Even gekopieerd vanaf mijn eigen log
Als kindje van twee jaar en vier maanden heb je uiteraard helemaal geen moeder meer nodig. Dan kun je alles immers “zelluf”, en bepaal je ook “zelluf” alle wetten en regels.
Zo kan niemand je ook vertellen of je moet gaan slapen of niet.
Gisterenavond liet mijn jongste zich slechts onder enige dwang bij de lego wegslepen. Eenmaal bij haar bed wurmde ze zich los en liet ze weten dat ze “zelluf” naar haar bed wilde gaan en dus liep ze de hele afstand terug om vervolgens gedwongen ‘vrijwillig’ naar haar bed te komen.
Haar opstand was daarmee nog niet geweken, het lieve meisje wilde niet slapen:
‘Junah gaat niet slape, ikke wakker blijve!’
- ‘Dat lukt je toch niet, lieverd.’
‘ Junah gaat g’woon niet slape, hoor.’
- ‘Nou ja, is goed, als je maar in je bed blijft liggen.
Ruim tien minuten lang bracht ze een vrolijk concert ten gehore, haar hele oeuvre kinderliedjes schalde door de kier van haar kamerdeur. Toen leek het verzet gebroken en stierven de laatste klanken in soezerig gemompel weg.
De volgende ochtend, het is half acht, staat er ineens een blij springend meisje naast mijn bed.
‘Junah is wakke bleve,’ juicht ze enthousiast. ‘Junah gaat stlaks slape,’ voegt ze er gedecideerd aan toe.
Vervolgens start het vaste ochtendritueel: een borstvoedingssessie (‘drinke bij mama’).
Eenmaal gelaafd deelt ze mede dat ze met de “lippe liepel” (Little People) wil spelen. Op mijn reactie dat ze toch zou gaan slapen antwoordt ze: ‘Junah heeft al slape hoor, bij drinke bij mama’.
Ach ja, iemand die alles “zelluf” kan, mag best wel eens het laatste woord hebben.