geen wielrenner die zich ons zo liet dromen als Pantani, de asklimmer die de Tour van 1998 won. We kennen nu de waarheid. Sinds 1993 reed hij rond met dik, gemanipuleerd bloed.(...)
Vijftien jaar is de Tour overheerst door mensen aan wie de inspanningen amper meer waren af te lezen. De serene Indurain, de griezelig sterke Riis, de vliegende Pantani en de machinale Armstrong. Ze leken verheven boven de wetten van de Tour. Waar was het menselijke tekort, het onvermijdelijke lijden?
Liever kotsende, klagende renners dan supermensen. De Tour krijgt weer een menselijk gezicht.