Brusselmans' WK-blog

quote:

Het begin
Het begint. Net als velen onder ons vraag ik mij af: wie zal er tenslotte wereldkampioen worden, en aldus de felbegeerde titel binnenrijven? Ik meen dat het iets te vroeg is om daarover uitsluitsel te geven. Zelf gok ik natuurlijk op Nederland, land mijner dromen. O, wat wou ik dat ik een Nederlander was.
Ik zou met een oranje hoedje op m’n kop door de straten van Delft dolen, en weer thuis zou ik tegen mijn vrouw zeggen: ‘Sjaan, zet jij maar eens een lekker koppie thee op tafel.’ De kwestie is wel dat Nederland op veel tegenstand zal mogen rekenen. Ik denk daarbij aan Argentinië. Dat is een fiere en trotse natie. De Argentijnse spelers zijn een stelletje jongens van stavast. Die winnen nog liever dan dat ze verliezen. Dat is echter zonder verschillende andere landen gerekend. Duitsland, Frankrijk, Engeland, noem maar op. En dan natuurlijk Brazilië. Mijn kop eraf als ze niet heel ver geraken in het aan de gang zijnde toernooi. Ronaldinho, Ronaldo, Rubinho, noem maar op. Welke goeie spelers zijn me dat! Die moet je met name over voetbal niks meer leren. Als die gozers geen potten breken, wie dan wel. Kort samengevat kunnen we zeggen dat verschillende landen zullen strijden om het hoogste schavot. Dat belooft alvast. We staan voor een maandje vol spanning, sensatie, hoge verwachtingen, en hopelijk veel doelpunten, het ene al wat mooier dan het andere. Leve het wereldkampioenschap.

quote:

De eerste dag
'Zullen we naar de wedstrijd kijken, schattebout?' zei mijn vrouw. 'Wedstrijd? Welke wedstrijd godverdomme nu weer, lieveling?' vroeg ik. 'Duitsland- Costa Rica,' zei ze, 'de openingswedstrijd van het WK.' Ze had nog gelijk ook.
Die wedstrijd stond inderdaad op het programma. We zetten de tv aan, gingen zitten op de zetel en algauw tuurden we naar de match. Beiden supporterden we voor Costa Rica, vanwege het leed dat onze familie door de Duitsers is aangedaan in de oorlog. De fiets van mijn grootvader was door de nazi’s gestolen in 1942 en de vingernagels van de grootvader van m’n vrouw waren door hen uitgerukt in 1943. Dat vergeet je niet ras. De Costa Ricanen hebben onze grootvaders altijd met rust gelaten, en vandaar. 'Zet ‘m op, Costa Rica!' riep ik zodoende, en mijn vrouw kon deze woorden alleen maar beamen. Sterker nog, zij riep op een gegeven moment: 'Costa Rica über alles!' Ik lachte smakelijk om dit grapje. Een vrouw met humor, het is een zegen om ermee getrouwd te zijn. De wedstrijd vorderde. Op den duur was hij zelfs afgelopen. Tot onze algehele en gezamenlijke verbijstering wonnen de mofferds met 4-2. Later op deze eerste dag was er nog Polen-Ecuador. Zowel de Polen als de Ecuadoranen hebben gedurende de oorlog onze grootvaders niks aangedaan, dus de einduitslag kon ons niet schelen. Al bij al werd het een eerste dag om snel te vergeten.

quote:

Oranje
Als er één natie van mij wereldkampioen mag worden is het Nederland. Een van m’n redenen daartoe is dat ik zelf voor een kwart Nederlands ben, dank zij mijn grootmoeder zaliger Toos.
Zij woonde in Puttingerwolde, een dorpje op de Noord-Hollandse hei. Daar heb ik vele vakanties doorgebracht. Grootmoeder Toos leerde mij ondermeer de Nederlandse keuken kennen, bijvoorbeeld een vleeslap, twee kroketten en vla van eigen kweek. Tevens leerde ze me vele Nederlandse woorden, ik denk aan asjemenou, sodemieter op, er is er 1 jarig, en kopje thee met een kaakje. Geen wonder dat je op die manier bijkans een halve Nederlander wordt. Helaas overleed grootmoeder Toos door haar persoonlijke zelfmoord. Doch thans weer vrolijke dingen! Welnu, het Nederlands Elftal is een team naar m’n hart. Dat dienden ze alvast reeds gisteren te bewijzen tegen Servië-Montenegro, een ploeg waar ik geen hoge pet van draag. Een stelletje potstampers, van wie de familie in die dwaze oorlog van hen hoogstwaarschijnlijk fout was. Ik hoopte er dan ook op dat Oranje deze rouwdouwen een koek van eigen deeg zou geven. Voor de rest verwachtte ik een overwinning van ons nabije buurland. Zolang ze maar niet verloren of gelijkspeelden was het voor mij al lang goed. Het wachten was op het laatste fluitsignaal. Ze wonnen met 1-0. Wat ben ik er trots op dat ik Neerlands bloed door m’n aad’ren heb stromen.